Translate -TRANSLATE -

Κυριακή 31 Μαΐου 2015

Νίκου Αμμανίτη : Ξανά μπροστά σε τελεσίγραφο





ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ & ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ
μέσα στον χρόνο


Ξανά μπροστά σε τελεσίγραφο

Tου Νίκου Αμμανίτη

Σήμερα, καθώς αργοσβήνει ο απόηχος από τις φανφάρες των εορτασμών της επετείου, η πατρίδα μας αντιμετωπίζει έναν άλλον ανηλεή πόλεμο, τον οικονομικό, όπου οι επιτιθέμενοι δεν εξαπολύουν Πάντσερ και Στούκας ούτε αιμοβόρους ατάκτους να σφάξουν και να λεηλατήσουν. Απλώς εξολοθρεύουν αναίμακτα τους λαούς με θανατηφόρα Μνημόνια. Για την κατάκτηση δεν απαιτούνται πλέον μιλιούνια καλά εξοπλισμένων και εκπαιδευμένων μεραρχιών, δεν χρειάζονται μεγαλοφυείς παρασημοφορημένοι στρατάρχες να καταρτίσουν σχέδια για την εξόντωση μιας χώρας. Τρεις τραπεζικοί υπάλληλοι, παχυνθέντες με μπόνους, είναι υπεραρκετοί για να γονατίσουν και την πλέον κραταιά δύναμη της Γης. Μέχρι και ο Ταμερλάνος θα έλεγε «Μπιρ Αλλάχ» εάν άνοιγε νταλαβέρια μαζί τους.

Έτσι είχαν τα πράματα όταν οι πτωχοί και… άσωτοι Έλληνες έπεσαν στα νύχια τους. Είναι ίσως περιττόν να επαναλάβουμε τα δεινά που υφιστάμεθα επί πέντε ολόκληρα χρόνια. Εξάλλου, εθιστήκαμε να βλέπουμε κλειστά κι αραχνιασμένα μαγαζιά, με πάκο τους πεταμένους από τη χαραμάδα της πόρτας απλήρωτους λογαριασμούς. Αποστρέφουμε από ντροπή τους οφθαλμούς μας αντικρίζοντας τους έως χθες ευυπόληπτους συμπολίτες μας να ψάχνουν στα σκουπίδια, που κι αυτά μέρα με τη μέρα γίνονται λιγότερα, αναζητώντας κάτι φαγώσιμο. Και απορούμε με τους άστεγους που κοιμούνται στο ύπαιθρο μέσα σε χαρτόκουτες στην άκρη των πεζοδρομίων, κάτι που δεν συνέβαινε ούτε στα χρόνια της Κατοχής. Όλες τις πληγές του Ιώβ επισώρευσαν στην άμοιρη χώρα μας. Κόκκινα δάνεια, με τις τράπεζες να κραδαίνουν στους δανειολήπτες τη χαντζάρα του πλειστηριασμού. Εξώσεις και κατασχέσεις κινητών και ακινήτων. Νοικοκυριά που ζουν στα μαύρα σκοτάδια, καθώς τους έκοψαν το ηλεκτρικό, που έμεινε απλήρωτο, και τώρα φωτίζονται με ένα σπαρματσέτο, ενώ τουρτουρίζουνε από το κρύο. Στρατιές ανέργων, που ξαφνικά βρέθηκαν να μην έχουνε στον ήλιο μοίρα και σέρνονται μες στη ζωή, απελπισμένοι, χωρίς ελπίδα, χωρίς μέλλον, χωρίς καμία προσδοκία. Και επιπλέον άνθρωποι με κάποιο όνομα στην κοινωνία να εξευτελίζονται από τηλεοράσεως, οδηγούμενοι στον Εισαγγελέα σκυφτοί και με χειροπέδες για χρέη προς το Δημόσιο. Παιδιά που πηγαίνουνε σχολείο νηστικά και λιποθυμούνε από την πείνα μέσα στην τάξη. Πετσοκομμένοι μισθοί και συντάξεις, και πολίτες χωρίς καμία ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Και άλλοι να περιμένουν ένα πιάτο ζεστό φαΐ από το συσσίτιο της εκκλησίας.

Και υπάρχουν διανοούμενοι, από την πνευματική «ελίτ» της χώρας, που εμφανίζονται σε διάφορα πάνελ και δικαιολογούν -όταν δεν εξυμνούν- τους θύτες φίλους μας, που για τριάκοντα αργύρια με τα οποία θα μας βοηθήσουν, εντόκως, θα τους παραχωρήσουμε μαζί με το «είναι μας» και την ανθρώπινη αξιοπρέπειά μας. Και καθώς υπάρχουνε πολλοί που είναι πρόεδροι, πολιτευτές, διανοούμενοι, μεγαλέμποροι και άλλοι μεγαλόσχημοι, οι οποίοι αγανακτούν επειδή η κυβέρνηση καθυστερεί και δεν υπογράφει να παραδοθούμε στους εταίρους μας μιαν ώρα αρχύτερα, υπάρχουνε ταυτόχρονα και μερικοί παλαιότεροι, «ευρισκόμενοι ακόμη εν ζωή», που παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα αναλογίζονται με φρίκη τι θα συνέβαινε το πρωί της 28ης Οκτωβρίου του '40 εάν την τύχη της Ελλάδος τη διαχειρίζονταν τότε οι σημερινοί ιθύνοντες. Αν, π.χ., στις 3 μετά τα μεσάνυχτα κατέφθανε στο σπίτι του έλληνα πρωθυπουργού ο κόμης Γκράτσι και του επέδιδε ένα ιταμό τελεσίγραφο, προερχόμενο από την άλλη μεγάλη δύναμη του Άξονα, με απειλητικό περιεχόμενο, με το οποίο χωρίς φιοριτούρες και περιστροφές θα ζητούσε μέσα σε τρεις μονάχα ώρες να του παραδοθεί η Ελλάδα «στο πιάτο». Ο ημέτερος θα πάθαινε «ταράκουλο» και ο γλωσσοδέτης θα έκανε διπλό κόμπο τη γλώσσα του «εξοχότατού» μας κι έτσι δεν θα μπορούσε να ξεστομίσει το φρόνιμο «Ναι». Για να «καθαρίσει» όμως, βάζοντας άλλους να βγάλουνε το φίδι από την τρύπα, περίτρομος θα τηλεφωνούσε αμέσως στους επικεφαλής των άλλων πολιτικών δυνάμεων της χώρας, ενημερώνοντάς τους και ζητώντας ταυτόχρονα τη γνώμη τους περί του πρακτέου. Όλοι τους, σαν να συμμετείχαν σε παράσταση αρχαίας τραγωδίας στην Επίδαυρο, θα απαντούσαν εν χορώ συνιστώντας «ψυχραιμία και σωφροσύνη». Ο ένας θα πρόβαλλε τους κινδύνους που θα μας απειλούσαν σε περίπτωση πολέμου. Ο άλλος θα ζητούσε να αποφύγουμε κάθε σκέψη αντίστασης που θα μας «έριχνε στα βράχια» και ένας τρίτος, κοστολογώντας σε συνάλλαγμα τις περιπέτειες στις οποίες θα μπλέκαμε, θα συμβούλευε να κάτσουμε φρόνιμα και να απαντήσουμε σεμνά και ταπεινά «παραδινόμαστε». Και κάποιος άλλος, που θα αυτοδιαφημιζόταν ως «άθεος» και θα έσερνε τα εξ αμάξης στη θρησκεία, θα κατέφευγε στην Αγία Γραφή για να μας πείσει «να στρέψουμε και την άλλην παρειάν».

Άπειρα θα ήσαν τα επιχειρήματα υπέρ «μιας δίκαιης, ειρηνικής και βιώσιμης λύσης». Και οι πιο φιλόσοφοι θα προσέθεταν: «Δεν πρέπει να κατεχόμαστε από ξενοφοβία ούτε να εφαρμόζουμε τους νόμους της ζούγκλας!» Εάν υπήρχαν τότε όλοι αυτοί, την επομένη, δηλαδή το πρωί της Τρίτης 29 Οκτωβρίου, οι Ιταλοί θα πίνανε τον καφέ τους στου Ζαχαράτου…

Αλλά, ευτυχώς, αυτοί τότε δεν υπήρχαν. Κι έτσι, σε δώδεκα μονάχα ημέρες, η ρακένδυτη και ξυπόλυτη Ελλάς μάς πήρε από το χεράκι και μας ανέβασε στα ουράνια…

"ΤΟ ΠΑΡΟΝ"

Σάββατο 30 Μαΐου 2015

ΛΙΝΑ ΜΕΝΔΩΝΗ : Τα οφέλη του πολιτιστικού τουρισμού



ΛΙΝΑ ΜΕΝΔΩΝΗ*

Τα οφέλη του πολιτιστικού τουρισμού

Τα οφέλη του πολιτιστικού τουρισμούΗ πρόσφατη αποδοχή της γνωμοδότησης του ευρωβουλευτή Μ. Κύρκου υπό τον τίτλο «Προς μια ολοκληρωμένη προσέγγιση της πολιτιστικής κληρονομιάς της Ευρώπης» από την Επιτροπή Μεταφορών και Τουρισμού του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και η συνακόλουθη εισήγησή της προς την αρμόδια Επιτροπή Πολιτισμού και Παιδείας να προχωρήσει σε προτάσεις για την ενίσχυση του πολιτιστικού τουρισμού, έρχεται σε μια στιγμή που οι ρυθμοί ανάπτυξης της χώρας χαρακτηρίζονται από αρνητικό πρόσημο.

Εναν χρόνο πριν, τον Μάιο του 2014, και ενώ η Ελλάδα είχε την προεδρία στην ΕΕ, το Συμβούλιο των Υπουργών Πολιτισμού, υιοθετώντας την πρόταση του προεδρεύοντος Ελληνα συναδέλφου τους, εξέδωσε για πρώτη φορά στην ιστορία του συμπεράσματα για την πολιτιστική κληρονομιά ως στρατηγικό πόρο για μια βιώσιμη Ευρώπη. Η έννοια του πολιτιστικού τουρισμού ως ουσιαστικού παράγοντα βιώσιμης και ποιοτικής ανάπτυξης διατρέχει το κείμενο των συμπερασμάτων, τα οποία συμπεριλαμβάνονται πλέον στην έννομη τάξη όλων των κρατών-μελών.

Ειδικά για τη χώρα μας, και οι δύο πρωτοβουλίες, η καθεμία στο επίπεδό της, ενισχύουν καθοριστικά τη θέση των αρμοδίων σήμερα, ώστε να διαπραγματευθούν με τα ευρωπαϊκά ταμεία και να αποκομίσουν σημαντικά οφέλη για τον ίδιο το πολιτιστικό μας απόθεμα, τα μνημεία, τους αρχαιολογικούς χώρους, τα μουσεία, αλλά και για τις τουριστικές επιχειρήσεις και για την επιμόρφωση του ανθρώπινου δυναμικού των συναφών με τον τουρισμό κλάδων, και μάλιστα σε ένα οικονομικό τοπίο που προσφέρεται γι' αυτό. Ο πολιτιστικός τουρισμός είναι άμεσα συνυφασμένος με τις τοπικές οικονομίες, όπως άλλωστε και οι δράσεις και οι δημόσιες επενδύσεις για την προστασία και την ανάδειξη της πολιτιστικής κληρονομιάς.

Η συνεισφορά της Ελλάδας στην «οικονομία των εμπειριών» είναι καταλυτική. Η βιωματική απόκτηση της πολιτιστικής εμπειρίας μέσω των διαδρομών και των περιπάτων σε αρχαιολογικούς χώρους, φορτισμένους με γνωστούς μύθους, σε πολιτιστικά τοπία που ανακαλούν στη μνήμη κλασικές λογοτεχνικές περιγραφές, η βίωση της ατμόσφαιρας των καστροπολιτειών, η μύηση στην τοπική ιστορία, η εμπειρία των τοπικών εθίμων και των παραδόσεων, η απόλαυση των τοπικών γεύσεων και προϊόντων, αποτελούν μερικά από τα desiderata του σύγχρονου επισκέπτη, που αναζητά την ποιότητα και τη γνώση της ιδιαίτερης φυσιογνωμίας του τόπου των διακοπών του.

Παρά τη γενικότερη ύφεση, ο πολιτιστικός τουρισμός είναι καθοριστικός παράγοντας για την ανάκτηση και κυρίως για τη σταθεροποίηση της ανταγωνιστικότητας του ελληνικού προορισμού και συνεπώς ποιοτικής ανάπτυξης και ανάκαμψης. Στην προσπάθεια για την ενίσχυση της ελκυστικότητας και τη μείωση της εποχικότητας, πρωταρχικό ρόλο παίζει ο εμπλουτισμός και η διαφοροποίηση του προσφερόμενου προϊόντος με στοχευμένη προβολή των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας, του ιδιαίτερου φυσικού της περιβάλλοντος και κυρίως του εξαιρετικά πλούσιου πολιτισμικού της αποθέματος.

Τα χρηματοδοτικά εργαλεία και τα προγράμματα οικονομικής συνδρομής που προσφέρει η Ε.Ε. στα κράτη-μέλη για την ανάδειξη και προβολή των πολιτιστικών αγαθών τους και την προώθηση του τουριστικού προϊόντος τους είναι πολλά και ενδιαφέροντα. Το θεσμικό πλαίσιο αξιοποίησής τους υφίσταται, δημιουργείται διαρκώς και υπενθυμίζεται με πρωτοβουλίες όπως οι προαναφερθείσες. Η μόνιμη και σταθερή απαίτηση για την εκροή των πόρων είναι η ωριμότητα των προτάσεων και η πληρότητα των μελετητικών φακέλων.

Στην ικανοποίηση αυτής της απαίτησης πρέπει να επενδύσουν οι αρμόδιοι. Να μην αφήσουν τις δυνατότητες αναξιοποίητες μη συνεργαζόμενοι με όλους όσοι μπορούν να συνεισφέρουν δυναμικά στην ικανοποίηση των απαιτήσεων και προϋποθέσεων. Μέσω της προώθησης του πολιτιστικού τουρισμού εξασφαλίζονται τα μέσα προστασίας και ανάδειξης της πολιτιστικής κληρονομιάς, που με τη σειρά της συνιστά ισχυρή κινητήρια δύναμη για τη χωρίς αποκλεισμούς τοπική και περιφερειακή ανάπτυξη, αλλά και κρίσιμο παράγοντα δημιουργίας σημαντικών εξωτερικών οικονομιών.

 *Η  Λίνα Μενδώνη είναι Κύρια Ερευνήτρια στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών 

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22788&subid=2&pubid=64191630

ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ : Αριστερές κριτικές και δεξιά πραξικοπήματα


Αριστερές κριτικές και δεξιά πραξικοπήματα
Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ Αναπληρωτή καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών

Οι «αποχρώσες ενδείξεις» οδηγούν στο συμπέρασμα ότι πλησιάζουμε στην υπογραφή μιας συμφωνίας (της οποίας σημαντικά ζητήματα παραμένουν αδιευκρίνιστα) με τους «δανειστές» μας, μιας συμφωνίας που μπορεί να οδηγήσει πιθανά σ' έναν έντιμο συμβιβασμό.  Ο απηνής πόλεμος που διεξάγεται επί μήνες, από την επομένη της εκλογικής αναμέτρησης της 25ης Ιανουαρίου, έχει μετατραπεί σε μείζον πανευρωπαϊκό ζήτημα. Γιατί η επιβίωση της ελληνικής κυβέρνησης αποτελεί πλήγμα κατά της γερμανικής κυριαρχίας και της πολιτικής της λιτότητας, που εξελίχθηκε σε ηθικοθρησκευτικό δόγμα και πρόταγμα.

Ο πόλεμος κατά της Ελλάδας και της ελληνικής κυβέρνησης αποκτά, συνεπώς, για τη γερμανική οικονομικοπολιτική ελίτ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ και δεν συνιστά μια τακτικού τύπου επιλογή που αποβλέπει απλώς στη διασφάλιση των οικονομικών συμφερόντων του γερμανικού imperium.

Τι σημαίνει η εκτίμηση αυτή; Ότι ο πόλεμος κατά της χώρας και της κυβέρνησης δεν θα σταματήσει, ακόμα κι αν ύστερα από 2-3 εβδομάδες υπογραφεί μια συμφωνία που δεν θα συνεπάγεται ένα σοβαρό πολιτικό και κοινωνικό «κόστος» για την ελληνική κυβέρνηση.

Η περίπτωση, βεβαίως, ενός πλήρους αδιεξόδου, που θα οδηγήσει την ελληνική κυβέρνηση στην ανάγκη νομιμοποίησης, μέσα από ένα δημοψήφισμα, της νέας ιστορικής συγκυρίας και θα διαμορφώσει ταυτόχρονα συνθήκες μιας μη χειραγωγήσιμης κρίσης στην Ευρωζώνη, αποτελεί ένα «δευτέρου επιπέδου» σενάριο, με μη προβλεπτές εξελίξεις. Κι αυτή η διαπίστωση καθιστά την Άνγκ. Μέρκελ ιδιαίτερα επιφυλακτική και απρόθυμη να αναλάβει ένα μείζον πολιτικό κόστος από μια παρόμοια εξέλιξη.

Συμπέρασμα: Επειδή ο πόλεμος κατά της χώρας θα συνεχιστεί, είναι ιστορικά αναγκαίο να διατηρήσει η κυβέρνηση το «πολιτικό της κεφάλαιο» μετά τη συμφωνία ώστε η «διαπραγμάτευση» για τη ρύθμιση του χρέους και τη χρηματοδότηση της ανάπτυξης να διεξαχθεί από την πλευρά μας με σοβαρές προϋποθέσεις.

Μια κυβέρνηση που αμφισβητείται, τόσο στο εσωτερικό της όσο και από την ίδια την κοινωνία, μια κυβέρνηση που παραπαίει, είναι αδύνατον να διαπραγματευθεί: Ή παραδίδεται στους δανειστές ή καταρρέει.

Γι' αυτό και στις «διαπραγματεύσεις», που βρίσκονται ακόμα σε εξέλιξη, δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός τέτοιας μορφής που να αποδυναμώνει πολιτικά την κυβέρνηση, όπως διακαώς επιθυμεί και διακηρύσσει επισήμως ο δικτατορίσκος υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας.

Σε μια τέτοια περίπτωση, η κυβέρνηση δεν θα αντέξει καν μέχρι το φθινόπωρο. Η σημερινή συγκυρία, συνεπώς, αποκτά στρατηγικό χαρακτήρα όχι μόνο για την ελληνική κυβέρνηση αλλά για την ίδια τη χώρα.

Η κριτική της κριτικής

Από την άποψη αυτή έχει πολύ μεγάλη σημασία ο τύπος και οι μορφές της κριτικής που ασκείται στην κυβέρνηση. Από θέση αρχών θεωρούμε ότι η όποια κριτική θα πρέπει να ενισχύει τη θέση της ελληνικής κυβέρνησης στη διαπραγμάτευση, να διαμορφώνει συνθήκες ενότητας του εσωτερικού μετώπου και τέλος να συμβάλλει δημιουργικά με θέσεις και προτάσεις ουσίας για την «επόμενη ημέρα» της διαπραγμάτευσης. Γιατί είναι «ανέξοδος» ο τρόπος μιας αυστηρής κριτικής που θα εστιάζεται μονολιθικά στα λάθη χειρισμού ή τις ελλείψεις της κυβέρνησης, αγνοώντας το γεγονός ότι το αποτέλεσμα των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου υπήρξε προϊόν μιας ιστορικής κοινωνικής έκρηξης που οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ από το ποσοστό της τάξεως του 4% στη σημερινή κυρίαρχή του παρουσία στο πολιτικό σύστημα.

Θα πρέπει, μέσα στο πλαίσιο αυτό, να ξεκαθαρίσουμε ότι μια πλευρά της (αυστηρής) κριτικής προς την κυβέρνηση συγκροτείται από θεωρητικές αντιλήψεις και απόψεις που θεωρούν εφικτή -και ευκταία- τη λύση της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και το ευρώ με διαγραφή του χρέους. Οι απόψεις αυτές είναι μεν σεβαστές, όμως δεν μπορούν να απαντήσουν σαφώς, όχι μόνο στο επίπεδο της οικονομικής διαχείρισης μιας τέτοιας κρίσιμης απόφασης, αλλά φαίνεται να αγνοούν την απουσία ιστορικού υποκειμένου ικανού να αναλάβει μια τέτοιας μορφής ιστορική ρήξη, σε συνθήκες, μάλιστα, πλήρους αποδυνάμωσης ή και διάλυσης του παραγωγικοοικονομικού ιστού.

Υπάρχει, όμως, ταυτόχρονα, και το μείζον πρόβλημα της δημοκρατικής νομιμοποίησης ενός παρόμοιου ιστορικού εγχειρήματος. Η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία εκφράζει σαφέστατα την απόφαση της μη εξόδου από την Ευρωζώνη. Μήπως την απόφαση θα την πάρει μια «φωτισμένη πρωτοπορία», η οποία θα αναζητήσει εκ των υστέρων την κοινωνική και πολιτική νομιμοποίηση της ιστορικής αυτής ρήξης σ' ένα περιβάλλον μιας μη χειραγωγούμενης κρίσης;

Όσο για τις σοβαρές ενστάσεις και τις ανησυχίες ορισμένων «συνιστωσών» στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ ή και προβεβλημένων στελεχών του, αυτές, ασφαλώς, μπορεί να πρέπει να έχουν δημιουργικό και προωθητικό χαρακτήρα, υπακούοντας όμως σ' έναν δημοκρατικού χαρακτήρα περιορισμό.

Στο γεγονός, δηλαδή, ότι η ψήφος προς τον ΣΥΡΙΖΑ, η μεγάλη κοινωνικοπολιτική πλειοψηφία που οδήγησε στην ιστορική νίκη της 25ης Ιανουαρίου, προέκυψε ως ψήφος στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, ως ψήφος εμπιστοσύνης στην ηγεσία του, ώστε η χώρα να μπορέσει με αξιοπρέπεια και πίστη στις δυνάμεις της να διεκδικήσει την επιβίωσή της και το μέλλον της. Η πλειοψηφία αυτή δεν ψήφισε τις «συνιστώσες», ως αυτόνομες πολιτικές οντότητες, αλλά τον ΣΥΡΙΖΑ, ως διαλεκτική ΣΥΝΘΕΣΗ και ΥΠΕΡΒΑΣΗ των επιμέρους «συνιστωσών» του. Η γνώση και συνειδητοποίηση του γεγονότος αυτού θα πρέπει να αποτελέσει οδηγό και για το σήμερα και για το μέλλον.

Δεν αποτελεί υπερβολή η διαπίστωση ότι η όλη πορεία των ιστορικών, των κρίσιμων εξελίξεων, που επέρχονται, θα κριθεί από τη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ, τη σχέση της κυβέρνησης με την κοινωνία, με τον ελληνικό λαό.

Εμπρός για νέους Παπαδήμους

Σ' αυτό ακριβώς το κρίσιμο ζήτημα επικεντρώνουν τον στόχο τους οι φορείς της πολιτικής ανωμαλίας στο εσωτερικό της χώρας, σε πλήρη εναρμόνιση προς τον διακηρυγμένο επισήμως στόχο του Β. Σόιμπλε, ως επίσημου εκπροσώπου της πλέον αντιδημοκρατικής και φασίζουσας εκδοχής των γερμανικών αντιδραστικών κύκλων.

Ασφαλώς, τα κόμματα του Μνημονίου και οι ηγεσίες τους, τα μνημονιακά συμφέροντα, οι φορείς της διαπλοκής, τα συστημικά ΜΜΕ  που χύνουν δηλητήριο κατά της κυβέρνησης καθημερινά, ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΕΚΛΟΓΕΣ γιατί είναι βέβαιο ότι τα κόμματα του Μνημονίου θα συντριβούν.

Ονειρεύονται και πάλι κυβερνήσεις τύπου Λ. Παπαδήμου, διασπάσεις και αποχωρήσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ, ακύρωση δηλαδή συνολικά της λαϊκής βούλησης και της λαϊκής κυριαρχίας, με μεθοδεύσεις «εκ των άνω», ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΑ.

Όμως, «ξεπεράστηκε» ήδη και η γνωστή μαρξιστική ρήση ότι «η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα». Η περίπτωση Λ. Παπαδήμου ήταν ήδη μια «φάρσα» για τη Δημοκρατία και μια πραγματική τραγωδία για τον ελληνικό λαό. Άλλωστε, όπως επεσήμανε ο Ηράκλειτος, «δις εις τον αυτόν ποταμόν ουκ αν εμβαίης». 
http://www.paron.gr/v3/new.php?id=91716&colid=50&dt=2015-05-24%200:0:0

Τ. Κατσιμάρδος : Η παλινόρθωση καραδοκεί

Η παλινόρθωση καραδοκείΦαίνεται ότι για πρώτη φορά οι προαναγγελίες για τη συμφωνία με τους εταίρους-δανειστές είναι προορισμένες να επαληθευτούν. Ο βασικός λόγος δεν είναι κάποιες νέες αμοιβαίες υποχωρήσεις και παραβιάσεις εκατέρωθεν «κόκκινων γραμμών». Με δεδομένο ότι το Grexit, στις διάφορες παραλλαγές του, αποτελεί μειοψηφική αντίληψη, σε επίπεδο Eυρωζώνης, σε αποφασιστικό στοιχείο αναδεικνύεται η ρητή απόφαση της κυβέρνησης ότι δεν θα καταβάλει τη δόση προς το ΔΝΤ στις 5 Ιουνίου. Εφόσον, εννοείται, συνεχίζεται ο οικονομικός στραγγαλισμός από την ΕΚΤ. Oλα τα υπόλοιπα έχουν τη σημασία τους, στον ένα ή άλλο βαθμό, χωρίς να είναι καθοριστικά.

Εφόσον αυτό ισχύει, είναι προφανές πόσο διαφορετική θα ήταν η πορεία των διαπραγματεύσεων αν υπήρχε στην ελληνική πλευρά η επιλογή της εξόδου από την Ευρωζώνη. Με τα «αν», όμως, γράφονται μυθιστορίες και δεν περιγράφονται πραγματικότητες. Φυσικά, η επίτευξη συμφωνίας από μόνη της, το περιέχον και η συσκευασία της, ουδέν θετικό σηματοδοτεί για την ελληνική κοινωνία και οικονομία. Παρά μόνο για τους χθεσινούς ταλιμπάν των μνημονίων και τους σημερινούς τζιχαντιστές της «συμφωνίας πάση θυσία». Το περιεχόμενο είναι το παν. Από αυτό θα κριθεί η κυβέρνηση και το άμεσο μέλλον.

Στο διάστημα που μεσολαβεί ως τότε, όλοι όσοι δεν συμβιβάζονται με την ύπαρξη μιας ριζοσπαστικής κυβέρνησης στην Ελλάδα και επιδιώκουν μια «παλινόρθωση», επιδίδο­νται σε αντιδημοκρατικές και αντιευρωπαϊκές ιαχές. Τελευταίο οχυρό τους αναγορεύεται το ΔΝΤ. Το πιο σκληρό στην τρέχουσα φάση. Κι αυτό επειδή από τη φύση του δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει, χωρίς τη διασφάλιση της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους. Πράγμα το οποίο παραπέμπεται σε μια ύστερη φάση. Σε αυτό κυρίως οφείλονται και οι προχθεσινές προειδοποιήσεις της Λαγκάρντ για «πρόχειρες» και «βρώμικες» λύσεις.

Αν για το ΔΝΤ η «σκληρότητα» εξηγείται, δεν συμβαίνει το ίδιο με κείνους που οχυρώνονται πίσω του. Δεν είναι ακόμη σαφές αν οι «βόμβες» τους τα τελευταία εικοσιτετράωρα στοιχειοθετούν μια τελευταία αντεπίθεση είτε ελιγμό με άλλες στοχεύσεις εθνικο-πολιτικού χαρακτήρα. Οπως για παράδειγμα, η διάσωση των προσχημάτων και η εξεύρεση άλλοθι, καθώς οι εξελίξεις τους προσπερνούν. Το τυπικό δείγμα εν προκειμένω συνιστά, κατεξοχήν, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, με όσα προσωποποιεί και με ό,τι εκφράζει.

Τα βασικά εμπόδια στην επίτευξη συμφωνίας ως τώρα δεν ήταν οι διαφωνίες στα τεχνικά κλιμάκια σε επιμέρους θεματικές. Ηταν η βιωσιμότητα του χρέους και οι ευρω­δυνάμεις που δεν ήθελαν και δεν συμβιβά­ζονται, για πολλούς λόγους, με πολιτικές-δημοκρατικές λύσεις. Οι φορείς παλινόρθωσης της μνημονιακής δυναστείας...

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=28326&subid=2&pubid=64191623

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Μήπως «νέα δραχμή»;




ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Μήπως «νέα δραχμή»;

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Tα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε παρουσιάζουν πολλές ομοιότητες με εκείνα που αντιμετώπιζε η πατρίδα μας αμέσως μετά την απελευθέρωση. Η γερμανική Κατοχή είχε ερημώσει τη χώρα τότε. Η νέα γερμανική κατοχή μας καταστρέφει και σήμερα. Μόνο που τώρα οι συνθήκες είναι χειρότερες. Διότι μεταπολεμικά οι σύμμαχοι μας έδιναν κάποια βοήθεια, ενώ στις μέρες μας η γερμανοευρωπαϊκή κατοχή ασκείται με τη συνδρομή ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, χάριν μιας «ευρωπαϊκής δικτατορίας», και μας αρνούνται στοιχειώδη στήριξη προκειμένου να υποταχθούμε σ' αυτή τη δικτατορία και να γίνουμε αποικία.
Το βάρος της αντιμετώπισης του οικονομικού χάους είχε αναλάβει ως υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου ο Αλέξανδρος Σβώλος. Ακολούθησαν τα Δεκεμβριανά. Το επόμενο έτος, στις 4-11-1945, ο Σβώλος, ως πρόεδρος του Σοσιαλιστικού Κόμματος ΕΛΔ, σε ομιλία του στη Θεσσαλονίκη αναφέρθηκε στην οικονομική τραγωδία και μεταξύ άλλων είπε: «Η χώρα μας αντιμετωπίζει ένα οξύτατο οικονομικό πρόβλημα. Η καθημερινή έγνοια του λαού είναι η αγωνία του βιοπορισμού του. Ένας καινούργιος πληθωρισμός μας απειλεί. Η Ελλάδα κατάντησε βασίλειο των μαυραγοριτών που πνίγουν τους τίμιους εμπόρους και τους επιχειρηματίες. Η ζωή των μισθωτών και των συνταξιούχων έγινε πρόβλημα. Η ανεργία μαστίζει κιόλας τη χώρα. Η φορολογία ουσιαστικά βαραίνει μόνο τους αδύνατους. Η ανασυγκρότηση της χώρας, αντί να γίνει προς το συμφέρον του συνόλου, πάει να γίνει κερδοσκοπική επιχείρηση των ολίγων που είναι ανεξέλεγκτοι». 

 Αλέξανδρος Σβώλος

Το σκηνικό που περιέγραφε ο Σβώλος είναι ίδιο με εκείνο που μας δημιούργησαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις. Το προηγούμενο έτος, στις 19 Οκτωβρίου 1944, ο Σβώλος, μιλώντας στην Τράπεζα της Ελλάδος, τόνισε: «Η χώρα πρέπει να αποκτήσει γερό νόμισμα. Έχει προβλεφθεί η εισαγωγή νέας δραχμής, με την οποία θα ανταλλαγούν οι σημερινές δραχμές…». Νομίζω ότι σήμερα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ θα πρέπει να ακολουθήσει την υπόδειξη του Σβώλου για ΝΕΑ ΔΡΑΧΜΗ, που θα αντικαταστήσει το γερμανικό ευρώ. Η γερμανοευρωπαϊκή προπαγάνδα, με τη συνδρομή της «τρόικας εσωτερικού» (Νέας Δημοκρατίας - ΠΑΣΟΚ - Ποτάμι), επί συνεχούς βάσεως, τρομοκρατεί τον λαό με σωρεία ψευδών για το ενδεχόμενο επιστροφής στη δραχμή. Διακηρύσσουν και ολοφύρονται ισχυριζόμενοι ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα έλθει ο κατακλυσμός. Τα αργυρώνητα ΜΜΕ του «συστήματος» αποκλείουν ειδικούς οικονομολόγους (Ιγγλέση, Καζάκη, Κόλμερ, Αλαβάνο κ.ά.) που έχουν άποψη πάνω στο θέμα και θα μπορούσαν να διαφωτίσουν την κοινή γνώμη. Ο Νίκος Ιγγλέσης, μάλιστα, έχει γράψει βιβλίο (από τις εκδόσεις Λιβάνη) για την ανάγκη επιστροφής στη δραχμή, άκρως διαφωτιστικό. Βεβαίως υπάρχει και η συγκλονιστική μελέτη του καθηγητού κ. Γ. Κασιμάτη για «Το απάνθρωπο καθεστώς Δανεισμού της Ελλάδας» (επίσης από τον εκδοτικό οίκο Λιβάνη).
Η προπαγάνδα των μνημονιακών, στην προσπάθειά της να φθείρει την αριστερή κυβέρνηση, επιδιώκει να περάσει στη συνείδηση των πολιτών το σλόγκαν της απογοήτευσης ότι «όλοι το ίδιο είναι». Όλα θεωρούνται πλέον ξεπερασμένα. Δεν υπάρχει Δεξιά και Αριστερά, δεν υπάρχει αντίδραση και πρόοδος. Δεν υπάρχει καπιταλισμός και σοσιαλισμός. «Όλα έχουν ξεπεραστεί». Μόνο η Ευρώπη υπάρχει. Και μ' αυτόν τον τρόπο σκορπούν τη σύγχυση. Μ' αυτόν τον τρόπο ελπίζουν να εδραιώσουν την πεποίθηση ότι αφού δεν μπορεί να γίνει τίποτε διαφορετικό μέσα στο γκέτο της Ευρωζώνης, είναι προτιμότερο να εμπιστευθούμε τους ευνοούμενους της καγκελαρίας, που έχουν και τα… «μέσα»! Αυτούς που μετέτρεψαν το ευρώ σε «φετίχ».
Εδώ βρίσκεται και το λάθος του ΣΥΡΙΖΑ. Προσπαθεί να αντιμετωπίσει την κατάσταση μέσα στην Ευρωζώνη, όπως θα έκανε κάθε αστικό κόμμα. Αλλά αν η Αριστερά δεν τολμήσει μια «επαναστατική» κίνηση, θα χάσει στο τέλος το παιχνίδι. Και «επανάσταση» θα είναι να εθνικοποιήσει την Τράπεζα της Ελλάδος, ώστε να πάψει να αποτελεί παράρτημα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Να δοθεί το δικαίωμα στην Τράπεζα της Ελλάδος να κόβει και να κυκλοφορεί χαρτονομίσματα, τη ΝΕΑ ΔΡΑΧΜΗ, όπως ίσχυε πριν από τη λαίλαπα του ευρώ. Να γίνει επιστροφή του χρυσού και των συναλλαγματικών αποθεμάτων της χώρας από το εξωτερικό και να γίνει διαχωρισμός των τραπεζών σε εμπορικές και επενδυτικές. Να αποφασισθεί η εισαγωγή της Νέας Δραχμής με ισοτιμία ένα προς ένα. Δηλαδή μια νέα δραχμή προς ένα ευρώ. Και, βέβαια, στόχος θα είναι να γίνουν επενδύσεις, να παράγουμε προϊόντα και να αναπτυχθεί η βιομηχανία.
Οι ξενόδουλες κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ - Νέας Δημοκρατίας διέπραξαν το μέγα έγκλημα, τα δάνεια των δύο δανειακών συμβάσεων καθώς και τα νέα ομόλογα που εκδόθηκαν μετά το «κούρεμα» τον Μάρτιο του 2012, τα οποία είναι ενυπόθηκα να υπάγονται στο αγγλικό δίκαιο, το οποίο ευνοεί τους πιστωτές. Θα πρέπει να διακηρύξει η κυβέρνηση ότι το χρέος είναι επαχθές, επονείδιστο και αδυνατούμε να το αποπληρώσουμε. Κάτι ανάλογο έκανε το 1936 η δικτατορική κυβέρνηση του Ιωάννου Μεταξά με επιτυχία. Τότε η Ελλάδα αδυνατούσε να εξοφλήσει ένα δάνειο 21 εκατ. δολαρίων προς τη βελγική τράπεζα, που είχε συναφθεί το 1925. Η βελγική κυβέρνηση μας πήγε σε διεθνές δικαστήριο. Αλλά ο Μεταξάς δήλωσε πως όταν μια κυβέρνηση αδυνατεί να πληρώσει το χρέος, προτιμά πρώτα να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημοσίων υπηρεσιών. Πρώτα, δηλαδή, η Ελλάδα οφείλει να διατηρήσει την ύπαρξή της.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει συμφωνήσει με τους εταίρους για τα «σημεία υποχωρήσεως». Όμως, δι' αυτού του τρόπου, ακολουθεί μια «ρεφορμιστική» πολιτική. Ρεφορμισμός λεγόταν το σοσιαλιστικό κίνημα του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ού, βασική θέση του οποίου ήταν και η επιδίωξη μεταρρυθμίσεων (REFORMES) μέσα στο αστικοκαπιταλιστικό καθεστώς. Εδώ είναι κάτι χειρότερο. Διότι το καθεστώς μέσα στο οποίο επιβάλλονται από ξένους οι «μεταρρυθμίσεις» είναι όχι απλώς «αστικοκαπιταλιστικό» αλλά γερμανοδικτατορικό. Γνωρίζουμε ότι ο Τσίπρας κάνει ό,τι μπορεί για να διατηρήσει τις «κόκκινες γραμμές» και είναι ειλικρινής. Αλλά το θέμα δεν είναι να εξασφαλισθεί χρηματοδότηση για την παρούσα φάση. Το πρόβλημα δεν είναι ενός, δύο μηνών ή ενός χρόνου. Πρέπει να αποτινάξουμε τη γερμανοευρωπαϊκή κατοχή. Γι' αυτό επιβάλλεται στροφή προς Ρωσία και Κίνα. 


Η ρωσική Βουλή επικύρωσε συμφωνία για την ίδρυση της Νέας Τράπεζας Ανάπτυξης. Από αυτήν την τράπεζα μπορούν να υπάρξουν χρηματοδοτήσεις χωρών, όπως η Ελλάδα, οι οποίες θα ήθελαν να απαλλαγούν από τον θανατηφόρο εναγκαλισμό της Ευρωζώνης. Κύριος σκοπός της τράπεζας αυτής είναι η χρηματοδότηση έργων ανάπτυξης, τα οποία αρχικά αφορούν τις χώρες-μέλη των BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότιος Αφρική) και στη συνέχεια η χρηματοδότηση θα επιτραπεί και προς χώρες που δεν είναι μέλη της συμφωνίας. Προς τα εκεί θα έπρεπε να στραφούμε. Αυτή θα ήταν επαναστατική πολιτική μιας αριστερής κυβέρνησης. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να καταργήσει ούτε τον ανάλγητο Στουρνάρα, που υπονομεύει την κυβέρνηση και αμείβεται με εκατομμύρια ευρώ. Και δυσκολεύεται να τον απομακρύνει διότι τον έχουν διορίσει οι γερμανοί προστάτες του. Η περίπτωσή του θυμίζει τη δραματική καθαίρεση του Νίκου Ζαχαριάδη από την ηγεσία του ΚΚΕ. Όταν μετά τον θάνατο του Στάλιν η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ ανακοίνωσε στον μέχρι τότε γραμματέα ότι καθαιρείται, εκείνος τους απάντησε: «Εμένα με διόρισε το ΚΚΣΕ και μόνο αυτό μπορεί να με καθαιρέσει…». Κι ο Στουρνάρας, στην ουσία, το ίδιο είπε: «Εμένα με διόρισε η καγκελαρία του Βερολίνου και μόνο αυτή μπορεί να με καθαιρέσει…».
Υποθήκες μας άφησε, όμως, εκτός από τον Σβώλο, και μια άλλη έξοχη μορφή του πολιτικού κόσμου, ο Γεώργιος Καρτάλης. Ως υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Πλαστήρα προσπάθησε να ανορθωθεί η οικονομία με βάση τις ελληνικές αγορές και όχι τις αμερικανικές επιδιώξεις. Για τη βιωσιμότητα της ελληνικής οικονομίας έστρεψε όλες του τις προσπάθειες στη συστηματική αξιοποίηση των παραγωγικών πηγών, μέσα στα πλαίσια της εθνικής ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας. Η αξιοποίηση των παραγωγικών πηγών είναι και σήμερα το ζητούμενο. Κι αυτό μπορεί να επιτευχθεί με βοήθεια από τη ρωσική τράπεζα των BRICS. Όταν έγινε η σοβιετική επανάσταση του Οκτώβρη, το πρώτο διάταγμα που έβγαλε ο Λένιν ήταν η κατάργηση των δανείων της Ελλάδος προς τη Ρωσία. Μήπως, τώρα, ήλθε η ώρα να βοηθήσει η Ρωσία την Ελλάδα;
"ΤΟ ΠΑΡΟΝ"

Παρασκευή 29 Μαΐου 2015

ΤΑΤΙΑΝΑ ΣΤΑΥΡΟΥ : ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ




ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ
ΧΡΟΝΙΚΟΝ
ΤΡΙΤΗ 29 ΜΑΪΟΥ 1453
'Ημέρα 53η της πολιορκίας τον Βυζαντίου
Ό ακάνθινος στέφανος πού φόρεσε — 6 του Γενάρη 1449 σ' ένα μελαγχολικό εκκλησάκι του Μυστρά ανήμερα τα Θεοφάνεια — τό τέταρτο τέκνο του Αυτοκράτορα κυρ Μανουήλ Παλαιολόγου, χαράζει τον κύκλο του στο βασιλικό μέτωπο.  Η Μεγάλη Εβδομάς των Παθών — πενηντατρία μερόνυχτα — κύλισε μέσα στην εγκατάλειψη και την οδύνη. Την ανηφορική οδό του Γολγοθά, ο Εκλεκτός της Μοίρας, την ανέβηκε συντροφεμένος από λαό ολόκληρο, όμως κανένας Σίμων Κυρηναίος δε βρέθηκε ίνα άρει τον Σταυρόν αυτού.
Τώρα δεν απομένει πλέον παρά η τελειωτική Σταύρωση. Και να βρεθεί ο ταιριαστός τόπος. Του Κρανίου ο τόπος. Μα και τούτος είναι έτοιμος. Τον έχει εκλέξει ο ίδιος από την πρώτη στιγμή, όταν έστηνε την Αυτοκρατορική σκηνή του «εις το σπουδαιότατον εκείνο σημείον της μεγίστης τιμής και του μεγίστου κινδύνου». Στην Πύλη του Άγιου Ρωμανού.
Η ολονύκτια αγωνία και το «Παρελθέτω» του όρους των Έλαιών έληξαν χτες τα μεσάνυχτα, όταν ο κολασμένος κλοιός από μυριάδες, πυρκαϊές γύρω στην πολιτεία έσβησε. Όταν οι βλαστήμιες, οι χλευασμοί τα ουρλιάσματα, το πετροβόλημα κόπασαν και η γαλήνη φορτωμένη υποψίες και τρόμους διαδέχτηκε τη μανία.
Τότε ο μάρτυρας με τον ακάνθινο στέφανο στο πλατύ μέτωπο έκαμε για μια ακόμη φορά τη μοναχική του περιοδεία στα τείχη της Θεοφύλακτης.
Με σύντροφο τον παλιό γραμματικό, κίνησε να μεταδώσει το θάρρος και την ελπίδα στους άντρες της φρουράς «Προς το φυλάττειν αγρύπνως».


Μέσα στη νεκρική ησυχία, το ποδοβολητό των δυο άλογων πολλαπλασιάζεται τρομαχτικό. Ο βασιλιάς σταματά στον κάθε πύργο, στην κάθε περιπολία, μιλεί με τους φύλακες πού στέκουν ακίνητοι, ενωμένοι στη σιωπή με την άναστρη, συννεφιασμένη νύχτα. Κατόπι οι δυο καβαλάρηδες διασχίζουν την πόλη. Αποχαιρετά τους γνώριμους χώρους ο ένας τα προσφιλή μνημεία, ξαναπερνά μπροστά από τήν χιλιόχρονη Μεγάλη Εκκλησία. Κόβει τον καλπασμό του άλογου κι' ακούει προσεχτικά τη φωνή — καθαρότατη εντός του. — Είναι οι τελευταίες φράσεις του Ευαγγελίου. Του τελευταίου Ευαγγελίου πού ηχεί στη μνήμη. «Εγώ ειμί η θύρα των προβάτων, εάν τις δι' εμού έλθει σωθήσεται και εισελεύσεται και εξελεύσεται και νομήν ευρήσει».
«Και νομήν ευρήσει!» ο θειος λόγος μένει στην ασυντρόφιαστη ψυχή συντροφιά και ελπίδα παντοτινή. Και πέραν της πρόσκαιρης αυτής ζωής. Νομήν ευρήσει! Την νομήν της ψυχής πού πεινά και δεν βρίσκει πουθενά άλλου χορτασμό παρά στον γλυκύτατον Υιόν της Μαρίας.
Παραπέρα οι δυο μοναχικοί άνθρωποι χωρίζουν και ο καθείς ακολουθεί την οδόν πού του ορίζει το Πεπρωμένο.   Αργεί να φέξει, κατασκότεινα ακόμη όταν ο Αυτοκράτορας φθάνει στην Πύλη της Καλιγαρίας κι' ανεβαίνει στον Πύργο για να εποπτεύσει το εχτρικό στρατόπεδο. Τον ξαφνιάζει η ανησυχία, ο σάλαγος, το βουβό πάνε κι' έλα μέσα στο σκότος : Είναι οι άπιστοι πού μετατοπίζουνε όλη τη νύχτα τα δαιμονικά σύνεργα τους, αποκρίνεται ο φρουρός, τις ασπίδες, τις σκάλες, τα όπλα πού θα μας πολεμήσουν μόλις χαράξει.
Το ίδιο βουβά, άγρια, μαντεύετε ο στόλος του Κερατίου καθώς τα πλοία πλευρίζουν στα τείχη και πέρνουνε τις ορισμένες θέσεις. Και στο μυχό του κόλπου όπου οι κινητές γέφυρες στεριώνουν και τούτες για να δεχτούνε τα σώματα του Ζαγανό, όταν θα φτάσει ή ώρα.
Πίσω πέρα, στην Πόλη, παντού ησυχία θανάτου. Σίγησαν οι καμπάνες πού όλη την ήμερα δεν πάψανε στιγμή το βιαστικό, τρομαγμένο χτύπημα τους. Εκείνο πού τρυπώνει ως μέσα στο κόκκαλο την αίσθηση του κινδύνου. Τώρα η πρόσκαιρη σιωπή καλύπτει την άγρυπνη αγωνία του κόσμου. Κανείς δεν ξεντύθηκε απόψε στο "κέντρο των τεσσάρων του κόσμου μερών". Κανένας δεν ξάπλωσε, όπως δεν ξαπλώνουν ποτέ, στο θλιμμένο σπιτικό όπου υπάρχει νεκρός. Τον αγρυπνούν και τον συντροφεύουν οι φίλοι, οι συγγενείς. Μονάχα πού πάνω στην αγρυπνία, υστέρα από τα τόσα δάκρυα, τους οδυρμούς, το τόσο γονάτισμα, τα βλέφαρα έκλεισαν. Τα παιδιά με το κεφάλι ακουμπισμένο στα μητρικά γόνατα αποκοιμήθηκαν ξέγνοιαστα. Ολόγυρα τους οι πατέρες φρουρούνε στη θέση του ο καθείς. Και με τις Πύλες της πολιτείας κλεισμένες πίσω τους. Την απόφαση για ζωή ή για θάνατο την έχουν παρμένη. Το είπε λίγες ήμερες πριν ο πανάριστος βασιλιάς τους : Κοινή γάρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν.
Κοινή γάρ γνώμη δέχτηκαν να κλειδωθούν στο προτείχισμα. Ανάμεσα στα μισογκρεμισμένα τείχη, στον απλωτό περίβολο πού είδε τόσες μάχες. Μα πού θα ιδεί και τούτη τη φοβερώτερη. Έτσι, ούτε μπρος, ούτε πίσω υπάρχει γι' αυτούς. Εκεί θα νικήσουν ή θα χαθούν αυτοπροαιρέτως. Πολεμιστές — ασκητές — άγιοι — υπήκοοι κράτους ουρανίου και κοσμικού, λιωμένοι από τη νηστεία και τη μακριά βάσανο όλοι.
Ξαφνικά, δίχως νακουστεί βρόντημα κανονιού, ή άλλο σημάδι, οι πολεμικές σάλπιγγες, δόνησαν τον αέρα.   Τα  τούμπανα,  τα νταούλια  απότομα  βρόντησαν κι' από πενήντα χιλιάδες λαρύγγια ξεχύθηκε μονοκόμματη, πελώρια η κραβγή : Αλλάχ! Αλλάχ! Ίλλαλάχ!
— Κύριε Ελέησον ! αποκρίνονται οι ταγμένοι του θανάτου ανάμεσα στις παλιωμένες πέτρινες ασπίδες πού μόλις προστατεύουνε πλέον.


Είτανε Τρίτη, δύο ώρες πριν να φέξει, 29 Μαΐου 1453.
Το πρώτο κύμα — πενήντα χιλιάδες κορμιά — ρίχτηκε από την πιο ψηλή γωνία του τριγώνου, το παλιό παλάτι του Πορφυρογέννητου ίσαμε κάτω την κατηφοριά, στην κοιλάδα του Λύκου. Οι μπασιμπουζούκοι πού αρχίζουν την έφοδο κουβαλούνε μαζί τους χιλιάδες σκάλες, εξόν τα τόξα, τα βέλη, τις σφεντόνες, τους μπαλτάδες και τα μακριά δόρατα. Προχωρούν με βήμα σιγανό στην αρχή και όταν φτάνουνε πια σε απόσταση βολής κόβουνε την προέλαση και η μάχη αρχίζει. Βροχή τα βέλη κι' από τις δυο μεριές, οι λίθοι, τ' ακόντια. Χωριστά οι μολυβένιες σφαίρες από τα τουφέκια και τα μικρά πετροβόλα πού ανέβασαν στις επάλξεις οι πολιορκημένοι. Μάζα πηχτή οι επιτιθέμενοι πήδησαν και πέρασαν το κατεστραμμένο χαντάκι, όσο να ανοιγοκλείσει μάτι, χιλιάδες σκάλες στήθηκαν κι' επάνω λαχανιασμένοι, τσαλαπατημένοι βάλθηκαν να σκαρφαλώνουν οι άτακτοι του Καρατζάμπεη. Μα οι σκάλες γκρεμίζονται φορτωμένες κορμιά. Κοτρώνια, πέτρες πέφτουνε από πάνω και καταπλακώνουν τους γκρεμισμένους.
Τότε άλλοι έρχονται και τολμούν με καινούρια μανία όμως και τούτοι σκοτώνονται χωρίς ελπίδα γλιτωμού από πουθενά. Όποιος πισωπατήσει δειλιασμένος συναντάει το βούρδουλα και τα καμουτσιά των τσαούσηδων πού τον ξαναστέλνουν στο θάνατο. Κι' αν κανένας ξεφύγει παραπίσω, τότε γυμνά γιαταγάνια γεννιτσάρων τον θερίζουνε αδίσταχτα. Όπως κι' αν κάνουν ο χαμός τους είναι σίγουρος γιατί απέναντι τους μπροστά βρίσκονται τα εκλεκτά στρατεύματα της φρουράς του Αυτοκράτορα και οι άτρομοι άνδρες του στρατηγού Ιουστινιάνη. Δίχως ν' ανασάνουν οι θωρακισμένοι μαχητές τούτοι, γερμένοι στις επάλξεις, χτυπούν ίσα πάνω στο συρφετό. Αναποδογυρίζονται οι σκάλες, όσο πού το πρώτο κύμα της εφόδου καταπονιέται. Όμως οι ανελέητοι μπέηδες τους ξαναστέλνουν «ανοικτιμόνως» κι' έτσι καταφέρνουν να φτάσουν κι' ως την κορφή του τείχους ακόμη για μια στιγμή.
Θαμποφώτιζε η μέρα, όταν το δεύτερο κύμα ήρθε να ριχτεί πάνω στους ξεπνοϊσμένους υπερασπιστές του σταυρού. Τρόμος έπιασε τις ψυχές καθώς τα μάτια ξεχώρισαν, στο μισόφωτο, όλα εκείνα τα καλοετοιμασμένα μπουλούκια να μπαίνουνε στη μάχη με αφοβία και τόλμη λιονταρίσια.
— Κύριε Ελέησον! Κύριε Σώσον ! αντήχησε απ' άκρη σ' άκρη της γραμμής η απελπισμένη επίκληση. Και τότε «έκαστος εξαιτούμενος βοήθειαν έπεκαλείτο το έλεος  του Θεού εναντίον των σκύλων εκείνων Τούρκων. Και η μάχη και ο πόλεμος και η συμπλοκή φρικαλέα εγένετο».
Τώρα πλέον δεν έχουνε απέναντι τους τους μπερδεμένους άτακτους πού εξόν την αγριάδα δεν κατέχουν γνώση πολεμική. Τώρα τα τάγματα πού προχωρούν μέσα στο αυγινό σύθαμπο, είναι μαχητές γυμνασμένοι οπλισμένοι, κατάφραχτοι με θώρακες, περικεφαλαίες και όλα τα επιτήδεια.
Έριξε φωνή μεγάλη ο Μωάμεθ και τους έξαπέστειλε να πέσουνε πάνω στα δόλια τείχη και στο επιδιορθωμένο εκείνο μέρος πού το λέγανε «σταύρωμα». Τότε κι' αυτοί, φιλοτιμημένοι, κραβγάζοντας μ' όλη τη δύναμη τους φοβερά, πέρασαν τη μισογεμάτη τάφρο και χίμησαν μπροστά. Φορές-φορές φτάνουν ως επάνω, πατούν κιόλας πόδι, στο σταύρωμα μα πάλι τους γκρεμίζουν οι χριστιανοί.  Η πάλη δεν έχει τελειωμό. Όλο και ξαναρχίζει μέσα στην αντάρα, στα βροντοκοπήματα των ασπίδων στα ουρλιάσματα της λύσσας, τα βογγητά του πόνου. Και μέσα σ' όλα τούτα βάλθηκαν να σημαίνουν μαζεμένα τα σήμαντρα από τα παρεκκλήσια, τα μοναστήρια, οι μεγάλες καμπάνες των ναών βιαστικά, με ρυθμό επίμονο πού μηνά τον μεγάλο κίνδυνο.


Μα τα στίφη πού μεταλλάζουν αδιάκοπα δεν ξέρουν τέλος. Ούτε γνωρίζουν κούραση. Έρχονται καλοταγισμένα, φρέσκα, να καταπονέσουν τους νηστικούς,   αγρυπνισμένους,   τους   ίδιους   κι'   όλο   ίδιους, πού δεν ελπίζουν έλεος εξόν από το χέρι του Θεού.
Εκείνη τη στιγμή ο «άλιτήριος Σουλτάνος» μην αντέχοντας άλλο την αργοπορία, ο ανοικτίρμων, δίνει προσταγή στα κανόνια να ρίξουνε πάνω στη μάζα. Τράνταξε ο τόπος και σκοτώθηκαν ανάκατοι οι δικοί του άνθρωποι μαζί με τους χριστιανούς. Τότε το «σταύρωμα», διαλύεται, σπάνε, τα δοκάρια του. Πίσω από τον κουρνιαχτό και τη μαυρίλα, τους καπνούς, οι κρυμμένοι δαίμονες σκαρφάλωσαν και φτάσανε ως επάνω. Σαν τα άγρια θεριά «άπαντες λυσσώντες» πάτησαν πόδι στον περίβολο. Όμως η νίκη τους δε βάσταζε πολύ. Έλληνες και Γενοβέζοι ρίχτηκαν και τους κομμάτιασαν όσο πού μείνανε στον τόπο αυτοί πού ανέβηκαν. «Ο φόνος ήν πολύς εκατέρωθεν». Και οι επίλοιποι γκρεμίστηκαν μπρος πίσω.
Δίπλα στους γενναίους προμάχους πού κόψανε πίσω τους κάθε οδό υποχώρησης, δίνει θάρρος, πολεμά αψηφώντας τον κίνδυνο, ο ίδιος ο Αυτοκράτορας. «Εγώ ειμί η θύρα των προβάτων» ακούει τη θεία υπόσχεση ανάμεσα στους θηριώδεις ορυγμούς των βαρβάρων, μέσα στά στριγγλίσματα των σαλπίγγων, στους βρυχηθμούς του κανονιού. «Εάν τις δι' εμού έλθει σωθήσεται και εισελεύσεται και εξελεύσεται και νομήν ευρήσει». Νιώθει το Χριστό μέσα στη βασανισμένη του σάρκα αχώριστο, παρηγορητικό, ενωμένο μαζί του εις την αιωνιότητα.
— Κύριε Ελέησον ! απλώνεται πέρα ως πέρα ή απελπισία των πολεμιστών ολόγυρα του.
—Αλλάχ! Αλλάχ! σκούζουν τα νέα τάγματα πού χύνονται αφριστά ωσάν το κύμα του μεγάλου ωκεανού πού δε γνωρίζει φραγμό στην δύναμη του.


Η ημέρα προβάλλει θαμπή, συγνεφιασμένη. Η δεύτερη επίθεση στην κοιλάδα του Λυκοπόταμου έχει αποκρουστεί. Και γυρωτρόγυρα, στα τριάντα οχυρωμένα χιλιόμετρα η έφοδος βροντά δίχως να δείξει επιτυχία πουθενά. Όμως κι' αν απότυχε η έφοδος το κέρδος του εχτρού είναι μέγιστο. Οι λιγοστοί άντρες πού υπερασπίζουνε το τείχος μόλις στέκουν ορθοί από το φοβερό κάματο. Άγρυπνοι, νηστικοί, διψασμένοι με τα πρόσωπα ξεσχισμένα, ματωμένα, τα μάτια θολά ελπίζουν πώς η δοκιμασία τους παίρνει πια τέλος. Όμως ο θηριώδης στρατηγός απέναντι παραμονεύει και τότε ρίχνει ξεκούραστες τις δυνάμεις πού φυλάγει. Τους αιμοχαρείς γεννιτσάρους του. Δώδεκα χιλιάδες νεανικά κορμιά, θρεμμένα, ατσαλωμένα, γυμνασμένα πρόβαλλαν μόλις δόθηκε η διαταγή. Και ταυτόχρονα με τα τούμπανα πού χτυποβολούν σε όλο το μήκος της γραμμής με τα νταούλια, τις δαιμονικές κραβγές, το κροτάλισμα των πετροβόλων, το βροντήμα των ασπίδων, ακούεται και πάλι φοβερή εκείνη η ίδια λέξη :
—Αλλάχ! Αλλάχ!
Στη στιγμή η τάφρος περάστηκε.
—Ελέησον μας ο Θεός! Έλεος Κύριε!
Οι μπερδεμένες κραβγές, ο σάλαγος ξεπέρασε όλη την πόλη, τη θάλασσα κι' έφτασε ως τις απέναντι ανατολικές ακτές του Βοσπόρου.
Οι καμπάνες δυναμώνουν την επίκληση τους. Ο κίνδυνος χύνεται στους δρόμους, στον αέρα μαζί με τη φωνή: «Βοηθάτε στα τείχη. Τρέξετε στα τείχη». Κι' όσες γυναίκες άντεχαν, κι' όσα παιδιά δεν τρέμανε τα γόνατα τους, κι' όσοι νιώσανε την ψυχή τους να κρατάει μέσα τους τρέχουνε να φέρουν πέτρες, να δίνουν όπλα στους μάρτυρες μαχητές. Και στα τείχη όλα, γυρωτρόγυρα, στην κάθε Πύλη, στην κάθε γωνιά, χτυπούν με νέα λύσσα οι Αγαρηνοί μη λάχει και κανένας της φρουράς ξεφεύγοντας βοηθήσει εκεί πού είχαν ρίξει τη μανία τους οι γεννίτσαροι. Ο Ζαγανό στα τείχη του Κερατίου. Κι' ο Κρατζάμπεης στο πιο χαλασμένο μέρος, εκεί ανάμεσα στην πύλη της Αδριανούπολης και στο Ανάκτορο του Πορφυρογέννητου. Ο στόλος πάλι στις φρουρές της Προποντίδας, και στον Κεράτιο με τους ναύτες όλους στις κουβέρτες και στους πύργους και στα ξάρτια να ρίχνουνε σύγνεφο τα βέλη και τα τόξα.
Ο Αυτοκράτορας πρώτος μάχεται έξω από την πύλη του Ρωμανού έχοντας το άνθος του Βυζαντίου μαζί του. Εκεί και οι άντρες του αφοβοτάτου, του «μεγάθυμου» στρατηγού Ιωάννη Ιουστινιάνη κατακόβουνε τους κομπαστές, τους αλαζόνες γεννιτσάρους πού  τολμούνε να πατήσουν το ιερό χώμα της Βασιλεύουσας.
Ο Παλαιολόγος παίρνει θάρρος. Λίγο ακόμη φωνάζει, λίγο ακόμη και νικούμε τη φορά αυτή όπως τις άλλες. Για το Χριστό μας! για την ελπίδα και χαράν πάντων Ελλήνων. Για την Αιωνίαν Νομήν πού προσφέρει στην ψυχήν η θρησκεία των πατέρων μας, πολεμήστε ανδρείοι!

Σ' εκείνη την κρίσιμη στιγμή καθώς ο ήλιος ψήλωνε οι μπασιμπουζούκοι του Καρατζά ανακαλύπτουνε υπόγειο μικρό, κάποιο παραπόρτι, ξεχασμένο ανοιχτό. Είναι η Κερκόπορτα. Παρέκει ο Ιουστινιάνης πληγώνεται από πετροβόλο στο στήθος. Το αίμα τρέχει, λυγίζει ο ατρόμητος αρχηγός και οι άνδρες του τον παίρνουν σηκωτό και φεύγουν. Φεύγουν κι' αυτοί μαζί του γιατί δεν το αντέχουν άλλο, γιατί δε δέχονται να πολεμήσουν δίχως τον αρχηγό τους. Ο βασιλιάς τρέχει, παρακαλεί. Πού πάς: ρωτά στον πληγωμένο, κι' εκείνος με την ψυχή τσακισμένη από τον πόνο απαντά: — Πηγαίνω εκεί πού ο Θεός οδηγεί τους Τούρκους . . .
Η μοίρα έγραψε το τέλος της χιλιόχρονης πρωτεύουσας. Τίποτε δεν είναι μπορετό πλέον να ξεγράψει το μαύρο ριζικό της. Αν δεν είχε ξεχαστεί ανοιχτή, εκείνη η μικρή, παραχωμένη πορτίτσα, αν δεν είχε πληγωθεί θανάσιμα ο λαμπρός υπερασπιστής! Κι' αν οι άντρες του δεν είχανε ακολουθήσει την υποχώρηση του μπορεί και η τρίτη έφοδος να κερδιζόταν. Ο Σουλτάνος από αντίπερα δε θα μάτιαζε την ανησυχία, το τείχος δε θα απόμενε έρημο, γυμνό και τότε δε θα άρπαζε την ευκαιρία ο δαίμων να βγάλει εκείνη τη φοβερή κραβγή και να χιμήσει εμπρός με τ'άλογο του. Όλα θάταν διαφορετικά.  Η μέρα θα έκλεινε με αποτυχία για τον υπερόπτη νεανία. Την άλλη, την παράλληλη, όσο να ξαναετοιμαστεί και να μαζέψει το νικημένο στρατό του μπορεί τα τριάντα πλοία πού έστελνε επί τέλους, ή φθονερά Βενετία να φθάνανε. Και με τούτα νάλλαζε η κατάσταση. Τόσον καιρό περίμεναν να πέσει ο άνεμος, ο ενάντιος, κι' αργοπορούσαν υπομονετικά κι' αδιάφορα στη Χιο. Και δεν ήρθαν στην ώρα τους.
Τώρα πλέον, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, πού φόρεσε το στέμμα τέσσερα χρόνια πριν στο θλιβερό ανηφορικό Μυστρά, πολεμάει εχθρό χειρότερο από τον Μωάμεθ. Πολεμάει τη μοίρα πού ξέγραψε από τα κατάστιχα της ζωής το ένδοξο Βυζάντιο. «Και ουκ ήν συνδρομής και βοηθείας ελπίς ουδεμία» όταν αυτή εναντιώνεται.
Κι' όμως δεν υποχωρεί, χύνεται μπρος, εμψυχώνει, φωνάζει, κατακόφτει τους εχτρούς πού ορμούν από το γκρεμισμένο τείχος, καταρράχτης ασταμάτητος. Στη μάταιη πάλη του με το Πεπρωμένο τον παραστέκουν οι μεγιστάνες, οι συγγενείς, όλο το άχρηστο πλέον αρχοντολόι του Βυζαντίου. Σαν τον αητό πέφτει και ξεσχίζει ο ξάδερφος Φραγκίσκος του Τολέδου. Ο Ιωάννης ο Δαλμάτης ρίχνεται, μέσα στη μάζα, ασυλλόγιστα, τυφλά, περιφρονώντας το θάνατο πού θερίζει. Ο σοφός Θεόφιλος Παλαιολογος ξεφωνά με απόγνωση: Πιο καλά τόχω να πεθάνω παρά να ζω! Και πεθαίνει πολεμώντας.
Ο Ιωάννης Κατακουζηνός χάνεται μέσα στη δίνη πού τον κλωθογυρίζει και τον ποδοπατά.
Γύρω στα κάστρα, στις επάλξεις, τα φρούρια κατεβαίνει ο δικέφαλος των Παλαιολόγων κι' ανεβαίνει στη θέση του η ματωμένη σημαία του εχτρού.
Μια κραβγή φρικτή αντηχεί πέρα ως πέρα και παγώνει τον αέρα : Εάλω η Πόλις! Εάλω η Π ό λ ι ς!
Τότε ο Κωνσταντίνος ο ΙΑ' (*) ξεπεζεύει και με το σπαθί γυμνό και την ασπίδα υψωμένη ρίχνεται να σταματήσει το καταραμένο πλήθος πού βιάζεται να κυριέψει την «Βασιλείαν» του. Ο ακάνθινος στέφανος, σφίγγει στο μέτωπο ενωμένος με τη σάρκα αχώριστος. Ούτε τα δόρατα, ούτε οι σπάθες, τα γυριστά γιαταγάνια, η λύσσα των ορδών πού δρασκελούν το προτείχισμα και συντρίβουν τους νεκρούς και τους πληγωμένους δεν είναι ικανές να τον αποσπάσουν. Θα μείνει εκεί εις την αιωνιότητα.
Ο τελευταίος Αυτοκράτορας του Βυζαντίου πέφτει ανάμεσα στο μέγα πλήθος των μαχητών πού έδωσαν τη ζωή αυτοπροαιρέτως για να υπερασπίσουν την  περικαλλή πατρίδα και την  Πίστη εις Εκείνον πού υπόσχεται  Ν ο μ ή ν  της ψυχής αιωνίαν.
«Ην δε πάσα η ζωή του αοιδίμου έν βασιλεύσι και γαληνότατου και μάρτυρος τούτου χρόνοι τεσσαράκοντα εννέα και μήνες τρεις και ημέραι είκοσι».

Από το βιβλίο της Τατιάνας Σταύρου "Εάλω η Πόλις"


(*) Ο Κωνσταντίνος ΙΑ' Δραγάσης Παλαιολόγος, ορθότερα Κωνσταντίνος ΙΒ' (9 Φεβρουαρίου 1405 - 29 Μαΐου 1453) ήταν ο τελευταίος βασιλεύων Βυζαντινός αυτοκράτορας, ως μέλος της δυναστείας των Παλαιολόγων, από το 1449 έως το θάνατό του κατά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453). Η ηρωική αντίστασή του κατά των Οθωμανών σφράγισε τις ύστατες στιγμές της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας περνώντας ο ίδιος στη σφαίρα του θρύλου, του μύθου και της φαντασίας. Είναι εθνομάρτυρας και αποκαλείται συχνά και ανεπίσημα ως "εθνικός ήρωας", αν και δεν έχει ανακηρυχθεί άγιος από την Ορθόδοξη Εκκλησία.