Επάγγελμα θυρωρός

Επάγγελμα θυρωρός

Εκείνα τα χρόνια της αντιπαροχής (στις δεκαετίες του 1950 και 1960) που οι πολυκατοικίες σηκωνόντουσαν η μια μετά την άλλη , απαραίτητο συμπλήρωμα ήταν ο θυρωρός που συνήθως είχε ένα μικρό διαμερισμάκι στο υπόγειο της πολυκατοικίας, "του θυρωρού" όπως λεγότανε, και που συνήθως όταν κατέβαινες εκεί κάτω σε έπιανε η ψυχή σου αφού συνήθως ήταν ένα σπίτι χωρίς παράθυρο που δεν έβλεπε ποτέ τον ήλιο και ο θυρωρός ζούσε πάντα με αναμμένα τα φώτα.

Ο θυρωρός ήταν ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές. Ο έμπιστος των ιδιοκτητών αλλά και του εκάστοτε διαχειριστή, και σχεδόν γνώριζε πολύ καλά τα οικογενειακά των ενοίκων γεγονός που προκαλούσε την ανάγκη να είναι και αποδεκτός από την πλειοψηφία των ιδιοκτητών.

Έπαιρνε την αλληλογραφία από τον ταχυδρόμο και την μοίραζε
πόρτα-πόρτα, φρόντιζε για την καθαριότητα των κοινόχρηστων χώρων, την ασφάλεια της πολυκατοικίας, κατέβαζε τα σκουπίδια και φρόντιζε να αστράφτει η είσοδος της πολυκατοικίας και τελικά η ζωή του όλη ήταν η πολυκατοικία και το θυρωρείο.

Βέβαια αυτά συνέβαιναν με τους καλούς θυρωρούς, που δυστυχώς αποτελούσαν, όπως αποδείχθηκε μειοψηφία. Όμως αυτούς τους επαγγελματίες τους αγαπούσαν όλοι και γι 'αυτό και αυτοί κάποια στιγμή κατάφερναν με την δουλεία τους, την εργατικότητα και την εντιμότητά τους να ενοικιάσουν ένα μικρό διαμέρισμα μέσα στην ίδια πολυκατοικία και να ζουν ανθρώπινα.

Όμως στην πλειοψηφία του, αυτό το επάγγελμα δεν "κοσμείτο" και από τους εργατικότερους των Ελλήνων. Συνήθως κάποιοι τεμπέληδες από την επαρχία θεωρούσαν το θυρωρείο σαν μία καλή περίπτωση δωρεάν εγκατάστασης στην Αθήνα. Στρίμωχναν τη γυναίκα τους να ψευτοκαθαρίζει το κλιμακοστάσιο κι αυτό ήταν όλο. Ενώ εκείνοι, είτε δούλευαν έξω, είτε άραζαν στα καφενεία. Αυτός ήταν άλλωστε ο λόγος, μαζί με τις σωστές αλλά βαριές οικονομικές επιβαρύνσεις στις πολυκατοικίες που επιβλήθηκαν δια νόμου που έκαναν τους ιδιοκτήτες σιγά - σιγά να μην θέλουν την παρουσία των θυρωρών και το επάγγελμα αυτό άρχισε να εξαφανίζεται.

Το επάγγελμα του θυρωρού το πρωτοσυνάντησα  όταν το 1955 η οικογένεια μου μετακόμισε  στην Αθήνα από το Μεσολόγγι.

Το καινούργιο μας σπίτι ήταν ένα διαμέρισμα ογδόντα τετραγωνικών στον τέταρτο όροφο μιας νεόδμητης  πολυκατοικίας στην οδό Αγαθουπόλεως πάνω από την Αχαρνών και αν  με ρωτήσετε τι θυμάμαι από εκείνη την εποχή (1955) θα σας απαντήσω "όχι πολλά" πέρα από δυο , ένα παιδικό ποδηλατάκι, με το οποίο κάναμε βόλτες στην τεράστια ταράτσα του Μεσολογγίτικου σπιτιού και τώρα πια το παρκάραμε στο θυρωρείο της πολυκατοικίας  -μιας και το μπαλκονάκι του σπιτιού μας ήταν πολύ μικρό για βόλτες - και τον λιπόσαρκο Κάρολο, Κάρλο όπως τον φωνάζαμε όλοι, τον θυρωρό μας.

 Ο Κάρλος

 

Ο Κάρολος  ήταν κάποτε ένας ευκατάστατος εβραίος χριστιανός της Θεσσαλονίκης με οικογένεια και παιδιά. Όμως το 1943 η οικογένεια του  διαλύθηκε καθώς τα μέλη της μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και τελικά αυτός  ήταν ο μόνος που επέζησε.

Επέστρεψε στην Ελλάδα παντρεμένος με μια ευτραφή κυρία  την Βίλμα που καταγόταν από την Πολωνία και καθώς είχε χάσει πια ολόκληρη την περιουσία του και την πρώτη του οικογένειά ήλθε  και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα προσπαθώντας να επιζήσει.

Ο  Κάρολος ανήκε στην κατηγορία των καλών θυρωρών. Ήταν ένας καλοκάγαθος άνθρωπος πρόθυμος, εξυπηρετικός που αγαπούσε όλους και προ πάντων τα παιδιά της πολυκατοικίας μας. Μιας πολυκατοικίας  όπου έζησα με τα αδέλφια μου και τους γονείς  μου οκτώ όμορφα χρόνια και όπου βρέθηκα να συγκατοικώ με την πανέμορφη τότε μαθήτρια και αργότερα βουλευτή την Φρόσω Σπεντζάρη από την Ηλεία και με τον νεαρό τότε μαθητή και μετέπειτα αστέρα της show-biz  τον ηθοποιό  Γιώργο Μαρίνο.

Νομίζω λοιπόν ότι αξίζει να διαβάσετε την παρακάτω ιστοριούλα που θυμήθηκε ο αδελφός μου Θεοφάνης Γραικιώτης από την ζωή μας με τον Κάρλο.

" -Κάρλεεεεεε  Κάρλεεεεε

Η φωνή ζωηρή, διαπεραστική, αγωνιώδης.

Περνά το κλιμακοστάσιο της πολυκατοικίας της Αγαθουπόλεως 60

Σημαίνει συναγερμό. Πόρτες ανοίγουνε

Συγκάτοικοι βγαίνουν στον κοινόχρηστο χώρο

-Τι τρέχει, τι συμβαίνει;;;;;; αναρωτιούνται

Είναι ξεκάθαρο

Οι κτύποι που συνοδεύουν τις κραυγές επιβεβαιώνουν το γεγονός

-Κάποιος κλείστηκε στο ασανσέρ λέει ο ένας

-Ο Κάρλος που είναι αναρωτιέται άλλος αναπαράγοντος τη φωνή με μεγαλύτερη ένταση

-Κάρλεεεεε Κάρλεεεεεεεε

Ο Κάρλος, σανίδα σωτηρίας. Η ψυχή της πολυκατοικίας, ο κέρβερός της.

Θυρωρός με όλη τη σημασία της λέξης. Και όχι μόνο

Υδραυλικό ήθελες;;; Τον Κάρλο

Ηλεκτρολόγο;;; Τον Κάρλο

Άνθρωπος για όλες τις δουλειές

Μέχρι και χρέη ...Πυροσβεστικής εκτελούσε.

Όπως καλή ώρα τώρα.

Κλεισμένος και εγώ στο ασανσέρ, με τον αδελφό μου τον δίδυμο, με τον φίλο μας τον Αργύρη και τη μητέρα του βγάζαμε κραυγές αγωνίας.

Ήμασταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Στην πραγματικότητα μεταξύ τετάρτου και τρίτου ορόφου.

Πιτσιρικάκια τη βροχερή εκείνη Δευτέρα. Για το Δημοτικό Σχολείο, το Φάρο ξεκινήσαμε, μεταξύ τρίτου και τετάρτου ορόφου καταλήξαμε.

Βέβαια το ασανσέρ ήταν για 3 άτομα.

Ε εμείς ήμασταν τέσσερεις.

Τέσσερεις φυλακισμένοι σε κελί μικρότερο των φυλακισμένων.

Φυλακισμένοι αλλά με φωνή τσιρίδα.

-Κάρλεεεεεεεεεεεε

Και ιδού ο Κάρλος εις χρέη πυροσβέστη αλλά και παρηγορητή

-Σ ένα λεπτό σας έχω βγάλει μας παρηγόρησε

Έπλενα τις σκάλες δικαιολογήθηκε. Ένα λεπτό περιμένετε...

Γρήγορος ανέβηκε στο μηχανοστάσιο και με επιδέξιες κινήσεις έφερε τον θάλαμο στον τρίτο όροφο. Βγήκαμε. Ελεύθεροι πια

Ήρθε κοντά μας...

-Δεν ήταν τίποτα μας είπε. Το ασανσέρ λειτούργει πάλι κανονικά

Περάστε και πατήστε ΙΣΟΓΕΙΟ.

Μας άνοιξε και την πόρτα

-Περάστε μας είπε

Μπήκε ο δίδυμος, μπήκε ο φίλος μου ο Αργύρης, μπήκε η μαμά του. Αυτοί....

Εγώ δραπέτευσα...

Έβαλα τα πόδια στον ώμο και άρχισα να κατεβαίνω δέκα - δέκα τα σκαλιά

Ο Κάρλος έξω φρένων...

-Που πας;;;;;;; με έκραξε Μόλις καθάρισα τις σκάλες. Θα τις λερώσεις...

Τότε κατάλαβα ότι τις σκάλες μπορεί να τις λερώσει κι ένα παιδί που έχει τα πόδια ...στον ώμο......".

Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΟΥ

Τα μυστικά ενός θυρωρού

Όταν ακούνε θυρωρός, οι περισσότεροι σκέφτονται τον Θανάση Βέγγο να τρέχει πανικόβλητος για να υπηρετήσει τους ενοίκους μιας πολυκατοικίας. Η πραγματικότητα είναι λίγο διαφορετική.

 Το 1981 ήμουν άνεργος. Δεν μπορούσα να βρω άλλη δουλειά και ξεκίνησα να δουλεύω προσωρινά ως θυρωρός. Ήδη από εκείνη την εποχή οι θυρωροί στα σπίτια καταργούνταν και οι περισσότερες θέσεις εργασίας άνοιγαν σε κτίρια γραφείων στο κέντρο της Αθήνας. Ωστόσο σε λίγα χρόνια θα πάρω σύνταξη. Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού.

Οι περισσότεροι θεωρούν πως είναι μια βαρετή δουλειά, πως είμαστε ένα ζωντανό έπιπλο στην είσοδο ενός κτιρίου. Η ζωή του θυρωρού έχει περισσότερες εκπλήξεις απ' ό,τι νομίζουν.

Τον Ιανουάριο του 1991 δούλευα στο κατάστημα «Κ. Μαρούσης» την ημέρα που κάηκε. Εγκλωβίστηκα για μία ώρα στον πρώτο όροφο, γιατί είχα ανέβει να ειδοποιήσω όσους ήταν μέσα. Κάποιοι άνθρωποι δεν γλίτωσαν, εγώ βγήκα από το μπαλκόνι με τη σκάλα της Πυροσβεστικής.

Ξέρω πώς «αναπνέει» το κτίριο. Πού χρειάζεται επισκευές, πότε πρέπει να μαζέψω τα κοινόχρηστα, πότε δεν πρέπει να ενοχλώ τους ενοίκους που έχουν προβλήματα, πότε πρέπει να κάνω πλάκα, πότε δεν πρέπει να μιλάω. Ξέρω και πολλά κουτσομπολιά, αλλά αυτά τα κρατάμε για εμάς.

Τα χρήματα είναι λίγα, αλλά αξιοπρεπή. Το επάγγελμα δεν θα καταργηθεί. Mπορεί να μην υπάρχει ζήτηση όπως παλιά, αλλά στο κέντρο όλο και περισσότερα γραφεία ζητούν θυρωρούς, λόγω της παραβατικότητας. Ξέρουν πόας ένας άνθρωπος στην είσοδο μπορεί να αποτρέψει ληστείες. Στην Αθήνα και στον Πειραιά είμαστε περίπου 400.

Δεν μετανιώνω καθόλου για όλα αυτά τα χρόνια. Η δουλειά μου είναι μια δουλειά «πιάτσας». Έχω γνωρίσει τόσους ανθρώπους, τόσες καταστάσεις, τόσα απρόοπτα μόνο τον Θανάση Βέγγο δεν πρόλαβα να γνωρίσω.

ΒΜ