Θέατρο και γιόγκα κάνουν «παιχνίδι» την οικογενειακή επιχείρηση

«Όταν ξεκίνησα, το μόνο που διέθετα ήταν το πείσμα και το όνειρο», λέει ο Βάιος Κουρκάκης. Οι δύο κόρες του, Αθανασία και Βικτωρία, «τρέχουν» το πρώτο κατάστημα της εταιρείας στην Αθήνα, στην Ιπποκράτους, και σχεδιάζουν επέκταση και σε άλλες περιοχές.

Θέατρο και γιόγκα κάνουν «παιχνίδι» την οικογενειακή επιχείρηση

Η Αθανασία Κουρκάκη με σπουδές στο Εθνικό και η γιόγκι Βικτωρία παίρνουν τη σκυτάλη από τον πατέρα τους Βάιο, ο οποίος με κέντρο την Καρδίτσα έμαθε σε όλη την Ελλάδα τα διάσημα ξύλινα παιχνίδια «Plan Toys» από την Ταϊλάνδη

Η διαδρομή ενός Καρδιτσιώτη εκπαιδευτικού, ο οποίος ξεκίνησε το επιχειρείν έχοντας μονάχα ως «εφόδιο» το όραμά του και χωρίς σχεδόν καθόλου κεφάλαιο, αποτελεί «πυξίδα» για πολλούς Έλληνες που προσπαθούν να σταθούν όρθιοι σε μια πολυετή ύφεση που μαστίζει τη χώρα μας.

Ο λόγος για τον Βάιο Κουρκάκη, πτυχιούχο της Παιδαγωγικής Ακαδημίας, με καταγωγή από το Γεωργικό Καρδίτσας, ο οποίος το 1991 πήρε την απόφαση της ζωής του έχοντας ως κινητήριο δύναμή του το πάθος και την αγάπη του για τα παιδιά και έγινε ο... «Mr Plan Toys» για την Ελλάδα.

Μέχρι τότε ασχολούνταν με ένα σύγχρονο βιβλιοπωλείο το οποίο είχε ανοίξει στην Καρδίτσα -και λειτουργεί μέχρι σήμερα- όπου πάντρευε το παιδικό βιβλίο με το εκπαιδευτικό παιχνίδι.

Σήμερα η Plan Toys, με 25 χρόνια παρουσίας στην Ελλάδα, αριθμεί 12 καταστήματα με όλη την γκάμα παιχνιδιών και συνολικά 100 σημεία πώλησης σε όλη τη χώρα, ενώ παράλληλα λειτουργεί και ηλεκτρονικό κατάστημα, ενώ τη «σκυτάλη» για την περαιτέρω επέκταση της εταιρείας έχουν πάρει οι δύο κόρες του κ. Κουρκάκη, η Βικτωρία η οποία είναι παράλληλα καθηγήτρια γιόγκα και η Αθανασία η οποία έχει σπούδασε οικονομικά στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ωστόσο η μεγάλη της αγάπη είναι το θέατρο.

 Αθανασία

Το 1991 λοιπόν, και ύστερα από πολυετή έρευνα, αποφασίζει να πάει σε μια μεγάλη έκθεση στη Νυρεμβέργη. Έχοντας ως συντροφιά τη γυναίκα του (νηπιαγωγός στο επάγγελμα) και χωρίς να γνωρίζει ούτε λέξη Αγγλικά, ανακαλύπτει εκεί τον Ταϊλανδό αρχιτέκτονα Βιτούλ Βιραπονσάβαν ο οποίος είχε δημιουργήσει την Plan Toys, την πρώτη βιώσιμη εταιρεία σε όλο τον κόσμο που κατασκευάζει ξύλινα, οικολογικά παιχνίδια, ανακυκλώνοντας γερασμένα καουτσουκόδεντρα. Την ίδια χρονιά, γίνεται ο βασικός αντιπρόσωπος στην Ελλάδα.

Ο Βάιος Κουρκάκης τονίζει με έμφαση: «Διάλεξα τον ανήφορο γιατί κατά εκεί με έσπρωχνε η καρδιά μου και την ακολούθησα με εμπιστοσύνη. Γιατί η καρδιά, όπως λέγει και ο Νίκος Καζαντζάκης, σμίγει ό,τι ο νους χωρίζει. Ξεπερνά την παλαίστρα της ανάγκης και μετουσιώνει το πάλεμα σε αγάπη. Παρ' όλα αυτά, δεν θα είχα κάνει τίποτα μέχρι σήμερα εάν δεν ήμουν ''σαν το στάχυ το γεμάτο'' που περιμένει υπομονετικά τον θερισμό. Ως γνωστόν το στάχυ το άδειο το παίρνει ο άνεμος. Το μεγαλύτερο εμπόδιο στον άνθρωπο φαντάζομαι είναι η έλλειψη πίστης σε ένα ιδανικό ανώτερο από το εγώ του. Όταν έχεις πίστη και αγάπη σ' αυτό που κάνεις, τότε γίνεσαι ατέρμονος. Έτσι αρματωμένος με όλα αυτά και μ' ένα χρέος και ευθύνη και με ψυχή φλεγόμενη, γενναία, ανήσυχη -γιατί έτσι μονάχα η ζωή αποκτά ευγένεια και ενότητα- προσπάθησα, δεν ξέρω αν τα κατάφερα, άνοιξα όμως έναν καινούργιο ορίζοντα στον χώρο του παιχνιδιού και ταξίδεψα σ' έναν υπέροχο μύθο, σ' ένα πάρα πολύ όμορφο όραμα».

Στην Ιπποκράτους.

Στα τέλη του περασμένου έτους, η εταιρεία άνοιξε το πρώτο ιδιόκτητο κατάστημά της στην Αθήνα, στην Ιπποκράτους. Η Βικτωρία Κουρκάκη ανέλαβε τη διεύθυνση του καταστήματος, ενώ σημειώνει ότι η επιλογή του σημείου έγινε με γνώμονα ότι βρίσκεται σε κεντρικό σημείο -το οποίο είναι πολύ κοντά από Σύνταγμα, Κολωνάκι, Ομόνοια και Εξάρχεια- μολονότι, όπως παραδέχεται, οι πρώτες «κρούσεις» είχαν γίνει σε άλλες περιοχές όπως π.χ. το Κολωνάκι, το Χαλάνδρι και άλλες υψηλότερου βιοτικού επιπέδου, στις οποίες όμως τα ενοίκια ήταν τουλάχιστον τρεις φορές υψηλότερα από αυτά που «έκλεισαν» τελικά το κατάστημα στην Ιπποκράτους (πέριξ των 1.000 ευρώ μηνιαίως).

 Βικτωρία

Η 28χρονη Βικτωρία γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καρδίτσα. Σπούδασε Αγγλική Γλώσσα και Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Υπήρξε μέλος της θεατρικής ομάδας της Ιατρικής και συμμετείχε σε διάφορες παραστάσεις. Ωστόσο στη διάρκεια αυτών των ετών κατάλαβε ότι η κλίση της ήταν προς τη... yoga, την πρακτική της οποίας ξεκίνησε το 2008. Γνωρίζει τη Forrest Yoga το 2010 και ξεκινάει καθημερινή πρακτική. Το 2012 πηγαίνει στην Αμερική, όπου εκπαιδεύεται σε ένα από τα πιο απαιτητικά προγράμματα παγκοσμίως, δίπλα στην Ana Forrest, εμπνεύστρια και ιδρύτρια του συστήματος και από τότε διδάσκει γιόγκα.

Η μικρότερη κόρη του κ. Κουρκάκη, η Αθανασία έχει αναλάβει το μάρκετινγκ του καταστήματος και αναφέρει ότι ο κόσμος στην πρωτεύουσα υποδέχθηκε με πολύ καλό τρόπο την Plan Toys. Στα σχέδια της εταιρείας, όπως τονίζει, είναι να ανοίξουν και ορισμένα ακόμη σε περιοχές όπου οι κάτοικοι μπορούν να ξοδέψουν κάποια περισσότερα χρήματα για ποιοτικά και οικολογικά παιχνίδια. Η 26χρονη Αθανασία, σπούδασε οικονομικά στο Πάντειο, όμως η μεγάλη της αγάπη είναι το θέατρο.

Ως φοιτήτρια συμμετείχε στην παράσταση «Φτζικτ» (2009) της θεατρικής ομάδας της Ιατρικής Αθηνών, ωστόσο μετά τις σπουδές της πήγε στο Εθνικό Θέατρο για τρία χρόνια και αποφοίτησε πέρυσι. Φέτος έχει ξεκινήσει το μεταπτυχιακό της στο Εθνικό με δασκάλους τη Λυδία Κονιόρδου, τον Δημήτρη Παπαϊωάννου και την Φένια Παπαδοδήμα. Το καλοκαίρι θα συμμετάσχει σε κάποια φεστιβάλ, αλλά για την ώρα δεν έχει «φιξαριστεί» το πρόγραμμά της. Σημειώνεται ότι η πολυτάλαντη Αθανασία αυτό το διάστημα ασχολείται με την παραγωγή χειροποίητων λαμπάδων στο υπόγειο της Ιπποκράτους για τις ανάγκες του Πάσχα.

Η επαφή με Ταϊλάνδη

«Όταν ξεκίνησα, δεν είχα ούτε φράγκο στην τσέπη»

 Για την κατασκευή των ξύλινων παιχνιδιών ο Ταϊλανδέζος Βιτούλ Βιραπονσάβαν ανακυκλώνει γερασμένα καουτσουκόδεντρα.

Στην έκθεση της Νυρεμβέργης στις αρχές του 1991 ο Βάιος Κουρκάκης συναντά τον Βιτούλ Βιραπονσάβαν και μένει εντυπωσιασμένος από τη γνωριμία του με τον Ταϊλανδό. Με τη διαμεσολάβηση... δύο μεταφραστών, ο Βάιος Κουρκάκης συμφωνεί να αναλάβει την αντιπροσωπεία της Plan Toys στην Ελλάδα χωρίς, όπως μας λέει, να έχει σχεδόν ούτε φράγκο στην τσέπη του! Για τα 4 εκατομμύρια δραχμές που χρειάστηκαν τότε για να κλείσει το deal αυτό, ο Καρδιτσιώτης... στοχαστής -όπως του αρέσει να αυτοαποκαλείται- θα πάρει δάνειο από την Alpha Bank η οποία τότε ανταποκρίθηκε με προθυμία στο αίτημά του, μια και ήταν πολύ καλός πελάτης της επί σειρά ετών.

Χαρακτηριστικά ο Βάιος Κουρκάκης θυμάται: «Ξεκίνησα χωρίς οικονομικούς πόρους και εμπειρία στον χώρο του παιχνιδιού. Το μόνο που διέθετα ήταν το πείσμα και το όνειρο. Είμαι υπέρ των ονείρων επειδή η φαντασία δεν σημαίνει ότι περνάς στη δράση, ενώ τα όνειρα συνήθως είναι οι στόχοι που έχεις στη ζωή. Στόχος είναι να βάζεις τον ήλιο σύνορο, όπως είπε και ο Νίκος Γκάτσος, δηλαδή κάτι που δεν θα φτάσεις ποτέ, αλλά θα σε αναγκάσει να προχωράς για να βρεις την αλήθεια, το φως. Πιστεύω πως όταν έχεις ένα όνειρο πρέπει να το δουλεύεις για να το πραγματοποιήσεις».

O όρκος.

Αναφορικά με τον Βιτούλ Βιραπονσάβαν, τον οποίο ο Βάιος έχει φιλοξενήσει στην Ελλάδα, σημειώνεται ότι πριν από περίπου 30 χρόνια επτά φοιτητές αποφοίτησαν από το πανεπιστήμιο, δίνοντας τον όρκο να αναπτύξουν μια εταιρεία η οποία θα συνεισέφερε θετικά στην κοινωνία και την ανθρωπότητα. Ο Βιτούλ εκπλήρωσε τον όρκο του, δημιουργώντας μια εταιρεία που ακολουθεί πιστά και αυστηρά περιβαλλοντικά κριτήρια που αποτελούν υπόδειγμα προς όλη τη βιομηχανία παιχνιδιού.

Η Plan Toys είναι η πρώτη πράσινη εταιρεία σε όλο τον κόσμο που κατασκευάζει ξύλινα οικολογικά παιχνίδια ανακυκλώνοντας γερασμένα καουτσουκόδεντρα. Τα καουτσουκόδεντρα μετά από 25 χρόνια ζωής δεν παράγουν πλέον καουτσούκ (λατέξ). «Πρόκειται για θείο δώρο», όπως ανέφερε σε συνέντευξη στο NBC ο Βιτούλ.

Το εργοστάσιο στην Ταϊλάνδη βρίσκεται στο κέντρο του ιδιόκτητου βιώσιμου δάσους καουτσουκόδεντρων της εταιρείας και στεγάζει πάνω από 900 τεχνίτες και ειδικούς οι οποίοι εργάζονται σχολαστικά σε κάθε λεπτομέρεια των προϊόντων. Τα παιχνίδια της αποτελούν υπόδειγμα στη βιομηχανία παιχνιδιού, ενώ η εκπαιδευτική τους αξία έχει αναγνωριστεί από τους πιο αξιόλογους διεθνείς οργανισμούς βραβείων. Για τη συναρμολόγηση χρησιμοποιούνται μη τοξική κόλλα και βαφές ενώ σε όλες τις εκτυπώσεις χρησιμοποιείται μελάνι σόγιας και μελάνι που έχει ως βάση το νερό.

ΜΑΚΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

http://www.ethnos.gr/oikonomia/arthro/theatro_kai_giogka_kanoun_paixnidi_tin_oikogeneiaki_epixeirisi-64351912/

Γιώργος Καπόπουλος : Σένγκεν όπως Ευρωζώνη...

Σένγκεν όπως Ευρωζώνη...

Μέχρι και την έναρξη της κρίσης της Ευρωζώνης, την άνοιξη του 2010, κυριαρχούσε ως αδιαμφισβήτητη παραδοχή η φόρμουλα ότι οι κρίσεις λειτουργούν προωθητικά, καθώς επιταχύνουν την εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Σε αυτή τη λογική υιοθετήθηκαν βήματα εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας που, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα ήταν αδιανόητα χωρίς υπερεθνική, ομοσπονδιακού τύπου, μετεξέλιξη της ΕΕ: Η υιοθέτηση κοινού νομίσματος και η δημιουργία της ζώνης Σένγκεν χωρίς ταυτόχρονα να υπάρχει κοινή δημοσιονομική πολιτική και κοινή φρούρηση των εξωτερικών συνόρων ήταν επί της ουσίας είσοδος σε μια γκρίζα ζώνη μεταξύ εθνικής κυριαρχίας και υπερεθνικής ολοκλήρωσης, μια ζώνη όπου παρά τις περί του αντιθέτου εντυπώσεις οι κίνδυνοι ήταν αυξημένοι.

Το πρώτο σοκ ήλθε λίγο μετά τη χρεοκοπία της Lehman Brothers, τον Σεπτέμβριο του 2008: Τότε η Γαλλία του Σαρκοζί ήθελε κοινή ασπίδα προστασίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος της Ευρωζώνης, με τη Γερμανία της υπό τη Μέρκελ συγκυβέρνησης Μεγάλου Συνασπισμού Σοσιαλδημοκρατών-Χριστιανοδημοκρατών να βάζει βέτο στην ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και να διατυπώνει χωρίς περιφράσεις το δόγμα: «Ο καθένας για τον εαυτό του». Η σύγκρουση κορυφώθηκε, με τον Σαρκοζί να συγκαλεί στις αρχές Νοεμβρίου του 2008 την πρώτη στην Ιστορία Σύνοδο Κορυφής της Ευρωζώνης και τη Μέρκελ να τη χαρακτηρίζει παρασυναγωγή και να απειλεί να μη συμμετάσχει μέχρι την τελευταία στιγμή που έγινε γνωστή η συμμετοχή του πρωθυπουργού της εκτός ΟΝΕ Βρετανίας, Γκόρντον Μπράουν.

Επτά χρόνια αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 2015, οι ρόλοι αντιστρέφονται: Η Γερμανία της Μέρκελ ζητά ενιαία και αλληλέγγυα στάση των «28» στη διαχείριση των προσφυγικών ροών, για να εισπράξει από την τετράδα του Βίσεγκραντ (Πολωνία, Τσεχία, Ουγγαρία και Σλοβακία), την Αυστρία και τα βαλκανικά παρελκόμενα της εντός και εκτός ΕΕ την απάντηση: «Ο καθένας για τον εαυτό του».

Μόλις μία εβδομάδα μετά τη συμφωνία των «28» της ΕΕ με την Τουρκία για τη διαχείριση των προσφυγικών ροών, έρχεται ένα δεύτερο πλήγμα για τη ζώνη Σένγκεν: Ενώ η υλοποίηση της συμφωνίας της ΕΕ με την Αγκυρα είναι ζητούμενη, το διπλό τρομοκρατικό πλήγμα στις Βρυξέλλες πολλαπλασιάζει την πίεση ντε φάκτο «παγώματος» της Σένγκεν στο όνομα της εσωτερικής ασφάλειας ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, της επικοινωνιακής διαχείρισης της ανησυχίας και της αγωνίας της κοινής γνώμης. Τα συρματοπλέγματα στα σύνορα, που θα συγκρατούσαν τις ορδές των βαρβάρων, τώρα θα προβάλλουν και σαν τείχος προστασίας απέναντι στους τζιχαντιστές τρομοκράτες.

Τόσο στην κρίση της Ευρωζώνης, όσο και στη διαχείριση του Προσφυγικού και την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας η αιτία που εμποδίζει την περαιτέρω εμβάθυνση και ενίσχυση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και πριμοδοτεί την αναδίπλωση σε εθνικές πολιτικές είναι η αμοιβαία καχυποψία και η άρνηση αμοιβαιοποίησης του κινδύνου:

•  Στην κρίση της Ευρωζώνης η Γερμανία δεν ήθελε να προβάλει ως εγγυητής της φερεγγυότητας μοντέλων χαλαρής, κατά την άποψή της, δημοσιονομικής διαχείρισης και έτσι να νομιμοποιήσει ντε γιούρε την ντε φάκτο χαλάρωση της Ευρωζώνης, με την απομάκρυνση από το πλαίσιο του Μάαστριχτ και του Συμφώνου Σταθερότητας.

•  Στη διαχείριση των προσφυγικών ροών οι 4 του Βίσεγκραντ και η Βιέννη συν τα Βαλκάνια φοβούνται ότι θα γίνουν, όπως είπε χαρακτηριστικά ο καγκελάριος της Αυστρίας Φάιμαν, «αίθουσα αναμονής» της Γερμανίας, που λόγω της δημογραφικής αρνητικής δυναμικής της χρειάζεται επειγόντως νέες πληθυσμιακές εισροές. Η αποσπασματική και αλά καρτ εμβάθυνση της ΕΕ έχει φθάσει στα όριά της.

Γιώργος Καπόπουλος

http://www.ethnos.gr/giorgos_kapopoulos/arthro/sengken_opos_eurozoni-64351961/

Γιάννη Παπαϊωάννου : H ΕΠΙΤΑΓΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

The Persistence of Memory - Salvador Dali*

H ΕΠΙΤΑΓΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Θλιβερή διαπίστωση το τρέξιμο του χρόνου: μαζί του τρέχει και η ζωή, σε στιγμές δημιουργίας ή ακόμα και σε στιγμές απραξίας, ενώ ο χρόνος δεν σταματάει να ξοδεύει την επιταγή που σου χάρισε.

Από τον Γιάννη Παπαϊωάννου

Σε έναν απο τους σημαντικότερους σύγχρονους πίνακες, στην «Επιμονή της μνήμης» (1931),  εκτός από τα διάσημα ρολόγια του Dali που λιώνουν σε ένα έρημο τοπίο, υπάρχει μια λεπτομέρεια κάτω αριστερά, ένα πορτοκαλί ρολόι τσέπης, το οποίο δεν δείχνει την ώρα αλλά αντίθετα δέχεται επίθεση από μαύρα μυρμήγκια, σύμβολο της φθοράς του χρόνου. Ο ίδιος ο Dali είχε πει ότι το έργο αντιπροσωπεύει το χάσιμο της σημασίας του χρόνου, όταν όλα τα πράγματα συνδέονται μέσα στο μυαλό μας με συγκεκριμένες καταστάσεις, όταν όλα ερμηνεύονται με συγκεκριμένες ιδιότητες, και τελικά μέσα στον χρόνο δεν είναι τίποτε άλλο από πληροφορίες. Όλες, όμως, αυτές οι πληροφορίες πόση αξία έχουν για τον ψυχικό κόσμο του ανθρώπου;

Η πληροφορία ως λέξη-κλειδί της μοντέρνας εποχής εμπεριέχει τις ιδιότητες της ύλης και των καταστάσεων της, επομένως όλα είναι σύνολα πληροφοριών. Ακόμα και ο χρόνος υπό μία έννοια. Κάθε βράδυ στον ύπνο μας διαγράφει, ως απώλεια, όλα όσα δεν καταφέραμε να επενδύσουμε σε δημιουργικό σκοπό και κάθε καινούργια μέρα μάς χαρίζει μια καινούργια επιταγή προς εξαργύρωση, καταστρέφοντας τα υπόλοιπα της προηγούμενης μέρας. Εάν δεν καταφέρεις να εκμεταλλευτείς τα αποθέματα της μέρας, χάνεις. Και, δυστυχώς, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να αλλάξουν οι κανόνες στον αγώνα του χρόνου. Δεν υπάρχει επιστροφή, δεν υπάρχουν «αποθέματα» και σχέδια για το αύριο, γιατί κανένας δεν μπορεί να αγγίξει τον χρόνο στη γραμμική του πορεία στο μέλλον. Άρα, υπάρχει μόνο το σήμερα και αυτό που δείχνει το ρολόι τη στιγμή που το κοιτάς, και όχι τη στιγμή που μπορείς να το φανταστείς ότι θα αγγίξει.

Αν λοιπόν ο χρόνος ορίζει τη θέση και τη σχέση του καθενός από εμάς με τον χώρο και το περιβάλλον, και αν επίσης ορίζει τη σχέση των πραγμάτων που συνθέτουν και αποτελούν το περιβάλλον και ολόκληρο το σύμπαν, και αυτές οι σχέσεις δεν είναι κάτι παραπάνω από πληροφορίες, τότε μπορούμε να δώσουμε αν όχι μια λύση στον οριστικό έλεγχο του χρόνου από τον άνθρωπο, τουλάχιστον μια εξήγηση στην προέλευση της ανθρώπινης αγωνίας για τον χρόνο που τρέχει. Η επιτακτική απασχόληση να κατακτήσουμε την ώρα που περνάει, ο αγώνας της επιβίωσης αλλά και η συνέχεια του είδους, η αγάπη για την εξερεύνηση, τα ταξίδια και την περιπέτεια, η κατάκτηση των ονείρων μας, η ικανοποίηση της καλλιτεχνικής δημιουργίας, ο πόλεμος, η καταστροφή της φύσης και η αναγκαία σωτηρία του πλανήτη, ακόμα και η κατάκτηση του διαστήματος, όπου μέσα του βρίσκονται τα πάντα μαζί με όλες τις έννοιες που διέπουν τη δική μας ζωή, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αγωνιώδης ανάγκη να κατακτήσουμε τη σοφία, τη γνώση, την πληροφορία, καθώς και ο μεγάλος φόβος ότι κάποια στιγμή θα χάσουμε οριστικά όλες αυτές τις πληροφορίες. Και αν οι ανώτερες λειτουργίες του εγκεφάλου μάς επιτρέπουν να ανακαλύπτουμε συνεχώς νέους τρόπους επικοινωνίας και μοιράσματος της πληροφορίας μεταξύ μας, τότε η μνήμη ενός χρόνου που κύλησε, αλλά άφησε πίσω του συμβολικά σημάδια στη ζωή του καθένα, είναι το θησαυροφυλάκιο όπου κρύβεται το παρελθόν, μαζί με όλα τα μυστικά του χρόνου και όσης ζωής πέρασε από πάνω του.

ΗΟΜΜΕ 

*Η Εμμονή της Μνήμης

Η εμμονή της μνήμης είναι ελαιογραφία σε καμβά (1931) του Νταλί. Η σκηνή που απεικονίζεται είναι η πραγματική έρημος κοντά στην Καταλονία της Ισπανίας, όπου έμενε ο Νταλί. Τα ρολόγια που λιώνουν αντιπροσωπεύουν το χάσιμο της σημασίας του χρόνου που θέλει να δείξει ο Νταλί. Τα μυρμήγκια που περπατούν πάνω στο ρολόι αντιπροσωπεύουν τη φθορά του χρόνου. Ο τίτλος του έργου αφορά την ικανότητα της μνήμης να συγκρατείται στον χρόνο καθώς αυτός φθείρεται γύρω της.

Σε όλα τα έργα του, η μεγαλύτερη συνεισφορά του Νταλί στις υπερρεαλιστικές ζωγραφιές ήταν η «παρανοϊκή-κριτική μέθοδός» του, που του επέτρεψε να ζωγραφίζει και να βλέπει δύο διαφορετικά πράγματα στην ίδια στιγμή, στην περίπτωση αυτή ο χρόνος και η φύση. Αυτή η παράξενη έννοια έκανε τις ζωγραφιές του ασυνήθιστες, φανταστικές και μερικές φορές κάπως ανησυχητικές. Αυτά τα τρία χαρακτηριστικά φαίνονται στην Εμμονή Της Μνήμης.

Είναι η πιο διάσημη εικόνα του Νταλί – αυτή όπου η εμμονή της μνήμης γεμίζει την έρημη χώρα. Τούτη η εικόνα, που τρία χρόνια αργότερα (και μέσα από μια περιπετειώδη διαδρομή) κατέληξε στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, στάθηκε η γέφυρα για την «κατάκτηση» της Αμερικής από τον Νταλί· το πρώτο ταξίδι του εκεί έγινε το 1934 με πεντακόσια δολάρια που του δώρισε ο Πικάσο.

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια