Η ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ (Κ.Τ.Ε)

 

Η ΔΙΑΛΥΣΗ 

ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ 

(Κ.Τ.Ε)

 

Η Κοινωνία των Εθνών ήταν ένας Διεθνής Οργανισμός –ένας σύνδεσμος κρατών- που ιδρύθηκε στο Παρίσι το 1920, αμέσως μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Στα αγγλικά ονομάστηκε League of Nations και στα ελληνικά συντομογραφείται και ως ΚτΕ και ήταν το αποτέλεσμα της Συνθήκης των Βερσαλλιών με αμερικανική πρωτοβουλία. Ήταν η πρώτη προσπάθεια συνεννόησης όλων των κρατών του κόσμου πάνω στα προβλήματα που απασχολούσαν τότε την ανθρωπότητα.

Η Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων, η οποία επιδίωξε μια μόνιμη ειρήνη μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ενέκρινε την πρόταση της δημιουργίας της Κοινωνίας των Εθνών (γαλλικά: Société des Nations, γερμανικά: Völkerbund) στις 25 Ιανουαρίου 1919. Το Σύμφωνο της Κοινωνίας των Εθνών συντάχθηκε από ειδική επιτροπή, και ο Σύνδεσμος συστήθηκε από το Μέρος Ι της Συνθήκης των Βερσαλλιών. Στις 28 Ιουνίου 1919, το Σύμφωνο υπεγράφη από 44 κράτη, συμπεριλαμβανομένων και των 31 κρατών τα οποία είχαν λάβει μέρος στον πόλεμο στο πλευρό της Τριπλής Αντάντ ή εντάχθηκαν σε αυτή κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων. Παρά τις προσπάθειες του Ουίλσον να καθορίσει και να προωθήσει τον Σύνδεσμο της Κοινωνίας των Εθνών, για τον οποίο του απονεμήθηκε το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 1919, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν εντάχθηκαν στον Σύνδεσμο. Η Αντιπολίτευση στην αμερικανική Γερουσία, κυρίως από τους ρεπουμπλικάνους πολιτικούς Χένρι Κάμποτ Λοτζ (Henry Cabot Lodge) και Ουίλιαμ Μπόρα (William E. Borah), μαζί με την άρνηση του Ουίλσον για συμβιβασμό, είχε ως αποτέλεσμα οι Ηνωμένες Πολιτείες να μην επικυρώσουν τη Σύμβαση.

Οι στόχοι της ΚτΕ ήταν ο αφοπλισμός, η πρόληψη του πολέμου, η διευθέτηση των διαφορών μεταξύ των χωρών μέσω των διαπραγματεύσεων και της διπλωματίας και η βελτίωση της ποιότητας ζωής σε παγκόσμιο επίπεδο. Δεν διέθετε δική της στρατιωτική δύναμη και έτσι εξαρτιόταν από τις Μεγάλες Δυνάμεις οι οποίες ήταν απρόθυμες να διαθέσουν στρατεύματα για αυτούς τους σκοπούς.

Μετά από μια σειρά αξιοσημείωτων επιτυχιών αλλά και ορισμένων αποτυχιών στις αρχές της δεκαετίας του 1920, αλλά και του 1930, η ΚτΕ τελικά αποδείχθηκε ανίκανη να εμποδίσει την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Απέδειξε έτσι ότι είχε αποτύχει στον πρωταρχικό σκοπό της, που ήταν η αποφυγή ενός Παγκοσμίου Πολέμου στο μέλλον.

Η Λίγκα -όπως λεγόταν και αλλιώς- κράτησε ως διεθνής οργανισμός 26 χρόνια. Τα Ηνωμένα Έθνη (ΟΗΕ) την αντικατέστησαν μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου τον Απρίλιο του 1946.

Αν και ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Woodrow Wilson, ήταν ενθουσιώδης υποστηρικτής της ΚτΕ, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν εντάχθηκαν ποτέ σε αυτήν λόγω της αντίθεσης των απομονωτιστών στο Αμερικανικό Κογκρέσο.

Επίσης, δεν επέτρεψαν στη Ρωσία να ενταχθεί καθώς το 1917 είχε κομμουνιστική κυβέρνηση που προκάλεσε φόβο στη Δυτική Ευρώπη, ενώ το 1918, η ρωσική βασιλική οικογένεια δολοφονήθηκε.

Από τα 42 ιδρυτικά μέλη, 23 (ή 24, μετρώντας την Ελεύθερη Γαλλία) παρέμειναν μέλη μέχρι τη διάλυση της Κοινωνίας των Εθνών το 1946. Στο έτος ιδρύσεως προσχώρησαν άλλα έξι μέλη, εκ των οποίων μόνο δύο παρέμειναν μέλη σε όλη την ύπαρξή της. Επιπλέον 15 χώρες εντάχθηκαν κατά τα επόμενα έτη.

Ο μεγαλύτερος αριθμός των κρατών-μελών ήταν 58 μεταξύ 28 Σεπτεμβρίου 1934 όταν εντάχθηκε ο Ισημερινός και 23 Φεβρουαρίου 1935 όταν αποσύρθηκε η Παραγουάη. Μέχρι εκείνη την ώρα, μόνο η Κόστα Ρίκα (22 Ιανουαρίου 1925), η Βραζιλία (14 Ιουνίου 1926), η Αυτοκρατορία της Ιαπωνίας (27 Μαρτίου 1933) και η Γερμανία (19 Σεπτεμβρίου 1933) αποσύρθηκαν και έμεινε μόνο η Αίγυπτος, να ενταχθεί (στις 26 Μαΐου 1937 ).

Η Σοβιετική Ένωση έγινε μέλος μόλις στις 18 Σεπτεμβρίου 1934, όταν εντάχθηκε για να ανταγωνισθεί τη Γερμανία (η οποία είχε εγκαταλείψει το προηγούμενο έτος), και εκδιώχθηκε από την ΚτΕ στις 14 Δεκεμβρίου 1939, για την επίθεση κατά της Φινλανδίας. Για την αποβολή της Σοβιετικής Ενώσεως η ΚτΕ παραβίασε τους κανόνες της, αφού μόνο 7 από τα 15 μέλη του Συμβουλίου ψήφισαν υπέρ της απομάκρυνσης (η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία, το Βέλγιο, η Βολιβία, η Αίγυπτος, η Νότια Αφρικανική Ένωση και η Δομινικανή Δημοκρατία), χωρίς να έχουν την πλειοψηφία των ψήφων που απαιτούνταν από τον Χάρτη για να το πράξει. Τρία από αυτά τα μέλη επιλέχθηκαν ως μέλη του Συμβουλίου την προηγούμενη ημέρα της ψηφοφορίας (η Νoτιοαφρικανική Ένωση, η Βολιβία και η Αίγυπτος). Αυτή ήταν μία από τις τελευταίες πράξεις της ΚτΕ πριν από την παύση της λειτουργίας της λόγω της έναρξης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η Αίγυπτος ήταν η τελευταία χώρα που εντάχθηκε (στις 26 Μαΐου 1937). Το πρώτο μέλος που αποσύρθηκε ή έφυγε από την ΚτΕ μετά την ίδρυσή της ήταν η Κόστα Ρίκα, στις 22 Ιανουαρίου 1925, η οποία εντάχθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 1920. Αυτό την καθιστά επίσης το ταχύτερα αποσυρθέν μέλος μετά την ένταξή του. Το τελευταίο μέλος που αποσύρθηκε ή έφυγε από την ΚτΕ πριν από τη διάλυσή της ήταν το Λουξεμβούργο στις 30 Αυγούστου 1942. Η Βραζιλία ήταν το πρώτο ιδρυτικό μέλος που έφυγε (14 Ιουνίου 1926) και η Αϊτή ήταν η τελευταία χώρα – μέλος (Απρίλιος 1942).

Το Ιράκ, το οποίο προσχώρησε το 1932, ήταν το πρώτο μέλος της συμμαχίας που ήταν στο παρελθόν μέλος της Κοινωνίας των Εθνών κατ’ εντολή.

Η Κοινωνία των Εθνών λειτουργούσε με ένα σύστημα «καθολικής συναίνεσης» και όχι με κανόνα πλειοψηφίας. Αυτό σήμαινε ότι για να ληφθεί μια απόφαση, όλα τα μέλη έπρεπε να ψηφίσουν ομόφωνα υπέρ αυτής της απόφασης – όπως γίνεται σήμερα στην ΕΕ.

Στις επιτυχίες της ΚτΕ είναι ο έλεγχος της δουλείας και της εμπορίας γυναικών και παιδιών. Έτσι το Αφγανιστάν κατάργησε τη δουλεία το 1923, το Ιράκ το 1924, το Νεπάλ το 1926, η Υπεριορδανία και η Περσία το 1929, το Μπαχρέιν το 1937 και η Αιθιοπία το 1942.

