ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ : Επιχείρηση νεο-ραγιαδισμού της κοινωνίας

Επιχείρηση νεο-ραγιαδισμού της κοινωνίας

 

Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ, 

Αναπληρωτή καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών

H επιχείρηση «σοκ και δέος», που εφαρμόζεται συστηματικά τα τέσσερα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, έχει τρεις βασικούς πυρήνες στη λογική της.

-- Ο πρώτος επικεντρώνεται στην εφαρμογή αλλεπάλληλων «πληγμάτων», ώστε να μη γίνεται δυνατή η λογική τους επεξεργασία και να μην μπορούν να προκληθούν αντιδράσεις (κατάσταση σοκ).

-- Ο δεύτερος αφορά την εμπέδωση της αντίληψης ότι δεν υπάρχουν πλέον πλαίσια ασφάλειας και προστασίας του πολίτη. Η μόνιμη και σταθερή εργασία αποτελεί άπιαστο όνειρο, η ιδιοκτησία, τα ατομικά δικαιώματα μπορούν να αφαιρεθούν με ένα πολυνομοσχέδιο. Τα κοινωνικά δικαιώματα αποτελούν σήμερα μια παρωχημένη ανάμνηση… Στον νεοφιλελεύθερο-μνημονιακό «κόσμο» δεν υπάρχει «στήριγμα» για να ακουμπήσεις. Η ανασφάλεια, ο φόβος, η απόγνωση αναδεικνύονται σε κύρια χαρακτηριστικά της καθημερινής ζωής (κατάσταση δέους).

-- Ο τρίτος πυρήνας αφορά το θέμα της Δημοκρατίας, των θεσμών και των αξιακών της περιεχομένων. Η συστηματική καταπάτηση των νόμων και του Συντάγματος γενικότερα, ο συνεχής ευτελισμός του Κοινοβουλίου, η απηνής καταστολή ως μόνιμη πολιτική απάντηση στις αντιδράσεις των πολιτών, η υπηρετική σχέση η οποία διαμορφώθηκε μεταξύ της εγχώριας πολιτικής εξουσίας και της χρηματοπιστωτικής και πολιτικής εξωγενούς ελίτ συμπυκνώνονται συνολικά σε ένα «μήνυμα»: Η Δημοκρατία στους καιρούς μας είναι περιττή πολυτέλεια. Όταν μάλιστα δεν χρησιμεύει ως εργαλείο νομιμοποίησης των μνημονιακών πολιτικών, τότε είναι ΕΠΙΒΛΑΒΗΣ και πρέπει να αγνοείται ή να καταργείται.

Η Δημοκρατία λοιπόν είναι άχρηστη και περιττή. Μπορεί σε «κρίσιμους καιρούς» να παραμερίζεται. Άλλωστε, ένα σύστημα εξουσίας, όταν μετασχηματίζεται σε κράτος-μηχανισμό καταπίεσης και καταστολής, όταν αντί της δημοκρατικής ομαλότητας κυριαρχεί η νοοτροπία του κράτους-ανάγκης, τότε νομοτελειακά κάθε αντίδραση, κάθε αντίσταση είναι μάταιη, αναποτελεσματική και -πολλές φορές- ζημιογόνα για όσους αντιστέκονται.

Εδώ ίσως εντοπίζεται το κρισιμότερο ερώτημα που αφορά τη στάση της ελληνικής κοινωνίας, το φρόνημα, την πολιτική συνείδηση των πολιτών απέναντι στις εξοντωτικές πολιτικές που καταστρέφουν τη χώρα και την κοινωνία.

Η επιχείρηση «σοκ και δέος» οδηγεί στην ανάπτυξη ενός ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΜΙΘΡΙΔΑΤΙΣΜΟΥ, επιδιώκει να διαμορφώσει, σε βάθος χρόνου, μια ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΥΠΟΤΑΓΗΣ, ένα είδος ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΝΕΟ-ΡΑΔΙΑΔΙΣΜΟΥ σε ολόκληρη την κοινωνία.

Το βασικό μήνυμα του συστήματος της μνημονιακής εξουσίας είναι: «Δεν έχεις τίποτα δικό σου, δεν μπορεί να σε προστατεύσει κανένας, υπάκουσε λοιπόν, σκύψε το κεφάλι, γιατί θα χάσεις και αυτά τα λίγα που σου απέμειναν. Ξέχνα την πολιτική, τα κόμματα, τη Δημοκρατία. Αυτό που σου μένει είναι η απλή ΕΠΙΒΙΩΣΗ σου. Κι αυτή μπορούμε να τη διασφαλίσουμε μόνο εμείς».

Αυτή η κυνική αντίληψη αποτελεί την απόπειρα μετάβασης από την πολιτική δημοκρατία στη ΒΙΟ-ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Σε μια κατάσταση όπου οι άνθρωποι έχουν ως μόνο στόχο την επιβίωσή τους μέσα σε συνθήκες εξαθλίωσης και απόγνωσης.

Ασφαλώς, μπροστά στους μηχανισμούς καταστολής και τρομοκράτησης των πολιτών, μπροστά στη βιαιότητα (πρακτική και ιδεολογική) μιας αυταρχικής εξουσίας είναι δυνατόν μια κοινωνία να περιορίσει τις αντιδράσεις της και να υπομένει τα δεινά, ευελπιστώντας (μάταια πιθανώς) στο καλύτερο.

Όμως, η οριστική της υποταγή συντελείται σ' ένα βαθύτερο επίπεδο. Γίνεται ιστορική στάση όταν ο πολίτης απο-πολιτικοποιηθεί, όταν στη συνείδησή του τα κόμματα, οι θεσμοί, η ίδια η Δημοκρατία χάσουν το νόημά τους, την αποτελεσματικότητά τους, την αξία τους.

Η κοινωνία, συνεπώς, υποτάσσεται όταν η Δημοκρατία εκπέσει στις ίδιες τις συνειδήσεις των πολιτών. Με τα όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια, που αποτελούν την κορύφωση των ιστορικού χαρακτήρα εξελίξεων που ξεκίνησαν τη δεκαετία του 1990, επιδιώκεται να εμπεδωθεί η αντίληψη ότι η πολιτική και η Δημοκρατία έχουν «πεθάνει» και ότι τις εξουσίες ασκούν υπερεθνικοί χρηματοπιστωτικοί μηχανισμοί μέσω των ενσωματωμένων σε αυτούς πολιτικών ελίτ.

Στις καθημερινές μας συζητήσεις το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι το γιατί η κοινωνία, οι πολίτες δεν αντιδρούν (ατομικά και συλλογικά) απέναντι στις επιλογές που οδηγούν στην καταστροφή της χώρας και στην εξαθλίωση και διάλυση της κοινωνίας.

Πρόκειται, άραγε, για μια προσωρινή υποταγή στους μηχανισμούς μιας αυταρχικής εξουσίας ή μήπως για βαθύτερες, ιστορικού τύπου, διεργασίες που αλλάζουν την ιστορική δημοκρατική μας κουλτούρα και συνδέονται με τον ιδιώτη, το «οικονομικό άτομο», της νεοφιλελεύθερης / αντιδημοκρατικής αντίληψης;

Οι μνημονιακές κυβερνήσεις, με αποκορύφωμα το σημερινό σχήμα, καλλιεργούν επίμονα και συστηματικά τη στρατηγική της χειραγώγησης του φρονήματος των πολιτών, όπου η μοιρολατρία, η αναξιοπρέπεια, η παραίτηση και η υποταγή συνιστούν τις αρχές της σύγχρονης ατομικής και συλλογικής κουλτούρας. Σύμφωνα με την επιδίωξή τους, πρέπει ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΝΑ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΟΥΣ.

Χαρακτηριστικό στοιχείο της στρατηγικής αυτής αποτελεί η αποδοχή της ΠΑΡΑΒΑΣΗΣ ΩΣ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑΣ. Επιλογές και πράξεις που περιφρονούν και απαξιώνουν τους δημοκρατικούς θεσμούς και ευτελίζουν το πολιτικό ήθος θεωρούνται από τη σημερινή συγκυβέρνηση ως νόμιμες και θετικά αξιολογούμενες δράσεις, οι οποίες μάλιστα οφείλουν να «νομιμοποιηθούν» τόσο από το Κοινοβούλιο όσο και από την κρίση των πολιτών.


Η αποστασία του 1965 δεν αποτέλεσε μόνο κορυφαίο ιστορικό γεγονός για την εποχή της, αλλά οι εμπειρίες και τα διδάγματα που προέκυψαν από το γεγονός αυτό αποτέλεσαν σημείο αναφοράς μέχρι τις μέρες μας. Κι όμως σήμερα δρομολογείται μια νέα επιχείρηση αποστασίας, όπου οι συναλλαγές, οι πολιτικές αθλιότητες, η εξαγορά ψήφων και συνειδήσεων θεωρούνται από το πολιτικό-οικονομικό μνημονιακό σύστημα ως στοιχεία ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑΣ, προκειμένου να αναπαραχθεί η εξουσία του.

Δεν πιστεύουμε ότι η παθητικότητα και η αδιαφορία που επιδεικνύει ένα τμήμα της κοινωνίας μας οφείλεται σε ριζική αλλοίωση και «μετατόπιση» των δημοκρατικών ιδεωδών, ως άρνηση των θεσμών της δημοκρατικής πολιτείας.

Όμως θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι η ενίσχυση του δημοκρατικού φρονήματος, η αδιάλειπτη υποστήριξη της ουσίας των δημοκρατικών θεσμών και της πολιτικής θα πρέπει να αποτελούν τη μόνιμη πολιτική και κοινωνική βάση τόσο των πολιτικών δυνάμεων που αγωνίζονται για την ανατροπή της σημερινής κατάστασης όσο και των ατομικών και συλλογικών αντιδράσεων των πολιτών.

Η Δημοκρατία δεν είναι απλώς μια μέθοδος, ένας τρόπος για να παίρνουμε αποφάσεις. Αντίθετα, τα περιεχόμενά της, η ελευθερία, η ισότητα, η αλληλεγγύη, η κοινωνική δικαιοσύνη, η ανθρώπινη χειραφέτηση αποτελούν τους θεμελιώδεις όρους συγκρότησης μιας κοινωνίας με ελεύθερους πολίτες. Όσοι μας θέλουν ραγιάδες και υποταγμένους θεωρούμε ότι θα πάρουν σύντομα την απάντηση που τους αξίζει.

www.paron.gr

Από Το Παράπονο, του Οδ. Ελύτη

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ

ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΜΟΥ…

Αναρωτιέμαι μερικές φορές.....Οδυσσέας Ελύτης

Αναρωτιέμαι μερικές φορές:
Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά ,πως η ζωή μου είναι μία;
Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;

Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές.

Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.

Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
Και να μη βλέπεις ,πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους.
Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται.
Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.

Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά.
Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.
Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.
Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω.

Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους.
Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.
Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.

Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ.
Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.

Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.

(από Το Παράπονο, του Οδ. Ελύτη)

Facebook/Μάριον Μίντση

Ο ελληνικός ναός του Απόλλωνα στην Κυρήνη της Λιβύης

Η Κυρήνη και ο Ναός του Απόλλωνα

Η Κυρήνη είναι από το 1982 Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς) στην αρχαιότητα πήρε το όνομα της από την πηγή Κύρη, που ήταν αφιερωμένη στο θεό Απόλλωνα τον οποίο λάτρευαν εξ ου και η Απολλωνία (Susah), το λιμάνι της Κυρήνης.

Η αποικισμός της Λιβύης έγινε από Έλληνες (από τη Σαντορίνη ) κάτι που αναφέρεται στο τέταρτο βιβλίο της Ιστορίας του Ηρόδοτου (βασιλέι τῶν Θηραίων περὶ ἄλλων χρᾷ ἡ Πυθίη κτίζειν ἐν Λιβύη πόλιν.)

Μεγάλοι και επιφανείς Έλληνες γεννήθηκαν στην Λιβύη όπως ο Ερατοσθένης (γεννήθηκε στην Κυρήνη) καθώς και ο Επίσκοπος Συνέσιος, ο μαθητής της Υπατίας ο οποίος έτρεφε μεγάλο σεβασμό στο άτομο της και ζητούσε με επιστολές την συμβουλή της...

Ο ναός του Απόλλωνα δεν είναι οπτικά εμφανής από τον δρόμο, εκτός και εάν ανεβεί κάποιος στο λόφο πίσω από αυτόν. Ο ναός ήταν χτισμένο στις αρχές του 7ου αιώνα Π.Χ, αλλά ξαναχτίστηκε μετά το σεισμό του 365 Π.Χ. Μια δεύτερη ανοικοδόμηση ήρθε περίπου μετά την εξέγερση των Εβραίων το 115 Π.Χ.

Περίπου 50 μέτρα από το ναό, βρίσκεται το σιντριβάνι του Απόλλωνα, του οποίου το νερό είχε θεωρηθεί θεραπεία. Μέσα σ ' αυτήν μπορεί ο επισκέπτης να διακρίνει τα καθίσματα για ασθενείς που ερχόντουσαν εδώ για θεραπεία.

Ένα άγαλμα από το ναό, που απεικονίζει Απόλλωνα που παίζει λύρα, εκτίθεται στο Βρετανικό Μουσείο (Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο).

Επίσης μπροστά στο Ναό υπάρχει η ιερή κρήνη (Νυμφαίο),η οποία προστατεύεται από δύο αγάλματα λευκών λιονταριών.

Παρακολουθείστε εδώ ένα σχετικό βίντεο. Στην αρχή του video ο ναός αναφέρεται σαν "Ναός του Δια" κάτι που είναι λάθος. Πρόκειται για τον  ναό του Απόλλωνα όπως σωστά αναφέρεται στο κείμενο. Απολαύατε το!!!!!

http://www.apocalypsejohn.com/2014/03/o-naos-tou-apollwnos-sthn-libyh-aiwnas-p-x.html

http://looklex.com/libya/cyrene03.htm

Η απαράδεκτη παρέμβαση της Μέρκελ στο Σκοπιανό

Η απαράδεκτη παρέμβαση της Μέρκελ 

στο Σκοπιανό

 

Πώς νομιμοποιείται η Γερμανία να επεμβαίνει σε διαφορές τρίτων χωρών; Αλλά και πώς νομιμοποιείται να απαιτεί κι άλλον συμβιβασμό από την Ελλάδα; Ρητορικές ερωτήσεις..

 

Την ώρα που η Γερμανία παραμένει άτεγκτη και δεν υποχωρεί ούτε κατά χιλιοστό στην παράλογη και απάνθρωπη πολιτική λιτότητας που μας επέβαλε -και σ’ όλη την Ευρώπη- απαιτεί από μας, να επιλύσουμε την διαφορά με τα Σκόπια «με διάθεση για συμβιβασμό», και μάλιστα επειγόντως.

Να βλάψουμε δηλαδή ακόμη περισσότερο τα εθνικά συμφέροντα για να πετύχει η Γερμανία τη πλήρη υποδούλωση των Βαλκανίων. Ίσως θεωρεί, πως ακόμη μια φορά ο κ. Σαμαράς, που είχε συναινέσει στο γερμανικό σχέδιο για διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, χωρίς να υπολογιστούν οι συνέπειες, συνυπογράφοντας για την πρώτη απόσχιση -της Κροατίας- και με μόνο διαφωνούντα τον ασθενή Ανδρέα Παπανδρέου, μπορεί να επαναλάβει την ενέργεια.

Τι ζητά η Γερμανία; Στο ανακοινωθέν που εκδόθηκε μετά το τέλος της Διάσκεψης για τα Δυτικά Βαλκάνια, που πραγματοποιήθηκε στην Γερμανία, επισημαίνεται «η ανάγκη να επιλυθούν όσο το δυνατόν συντομότερα τα εκκρεμή διμερή θέματα, προς το συμφέρον των σχέσεων καλής γειτονίας και της αυξημένης σταθερότητας στην περιοχή...». Και επειδή η διαφορά για την ονομασία των Σκοπίων αποτελεί ένα από τα εκκρεμή διμερή θέματα, οι συμμετέχοντες -οι Βαλκάνιοι δηλαδή, μαζί με την Γερμανία, απούσης της Ελλάδας- συμφώνησαν ότι αυτή «η διαφορά πρέπει να λυθεί επειγόντως με διάθεση για συμβιβασμό από όλες τις πλευρές».

Το ρεπορτάζ υπάρχει δημοσιευμένο στις χθεσινές σελίδες της voria.gr., ως εκ τούτου δεν χρειάζεται να το επαναλάβω. Να θυμίσω μόνο, πως σε ανύποπτο χρόνο, πριν από πολλούς μήνες, είχα εκφράσει σ’ αυτήν την στήλη τον φόβο μου, για την ανάμιξη της Γερμανίας στην ελληνοσκοπιανή διαφορά, όταν δέχθηκε η κα. Μέρκελ τον κ. Νίμιτς στην Καγκελαρία, για να συζητήσουν το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων.

Ο κ. Νίμιτς είναι ειδικός απεσταλμένος του ΟΗΕ, και η μόνη του αποστολή είναι η διευθέτηση της διαφοράς μας ως προς το όνομα με τους Σλάβους των Σκοπίων.

Πώς νομιμοποιείται η Γερμανία να επεμβαίνει σε διαφορές τρίτων χωρών; Αλλά και πώς νομιμοποιείται να απαιτεί κι άλλον συμβιβασμό από την Ελλάδα; Η ερώτηση είναι ρητορική. Από καιρό έχει φανεί, πως ανατέθηκε στην Γερμανία η καθηγεσία της Ευρώπης, με τους Αμερικανούς να έχουν λόγο μόνον ως προς τα θέματα που άπτονται του ενδιαφέροντος του ΝΑΤΟ. Η Γερμανία επομένως, συμπεριφέρεται ως ύπατος στα ευρωπαϊκά πράγματα, έχοντας λόγο -μέσω της Τρόικας- σε θέματα που αφορούν ακόμη και στον καθορισμό του ελληνικού αιγιαλού.

Ο κ. Σαμαράς, είναι γνωστό πως έχει συμπάθεια προς την γερμανική πολιτική από την εποχή που έριξε την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Μόνο που τότε είχαμε παρασυρθεί από τον υφυπουργό των Εξωτερικών των ΗΠΑ, Κρίστοφερ, που από τον Μάρτιο του 1993 μας είχε ενημερώσει -κατά την έξοδό του από συνεδρίαση της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ στην Αθήνα- ότι τον Οκτώβριο του ιδίου έτους θα έχουμε εκλογές στην Ελλάδα.

Πράγματι, ο κ. Σαμαράς ανέτρεψε την κυβέρνηση της Ν.Δ. τον Αύγουστο και προκηρύχθηκαν οι εκλογές για να αναλάβει άλλος πρωθυπουργός, ο κ. Σημίτης, φίλα κι αυτός προσκείμενος στην γερμανική πολιτική. Η ανάμιξη του κ. Κρίστοφερ, μας είχε δώσει την εντύπωση ότι η ανατροπή της κυβέρνησης ήταν αμερικανικός δάκτυλος, και πιστέψαμε πως ο κ. Σαμαράς είχε αμερικανικό προσανατολισμό.

Βεβαίως, ο κ. Σαμαράς διατυμπάνιζε με όλα τα μέσα και τους τόνους, ότι ανέτρεψε την κυβέρνηση της Ν.Δ. επειδή ο κ. Μητσοτάκης υποστήριζε την πρόταση για ονομασία των Σκοπίων, ως «Σλαβομακεδονία». Και ο κ. Σαμαράς αυτό το θεωρούσε προδοσία. Όμως, το γεγονός ότι πολιτεύθηκε τόσα χρόνια με αυτό το επιχείρημα, και χαρακτηρίστηκε μάλιστα ως «δεξιός» αποσπώντας από τη Ν.Δ. δεξιούς ψηφοφόρους και πολιτευτές, έρχεται σε απόλυτη σύγκρουση με τη σημερινή πολιτική του, όπου αποδέχεται την σύνθετη ονομασία για τα Σκόπια. Αν το «Σλαβομακεδονία» -όπως δηλαδή αποκαλούσαμε επί δεκαετίες τους Σκοπιανούς και τους εν Ελλάδι υποστηρικτές τους- ήταν προδοσία, το Άνω ή Βόρεια Μακεδονία, που υιοθέτησε τώρα ο κ. Σαμαράς, τι είναι;

Περιθώρια άλλων συμβιβασμών σ’ αυτό το ύψιστο εθνικό ζήτημα, δεν υπάρχουν ούτε κατά κεραία. Ο κ. Ν. Μέρτζος ορθώς αποκάλεσε το ζήτημα ως «όχημα» για τις περαιτέρω γνωστές και αιώνιες διεκδικήσεις ισχυρών κύκλων, που βάζου μπροστά τους αφελείς οπαδούς του Γκρούεφσκι, να πιστεύουν ότι την «Αιγαιακή Μακεδονία» την ετοιμάζουν γι’ αυτούς. Μια ματιά στην ιστορία της Θεσσαλονίκης, και αντιλαμβάνεται ο οιοσδήποτε, τι συμβαίνει.

Ο Μακεδών
http://www.voria.gr/index.php?module=news&func=display&sid=191414