Να μην αποβούν τα ήδη μοιραία τελικώς ολέθρια!
Εμφυλιοπολεμικές ιαχές επί θανασίμου τραύματος!
Του Α. ΛΥΚΑΥΓΗ
Να συνέλθουμε. Όλοι. Όπου και αν ανήκουμε. Δεν πάει άλλο! Γιατί όσα εγκυμονούνται, μόνο μυωπάζοντες ή εθελότυφλοι δεν τα ιχνηλατούν σ’ αυτά που με τρόπο τραγικό εκτυλίσσονται γύρω και δίπλα μας. Είτε ως δράματα συλλογικής κατολισθήσεως. Είτε ως προαγγελλόμενη κοινωνική αποδόμηση, με καλπάζοντα φαινόμενα εξαθλιώσεως. Και αντί κάποιοι να εξαντλούν τον παραταξιακό ζήλο τους στα τηλεοπτικά παράθυρα –όπου αναμηρυκάζονται στερεότυπα που ανάγουν ευθέως σε παρωχημένες δεκαετίες εθνικής παρακμής–, ας αφήσουν την ακατάσχετη φλυαρία και ας εγκύψουν επιτέλους πάνω από τα αιμάσσοντα ελληνικά τραύματα. Διότι ναι, δεν πάει άλλο! Και διότι, ναι, καλπάζουν επερχόμενα τα μοιραιότερα. Που αν δεν ανακοπούν, θ’ αποβούν έως και ολέθρια για τη χώρα και τον λαό.
Αυτά που εξελίσσονται στον ευρωπαϊκό χώρο και που τείνουν να θρυμματίσουν το σύνολο κοινοτικό σύστημα δεν αφορούν μεν μόνον εμάς.
Αλλ’ αναδεικνύουν το ελληνικό τραύμα ως στοιχείο πειραματικών ασκήσεων εκείνων που αδιστάκτως μεθοδεύουν εκτός εμβελείας μας σχεδιασμούς και πέραν ιδικού μας ελέγχου ρυθμίσεις κερδοφορίας.
Κερδοσκοπίας καλύτερα. Με την οποία ούτε η λογική συμβιώνει ούτε και ηθικές αναστολές συνυπάρχουν. Οπόταν και να περιμένουμε τα χειρότερα.
Τα οποία και απαιτούν από εμάς αφενός συσπείρωση που να ενεργοποιεί αποτρεπτικές δυνατότητες. Και αφετέρου τουλάχιστον αποφυγή παραπέρα εσωτερικών αποδομήσεων.
Αυτές οι επισημάνσεις μπορεί μεν να θεωρηθούν πεσιμιστικές αοριστίες και φιλολογικοί συλλογισμοί. Δεν είναι. Απλώς και για λόγους αυτονόητους δεν θέλουμε να συγκεκριμενοποιήσουμε. Για να μην εμπλακούμε σε αντιμαχίες, επιλιπαίνοντας την εσωτερική παθογένεια, που σε κάποιες της εκδηλώσεις εμφανίζει συμπτώματα έως κι εμφυλιοπολεμικών παλινδρομήσεων. Η αλήθεια. Κάτι που δεν θα είναι άμοιρο πικρών παραγώγων, τα οποία με βεβαιότητα θα εισπραχθούν, εάν αφεθούν να υπονομεύσουν την ήδη διάτρητη εθνική προσπάθεια. Να δούμε κι επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε τις συνέπειες, πριν αυτές επέλθουν και καταστούν μη αναστρέψιμες.
Κάποιοι φαίνεται δεν έχουν επαρκή αντανακλαστικά. Και κυρίως δεν διαθέτουν τους αναγκαίους αισθητήρες έναντι ορατών –και κατ’ ακρίβειαν κραυγαλέων– κινδύνων. Και αντί να συνδράμουν την απάμβλυνση των παθών, παροξύνουν τα διχαστικά σύνδρομα, με όρους που ανάγουν στα πλέον απευκταία. Και αν μεν δεν αντιλαμβάνονται τι διαπράττουν και σε τι εξωθούν, είναι τουλάχιστον επιπόλαιοι. Αν όμως καταλαβαίνουν, τότε αποβαίνουν συνειδητοί καταστροφείς. Θέτοντας το κομματικό και παραταξιακό γενικότερα συμφέρον πάνω από το συμφέρον του τόπου. Που στην κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει, δεν έχει περιθώρια πλέον αντοχών. Οπόταν και ό,τι συμβαίνει όχι απλώς επιβαρύνει τις προοπτικές του, αλλά τις αναιρεί. Συναναιρώντας τις λίγες ελπίδες και τις ισχνές έστω πιθανότητες αναστροφής του μοιραίου.
Η Ελλάδα έχει δυστυχώς ήδη απολέσει όχι απλώς μέρος της εθνικής της κυριαρχίας –ως φυσικό παρεπόμενο του επαχθέστατου δανεισμού–, αλλά και το τεκμήριο της φυσικής της αυτοδυναμίας. Και το μέγεθος των δανειακών βαρών και οι όροι των δανειστών τη συνθλίβουν και τη μεταβάλλουν σε δυνάμει προτεκτοράτο κάποιων ευρωπαϊκών –και όχι μόνον– κέντρων! Η πάσα και πικρή αλήθεια. Την οποία: Είτε συνειδητοποιούμε και τη διαχειριζόμαστε αναλόγως. Είτε την παρακάμπτουμε προσωρινά για να την εισπράξουμε στη συνέχεια με όρους επώδυνων εθνικών ακρωτηριασμών.
Κι εμείς μεν εντάξει. Αλλά εκείνοι που θα έλθουν εν συνεχεία και που δεν ευθύνονται σε τίποτα, γιατί; Γιατί να εξαργυρώσουν τα δικά μας ανομήματα και τις ατάσθαλες εκτροπές;
Να συνέλθουμε. Τώρα. Όχι όταν δεν θα υπάρχει οδός και δυνατότητα επιστροφής...
http://www.paron.gr/v3/new.php?id=77364&colid=&catid=48&dt=2012-06-10%200:0:0
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου