Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

Άνθρωποι και ποντίκια, μέρος 2ο



Ο Λένι είπε: "Πες πώς θα 'ναι όταν θα 'χουμε τη γη μας".
Ο Τζορτζ αφουγκραζόταν ν' ακούσει τους μακρινούς ήχους.
Για μια στιγμή πήρε ύφος ανθρώπου πρακτικού και μεθοδικού.
"Κοίτα πέρα απ' το ποτάμι, Λένι, και θα σου πω ώστε σχεδόν να το δεις".
Ο Λένι γύρισε το κεφάλι του και κοίταξε προς την αντίπερα όχθη της λίμνης και ψηλά προς τις σκοτεινιασμένες πλαγιές των Γκάμπιλαν.
"Θα 'χουμε λίγη γη" άρχισε ο Τζορτζ! 
Έβαλε το χέρι στην πλαϊνή του τσέπη κι έβγαλε το λούγκερ του Κάρλσον.

Όταν ο Στάινμπεκ έγραφε το μυθιστόρημα, η ανθρωπότητα χειμαζόταν από τη μαύρη πανούκλα και τη φρίκη που θα ακολουθούσε. Στις ΗΠΑ, η οικονομική κρίση είχε περάσει αλλά το αμερικάνικο «όνειρο» ήταν ακόμη άπιαστο για πολλούς. Οι περιπλανώμενοι, οι εξαθλιωμένοι και οι άνεργοι της δεκαετίας του ’20 είχαν χτίσει μια αυτοκρατορία που «δούλευε» καλά καταβροχθίζοντας ανθρώπινες σάρκες και πουλώντας τα όπλα της σε όλες τις μεριές. Η γη που ονειρεύτηκαν ο Τζόρτζ και ο Λένι, ποτέ δεν έγινε γη της επαγγελίας για εκατομμύρια ανθρώπους που θυσιάστηκαν στο βωμό του ανελέητου κυνηγητού του κέρδους. Άνθρωποι  έζησαν σαν ποντίκια και ποντίκια έζησαν μέσα στη χλιδή που καταχράστηκαν από τους ανθρώπους. Ο Λένι βίωσε ένα τέλος χαμένος στη φαντασίωση και στη σφαίρα που του καρφώθηκε στο κεφάλι από το λούγκερ που χρησιμοποίησε ο Τζώρτζ για να τον λυτρώσει από τον διπλό εφιάλτη που θα ακολουθούσε, τον εφιάλτη του ανέφικτου της ουτοπίας και τον εφιάλτη του κατασπαράγματος από τα ποντίκια που ήθελαν να ονομάζονται άνθρωποι.

Η ανθρώπινη ζωή μας επιφυλάσσει οδυνηρό τέλος, όχι γιατί θα πεθάνουμε, αυτό είναι το φυσιολογικό πέρας ενός ταξιδιού που επιλέγουμε να το ζήσουμε, από κάποια στιγμή και μετά, μόνοι μας. Το οδυνηρό τέλος είναι το τέλος που έρχεται μέσα σε μια ζωή γεμάτη οδύνες από τις οποίες δεν έχουμε το  θάρρος και την θέληση να απεξαρτηθούμε. Η διαρκής συντριβή του Εγώ μας από τη ζωή που μας καθορίζουν άλλοι, η κατασκευή ενός πλαισίου λογικών απαντήσεων σε όλα για να κρύψουμε την πνευματική και προσωπική μας ένδεια, η αναζήτηση καταφύγιου στη «λογική» και «έννομη» υποταγή μας, η δημιουργία πλαστών ουτοπιών και παραδείσων απόλαυσης μας σπρώχνουν όλο και βαθύτερα. Μεταλλάσσουν την ανθρώπινη φύση μας και μας ρίχνουν στα τέσσερα, μας αναγκάζουν να σκάβουμε όλο και βαθύτερα για να χωθούμε σε τρύπες που πιστεύουμε ότι θα μας σώσουν από τον κατακλυσμό και τη διαρκή επαναφορά της «τελικής λύσης» για όσους εξακολουθούν να είναι Άνθρωποι. Χιλιάδες, εκατομμύρια ποντίκια φορούν ανθρώπινες μάσκες και περιφέρουν τη δυσωδία και τη μολυσματική ύπαρξή τους στον τόπο που επιλεχθήκαμε να κατοικήσουμε σαν άνθρωποι. Η τοξική βόμβα της «αδιαφορίας» δημιουργεί ένα απλανές και ακίνητο σύμπαν που επικαλείται τις μεσσιανικές δομές και προοπτικές μιας κοινωνίας που σκοτώνει το όνειρο! Η νύχτα διαρκεί χρόνια πολλά, το σκοτάδι με όλες του τις παραλλαγές αναδεικνύει μια κοινωνία ποντικιών όπως προφητικά την περιγράφει ο Μπένγιαμιν πριν χρησιμοποιήσει, μόνος του, το λούγκερ για μην πέσει στα χέρια του σκοταδιού, στη φαιά πανούκλα που σάρωνε την Ευρώπη και όλο τον κόσμο.

Η προσωπική εξέγερση είναι η άλλη πλευρά του φεγγαριού. Τα ποντίκια επικαλούνται το δήθεν «σκοτάδι» του φωτός που λαμπυρίζει μέσα στην ύπαρξη του επαναστατημένου άνθρωπου. Γιατί τα ποντίκια φοβούνται το φως, αποκαλύπτει τη μοχθηρότητά τους, το μίσος που κρύβουν πίσω από το προσωπείο τους, τη δειλία τους, την επανάπαυση σ’ αυτό που θεωρούν παράδεισο αλλά είναι η αιώνια κόλαση. Τα ποντίκια αγνοούν την εξαγνιστική δύναμη της φωτιάς, από ένστικτο, όμως, τη φοβούνται. Η φλόγα που θα γίνει πυρκαγιά θα αναδείξει όχι μόνο τη σατανική ψυχή τους αλλά και την άσπιλη και αγνή ψυχή αυτού που δεν φόρεσε προσωπείο, δεν μεταλλάχτηκε. Το «ανθρώπινο» μετατρέπεται σε «θεϊκό», έγραφε ο Πλάτωνας, όταν η ψυχή του Ανθρώπου αντικρύσει το Αγαθό και αυτό είναι, πρώτα απ’ όλα, συλλογικό, κοινοτικό. Η δυστυχία έστω κι ενός δημιουργεί μια πληγή που θα οδηγήσει τις πόλεις στη σφαγή. Οι άνθρωποι-ποντίκια, αλλοτριωμένοι από τις ηδονές των ποντικιών και από τη μαζοχιστική αναζήτησή τους, αναζητούν στον Άλλο την όψη του ποντικιού, είναι, όμως, η προβολή στον Άλλο της δικής τους μιαρής εικόνας, είναι η αναζήτηση στον Άλλο της δικής τους παραίτησης από τον αγώνα για να μη μεταλλαχθούν σε ποντίκια και αυτό επειδή γνωρίζουν ότι δεν θα υπάρξει γι αυτούς η λυτρωτική σφαίρα του Τζόρτζ αλλά, κυρίως, επειδή γνωρίζουν ότι ποτέ δεν θα φτάσει σ’ αυτούς  έστω η εικονική λάμψη της άλλης πραγματικότητας που απόλαυσε ο Λένι τις τελευταίες στιγμές της ζωής του.

