Εκλογές
και αλεξίπτωτα
Γράφει ο Θεοφάνης
Γραικιώτης
Το είπα για χιλιοστή φορά.
ΚΛΙΝΔΙΑ. Ο υπάλληλος της ΕΛΠΑ επανέλαβε. ΚΛΕΙΔΙΑ;;;;;
-Όχι καλέ μου άνθρωπε, του
είπα. ΚΛΙΝΔΙΑ. Μου απάντησε.
-Εεε τι λέω και ‘γώ
ΚΛΕΙΔΙΑ. Το χαβά του αυτός.
Άρχισα να απογοητεύομαι.
-Κύριε μου του είπα Κ Λ Ι Ν Δ Ι Α,
ΚΛΙΝΔΙΑ
-Α έκανε εκείνος ΚΛΙΝΔΙΑ.
-Δόξα σοι ο Θεός έκανα εγώ· τώρα
θα συνεννοηθούμε. Που βρίσκονται; τον ρώτησα. Έφαγα όλο το χάρτη της Ελλάδος
και δεν τα βρίσκω πουθενά που στο καλό βρίσκονται;;;; τον ρώτησα αγανακτισμένος.
-Για να μην τα βρίσκετε
δεν θα υπάρχουν κύριε μου απάντησε αγανακτισμένος επίσης. Πως ξέρετε ότι υπάρχουν;
με ρώτησε.
-Υπάρχουν του είπα γιατί εκεί
με στέλνουν Δικαστικό Αντιπρόσωπο.
Ο άλλος χαμογέλασε. Ούτε ψύλλος
στον κόρφο σου μου είπε. Θα είναι κανένα κατσικοχώρι που ούτε ο χάρτης δεν το γράφει.
Τελικά ανευρέθηκαν.
Μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο
με γάργαρα τρεχούμενα νερά. Στην Πελοπόννησο, στο δάσος της Φολοης. Σκέτος παράδεισος.
Την ιστοριούλα όμως αυτή
δεν την γράφω για να εξυμνήσω τα ΚΛΙΝΔΙΑ. Τη γράφω απλώς γιατί το μέρος αυτό στάθηκε
αφορμή για να ικανοποιήσω ένα μου όνειρο. ΝΑ ΠΕΤΑΞΩ.
Ναι καλά ακούσατε. ΝΑ
ΠΕΤΑΞΩ. Και να πως έγιναν τα πράγματα.
Οι στρατιώτες που ήταν φρουρά
στο εκλογικό μου τμήμα ήταν αλεξιπτωτιστές. Εγώ είχα τελειώσει την εργασία μου
και στο προαύλιο του σχολειού που ήταν το εκλογικό μου τμήμα, στήσαμε πηγαδάκι.
-Καθόλου επικίνδυνο κύριε Δικαστικέ
μου είπε ο ένας. Και συμπλήρωσε Απλώς περνάς τον κρίκο στην μπάρα που υπάρχει μέσα
στο αεροπλάνο, στέκεσαι μπροστά στην ανοιγμένη πόρτα και όταν έρθει η σειρά
σου, βουτάς.
Αυτό το βουτάς το είπε με τέτοια
φυσικότητα που ανατρίχιασα.
-Ύστερα συνέχισε ο άλλος στρατιώτης
το αλεξίπτωτο ανοίγει μόνο του, γιατί καθώς εσύ βουτάς στο κενό, ο κρίκος που πέρασες
στην μπάρα του αεροπλάνου και που θα μείνει στο αεροπλάνο, ανοίγει το αλεξίπτωτο
που είναι μέσα σε μια σακούλα στην πλάτη σου.
Και τότε αρχίζει η ομορφιά.
Ο αέρας σου χαϊδεύει το πρόσωπο· η θέα από ψηλά μοναδική
και οι ομπρέλες των αλεξιπτώτων των συστρατιωτών σου λικνίζονται σε ένα αέρινο χορό.
Ο ουρανός πλημμυρίζει αλεξίπτωτα. Πάνω, κάτω, αριστερά, δεξιά.
Δεν αισθάνεσαι μόνος. Και είναι τέτοια η ομορφιά που ακόμη και φόβο να έχεις
τον ξεχνάς.
-Μετά η προσγείωση. Μαγεία.
Το τέλος του ταξιδίου. Τα χέρια διπλωμένα μπροστά, τα γόνατα ελαφρώς λυγισμένα.
Η επαφή με το έδαφος. Πειράγματα μεταξύ μας μέχρι την επομένη βουτιά στο κενό.
Τι ωραία που τα λέγανε. Τους
είχα αφήσει να μονολογούν. Ρούφαγα όμως κάθε τους λόγο, κάθε τους λέξη. Ναι το είχα
πάρει απόφαση. Θα πέταγα ο κόσμος να χαλάσει. Εξ άλλου είναι ωραίο μερικές φόρες
να πετάς στα σύννεφα. Ήταν να μην μου μπει η ιδέα.
Και πράγματι πέταξα. Άλλα αυτό
σε κάποια άλλη ιστοριούλα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου