Τι θέλετε επιτέλους, τον θάνατο του εμποράκου;

 Κλείστε τα όλα να τελειώνουμε...

Θα θέλαμε και εμείς να πανηγυρίσουμε ότι πετύχαμε πρωτογενές πλεόνασμα, ότι η ανάπτυξη ροδίζει, η ύφεση παίρνει την κάτω βόλτα, οι αγορές έχουν ανοίξει την αγκαλιά τους και μας περιμένουν, όμως οι υπουργοί και οι κομισάριοι δεν μας αφήνουν λιγάκι να χαρούμε.

Κάθε μέρα βγάζουν και ένα φιρμάνι που μόνιμα έχει στόχο όποιον έχει το ψώνιο να στήσει με χίλια βάσανα μια δουλειά, γιατί δεν του αρέσει το υπαλληλίκι και το άραγμα σε μια καρέκλα, κατά προτίμηση πάντα του δημοσίου τομέα, που είναι σίγουρη και ο μισθός πέφτει κάθε τέλος του μήνα.

Ανεπάγγελτοι οι περισσότεροι υπουργοί, υφυπουργοί, γραμματείς και φαρισαίοι, που, όπως αποδεικνύεται, δεν έχουν καμιά επαφή με την Αγορά και την καθημερινότητα, ανακοινώνουν μέτρα που θα μπορούσαν μέχρι κάποιου σημείου να είχαν κάποια λογική στις εποχές που έδεναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα... Τώρα όμως αυτό που καταφέρνουν είναι να πνίξουν κυρίως μικρομεσαίες επιχειρήσεις, γιατί για τις μεγάλες, όπως πάντα, όλο και υπάρχουν κάποιες ιδιαίτερες σχέσεις...

Κάθε μήνα θα γίνεται η καταβολή εισφορών στον ΟΑΕΕ αποφάσισε ο υπουργός Εργασίας. Καλά που ζει; Υπάρχει επιχείρηση, πέραν της λιανικής, που πληρώνεται σε μετρητά για προϊόντα που προμηθεύει άλλες επιχειρήσεις ή δημόσιους Οργανισμούς; Θα είναι τυχερή αν εισπράξει μετά από έξι μήνες και όχι όλα τα χρωστούμενα. Υπάρχει επιχείρηση σήμερα που έχει τη δυνατότητα να πληρώνει κάθε μήνα τους εργαζόμενούς της; Μέχρι και πέντε μήνες είναι οι καθυστερήσεις.

Αμ η άλλη η σατανική επινόηση, σου ανενεργοποιεί το ΑΦΜ ή τον αριθμό που έχεις στο ΙΚΑ και όλα παγώνουν. Τίποτε λιγότερο από το να έχεις πτωχεύσει.

Άλλος υπουργός βγάζει μια ντιρεκτίβα και κατάσχει ό,τι κυκλοφορεί, ακόμη και σπίτια, τραπεζικούς λογαριασμούς, συντάξεις, επιδοτήσεις, ενοίκια και ό,τι σου χρωστάει μια άλλη επιχείρηση με την οποία συνεργάζεσαι...

Οι εγκέφαλοι του υπουργείου Οικονομικών έφτασαν στο απίστευτο σημείο να επιβάλουν στον κατασκευαστή να πληρώνει 23% ΦΠΑ για τα ΑΠΟΥΛΗΤΑ σπίτια και διαμερίσματα! Καλά τρελάθηκαν όλοι κύριε πρωθυπουργέ;

Όλα αυτά με στόχο να εισπράξουν λεφτά; Από ποιους; Από τους μη έχοντες! Δεν γίναμε όλοι μας ξαφνικά κακοπληρωτές. Θέλω να πληρώσω, αλλά δεν μπορώ, δεν έχω να πληρώσω. Εδώ το ίδιο το κράτος δεν πληρώνει, όμως κ. Βρούτση, κ. Στουρνάρα, κ. Θεοχάρη δεν πάτε να του δεσμεύσετε τους τραπεζικούς λογαριασμούς και τις εισπράξεις ή να κατασχέσετε ακίνητά του.

Τίποτε όμως δεν γίνεται τυχαία. Αποδεικνύεται ότι έχουν πολύ δίκιο εκείνοι που από καιρό υποστηρίζουν ότι όλα είναι μεθοδευμένα. Να κλείσουν οι μικρές επιχειρήσεις και τα μαγαζιά. Είναι πάρα πολλά λέει η «τρόικα». Δουλεύουν για τους μεγάλους. Όλος ο τζίρος να περιέλθει σε εμπορικά κέντρα.

Και προς αυτή την κατεύθυνση βοηθάνε και με το παραπάνω οι υπουργοί μας.

Έχουν πάρει το φτυάρι και ανοίγουν τον λάκκο.

Ως νεκροθάφτες της μεσαίας τάξης θα καταγραφούν...

Η μεσαία τάξη, που κράτησε πάντα στις δύσκολες ώρες ζωντανή τη χώρα, ζει το ρέκβιέμ της... 

Μακης Κουρής

ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Ο ναός του Νεμείου Διός και το λιοντάρι της Νεμέας

 

Ο Δίας πέταξε τις σκαλωσιές

Υστερα από εργασίες πολλών ετών ο ναός του Νεμείου Διός αποκαλύφθηκε σε άλλες διαστάσεις

 

της Μαρίας Θερμού

«Αξίζει να δει κανείς τον ναό του Νεμείου Διός, ακόμη κι αν έχει καταρρεύσει η οροφή και λείπει το λατρευτικό άγαλμα» έγραφε ο Παυσανίας τον 2ο αιώνα μ.Χ. Και στους αιώνες που θα ακολουθούσαν όμως η καταστροφή θα συνεχιζόταν από χέρια ανθρώπινα κυρίως, αφού κατά την Παλαιοχριστιανική εποχή θα αποσυναρμολογούνταν οι περισσότεροι από τους 36 δωρικούς κίονες του ναού για να ανεγερθεί μια βασιλική σε μικρή απόσταση από αυτόν. 

 

Ενας μόνο κίονας από το περιστύλιο και άλλοι δύο, που ορίζουν την είσοδο στον πρόναο, απέμειναν στην αρχική τους θέση και έτσι έφθασαν στη σημερινή εποχή. Αυτά ως πριν από ένα χρόνο, όταν τα ικριώματα που είχαν τοποθετηθεί για την αναστήλωση του μνημείου απομακρύνθηκαν και ξεπρόβαλε ο ναός του Διός σε άλλες διαστάσεις: με εννέα κίονες στη θέση τους να σχηματίζουν τη βορειοανατολική γωνία του κτιρίου, και μάλιστα τους δύο από αυτούς να επιστέφονται με τα επιστύλιά τους και ψηλότερα από μια τρίγλυφο. Πρόκειται για μια εντυπωσιακή αλλαγή της εικόνας του ναού, για την οποία απαιτήθηκε έργο πολλών ετών και εργασία πολλών επιστημόνων, οι οποίοι διαδέχθηκαν ο ένας τον άλλον.

 

 1987 - Ο ναός του Νεμείου Διός

 

«Με την αναστήλωση οι πολυκερματισμένοι λίθοι, που έμεναν ανώνυμοι μεταξύ των δεκάδων διάσπαρτων αρχιτεκτονικών μελών του ναού, βρήκαν τη θέση που κατείχαν στο μνημείο εδώ και 23 αιώνες» λέει ο υπεύθυνος για την τελευταία φάση του έργου, που αφορούσε την αναστήλωση του θριγκού, πολιτικός μηχανικός δρ Κωνσταντίνος Παπαντωνόπουλος. 

 

Χαρακτηριστικό δείγμα του τέλους της Κλασικής εποχής και της αρχής της Ελληνιστικής, ο ναός του Νεμείου Διός συνδύαζε τρεις αρχιτεκτονικούς ρυθμούς: τον δωρικό στην εξωτερική κιονοστοιχία και στον πρόναο, τον ιωνικό και τον κορινθιακό στο εσωτερικό του. Ιδιαίτερο στοιχείο του εξάλλου είναι η υπόγεια κρύπτη, το άδυτον, με άγνωστη ακόμη χρήση, αν και πιθανολογείται ότι υπήρξε χώρος μαντείου.

Το υλικό 

 

«Η ύπαρξη του αυθεντικού υλικού του ναού, που βρίσκεται γύρω από αυτόν σε ποσοστό μεγαλύτερο του 70%, συνέβαλε αποφασιστικά στην αναστήλωση του μνημείου» λέει ο κ. Παπαντωνόπουλος. Η ίδια η σύσταση όμως της πέτρας με την οποία χτίστηκε στην Αρχαιότητα δημιουργεί τεράστια προβλήματα. Πρόκειται για ψαμμιτικό ασβεστόλιθο «ασθενή και ανομοιογενή, με μηχανικές αντοχές πολύ μικρότερες, όχι μόνο του μαρμάρου αλλά και άλλων σκληρών ασβεστόλιθων που χρησιμοποιήθηκαν στην ανέγερση μνημείων» προσθέτει. 

 

Κάτι που γνώριζαν ωστόσο και οι αρχαίοι τεχνίτες, οι οποίοι φρόντισαν να επιχρίσουν τους κίονες και τα άλλα αρχιτεκτονικά μέλη προκειμένου να τα προστατέψουν από τη φθορά. Η αποκατάσταση των αρχιτεκτονικών μελών απαίτησε εξάλλου και τη χρήση συμπληρωμάτων από νέο λίθο, που αναζητήθηκε σε σύγχρονο λατομείο, πλησίον του αρχαίου. 

 

 

Η δομή

 

«Η συνέχεια της δομής των αρχαίων ναών βασίζεται στην τέλεια λάξευση και στη συναρμογή των αρχιτεκτονικών μελών, ενώ σε περίπτωση πολύ ισχυρής σεισμικής δράσης ή καθίζησης του θεμελίου ο αντικειμενικός σκοπός του σχεδιασμού είναι να αστοχεί ο σύνδεσμος πριν από τη θραύση του λίθου» επισημαίνει ο κ. Παπαντωνόπουλος. 

 

Πρόκειται για τους σιδερένιους συνδέσμους της Αρχαιότητας - στη θέση τους σήμερα χρησιμοποιείται τιτάνιο -, στοιχεία που αποτελούν τη δεύτερη γραμμή άμυνας της ακεραιότητας του κτιρίου. Η διαρπαγή των συνδέσμων αυτών ωστόσο στα μεταγενέστερα χρόνια, αλλά και του μολύβδου, που συμπλήρωνε τη σύνδεση των λίθων, απετέλεσε έναν από τους κύριους παράγοντες ερείπωσης για τον ναό του Διός, όπως συνέβη και με άλλους αρχαίους ναούς, για παράδειγμα του Επικούριου Απόλλωνα στις Βάσσες.

Η δοκιμή

 

Με πείρα στην αποκατάσταση μνημείων όπως το θέατρο των Δελφών, το θέατρο του Αργους και τα τείχη της Μεσσήνης και με θητεία οκτώ χρόνων στο μεγάλο αναστηλωτικό πρόγραμμα του Επικούριου Απόλλωνα, ο κ. Παπαντωνόπουλος οργάνωσε μια δοκιμαστική αναστήλωση το 2011 - αφού προηγήθηκε βεβαίως σχετική μελέτη. Και μόνον αφού πήγαν όλα καλά προχώρησε στο τελικό έργο.

 

Στα σχέδια υπάρχει η αναστήλωση πέντε ακόμη κιόνων στη βόρεια (μακρά) πλευρά του ναού, καθώς το αρχαίο υλικό βρίσκεται όλο εκεί γύρω - είναι έτοιμη μάλιστα η μελέτη από την αρχιτέκτονα κυρία Αικατερίνη Σκλήρη -, ωστόσο θα απαιτηθούν πρώτα η έγκριση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου και βεβαίως τα χρήματα. Εργο του Κέντρου Νεμέας Κλασικής Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου του Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνιας με υπεύθυνη σήμερα την αρχαιολόγο κυρία Κιμ Σέλντον, η αναστήλωση του ναού του Διός είχε κόστος για την τριετία 2010-2012 762.515 ευρώ, ενώ κατά το χρονικό διάστημα 2004-2012 ανήλθε στο ποσό των 2.506.945 ευρώ. Υπό τις σημερινές συνθήκες ένα νέο πρόγραμμα παίρνει μετάθεση στο μέλλον.   

 

 

 

Μια παρατήρηση του καθηγητή του ΑΠΘ κ. Σπύρου Ψυχομάνη

Η περάτωση της παρούσας φάσης του έργου (3 πλήρη έτη δουλειάς) οφείλεται στην καθηγήτρια κ. Σέλτον, που μόνη της βρήκε το σθένος να εξασφαλίσει ξένους χρηματοδότες, χωρίς βοήθεια από παλαιότερους ντόπιους χρηματοδότες και συλλόγους που της γύρισαν δυσπιστούντες την πλάτη, αν δεν την πολέμησαν. Υπεύθυνη εξάλλου για το έργο ήταν η αρχιτέκτων Κατερίνα Σκλήρη ήδη από το 1999, που μελέτησε, σχεδίασε και επέβλεψε την αναστήλωση, ενώ ιδιαίτερη μνεία και έπαινος θα άξιζε στους ειδικευμένους τεχνίτες. 

 

 

 

Εκεί όπου ο Ηρακλής σκότωσε το λιοντάρι

Πρώτος ο καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας στο Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνιας δρ Στέφανος Μίλερ οραματίστηκε την αναστήλωση του Ναού του Διός στη Νεμέα, την οποία και ξεκίνησε ουσιαστικά το 1999. Ως το 2003 είχαν τοποθετηθεί δύο επιστύλια και η τρίγλυφος των υπαρχόντων κιόνων, ενώ η ανόρθωση των υπολοίπων τεσσάρων της βορειοανατολικής γωνίας άρχισε το 2003-2004 και ολοκληρώθηκε στα μέσα του 2009. Στο μεταξύ ο κ. Μίλερ συνταξιοδοτήθηκε, την αναστήλωση ανέλαβε ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Πάτρας κ. Νίκος Μακρής και μετά ο πολιτικός μηχανικός κ. Κωνσταντίνος Παπαντωνόπουλος. 

 

Κιμ Σέλτον

 

*Η περάτωση της παρούσας φάσης του έργου (3 πλήρη έτη δουλειάς) οφείλεται στην καθηγήτρια κ. Σέλτον, που μόνη της βρήκε το σθένος να εξασφαλίσει ξένους χρηματοδότες, χωρίς βοήθεια από παλαιότερους ντόπιους χρηματοδότες και συλλόγους που της γύρισαν δυσπιστούντες την πλάτη, αν δεν την πολέμησαν. Υπεύθυνη εξάλλου για το έργο ήταν η αρχιτέκτων Κατερίνα Σκλήρη ήδη από το 1999, που μελέτησε, σχεδίασε και επέβλεψε την αναστήλωση, ενώ ιδιαίτερη μνεία και έπαινος θα άξιζε στους ειδικευμένους τεχνίτες. (*Μια παρατήρηση του καθηγητή του ΑΠΘ κ. Σπύρου Ψυχομάνη)

Τον 6ο π.Χ. αιώνα ιδρύθηκε ο πρώτος ναός προς τιμήν του Διός στη Νεμέα αλλά πριν από το τέλος του 5ου π.Χ. αιώνα είχε καταστραφεί βίαια. Ξαναχτίστηκε όμως στο πλαίσιο μεγάλου οικοδομικού προγράμματος που περιελάμβανε ακόμη το Στάδιο, ξενώνα, λουτρό και την ανοικοδόμηση του Ηρώου. Στο ιερό του Διός στη Νεμέα τελούνταν εξάλλου κάθε δύο χρόνια τα Νέμεια, πανελλήνιοι αγώνες με μεγάλη ακτινοβολία. Η μεταφορά τους ωστόσο στο Αργος το 270 π.Χ. σήμανε και την παρακμή του ιερού. 

 

Ο τόπος όπου ο ημίθεος Ηρακλής πραγματοποίησε τον πρώτο από τους άθλους του σκοτώνοντας το περίφημο λιοντάρι της Νεμέας περιέπεσε τους επόμενους αιώνες στη λήθη για να αρχίσει να αποκαλύπτεται επί της ουσίας από το 1924, όταν παραχωρήθηκε για ανασκαφές στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών.

 

 

 Ο Ηρακλής και το λιοντάρι της Νεμέας

 

 

 Ο πρώτος άθλος που έκανε ο Ηρακλής ήταν να σκοτώσει το λιοντάρι της Νεμέας. Το φοβερό αυτό λιοντάρι το είχε μεγαλώσει η Ήρα. Το δέρμα του ήταν τόσο σκληρό που τα σιδερένια βέλη δεν το περνούσαν. Είχε τη φωλιά του σε μια σπηλιά με δυο εισόδους, στην πλαγιά ενός βουνού κοντά στη Νεμέα. Καθημερινά κατέβαινε στην πεδιάδα και κατασπάραζε ζώα και ανθρώπους. Οι κάτοικοι ήταν απελπισμένοι και δεν τολμούσαν να βγουν στην εξοχή.

Ο Ηρακλής, πηγαίνοντας στη Νεμέα, πέρασε από το ιερό άλσος της πόλης, έκοψε μια αγριελιά κι απ' τον κορμό της έφτιαξε ένα βαρύ ρόπαλο. Μετά πήγε και περίμενε κοντά στη φωλιά του λιονταριού κι, όταν αυτό φάνηκε, το χτύπησε πρώτα με τα βέλη του. Τα βέλη έπεσαν στη γη χωρίς να το τραυματίσουν και το λιοντάρι επιτέθηκε στον Ηρακλή. Εκείνος το χτύπησε με το ρόπαλο. Το λιοντάρι πόνεσε και κρύφτηκε στη φωλιά του.

Ο Ηρακλής τότε μάζεψε μεγάλες πέτρες, έκλεισε τη μια είσοδο και μπήκε από την άλλη. Το    ζώο βρυχήθηκε και σείστηκε όλο το βουνό. Όρμησε πάνω στον ήρωα και πάλευαν μια ώρα. Τέλος ο Ηρακλής τύλιξε τα χέρια του γύρω από το λαιμό του και το έπνιξε. Μετά πήρε το δέρμα του, τη λεοντή, το φόρεσε και γύρισε στις Μυκήνες. Όταν τον είδε ο Ευρυσθέας τρόμαξε πολύ και διέταξε να του φτιάξουν ένα χάλκινο πιθάρι, για να κρύβεται, όταν θα κινδύνευε.

Μυθολογία

 

 

Ο θείος μου Γιάννης Τσαρούχης

Η Νίκη Γρυπάρη, ανιψιά του ζωγράφου, τον θυμάται

 1978: Η πρώτη βραδιά παρουσίασης της μεγάλης έκθεσης για τον Γιάννη Τσαρούχη στον «Ζυγό» αποτελεί σημαντικό εικαστικό γεγονός για την αθηναϊκή κοινωνία. Η ώρα των εγκαινίων έχει περάσει προ πολλού, η αίθουσα τέχνης είναι πλημμυρισμένη από κόσμο, αλλά ο καλλιτέχνης... άφαντος. Μα πού είναι ο Γιάννης Τσαρούχης; αναρωτιούνται οι επισκέπτες της έκθεσης περιπλανώμενοι ανάμεσα στα έργα. Και ξαφνικά, από μια πόρτα εμφανίζεται ο ζωγράφος φορτωμένος πασπαρτού για κορνίζες, ακολουθούμενος από την ανιψιά του, Νίκη Γρυπάρη. Ανοίγουν μια βιτρίνα, τοποθετούν τα πασπαρτού, αυτός κοιτάζει το αποτέλεσμα με εμφανή ικανοποίηση και τότε, επιτέλους, στρέφεται για να καλωσορίσει τον κόσμο.

«Αυτός ήταν ο Θείος μου. Δεν είχε άγχος, είχε μεγάλη αισιοδοξία και δούλευε ασταμάτητα μέχρι την τελευταία στιγμή» μας λέει η Νίκη Γρυπάρη, πρόεδρος του Ιδρύματος που φέρει το όνομα του Γιάννη Τσαρούχη και που προσφάτως μετακόμισε στο κτίριο της οδού Πειραιώς του Μουσείου Μπενάκη λόγω έλλειψης πόρων συντήρησής του. 

 

 

«Βασιζόταν στις δικές του δυνάμεις, αφού μία ήταν η συμβουλή που μου έδινε σχεδόν καθημερινά: "Νίκη, μην εμπιστεύεσαι κανέναν παρά μόνο τον εαυτό σου". Η δουλειά μαζί του ήταν εξαντλητική ακόμη και όταν είχε φθάσει σε μεγάλη ηλικία. Σε έβγαζε νοκ άουτ. Σε ξυπνούσε στις 6 τα χαράματα - "ακόμα κοιμάσαι;", ρωτούσε - και μπορούσε να το πάει σερί μέχρι τα ξημερώματα. Είχε μεγάλη αντοχή. Του άρεσε να βγαίνει για φαγητό με τους φίλους του μόνον αφού είχε τελειώσει κάποια ενότητα της δουλειάς του. Κάθε μέρα έκανε σχέδια. Δεν υπήρχε μέρα που να μην εργαστεί». 

 

Και όμως, αυτός ο άνθρωπος που δεν εμπιστευόταν κανέναν, το 1967, λίγο προτού φύγει για το Παρίσι λόγω χούντας και μη γνωρίζοντας πότε και αν θα επέστρεφε στην Ελλάδα, παρέδωσε τα κλειδιά του σπιτιού και του ατελιέ του, το οποίο είχε αρχίσει να χτίζει το 1965, στην ανιψιά του, καθώς ο ίδιος δεν απέκτησε ποτέ παιδιά. Εκείνη ήταν τότε 17 ετών κοριτσάκι. «Να το προσέχεις» της είπε και έφυγε για τη γαλλική πρωτεύουσα, όπου παρέμεινε ουσιαστικά ως τις αρχές της δεκαετίας του '80. 

 

Από το Σύνταγμα στο Μαρούσι

 

Το 1981 ο Γιάννης Τσαρούχης δούλεψε και πάλι στην ολοκλήρωση του οικήματος που δύο χρόνια αργότερα, με τη μόνιμη εγκατάστασή του στην Ελλάδα, ξεκίνησε να λειτουργεί ως Ιδρυμα στεγάζοντας τα έργα του. Σήμερα, 30 χρόνια μετά, τα σοβαρά προβλήματα του κτιρίου και η απουσία οικονομικής υποστήριξης οδήγησαν τους υπευθύνους του Ιδρύματος να μεταφέρουν όλα αυτά τα έργα στο Μουσείο Μπενάκη. Η συνεργασία αυτή  επισφραγίστηκε με την έκθεση «Γιάννης Τσαρούχης: Μελέτες για 17 θέματα», που θα παρουσιάσθηκε στις αρχές του 2013. 

 

 

Αραγε θα ήταν ευχαριστημένος ο θείος της από αυτή την εξέλιξη, αν μπορούσε με κάποιον τρόπο να την πληροφορηθεί; «Απολύτως» απαντά η κυρία Γρυπάρη. «Στο καταστατικό του Ιδρύματος που συνέταξε το 1981 αναφέρεται η συνεργασία με το Μουσείο Μπενάκη σε περίπτωση που υπάρξουν οικονομικές δυσκολίες. Ο ίδιος, άλλωστε, γνώριζε προσωπικά τον Αντώνη Μπενάκη και την κόρη του, Ειρήνη Καλλιγά, η οποία μάλιστα στις αρχές της δεκαετίας του '50 του είχε παραχωρήσει το σπίτι της, το δώμα στο Μέγαρο Καλλιγά στο Σύνταγμα, για να μένει. Δίπλα του έμενε ο Κώστας Ταχτσής και σε άλλο δωμάτιο ο Γιάννης Μιγάδης. Αργότερα ο Γιάννης Τσαρούχης μετακόμισε στην οδό Ευζώνων, κοντά στη Μονή Πετράκη, σε μια παλιά μονοκατοικία του Αλέξη Διαμαντόπουλου, όπου κρατούσε έναν όροφο. Μετά πήγε στην οδό Αναγνωστοπούλου, κάτω από το διαμέρισμα του Νίκου Εγγονόπουλου, αλλά πάντα ήθελε ένα ευρύχωρο ατελιέ για να δημιουργεί μεγάλα έργα. Να φανταστείτε ότι τη μία από τις δύο "Ξεχασμένες φρουρές" που έχει κάνει, τη ζωγράφισε σε δύο κομμάτια, διότι στα παλιά ατελιέ του δεν χωρούσε. Και μετά, που πήγε στο μεγάλο ατελιέ στο Μαρούσι, ξαναζωγράφισε το έργο σε ένα ενιαίο κομμάτι». 

 

 

«Δεν του άρεσε το άπλετο φως»

 

Για ποιον λόγο διάλεξε τη συγκεκριμένη περιοχή; «Ελεγε ότι στο Μαρούσι δεν υπήρχαν νεοκλασικά οικήματα, παρά μόνο χωριάτικα σπίτια» λέει η κυρία Γρυπάρη. «Και ήθελε να δημιουργήσει γύρω-γύρω ένα κτίσμα και στη μέση την αυλή. Αλλά επειδή αυτό απαγορευόταν, το έχτισε σε σχέδια Παύλου Καλλιγά, με νεοκλασικές αναφορές, λόγω των επιρροών που είχε από το θέατρο. Στο ισόγειο βρισκόταν το σπίτι του, στον πρώτο όροφο το εργαστήριο, αλλά δούλευε και στο δώμα, το οποίο φώτιζε με δύο φεγγίτες για να μπαίνει ελεγχόμενα το φως. Δεν του άρεσε το άπλετο φως... Ασχολιόταν πολύ με το Ιδρυμα, ο ίδιος το χρηματοδοτούσε και αποφάσιζε για τις εκθέσεις. Από το 1983, που επέστρεψε από το Παρίσι, μέχρι τον θάνατό του το 1989, είχαν γίνει επτά εκθέσεις. Τρία χρόνια μετά τον θάνατό του το Ιδρυμα έκλεισε για να κάνουμε μια μεγάλη καταγραφή, κι έτσι το αρχείο του δεν σκορπίστηκε. Ανοιξε το 1992 σε μόνιμη βάση. Οταν ζούσε ο ίδιος το ανοίγαμε για έναν, το πολύ δυο-τρεις μήνες, διότι ο κόσμος ήθελε να τον δει, και αυτό κάποια στιγμή τον κούρασε. Δεν τον άφηναν να ζωγραφίζει».

«Μη μιλάς, μη γελάς, ήρθε η ώρα»

Το οίκημα όπου στεγάζεται το Ιδρυμα Γιάννη Τσαρούχη, το οποίο έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο τόσο από το ΥΠΕΧΩΔΕ όσο και από την Εφορεία Νεωτέρων Μνημείων, αντιμετωπίζει σημαντικά προβλήματα. «Χρειαζόμαστε περίπου 1 εκατ. ευρώ για να μπορέσουμε να λειτουργήσουμε ξανά το ίδρυμα» επισημαίνει η ανιψιά του ζωγράφου Νίκη Γρυπάρη, αναφέροντας ότι τα περίπου 5.000 έργα του καλλιτέχνη (σχέδια, σκίτσα, μελέτες, μακέτες και πολλά άλλα) μπορούν να αποτελέσουν υλικό για πολλές εκθέσεις, για τις οποίες θα χρησιμοποιηθεί ο δεύτερος όροφος του κτιρίου της οδού Πειραιώς του Μουσείου Μπενάκη. 

 

«Ηταν τρομερά διασκεδαστικό να ποζάρεις για τον Γιάννη Τσαρούχη» λέει η Νίκη Γρυπάρη, προσθέτοντας ότι η ναυτική στολή που φορούσαν τα μοντέλα του ήταν του αδελφού του καλλιτέχνη και πατέρα της ίδιας και βρισκόταν μονίμως στο ατελιέ του - εκτίθεται στο πλαίσιο της τρέχουσας παρουσίασης για τον Τσαρούχη. 

 

«Σου έλεγε ιστορίες για να νιώσεις ευχάριστα και μόλις ήταν έτοιμος να ξεκινήσει να σε ζωγραφίζει σταματούσε αμέσως. "Ακίνητος τώρα", έλεγε. "Μη μιλάς, μη γελάς, τώρα ήρθε η ώρα"».

 

 Από άρθρο στο "ΒΗΜΑ"

10 συμβολικές φωτογραφίες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου

Ο Χίτλερ στο Παρίσι, 1940

Ελήφθη  στη κορύφωση  του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου και αφού ο Αδόλφος Χίτλερ είχε καταλάβει το Παρίσι. Η  φωτογραφία  αυτή που απεικονίζει τον Χίτλερ να περπατάει στο  κατακτημένο Παρίσι μαζί με διάφορους  υποστηρικτές του έγινε μια από τα πιο εμβληματικές  φωτογραφίες της δεκαετίας του 1940 και του Β’ Παγκόσμιο Πολέμου.

 

 Ο τελευταίος Εβραίος στη Vinnitsa, 1941

Αυτή είναι η συγκλονιστική φωτογραφία του θανάτου του τελευταίου Εβραίου στη Vinnitsa, της Ουκρανίας. Βρέθηκε στο άλμπουμ ενός στρατιώτη των  Ταγμάτων Θανάτου (Einsatzgruppen soldier).  Ο τίτλος της φωτογραφίας  προέρχεται από την σημείωση στο πίσω μέρος της φωτογραφίας και συνοπτικά μεταφέρει  το τι συνέβη στη Vinnitsa όπου και  28.000 από τους Εβραίους που ζούσαν εκεί σκοτώθηκαν.

 Εξέγερση του Γκέτο της Βαρσοβίας, 1943

Ελήφθη το 1943 και  είναι μια από τις πιο γνωστές φωτογραφίες του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς απεικονίζει τον τρόμο που προκαλούσαν οι  Ναζί. Η φωτογραφία δείχνει την καταστροφή του Γκέτο της Βαρσοβίας, το οποίο έγινε για κάποιο διάστημα  ο τόπος διαμονής  για χιλιάδες Εβραίους πολίτες  που  «απέδρασαν» από την ναζιστικό καθεστώς. Το πιο συγκλονιστικό κομμάτι της φωτογραφίας  είναι το τρομαγμένο μικρό αγόρι σε πρώτο πλάνο με τα χέρια του ψηλά καθώς  απομακρύνεται βίαια από την κρυψώνα του.

 

 Omaha Beach D-Day, 1944

Μια φωτογραφία του  Robert Capa από την D-Day που αποτυπώνει  την αιματηρή εκείνη μέρα του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου μπροστά στην κωδικοποιημένη Omaha Beach. Η απόκοσμη, θολή εικόνα μπορεί να έχει  παραχθεί από ένα ρεπόρτερ, κάτω από δύσκολες στιγμές για εστίαση αλλά αποτυπώνει την αγωνία εκείνων των στιγμών

 

 Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ  (VJ Day), 1945

Αυτή η φωτογραφία απεικονίζει τους πανηγυρισμούς, τον ενθουσιασμό  και την ανακούφιση όλων των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, όταν κηρύχτηκε η ανακωχή στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Σε αντίθεση με το τι μπορεί να σκεφθεί ο καθένας οι δύο στην φωτογραφία δεν ήταν εραστές και ούτε γνωρίζονταν. Ήταν η στιγμή της μεγάλης χαράς. Ο ενθουσιώδης στρατιώτης φιλά θριαμβευτικά την τυχερή νοσοκόμα που βρέθηκε να πανηγυρίζει δίπλα του  στην Times Square.

 

 Ανεβάζοντας την σοβιετική σημαία πάνω από το Ράιχσταγκ, 1945

Απεικονίζει τα σοβιετικά στρατεύματα να σηκώνουν την σημαία τους στην κορυφή του κτιρίου του γερμανικού Ράιχσταγκ.  Αυτή η φωτογραφία λήφθηκε από τον Yevgeny Khaldei κατά τη διάρκεια της Μάχης του Βερολίνου στις 2 Μαΐου 1945. Θεωρείται μια από τα πιο δημοφιλείς  και αναγνωρίσιμες  εικόνες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η φωτογραφία έγινε τόσο δημοφιλής, διότι το ιστορικής σημασίας κτίριο με την σοβιετική σημαία πάνω του συμβόλιζε την ολοκληρωτική πτώση του εχθρού. Η λήψη της φωτογραφίας έγινε μετά από μια μακρά και αιματηρή μάχη στο εσωτερικό του κτιρίου.

 

Η ύψωση της σημαίας στην Iwo Jima, 1945

Ένα βραβείο Pulitzer κέρδισε η  φωτογραφία του Joe Rosenthal που δείχνει Αμερικανούς πεζοναύτες να υψώνουν περήφανοι τη σημαία των ΗΠΑ στην κορυφή του βουνού Suribachi κατά τη διάρκεια της Μάχης της Iwo Jima στο ΄Β ΠΠ. Οι μισοί από τους άνδρες που απεικονίζονται στην εικόνα σκοτώθηκαν στη μάχη.

 

Η πλέον συμβολική φωτογραφία της δεκαετίας του 1940 : Η ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα.

Αυτή η βαθιά συγκλονιστική φωτογραφία παρουσιάζει την έκρηξη της ατομικής βόμβας στις 6 Αυγούστου στη Χιροσίμα της Ιαπωνίας. Ήταν η δεύτερη ατομική βόμβα που χρησιμοποιήθηκε ποτέ και το σύννεφο μανιταριού στη φωτογραφία δίνει την έκταση της καταστροφής: 150.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν.

 Το ΤΕΛΟΣ : Η δίκη της Νυρεμβέργης 1945-1946

Στην πρώτη σειρά: Goering, Hess, Von Ribbentrop, Keitel, Rosenberg, Frank, Frick, Streicher, Funk, Schacht. Στη δεύτερη σειρά: Donitz, Raeder, Von Schirach, Sauckel, Jodl, Von Papen, Seyss-Inquart, Speer, Von Neurath and Fritsche

Η παράδοση της Ιαπωνίας, 1945

Ο υπουργός εξωτερικών της Ιαπωνίας υπογράφει την παράδοση της χώρας του πάνω στο κατάστρωμα του USS Missouri στις 2 Σεπτεμβρίου 1945

 

Μανιφέστο Υπεράσπισης του Δημόσιου Πανεπιστημίου

Φοιτητές, φοιτήτριες, αντισταθείτε!

Ζητάμε μια αποφασιστική, στιβαρή και έντιμη πολιτική. Αγωνιζόμαστε για ανύψωση του εθνικού μας γοήτρου, για μια ειρηνική και δημιουργική ζωή του λαού μας και όλου του κόσμου

Του ΝΙΚΟΥ ΜΑΡΚΑΤΟΥ ομότιμου καθηγητή ΕΜΠ, π. πρύτανη

Το Πολυτεχνείο, είτε το θέλουν είτε όχι, ξένοι και ντόπιοι παράγοντες που επιδιώκουν να κηδεμονεύουν τον τόπο, αποτελεί κορυφαίο γεγονός της νεότερης ιστορίας μας. Είναι συνέχεια των αγώνων της γενιάς της Εθνικής Αντίστασης, του 1-1-4, και αποτελεί την κορύφωση της αντιδικτατορικής πάλης του λαού μας.

Σαράντα χρόνια πέρασαν, σαράντα χρόνια δεν ξεχνάμε. Η εξέγερση του '73 ήταν πράξη χιλιάδων. Η οργή τούς έφερε στο Πολυτεχνείο. Η αντίθεση με τη βία, το φασισμό, τη συνθηκολόγηση, την ανοχή, τον εμπαιγμό. Τότε και τώρα το πρόσωπο του Πολυτεχνείου μάς πείθει, γιατί κατοχύρωσε στην πράξη το δικαίωμα να σκεφτόμαστε, να εκφραζόμαστε και να δρούμε ελεύθερα. Να κρίνουμε. Να ελέγχουμε. Να αγωνιστούμε. Να συνυπάρξουμε.

Στη σημερινή πραγματικότητα όμως, της γενικευμένης οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής κρίσης και απαξίωσης, είναι ισχυρότατες οι δυνάμεις που επιχειρούν να κάμψουν κάθε ατομική ή πολύ περισσότερο συλλογική πρωτοβουλία αυτών που ορθώνουν το ανάστημά τους για διέξοδο από την κρίση, και μάλιστα όταν αμφισβητούν με τη στάση τους τη δυνατότητα των κομματικών μηχανισμών και της υπό κρίση πολιτικής τους να δώσουν λύσεις μακριά από συλλογικές-κοινωνικές προσπάθειες και ανατάσεις.

Η έξοδος από τη σημερινή κρίση δεν μπορεί να βασιστεί σε μόνο μία «πρόταση». Απαιτεί έναν τρόπο ζωής εκ μέρους της ηγεσίας, μια πολιτική συμπεριφορά, αξίες και σχέσεις που μπορούν να εμπνευστούν από το Πολυτεχνείο και τη γενιά που τις πραγμάτωσε.

Ζητάμε μια αποφασιστική, στιβαρή και έντιμη πολιτική. Αγωνιζόμαστε για ανύψωση του εθνικού μας γοήτρου, για μια ειρηνική και δημιουργική ζωή του λαού μας και όλου του κόσμου.

Φοιτητές και φοιτήτριες, νέοι και νέες, αντισταθείτε.

Τα ολέθρια προβλήματα που το σύστημα, και η ανίκανη κυβέρνησή του, φορτώνει στις πλάτες των νέων μας, κατηγορώντας τους ταυτόχρονα που διαμαρτύρονται, παραμένουν και αυξάνονται καθημερινά.

Τα μηνύματα του Πολυτεχνείου ενάντια στη βαρετή, διεφθαρμένη, παράλογη και αδιέξοδη κοινωνία, στην οποία ορισμένοι μας οδηγούν και επιδιώκουν να ζήσουμε, παραμένουν. Αντισταθείτε!

Η  ταπεινότητά μου στην παρούσα συγκυρία έχει μόνο να αφιερώσει στη σημερινή ημέρα ένα Μανιφέστο για την Υπεράσπιση του Δημόσιου Πανεπιστημίου.:

Μανιφέστο Υπεράσπισης

του Δημόσιου Πανεπιστημίου

Το Ελληνικό Πανεπιστήμιο είναι σε κρίση λόγω μαζικής υποχρηματοδότησης σε συνδυασμό με την ανικανότητα και άγνοια των υπουργών, με την επιχειρούμενη εμπορευματοποίηση και με τη βίαιη εισαγωγή πρακτικών του νέου «διευθυντισμού» («managerialism»).

Για όσους δεν το γνωρίζουν, ο «διευθυντισμός» είναι η ιδεολογική αρχή ότι οι κοινωνίες είναι αντίστοιχες με το άθροισμα των συναλλαγών που πραγματοποιούν οι διευθυντές των οργανισμών!

Ξεκίνησε τις δεκαετίες του '20 και του '30 στο Harvard Business School από τον καθηγητή Mayo, που είδε τη δημοκρατία ως διχαστική και με έλλειμμα κοινωνικού πνεύματος.

Οφείλουμε να αγωνιστούμε για τις παρακάτω αρχές, που αποτελούν παγκόσμιες σταθερές (αντίστοιχες κυκλοφορούν σε Αγγλία και Ιρλανδία), για να υπερασπιστούμε την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση στην Ελλάδα.

1. Το Ελληνικό Πανεπιστήμιο είναι δημόσιο αγαθό και όχι ένα ιδιωτικό κερδοφόρο Ιδρυμα, και τα επιχειρηματικά και βιομηχανικά ενδιαφέροντα δεν πρέπει να υπαγορεύουν τη διδασκαλία και την έρευνα.

2.  Η στρατηγική ενός Πανεπιστημίου πρέπει να αντανακλά όλες τις διαστάσεις τής ανθρώπινης δραστηριότητας και πρέπει να δομείται στην πλήρη και ανοικτή συμμετοχή όλων των εργαζομένων (καθηγητών, διοικητικών, εργαστηριακών κ.ο.κ.) και όλων των σπουδαστών.

3.  Ο κύριος σκοπός της διδασκαλίας είναι η μετάδοση της γνώσης και η ενίσχυση της δημιουργικότητας, και δεν προορίζεται απλά για την αύξηση του «ανθρώπινου κεφαλαίου».

4.  Ο κύριος σκοπός της έρευνας είναι η δημιουργία νέας γνώσης. Δεν είναι απλά για την αύξηση των περιθωρίων κέρδους των επιχειρήσεων, πολλές από τις οποίες δεν πληρώνουν καν όλους τους αναλογούντες φόρους τους στην Ελλάδα.

5.  Πέραν της διδασκαλίας και έρευνας, η τρίτη αποστολή των Πανεπιστημίων είναι η σύνδεσή τους με την Κοινωνία και η συμμετοχή τους στην άρση των κοινωνικών ανισοτήτων, και όχι απλά και μόνο η σύνδεσή τους με την παραγωγή.

6.  Οι σπουδαστές είναι η ζωογόνος δύναμη του Πανεπιστημίου και η επόμενη γενιά διαφωτισμένων και ανθρώπινων πολιτών, και δεν είναι απλά καταναλωτές εκπαίδευσης ή δημιουργοί δεικτών «ικανοποιημένου πελάτη».

7.  Όλοι οι εργαζόμενοι στα Πανεπιστήμια δικαιούνται αξιοπρεπές και συνεργατικό περιβάλλον εργασίας, ελεύθερο από «αστυνομική» επιτήρηση και έλεγχο και από αυθαίρετη υποβάθμιση των συνθηκών εργασίας τους.

8. Οι τεχνολογίες πληροφορικής και επικοινωνιών είναι ασφαλώς πανίσχυρα εργαλεία υποβοήθησης της διδασκαλίας και έρευνας, αλλά δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται για τη φτωχοποίηση της ποιότητας της εκπαίδευσης ή για τη μείωση της αλληλεπίδρασης καθηγητών-σπουδαστών.

9. Η διοίκηση του Πανεπιστημίου πρέπει να είναι αφοσιωμένη στην αντίσταση ενάντια στις μειώσεις των κρατικών δαπανών για την Παιδεία και όχι στον πολλαπλασιασμό των ανωτάτων θέσεων διοίκησης (π.χ. Συμβούλια Ιδρυμάτων), που είναι γενικά άχρηστες.

10.  Στη σημερινή κρίση του ελληνικού πανεπιστημιακού συστήματος πρέπει να τονίσουμε αγωνιστικά τη σημασία της ακαδημαϊκής ελευθερίας, σε αντίθεση με τη συναίνεση που καθοδηγείται από το φόβο, τη δημιουργικότητα ενάντια στην τυφλή υπακοή και τη συλλογικότητα ενάντια στο νέο «διευθυντισμό».

Οι «καθωσπρέπει» συνάδελφοι και φίλοι μου μάλλον θα απορήσουν αν μάθουν ότι το παραπάνω κείμενο αποτελεί μετάφραση (με λίγες πινελιές μου) του αρχικού κειμένου που κυκλοφορεί στα ιρλανδικά Πανεπιστήμια! Τελικά λοιπόν αυτοί που σήμερα αγωνίζονται στα Ελληνικά Πανεπιστήμια μάλλον δεν είναι τρελοί ή γραφικοί, απλά αντιδρούν στη διάλυση του UNIVERSITAS!

 από την ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ Ελευθεροτυπία (17-11-2013!)

http://servianetblog.blogspot.gr/2013/11/blog-post_21.html