‘Όταν τα ποντίκια κυριαρχούν, όταν η δυσωδία των ζωντανών – νεκρών πλημμυρίζει σαν άρωμα τα ρουθούνια μας, όταν οι κυνηγοί του Τζορτζ και του Λένι έρχονται για να στήσουν χορούς με τις αγχόνες και το νόμο του λυντσαρίσματος, όταν η πολιτεία γίνεται φωλιά τρωκτικών και οι άξεστοι αχυράνθρωποι κυβερνούν βουτηγμένοι στα κόπρανα αυτών που ζουν βαθιά στη γη, στις φωλιές τους και φοβούνται το φως, τότε είναι καθήκον για κάθε Άνθρωπο να αναδείξει το «θεϊκό» από μέσα του και να εξεγερθεί. Δεν υπάρχει Μαγικός Αυλός για τα ποντίκια. Αυτά κατασκεύασαν ήχους θεϊκών μουσικών για να απολαμβάνουν στην τρύπα τους μια ζωή που έχει αποκλείσει τους ήχους της μουσικής αυτών που σφάζονται, αγωνίζονται και επαναστατούν κάθε μέρα για να μπορεί ο Άνθρωπος να παραμείνει Άνθρωπος. Η συνειδητοποίηση αυτής της πραγματικότητας δεν θα σε βγάλει από τη φωλιά σου, μικρό και απεχθές τρωκτικό! Η προσωπική λύτρωση είναι απόλυτα εγωιστική, η επιλογή της θυσίας για τον Άλλο μπορεί μόνο να σε βγάλει από την τρύπα που έφτιαξες απολαμβάνοντας μια ζωή εικονικής ευτυχίας που στηρίζεται στην άγρια εκμετάλλευση των Ανθρώπων που δουλεύουν σαν σκυλιά και ζουν σαν ποντίκια!

Η προσωπική εξέγερση μπορεί να είναι μονόδρομος, μπορεί να είναι και άσκοπη και αναποτελεσματική, όπως ισχυρίζεσαι για να μη χάσεις τη βόλεψή σου. Όμως σε κάνει να βγεις από τη φωλιά σου, ν’ αντικρίσεις κατάματα την πραγματικότητα και εκεί, κάτω από τις κλαγγές των όπλων και των μαχαιριών που σφάζουν τους σύγχρονους σκλάβους, ν’ ακούσεις και να αισθανθείς το βοριά μέσα σου, «τον θυελλώδη βοριά που δεν σε αφήνει να γίνεις μέρος αυτού του συστήματος, που δεν σε αφήνει να ενταχθείς» στην κοινωνία των ποντικιών, όπως είπε και ο Α. Μπρετόν. Αυτός ο βοριάς είναι που σε κάνει να επιλέξεις τον δρόμο της θυσίας και της εξέγερσης, την εγκατάλειψη του νησιού με τις σειρήνες, την κατάβαση στο σπήλαιο για να απελευθερώσεις τα ποντίκια από τα δεσμά τους. Δεν είναι δύσκολο, αρκεί, επιτέλους, να αισθανθείς το καμπανάκι της συνείδησης που εκπέμπει τους ήχους ενός ρέκβιεμ για την ανθρωπότητα. Υπήρξαν κι άλλοι που εξεγέρθηκαν, οι τρόποι που θα το κάνεις είναι άφθονοι, είναι όμως πάντα οι δρόμοι της εξέγερσης.

Μικρά παιδιά επέλεξαν τη θυσία αντί να ζήσουν ένα μαρτύριο δίχως τέλος. Ο τρόπος τους σε τρομάζει, σε ενοχλεί γιατί αποκάλυψαν την τραγική σου ζωή, την παράδοση της ψυχής σου στον Μαμμωνά και στην ευκαιριακή απόλαυση μιας ηδονής εγωιστικής, διεφθαρμένης, ποντικίσιας και απάνθρωπης. Αυτά τα παιδιά δεν περιμένουν τον Τζορτζ να δώσει τέλος στη ζωή τους, δεν βίωσαν την έσχατη στιγμή μιας εικονικής ουτοπίας, έκαναν ένα βήμα μπροστά, ένα βήμα για την πραγμάτωση μιας ουτοπίας δίχως ποντίκια. Σήκωσαν το όπλο και έχουν τραβήξει την σκανδάλη προς τον εαυτό τους πρώτα απ’ όλα, επέλεξαν στα 17 τους τον δρόμο της θυσίας κάτι που σκανδαλίζει απίστευτα το υπερπροστατευτικό σου Εγώ. Ακολουθούν τον δρόμο των μαρτύρων και όποιο κι αν είναι το τέλος τους, εσύ ο άνθρωπος-ποντίκι τους θεοποιείς επειδή γνωρίζεις καλά πως μέσα σε μια κίβδηλη κοινωνία, μέσα σ’ ένα κόσμο του αίματος και της δυσωδίας, μέσα στον κόσμο που σ’ έχωσε κάτω από τη γη, σ’ αυτόν τον κόσμο θα υπάρχουν πάντοτε Άνθρωποι που δεν μαγεύονται από τα θέλγητρα της σύγχρονης Κίρκης, αυτής που σε ρίχνει κάτω να οσμίζεσαι τα κόπρανα, να κυλιέσαι στη λάσπη και να θεωρείς τη ζωή σου, ζωή αξιοπρέπειας και ευτυχίας. Το λούγκερ που κρατούν αυτά τα παιδιά και που το στρέφουν απέναντι σ’ ολόκληρο το σύμπαν, είναι το λούγκερ που θα σκοτώσει εσένα κι εμένα και όσους επέλεξαν να σιωπήσουν μπροστά στην κτηνωδία των ποντικιών. Αν δεν μπορείς να εξεγερθείς, τουλάχιστον μη παραμένεις στην άβυσσο των χαμένων ψυχών, ξεκίνησε από τη δική σου νίκη απέναντι στον Εαυτό σου, βάλε φωτιά στη φωλιά σου, μια φωτιά που θα σαρώσει σαν πυρκαγιά όλα τα τρωκτικά, όλες τις φαινομενικές απολαύσεις σου, όλα αυτά που σε καταδυναστεύουν και σε οδηγούν στη μαζοχιστική απόλαυση ενός κόσμου δίχως απολαύσεις, ενός κόσμου που πνίγεται στο αίμα για να μπορούν τα ποντίκια να έχουν τον δικό τους παράδεισο! 

 http://www.alfavita.gr/apopsin/άνθρωποι-και-ποντίκια-μέρος-2ο

Θέμα χρόνου ο θάνατος Ρωμανού

Εισαγγελική εντολή για αναγκαστική σίτιση


Ο νεαρός Νίκος Ρωμανός που βρίσκεται στην 19η ημέρα απεργία πείνας, διατρέχει τεράστιο κίνδυνο καθώς έχει υπάρξει ραγδαία επιδείνωση στην υγεία του, και πλέον είναι θέμα χρόνου ο θάνατός του. Ο δικηγόρος του Φραγκίσκος Ραγκούσης με δελτίο τύπου που εξέδωσε την Παρασκευή 28 Νοεμβρίου  απεύθυνε επειγον κάλεσμα και προειδοποίησε για την απερχόμενη ανακοπή για την οποία όπως λέει θα έπρεπε να φωνάζουμε αντί να ψιθυρίζουμε.


Η σημερινή ανακοίνωση του δικηγόρου του Ν. Ρωμανού, Φραγκίσκου Ραγκούση, αναφέρει τα παρακάτω:

"O Nίκος Ρωμανός κρατούμενος και απεργός πείνας από τις 10 Νοεμβρίου δίνει στο Νοσοκομείο Γ. Γεννηματάς την πιο οδυνηρή μάχη απέναντι στην αναλγησία της κρατικής εξουσίας που τόσο πολέμησε ενάντιά της.

Με τους παλμούς της καρδιάς του να φτάνουν τους 170, η ανακοπή δυστυχώς είναι αναμενόμενη όπως κάποιοι ψιθυρίζουν, ενώ θα έπρεπε να το φωνάζουν.

Το κείμενο αυτό δεν έχει επικοινωνιακό χαρακτήρα, δεν θα ζητιανέψει εκφράσεις λύπης και συμπαράστασης. Δεν ταιριάζουν άλλωστε στον χαρακτήρα του Ρωμανού.

Είναι διαμαρτυρία και κάλεσμα. Ο Ρωμανός θα χάσει τη μάχη για τη ζωή όχι γιατί είναι αυτοκαταστροφικός, αλλά επειδή κάποιοι τον εξαναγκάζουν να διεκδικήσει μ΄αυτόν τον τρόπο δύο από τα πολυτιμότερα αγαθά του ανθρώπου: Την ελευθερία και τη Δικαιοσύνη.

Στην πολυήμερη και επικίνδυνη απεργία πείνας αντί για δικαίωση ήρθε η σκληρή εντολή από την εισαγγελέα των φυλακών για αναγκαστική σίτιση, παραβιάζοντας κάθε έννοια νομιμότητας και στοιχειοθετεί το αδίκημα του βασανισμού κρατουμένου, αφού από την πρώτη στιγμή με θάρρος και παρρησία ο Νίκος Ρωμανός δήλωσε ότι δεν επιθυμεί τη λήψη τροφής καθ’ οποιονδήποτε τρόπο και ότι θα συνεχίσει την απεργία πείνας έστω και αν βρίσκεται σε κίνδυνο η ζωή του.

Προς τιμήν τους οι θεράποντες γιατροί ασκούν τα καθήκοντά τους με ποιότητα και ευαισθησία κάτω από την εποπτεία και το αμέριστο ενδιαφέρον του Διοικητή του Νοσοκομείου για να τον σώσουν και να τον στηρίξουν στη σκληρή αυτή δοκιμασία του".

20141128_161839

Η γιατρός Λίνα Βεργοπούλου μιλώντας νωρίτερα στο ραδιοφωνικό σταθμό "Στο Κόκκινο" για την κατάσταση της υγείας του Νίκου Ρωμανού είπε: 

«Σε άμεσο κίνδυνο η ζωή του Ρωμανού»

«Πλέον δεν κινδυνεύει η υγεία του αλλά και η ζωή του». Η γιατρός Λίνα Βεργοπούλου μίλησε στο Κόκκινο για την κατάσταση της υγείας του Νίκου Ρωμανού που συνεχίζει την απεργία πείνας και νοσηλεύεται στο «Γεώργιος Γεννηματάς».   «Πλέον δεν κινδυνεύει η υγεία του αλλά και η ζωή του». Η γιατρός Λίνα Βεργοπούλου μίλησε στο Κόκκινο για την κατάσταση της υγείας του Νίκου Ρωμανού που συνεχίζει την απεργία πείνας και νοσηλεύεται στο «Γεώργιος Γεννηματάς».

«Η κατάστασή του είναι κρίσιμη, κινδυνεύει άμεσα από μέρα σε μέρα με νεφρική και καρδιακή ανεπάρκεια. Πρέπει να δοθεί δημοσιότητα στο τι ακριβώς συμβαίνει, απεργία ξεκίνησε και ο Μιχαηλίδης ως συμπαράσταση στο Νίκο.

Ο Ρωμανός είναι σε κρίσιμη κατάσταση, δεν ξέρουμε πως θα είναι αύριο, κινδυνεύει η υγεία του και η ίδια η ζωή του. Φέρονται εκδικητικά σε νέους ανθρώπους. Ελπίζω σύντομα το υπουργείο να καταλάβει...

Ο Νίκος θα συνεχίσει μέχρι το τέλος, δεν θα σταματήσει... Οι σύντροφοι του του συμπαραστέκονται και άλλα παιδιά θα μπουν στην απεργία από την Δευτέρα», τόνισε η κ. Βεργοπούλου.




http://www.alfavita.gr

ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ

(Ο.Ι.Ε.Λ.Ε.)
Αρθ. Ιδρ. Απόφασης Πρωτοδ. Αθηνών 20376/58
Χαλκοκονδύλη 13, 104-32, Αθήνα
Τηλ: 5238148, 5230819
Fax: 5230819
oiele@ath.forthnet.gr
Αθήνα, 29/11/2014 
Αριθμ. Πρωτ: 
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΨΗΦΙΣΜΑ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ 
ΣΤΟ ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ

Ένας νέος άνθρωπος δίνει σήμερα μάχη για τη ζωή του παλεύοντας για το αυτονόητο, το δικαίωμά του για πρόσβαση στο δημόσιο αγαθό της Παιδείας.

Νέα παιδιά μέσα σε αντίξοες συνθήκες, στις φυλακές ανηλίκων του Αυλώνα, κατόρθωσαν κάτι αξιέπαινο πετυχαίνοντας στις εισαγωγικές εξετάσεις για την ανώτατη εκπαίδευση. Για το κατόρθωμά τους αυτό απέσπασαν επαίνους από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και από τον Υπουργό Δημόσιας Τάξης. Ωστόσο σε μια πράξη πρωτοφανούς εκδικητικότητας και σκληρότητας η ελληνική πολιτεία αρνείται να τους χορηγήσει εκπαιδευτικές άδειες.

Ένας από αυτούς, ο Νίκος Ρωμανός, ξεκίνησε απεργία πείνας διεκδικώντας το αναφαίρετο δικαίωμα που του παρέχει το Σύνταγμα για μόρφωση. Σήμερα, μετά από είκοσι ημέρες δοκιμασίας, οι δυνάμεις του σταδιακά τον εγκαταλείπουν και εκφράζονται από τους θεράποντες ιατρούς του φόβοι ακόμη και για τη ζωή του.

Η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδας εκφράζει τη συμπαράστασή της στο δίκαιο αγώνα του Νίκου Ρωμανού. Θεωρούμε ότι η Πολιτεία οφείλει να αντιμετωπίζει όσους παραβαίνουν το νόμο, ιδίως όταν αυτοί είναι νέοι άνθρωποι, με σκοπό τη διαπαιδαγώγηση και την ομαλή τους επανένταξη στην κοινωνία. Η άρνηση χορήγησης των εκπαιδευτικών αδειών κανέναν άλλο σκοπό δεν εξυπηρετεί από την οριστική περιθωριοποίησή τους και αποτελεί μια ακραία μορφή βίας που αναπόφευκτα θα απαντηθεί με ακόμη περισσότερη βία τροφοδοτώντας έναν ατέρμονο φαύλο κύκλο.

Ζητούμε την άμεση παρέμβαση της κυβέρνησης και δη των Υπουργείων Δικαιοσύνης, Προστασίας του Πολίτη και Παιδείας, ώστε να χορηγηθούν οι εκπαιδευτικές άδειες στους νέους φυλακισμένους. Το απαιτούν ο νομικός μας πολιτισμός και οι βασικές αρχές ανθρωπισμού που οφείλουν να διέπουν κάθε σύγχρονη, ευνομούμενη πολιτεία. Η εκπαίδευση είναι αγαθό για όλους και ουδείς δικαιούται να το στερεί από οιονδήποτε.

 http://www.14ekloges.gr

Η πολιτεία χρωστάει στον Νίκο Ρωμανό. Δεν χρωστάει ο Νίκος Ρωμανός στην πολιτεία.

 
Όπως είναι γνωστό, ο Νίκος Ρωμανός βρίσκεται σε απεργία πείνας από τις 10 Νοεμβρίου. Του συμπαραστέκεται ο Γιάννης Μιχαηλίδης, κι αυτός καταδικασμένος για τη ληστεία στο Βελβεντό. Ο Ηρακλής Κωστάρης διέκοψε χθες τη δική του απεργία πείνας, για λόγους που εκθέτει σε ανακοίνωσή του. Όλα δείχνουν πως ο Ν. Ρωμανός δεν έχει σκοπό να διακόψει τη δική του απεργία, ενώ σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, η κατάσταση της υγείας του είναι πολύ άσχημη…

romanos copy

Έχουν υπάρξει διάφορες προσπάθειες νομικής αιτιολόγησης του γιατί το αίτημα του Ν. Ρωμανού να του επιτραπεί να παρακολουθήσει τη σχολή του πρέπει να γίνει δεκτό. Αλλά, κατά τη γνώμη μου, το ζήτημα δεν είναι αυτό. Δεν είναι το ζήτημα διότι δεν πιστεύω ότι η στάση της πολιτείας και του δικαστικού σώματος απέναντι στον Ν. Ρωμανό οφείλεται σε κάποιου είδους κενό νομικής κατανόησης του αιτήματός του. Αλήθεια, το πιστεύει κανένας;

Προφανώς και η νομική αιτιολόγηση πρέπει να υπάρξει. Ακόμη περισσότερο, πρέπει να υπάρξει μια νέα κυβέρνηση που θα καταργήσει μεμιάς όλες τις νομοθεσίες που καταστρατηγούν τη δημοκρατία, από τον «τρομονόμο» ως τις φυλακές «Γ” τύπου». Αλλά το πρώτιστο επιχείρημα πρέπει να είναι πολιτικό και να συναρτάται με το πνεύμα της δικαιοσύνης όπως πρέπει να κατοικεί στην καρδιά της δημοκρατίας, μιας δημοκρατίας που διαρκώς μετράει πρώτα και κυρίως τις δικές της ευθύνες και αποτυχίες, μιας δημοκρατίας που αναστοχάζεται συνεχώς τα όριά της, τους αποκλεισμούς της και τους μονοδρόμους της, μιας δημοκρατίας διευρυνόμενης και ζωντανής. 
 
Δεν πιστεύω λοιπόν ότι η πολιτεία θα έπρεπε να ικανοποιήσει το αίτημα του Ν. Ρωμανού επειδή αυτό είναι το νόμιμο. Αλλά επειδή αυτό είναι το δίκαιο.

Επιπρόσθετα, όμως, μ” όλο που ούτε αναρχικός είμαι ούτε βλέπω έστω με συμπάθεια τις αναρχικές ιδέες κι ακόμη λιγότερο τον «ένοπλο αγώνα» σε τούτη τη συγκυρία, θα πω αυτό που ακόμη και στην Αριστερά, δυστυχώς, ελάχιστοι λένε: Η πολιτεία χρωστάει στον Νίκο Ρωμανό. Δεν χρωστάει ο Νίκος Ρωμανός στην πολιτεία.

A. GrigoropoulosΈνας νέος άνθρωπος, ένα παιδί τότε, που είδε τον καλύτερό του φίλο, τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, να πεθαίνει στα χέρια του, δολοφονημένος εν ψυχρώ από αστυνομικό, δεν είναι ούτε απρόσμενο ούτε παράξενο να αντιδράσει με τον τρόπο που αντέδρασε ο Ν. Ρωμανός. Πόσο μάλλον που έχουμε εικόνα, από την σύντομη παρουσία του στη δίκη Κορκονέα-Σαραλιώτη, για το βαθύ του τραύμα, το οποίο τον οδήγησε να διακόψει την ως τότε ζωή του. Έχει απόλυτο δίκιο ο πατέρας του Α. Γρηγορόπουλου που είχε δηλώσει πως ο Ν. Ρωμανός ήταν το δεύτερο θύμα των Κορκονέα και Σαραλιώτη. Κι όταν έπεσε στα χέρια του νόμου, τι έκαναν οι εκπρόσωποι του νόμου, οι συνάδελφοι του δολοφόνου του καλύτερού του φίλου; Τον βασάνισαν.

Μια ζωντανή δημοκρατία θα τα τοποθετούσε όλα αυτά στο κέντρο της αντιμετώπισής της, όχι στο περιθώριο. Θα προσέφερε στον Ν. Ρωμανό βοήθεια για να σκεφτεί πως η δίκαιη οργή του δεν οδηγεί με μια λιγότερο ή περισσότερο περίπλοκη συνεπαγωγή στα όπλα και στη ληστεία· πως υπάρχουν λόγοι που αυτό είναι λάθος πέρα από την ψευδεπίγραφη «νομιμότητα» τούτου του κράτους· πως οι λόγοι που αυτό είναι λάθος κατοικούν ακριβώς στις έννοιες της ελευθερίας και της χειραφέτησης που τον εμπνέουν. Αλλά μια ζωντανή δημοκρατία δεν θα τιμωρούσε ούτε με μια μέρα φυλακή τον Ν. Ρωμανό. Ούτε με μια ώρα.

Αντιθέτως, θα επέβαλε τη μεγαλύτερη δυνατή ποινή στους βασανιστές του. Και στους ηθικούς αυτουργούς των βασανισμών, την αστυνομική ηγεσία και τον υπουργό Ν. Δένδια, που συγκάλυψαν για μια ακόμη φορά τα γεγονότα. Ναι, σε μια χώρα όπου η αστυνομία σκοτώνει παιδιά, σε μια χώρα όπου η αστυνομία βασανίζει, όποιος πιστεύει ότι το θέμα που πρέπει πρωτίστως να συζητήσουμε είναι η βία που άσκησε ο Ρωμανός είναι είτε χαλασμένος είτε συνειδητός εχθρός της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Το είχαμε υποστηρίξει αυτό μαχητικά τον καιρό εκείνων των γεγονότων, όταν πολλοί μας έψεξαν για το εξώφυλλό μας, κι εξακολουθούμε να το υποστηρίζουμε.

Κι αν νομίζει κανείς ότι όλα αυτά που υποστηρίζω περιορίζονται μόνο στον Ν. Ρωμανό, κάνει λάθος. 
Μπορεί η περίπτωσή του να διευκολύνει, επειδή τη διακρίνει αφενός το έντονο υπόβαθρο της σχέσης με τον Α. Γρηγορόπουλο, αφετέρου η αντιδιαστολή της άρνησης των ληστών του Βελβεντού να χρησιμοποιήσουν τα όπλα τους με τον βασανισμό τους από την αστυνομία· αλλά πρόκειται απλώς για διευκόλυνση. Όλη η υπόθεση με τη «νέα τρομοκρατία» και τους «Πυρήνες της Φωτιάς», αυτό το σκοτεινό και βρωμερό παιχνίδι της κυβέρνησης, των υπηρεσιών, της αστυνομίας και των δικαστικών με την χειραγώγηση της κοινής γνώμης και της δικαιοσύνης, αποτελεί κόλαφο για τη δημοκρατία. Αντιδημοκρατικοί νόμοι, δίκες φρονημάτων, απουσία στοιχείων, αποτυπώματα που ξεφυτρώνουν από δω κι από κει, αναξιόπιστοι αντιτρομοκρατικάριοι, βασανισμοί, εξοντωτικές ποινές, διαστροφή της διαδικασίας, δίκες παρωδία. Από τη μία η ολοκληρωτική χάλκευση του πραγματικού μεγέθους της απειλής για την κοινωνία, από την άλλη η ολοκληρωτική τύφλωση ως προς τις ευθύνες της πολιτείας για το γεγονός ότι όχι μόνο αυτή η οργή είναι γέννημα των δικών της εγκλημάτων αλλά και ότι αυτή η δράση αναπτύσσεται σε συνομιλία με την καταστολή της, με θρυαλλίδα τη δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου και τον Δεκέμβρη του 2008: η ελληνική πολιτεία έχει κατασκευάσει τη «νέα τρομοκρατία» από κάθε άποψη. Κι αν εδώ δεν είναι τόσο εύκολο να πει κανείς τι θα έπρεπε να γίνει σε τελική ανάλυση με τους κατηγορούμενους όσο είναι στην περίπτωση του Ν. Ρωμανού, το βέβαιο είναι ότι δεν θα έπρεπε να γίνεται αυτό που γίνεται. Τις παρακολουθούμε λοιπόν στενά αυτές τις δίκες και θα φροντίσουμε να καταγραφούν ως η προσβολή στη δημοκρατία που είναι. Διότι, όχι, δεν αληθεύει ότι η δημοκρατία απλώς υψώνει ένα όριο στη βία που στρέφεται εναντίον της αλλά αντιθέτως η αλήθεια είναι ότι οφείλει στην ίδια την οικοδόμηση αυτού του ορίου να εντάσσει διαρκώς τη δική της ευθύνη, το δικό της έλλειμμα και τον αναστοχασμό της πάνω στη δική της καταστατική ή και συγκυριακή βία.

Τέλος, ελπίζω ότι δεν υπάρχουν αυτοί, είτε στους παρακρατικούς θύλακες είτε στις τάξεις των φωτισμένων σαμαρικών μυαλών, οι οποίοι τρίβουν τα χέρια τους διότι πιστεύουν πως εδώ θα βρουν την εστία ανάφλεξης που δεν τους χάρισαν οι διαδηλωτές το τριήμερο της 17ης Νοεμβρίου. Ελπίζω ότι το σενάριο πρόκλησης αναταραχής που εξύφαιναν ορισμένοι το τελευταίο διάστημα δεν ήρθε να συναντήσει αναπάντεχα το αίτημά τους να πάρουν τη ρεβάνς για τον Δεκέμβρη του 2008, γεννώντας τη συνθήκη εκείνη που διαμιάς περισώζει τη χρεωκοπημένη κυβέρνηση και εμβληματοποιεί το δόγμα της αυταρχικής «νομιμότητας» της Ελλάδας της κρίσης. Ελπίζω ότι δεν είδαν κάποιοι ως θεόσταλτο δώρο για τα σχέδιά τους την πιθανότητα αυτός ο νέος άνθρωπος να πεθάνει διεκδικώντας την ίδια του την ανθρωπιά.

http://unfollow.com.gr/web-only/15451-romanos/

Η φιλοσοφία του Επίκτητου





Η φιλοσοφία του Επίκτητου 
Μια εναλλακτική στάση ζωής
Γράφει η Δήμητρα Αθανασάκου
Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια  
Ο Επίκτητος (50 – 138 μ.Χ.) ήταν Έλληνας στωϊκός φιλόσοφος που γεννήθηκε στην Ιεράπολη της Φρυγίας. Ήταν δούλος και ζούσε στη Ρώμη, αλλά κάποια στιγμή κατάφερε -δεν ξέρουμε πώς- να ζει ελεύθερος. Έγινε φιλόσοφος και διώχθηκε από τη Ρώμη εξαιτίας σχετικού διατάγματος του Δομιτιανού. Πήγε μετά στη Νικόπολη της Ηπείρου, όπου ίδρυσε φιλοσοφική σχολή. Μεταξύ των μαθητών του συγκαταλέγεται ο ιστορικός Φλάβιος Αρριανός, ο πραγματικός καταγραφέας των φιλοσοφικών του απόψεων, καθώς ο ίδιος δεν άφησε κανένα σύγγραμμα (όπως και ο Σωκράτης!). Ήταν ανάπηρος από το ένα πόδι, δεν ξέρουμε όμως πώς ακριβώς το έπαθε, κάποιοι λένε ότι έτσι γεννήθηκε, άλλοι ότι του το έσπασε σκόπιμα ο κύριός του.
Τα κύρια σημεία που εστιάζει ο Επίκτητος είναι η ακεραιότητα, η αυτοδιαχείριση και η προσωπική ελευθερία, την οποία προωθεί με το να ζητάει στους μαθητές του την λεπτομερή εξέταση δύο κεντρικών ιδεών, την προαίρεση, ελεύθερη εκλογή στάσης ζωής και τη σωστή χρήση των εντυπώσεων.
Στο Εγχειρίδιον ο Επίκτητος δίνει ρητές συμβουλές για το πώς πρέπει να ζούμε. Λέγεται Εγχειρίδιον γιατί όλα τα άτομα που θέλουν να ζήσουν όπως πρέπει, πρέπει να το έχουν πάντα μαζί τους εύκαιρο. Είναι ένα βιβλίο συνεχούς και απαραίτητης χρήσης, όπως το σπαθί (που συχνά αναφέρεται με αυτή την λέξη και φαίνεται η παρομοίωση να έχει παρθεί από εκεί) για έναν στρατιώτη.
Κάποια πράγματα τα εξουσιάζουμε και άλλα όχι, λέει ο Επίκτητος, και πρέπει να μάθουμε την διαφορά. Της εξουσίας μας είναι η γνώμη μας, η διάθεσή μας, η επιθυμία να απολαύσουμε, η προσπάθεια να αποφύγουμε, με άλλα λόγια όσα είναι δική μας ενέργεια. Δεν είναι της εξουσίας μας το σώμα, η περιουσία, οι δόξες, τα αξιώματα, με μια λέξη όσα δεν είναι δικής μας ενέργειας.
Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να είμαστε ευτυχισμένοι κι αυτός είναι να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με πράγματα πέρα από τον έλεγχό μας.
Αν θες, λέει, να μη σου τύχουν αρρώστιες, θάνατος ή φτώχεια, θα δυστυχήσεις. Την επιθυμία κατάργησέ την τελείως γιατί αν επιθυμείς κάτι που δεν είναι της εξουσίας σου θα αποτύχεις.
Κάθε τι που αγαπάς να εξακριβώνεις τι είναι, π.χ. να λες "χύτρα είναι" έτσι ώστε αν σπάσει να μην ταραχθείς, αν φιλάς το παιδί σου ή την γυναίκα σου να λες, "άνθρωπος είναι", έτσι δε θα ταραχθείς όταν πεθάνει. Αν θες η γυναίκα σου, τα παιδιά σου και οι φίλοι σου να ζουν αιωνίως, είσαι ηλίθιος. Θέλεις δηλαδή να εξουσιάζεις εκείνα που δεν είναι της δικής σου εξουσίας. Θάνατο και εξορία και όλα που σου φαίνονται τρομερά λογάριαζέ τα κάθε μέρα.
Περισσότερο από όλα τον θάνατο, μ' αυτό ποτέ δε θα συλλογισθείς τίποτα ταπεινό, ούτε θα επιθυμήσεις τίποτα με υπερβολή. Πρέπει να αγαπάμε τα παιδιά μας, τα αδέρφια μας, τους φίλους μας αλλά ταυτόχρονα να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας την θνητότητά τους. Η κυρίαρχη σχέση είναι με τον Θεό: οι ανθρώπινες σχέσεις δεν θα έπρεπε να μας δίνουν λόγο να μεμφόμαστε τον Θεό αλλά θα 'πρεπε να μας παρακινούν να χαιρόμαστε με την φυσική τάξη πραγμάτων.
Δεν πειράζουν τους ανθρώπους τα πράγματα, αλλά οι γνώμες που σχηματίζουν για τα πράγματα. Π.χ. ο θάνατος δεν είναι κάτι φοβερό, αν ήταν θα φαινόταν και στον Σωκράτη. Η ιδέα του θανάτου, επειδή είναι τρομερή, αυτή μας τρομάζει. Αν αλλάξουμε τις εντυπώσεις μας, θα αλλάξουν και τα συναισθήματά μας. Σε αυτό το αξίωμα βασίστηκε και η γνωστική ψυχοθεραπεία του Albert Ellis.
Η πραγματική διαδικασία αυτοβελτίωσης είναι αρχικά ζήτημα του συνειδητά να επιβραδύνεις τη διαδικασία των σκέψεών σου ώστε να επιτρέψεις την αντανάκλαση όσων συμβαίνουν. Μοιάζει κάπως με τα φίλτρα που λέμε στην ψυχοθεραπεία, ανάμεσα στην σκέψη και τη δράση. Λέει "Εντύπωση, περίμενέ με λίγο. Άσε να δω τι είσαι και τι συμβολίζεις, άσε να σε τεστάρω". Το να έχω μία εντύπωση σημαίνει να έχω επίγνωση για κάτι στον κόσμο.
Οπότε αν κάποιος σε έχει θυμώσει γνώριζε ότι είναι η δική σου σκέψη που σε θυμώνει (αυτό μοιάζει με το τι λέει και ο Δαλάι Λάμα σε σχέση με τον θυμό). Οπότε πριν αντιδράσεις μην αφήσεις τις εντυπώσεις σου να σε παρασύρουν. Γιατί αν πάρεις λίγο χρόνο θα δεις ότι είναι πιο εύκολο να ελέγξεις τον εαυτό σου. Ο θυμός καταστρέφει την ικανότητά μας να λογικευτούμε και να πάρουμε καλές αποφάσεις για αυτό πρέπει να του φερόμαστε με φροντίδα, αλλά και αποφασιστικότητα.
Ο Επίκτητος λέει ότι κάθε πράγμα έχει 2 χερούλια, ένα από το οποίο μπορείς να το σηκώσεις κι ένα από το οποίο είναι ασήκωτο. Κάθε πράγμα δηλαδή έχει 2 όψεις, μία υποφερτή και μία όχι! Ο θυμός μοιάζει άχρηστος για κάθε γεγονός στην ζωή μας. Μας εμποδίζει από το να διαχειριστούμε την κατάσταση που ουσιαστικά τον προκάλεσε. Είναι εργαλείο παραλογισμού.
Η βάση της φιλοσοφίας είναι η αυτογνωσία. Η φιλοσοφία είναι τρόπος ζωής, διδάσκει ο Επίκτητος, και όχι απλά θεωρία. Για εκείνον όλα τα εξωτερικά γεγονότα κανονίζονται από τη μοίρα, επομένως δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε. Πρέπει να τα δεχόμαστε ήρεμα, χωρίς πάθη. Ωστόσο είμαστε υπεύθυνοι για τις ενέργειές μας.
Προσπαθώντας να ελέγξουμε τα ανεξέλεγκτα αρχίζουμε να υποφέρουμε. Αν και ο όρος ειμαρμένη που χρησιμοποιεί παραπέμπει στην έννοια του πεπρωμένου και της μοίρας, δεν πρέπει να συγχέεται με την μοιρολατρία. Στην περίπτωση της ειμαρμένης μπορούμε να επιλέγουμε παρόλο που όλες οι δυνατότητες στις οποίες ένα γεγονός ενδέχεται να εξελιχθεί είναι ήδη δεδομένες. Το ποια όμως από τις προκαθορισμένες δυνατότητες θα επιλέξουμε ανήκει στη δική μας δικαιοδοσία.
Γι' αυτό προκειμένου να προβούμε στις σωστές επιλογές θα πρέπει να έχουμε μελετήσει την φύση, ώστε γνωρίζοντας τις δυνατότητες των γεγονότων να επιλέξουμε αυτές που θα μας κάνουν ευτυχισμένους. Π.χ. η αρρώστια δεν είναι κάτι που μπορούμε να ελέγξουμε, το πότε θα αρρωστήσουμε, το για πόσο, το αν θα συνέλθουμε, δεν εξαρτώνται από εμάς. Μπορούμε, βέβαια, να επισκεφτούμε έναν καλό γιατρό αλλά δεν μπορούμε να έχουμε έλεγχο στο αν θα πετύχει η θεραπεία.
Για να πετύχουμε τη γαλήνη, την απάθεια, πρέπει να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με χαζές ανησυχίες, προσπάθειες να ελέγξουμε τους άλλους, γιατί θα οδηγούμαστε συνεχώς σε αγωνία και άγχος. Αντίθετα, θα 'πρεπε να δίνουμε την ενέργειά μας στο να προσπαθούμε να αυτοβελτιωθούμε και να κάνουμε το καθήκον μας και να ζούμε με τιμή, προσπαθώντας να δεχτούμε όσο πιο ήρεμα γίνεται τις προκλήσεις που εμφανίζονται μπροστά μας.
Η απάθεια, δηλαδή η αταραξία της ψυχής, είναι προϋπόθεση της αρετής και της ευτυχίας. Η αγωνία μας για την ζωή είναι από τα πολλά πάθη μας. Το πάθος είναι μια αφύσικη κίνηση της ψυχής, μια ορμή πλεονάζουσα, που μας παρασύρει σε επικίνδυνες για την ηθική ισορροπία και την ευτυχία μας, αντιδράσεις. Πρέπει λοιπόν να βγάλουμε από την ψυχή μας κάθε είδους πάθος για να κατακτήσουμε την αρετή και να γίνουμε ευτυχισμένοι.


 Ιεράπολη της Φρυγίας

Τα συναισθήματα πένθους, οίκτου και στοργής είναι γνωστές ενοχλήσεις της ψυχής. Η θλίψη είναι το πιο επιθετικό, και ο Επίκτητος θεωρούσε το να πενθούμε ή να θλιβόμαστε πράξη κάκιστη. Είναι σα να πηγαίνουμε ενάντια στην θέληση του Θεού, έλεγε.
Όταν συναντούμε εμπόδια, ποτέ να μην κατηγορούμε τους άλλους αλλά μόνο τον εαυτό μας, δηλαδή τις γνώμες μας. Ο απαίδευτος κατηγορεί τους άλλους για τα δικά του ατυχήματα, εκείνος που άρχισε να εκπαιδεύεται τον εαυτό του και ο πεπαιδευμένος ούτε τον εαυτό του.
"Μη γυρεύεις τα πράγματα να γίνονται όπως θες, αλλά θέλε τα πράγματα όπως γίνονται και θα ευτυχίσεις" διακήρυττε συχνά ο Επίκτητος.
Η αρρώστια είναι εμπόδιο για το σώμα, όχι όμως και για την ελεύθερη κρίση. Αν κουτσαθείς αυτό είναι εμπόδιο για το πόδι, όχι όμως για την ελευθερία της κρίσης. Της περιουσίας καθενός μέτρο είναι το σώμα του. Για το σώμα μόνο ό,τι έχεις ανάγκη να παίρνεις (π.χ. ρούχα, τροφή).
Μιας και περάσεις το μέτρο δεν υπάρχει πια όριο. Ηθική προστυχιά η υπερβολική ενασχόληση με το σώμα, να τρως υπερβολικά, να πίνεις υπερβολικά και τέτοια. Η προσοχή πρέπει να είναι στο πνεύμα. Τα σώματά μας δε μας ανήκουν στην πραγματικότητα, αφού δεν μπορούμε πάντα να αποφασίσουμε τι θα τους συμβεί.
Μη λες πώς πρέπει να τρώνε αλλά τρώγε όπως πρέπει. Θυμήσου ο Σωκράτης τόσο είχε βγάλει από την ζωή του την επίδειξη που άνθρωποι έρχονταν και του ζητούσαν να τους συστήσει σε φιλοσόφους κι εκείνος τους έστελνε, τόσο δεν τον πείραζε να τον παραβλέπουν. Μην καυχιέσαι για ό,τι κάνεις.
Προσδιόρισε για τον εαυτό σου έναν χαρακτήρα κι έναν τρόπο ζωής που θα τον κρατήσεις ανάλλαχτο και μόνος όταν είσαι και με άλλους.
Του απαίδευτου κατάσταση και χαρακτήρας: ποτέ δεν περιμένει ωφέλεια ή βλάβη από τον εαυτό του, αλλά απ’ έξω. Του φιλόσοφου κατάσταση και χαρακτήρας: κάθε ωφέλεια ή βλάβη από τον εαυτό του την περιμένει.


Έλεγε πως η ελευθερία και η σκλαβιά δεν είναι παρά ονόματα για την αρετή και την κακία και οι δύο εξαρτώνται από τη βούληση. Κανένας του οποίου η βούληση είναι ελεύθερη, δεν είναι δούλος. Εδώ θυμίζει λίγο αυτό που έλεγε ο Φρανκλ ότι μπορείς να διαλέξεις πως θα συμπεριφερθείς σε κάθε κατάσταση. Όπως και ο Επίκτητος ήταν δούλος, έτσι και ο Φρανκλ ήταν κρατούμενος σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Εστιάζει πολύ στην ελευθερία. Ένα αληθινά ελεύθερο άτομο δεν είναι ελεύθερο μόνο από χρέη, αλλά και από τις ενοχλήσεις που προκαλούνται προσπαθώντας να πείσουν τους άλλους ή να τους αλλάξουν. Δυσκολευόμαστε πάρα πολύ να αντέξουμε την κριτική, ειδικά όταν δε δίνεται με καλό τρόπο.
Ο Επίκτητος ρωτάει: "Αν κάποιος έδινε το σώμα σου σε κάποιον που γνώριζε τυχαία στον δρόμο θα θύμωνες πολύ. Και δεν ντρέπεσαι να δίνεις ο ίδιος το μυαλό σου, να αφήνεις να σε επηρεάζει όποιος τύχει να σου επιτεθεί λεκτικά;"
Η ουσία του Θεού είναι η καλοσύνη, έχουμε όλα τα καλά που θα μπορούσαν να μας δοθούν.
Δεν ήταν υπέρ του γάμου και των παιδιών. Ο γάμος μπορεί να ήταν καλός σε μια κοινωνία σοφών ανδρών, αλλά με την επικρατούσα κατάσταση που είναι σα να βρίσκεσαι σε μάχη διαρκώς, μάλλον θα αποσπάσει τον φιλόσοφο από την υπηρεσία του Θεού. Ο γάμος θα μας βγάλει τις χειρότερές μας πλευρές, έλεγε ο Επίκτητος.
Πίστευε πολύ στην φιλία, αλλά δεν πίστευε με τίποτα ότι μπορούν δύο σύζυγοι να είναι φίλοι. Ο γάμος, έλεγε, είναι μια τρομερή διάσπαση από την καλή ζωή. Το να ασχολείσαι καθημερινά με μικροπράγματα και το να ασχολείσαι με το τι κάνει το παιδί σου (αν έφαγε ή όχι) αν είναι άρρωστος ο άντρας σου κ.λπ. είναι σκέτη αγγαρεία. Η συνεχής συναισθηματική προσοχή που απαιτείται από τους συζύγους συνεχώς είναι μεγάλο βάρος.
Οι σοφοί δεν πρέπει να ανησυχούν και να ασχολούνται με τις ασήμαντες λεπτομέρειες της οικογενειακής ζωής. Στη μόνη περίπτωση που ήταν υπέρ του γάμου ήταν μεταξύ 2 φιλοσόφων, όπως στην περίπτωση του Κράτη και της Ιππαρχίας (Κυνικών φιλοσόφων) που ζούσαν λιτά, χωρίς σπίτι ή υπάρχοντα, ζώντας στους δρόμους, χωρίς να αναλώνονται σε τσακωμούς για το ποιος θα πλύνει τα πιάτα.

 Επίκτητος (50 – 138 μ.Χ.)

Ο Επίκτητος χρησιμοποιεί τις εξής αναφορές σχετικά με το πώς θα έπρεπε να ζουν οι Στωικοί την ζωή τους.
Η ζωή σαν μια γιορτή
Ενθαρρύνει να σκεφτούμε τη ζωή μας σαν γιορτή, κανονισμένη προς όφελός μας από τον Θεό, σαν κάτι που πρέπει να ζούμε με χαρά και να μη λυγίζουμε από τις δυσκολίες, αλλά να βλέπουμε την μεγαλύτερη εικόνα.
Η ζωή σαν παιχνίδι
Ενθαρρύνει τους μαθητές του να εκτιμήσουν τα εξωτερικά πράγματα που είναι αδιάφορα (ούτε καλά, ούτε κακά). Το τι μετράει είναι το πώς παίζουμε το παιχνίδι.
Όπως και όταν κάποιοι παίζουν μπάλα δε σκέφτονται αν η μπάλα είναι καλή ή κακή, θέλουν απλά να την πετάξουν και να την πιάσουν. Με τα παιχνίδια συζητά και περί της αυτοκτονίας. Λέει δηλαδή, αν δεν αντέχεις την ζωή μπορείς να παραιτηθείς, όπως αν δε σου άρεσε ένα παιχνίδι θα το σταματούσες. Να είσαι σαν τα παιδιά που λένε "δε θα παίξω άλλο" και φεύγουν όταν δεν απολαμβάνουν το παιχνίδι. Έτσι να κάνεις κι εσύ και αν μείνεις τελικά, να σταματήσεις να γκρινιάζεις.
Όποιος βρίσκει την ζωή αβάσταχτη είναι ελεύθερος να παραιτηθεί, αλλά να το σκεφτεί καλά πριν αφήσει τον ρόλο του. Οι Στωικοί ποτέ δε θα την βρουν αβάσταχτη και δε θα παραπονεθούν σε κανέναν – Θεό ή άνθρωπο.
Η ζωή σαν ύφανση
Ό,τι υλικό μας δίνεται πρέπει να το χρησιμοποιήσουμε σωστά και όσο καλύτερα μπορούμε (όπως αυτοί που φτιάχνουν τις πλέξεις κ.λπ.)
Η ζωή σαν θεατρικό έργο
Ο ρόλος που παίζουμε στην ζωή κανονίζει και ποιες πράξεις είναι κατάλληλες για μας. Πρέπει να δεχόμαστε την μοίρα μας, όποια κι αν είναι, αφού δεν επιλέγουμε τον ρόλο μας. Να θυμάσαι ότι είσαι ένας ηθοποιός του οποίου ο χαρακτήρας έχει αποφασιστεί από τον συγγραφέα – είτε είναι μικρός, είτε είναι μεγάλος. Ό,τι κι αν θέλει να είσαι, παίξε τον ρόλο που σου δόθηκε όσο καλύτερα μπορείς. Είναι δουλειά σου να κάνεις το καλύτερο που μπορείς, αλλά είναι δουλειά άλλου να επιλέξει τι ρόλο θα παίζεις.
Η ζωή σαν ένας αθλητικός αγώνας
Όπως οι αθλητές πρέπει να προετοιμάζονται για να μπουν στην αρένα, έτσι και οι Στωικοί προετοιμάζονται για την φιλοσοφική ζωή μέσω της ηθικής που διδάσκονται. Η εκπαίδευση για τη Στωική ζωή είναι όπως η εκπαίδευση του αθλητή, δύσκολη, απαιτητική και δυσάρεστη. Πρέπει να τα έχουμε σκεφτεί όλα αυτά που χρειάζονται για να προετοιμαστεί κάποιος για κάτι, ώστε να μη φανούμε μετά χαζοί, αν δεν έχουμε υπολογίσει σωστά. Πρέπει να εκπαιδευόμαστε συνεχώς και να είμαστε έτοιμοι για όλα όσα μπορεί να συναντήσουμε μπροστά μας, ο αγώνας είναι εδώ κάθε στιγμή.
Η ζωή σαν στρατιωτική θητεία
Η μεταφορά αυτή επιστρέφει στην Στωική ιδέα ότι το σύμπαν κυβερνάται από τον Θεό και είτε μας αρέσει είτε όχι, είμαστε όλοι στην υπηρεσία του. Η ζωή είναι σαν την υπηρεσία του στρατιώτη, καθένας είναι υπεύθυνος για κάτι. Αν δεν το κάνεις, ο στρατηγός σου θα παραπονεθεί και θα φέρεις και όλους τους υπόλοιπους σε δυσμενή θέση, όλον τον στρατό, με το λάθος σου.
Αν ο καθένας έκανε ό,τι ήθελε δε θα υπήρχε στρατιώτης να κρατά σκοπιά ή να πολεμήσει. Έτσι και η ζωή του κάθε ανθρώπου είναι μια εκστρατεία. Πρέπει να παίξεις τον ρόλο του στρατιώτη, να κάνεις τα πάντα για να ευχαριστήσεις τον Στρατηγό.
Η φιλοσοφία των Στωικών μπορεί να περιληφθεί και στην φράση που λένε στα προγράμματα των 12 βημάτων: "Θεέ μου δώσε μου τη δύναμη να αλλάξω αυτά που μπορώ, την υπομονή να αντέξω αυτά που δεν μπορώ, και την σοφία για να γνωρίζω την διαφορά μεταξύ τους".
(Σημειώσεις από παρουσίαση που έγινε στο "Γίγνεσθαι", την Ελληνική Εταιρεία Υπαρξιακής Ψυχολογίας, στα πλαίσια του Εργαστηρίου Υπαρξιακών Θεμάτων, τον Οκτώβριο του 2012.)


Αποφθέγματα

  • Ανέχου και απέχου. (Να έχεις υπομονή και εγκράτεια.)

  • Ει βούλει καλώς ακούειν, μάθε καλώς λέγειν, μαθών δε καλώς λέγειν, πειρώ καλώς πράττειν, και ούτω καρπώση το καλώς ακούειν. (Αν θέλεις να σε επαινούν, μάθε πρώτα να λες καλά λόγια, και αφού μάθεις να λες καλά λόγια, να κάνεις καλές πράξεις, και τότε θα ακούς καλά λόγια για σένα.)
  • Κανείς δεν μπορεί να είναι ελεύθερος, αν δεν είναι κύριος του εαυτού του.
  • Αν αναλάβεις κάποια θέση που ξεπερνά τις δυνάμεις σου, αφενός θα ρεζιλευτείς αφετέρου θα παραλείψεις να κάνεις αυτό που μπορείς.
  • Όρισε στον εαυτό σου έναν χαρακτήρα και έναν τρόπο ζωής που θα τον κρατάς είτε είσαι μόνος σου είτε με άλλους.

Αναδημοσίευση από: sciencearchives
http://www.egriechen.info/2014/05/i-filosofia-tou-epiktitou-mia-enallaktiki-stasi-zois.html#sthash.ORiTNxzt.KvS5T8hu.dpuf