Όμως η Κοινωνία των Εθνών είχε αρκετές αδυναμίες που τελικά οδήγησαν στη διάλυσή της. Η ΚτΕ υποτίθεται ότι θα αγκάλιαζε όλον τον κόσμο και θα περιλάμβανε όλες τις χώρες, αλλά πολλές χώρες δεν εντάχθηκαν καν στον οργανισμό ενώ κάποιες άλλες χώρες  παρέμειναν ως μέλη μόνο για μικρό χρονικό διάστημα, πριν απομακρυνθούν οριστικά από αυτήν.

Πολλοί αναλυτές συμπεραίνουν ότι η ΚτΕ δεν είχε τη δύναμη να αποτρέψει τις εισβολές πολλών κρατών σε ξένα εδάφη. Έτσι, όταν η Λίγκα δεν μπόρεσε να σταματήσει την εισβολή στη δεκαετία του 1930, της Ιαπωνίας στην Μαντζουρία, αλλά ούτε της Ιταλίας στην Αβησσυνία και, κυρίως, την γερμανική εισβολή στην Πολωνία το Σεπτέμβριο του 1939, τότε αυτοδικαίως διαλύθηκε, γιατί δεν μπόρεσε να εμποδίσει την πρόληψη του πολέμου, μια και ο σκοπός της ήταν αυτός ακριβώς.

Στη Διάσκεψη της Γιάλτας, τον Φεβρουάριο του 1945, οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Σοβιετική Ένωση συμφώνησαν υπέρ μιας νέας δομής, που θα αποδεικνυόταν πιο επιτυχημένη. Λίγο διάστημα αργότερα, στις 26 Ιουνίου, υπογράφτηκε ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών, και μέσα στους επόμενους μήνες πραγματοποιήθηκαν όλες οι απαραίτητες διεργασίες για την αλλαγή σκυτάλης. Στις 18 Απριλίου 1946, ο γενικός γραμματέας της Κοινωνίας των Εθνών, ο Ιρλανδός Σον Λέστερ και εκπρόσωποι 34 κρατών-μελών ψήφισαν ομόφωνα τον τερματισμό των δραστηριοτήτων της στις 20 Απριλίου.

Αν και οι στόχοι που τέθηκαν στο Σύμφωνο της Κοινωνίας των Εθνών δεν πραγματοποιήθηκαν σε μεγάλο βαθμό, πολλοί από αυτούς —δεσμεύσεις για ειρήνη, αυτοδιάθεση των λαών και ανθρώπινα δικαιώματα— βρήκαν νέο σκοπό στο Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Παρομοίως, πολλά από τα κύρια όργανα της Κοινωνίας των Εθνών χρησίμευσαν ως πρότυπα για την οργάνωση των Ηνωμένων Εθνών.

Πηγές

WIKIPEDIA

https://www.kathimerini.gr/istoria/562989151/san-simera-20-aprilioy-1946-episimo-telos-ton-drastiriotiton-tis-koinonias-ton-ethnon

https://neoskosmos.com/el/2023/01/18/dialogue/mia-syntomi-istoriki-theorisi-gia-tin-koinonia-ton-ethnon/

 

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΛΟΥΤΡΑΚΙ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΕΡΙΞ ΠΕΡΙΟΧΕΣ

 

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΛΟΥΤΡΑΚΙ

ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΕΡΙΞ ΠΕΡΙΟΧΕΣ

Οι ανεξάντλητες εικόνες της Περαίας γης

Μια ανάσα από την πρωτεύουσα, ένας τόπος πλούσιος και κοσμοπολίτικος μαζί με ηφαιστειογενή πετρώματα, γκρεμούς αλλά και απομονωμένες παραλίες, βουνίσιος και θαλασσινός, εντυπωσιάζει με τα αναρίθμητα αξιοθέατα του.

Από τον Δαυίδ Κουτσογιαννόπουλο

Κανένα πέρασμα της Ελλάδας, και ίσως του πλανήτη ολόκληρου, δεν πατήθηκε από τόσο πολλά βήματα εμπόρων, πολεμιστών, προσκυνητών, εξερευνητών και τουριστών. Το «αυλάκι» της λαϊκής στιχομυθίας με το χαρακτηριστικό ερώτημα καταγωγής, η Περαία γη των αρχαίων Ελλήνων και ο σημερινός Δήμος Λουτρακίου, είναι ένας τόπος με ανεξάντλητες εικόνες που προσελκύει χιλιάδες ταξιδιώτες με πολύ διαφορετικά ενδιαφέροντα. Και από τα εκατομμύρια των επισκεπτών που κάθε χρόνο διασχίζουν το μεγάλο αυλάκι για να μετακινηθούν από και προς τη Στερεά και τη Πελοπόννησο, υπάρχουν και πολλοί που γνωρίζουν ότι δεν χρειάζεται να πάνε παραπέρα.

Γιατί εδώ θα συναντήσεις απομονωμένες παραλίες και υπερσύγχρονα καταλύματα, εδώ θα περπατήσεις στα ατέλειωτα μονοπάτια του βουνού, εδώ θα ανακαλύψεις αξιοθαύμαστα αρχαιολογικά μνημεία, εδώ θα απολαύσεις τα διάσημα ιαματικά λουτρά και εδώ θα πάρεις έναν χωματόδρομο που θα σε βγάλει σε κάποιο τοπωνύμιο που πολλοί λίγοι γνωρίζουν και ακόμα λιγότεροι έχουν απολαύσει.

 

Οι αιώνιες θερμές πηγές

 

 

Κέντρο και πρωτεύουσα του Δήμου είναι το Λουτράκι, μία πόλη που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα μεγάλα παραθεριστικά κέντρα της Ελλάδας. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι το Λουτράκι υπήρξε ο πρώτος αμιγώς παραθεριστικός και τουριστικός προορισμός της χώρας μας, καθώς από τα αρχαία κιόλας χρόνια η περιοχή μαγνήτιζε τους περιηγητές αλλά και όσους αναζητούσαν την ίαση στα περίφημα ιαματικά του λουτρά. Από τα τελευταία πήρε και την ονομασία της η σύγχρονη πόλη, που κατά την αρχαιότητα είχε την ονομασία Θέρμαι και ήταν αφιερωμένη στη Θερμία Αρτέμιδα, κάτι που υποδεικνύει και το ιδιαίτερο φυσικό κάλλος της περιοχής. 

Το Λουτράκι είναι χτισμένο στο ανατολικό τέλος του όρμου της Κορίνθου, ακριβώς στο σημείο όπου οι νοτιοδυτικοί πρόποδες των Γερανείων συναντούν τη θάλασσα. Από εκείνο το σημείο ξεκινάει και η περίφημη πλαζ του Λουτρακίου, που μετά από 3 χιλιόμετρα φτάνει μέχρι τον ισθμό της Κορίνθου. Πίσω από την πόλη απλώνεται ένας κάμπος που καταλήγει σε ήρεμους δασωμένους λόφους με χαρακτηριστικά οφιολιθικά πετρώματα τα οποία δίνουν τη θέση τους στα ιδιαίτερα σκούρα ηφαιστειακά εδάφη ακόμα πιο ανατολικά. Και πάνω από την πόλη δεσπόζει η ραχοκοκαλιά των Γερανείων ορέων, αγαπημένος προορισμός των περιπατητών της πρωτεύουσας.

 

 

Το μεγάλο δώρο της φύσης στην περιοχή, τα διάσημα ιαματικά λουτρά, υπήρξαν γνωστά ήδη από την εποχή του Κορινθιακού Πόλεμου, όταν ο βασιλιάς της Σπάρτης Αγησίλαος, όπως αναφέρει ο Ξενοφώντας, στρατοπέδευε εδώ μετά από κάθε μάχη για να επιτρέψει στους στρατιώτες του να ξεκουραστούν και να αναζωογονηθούν στα ιαματικά νερά των Θερμών. Κατά την περίοδο της Ρωμαιοκρατίας, εδώ κατέφθασε ο Ρωμαίος ύπατος Λεύκιος Κορνήλιος Σύλλας, ο οποίος θεραπεύτηκε από κάποια σπάνια δερματική ασθένεια, ενώ μετά από κάποιους αιώνες τα μοναστήρια που φιλοξενούσαν τους πιστούς πήραν τη θέση των αρχαίων ναών.

Η μεγάλη ιαματική αξία των πηγών της περιοχής αναγνωρίστηκε στα μέσα του 19ου αιώνα, όταν ο Κερκυραίος φυσικός και χημικός Ιωάννης Βαπτιστής Δελβινιώτης έκανε τις πρώτες χημικές αναλύσεις. Σύντομα, το 1855, χτίστηκε το πρώτο ξύλινο λουτρικό κατάστημα με μόλις δέκα λουτήρες που έδωσε στο Λουτράκι τον τίτλο της πρώτης πόλης θερμαλισμού στην Ελλάδα. Τα πλήθη άρχισαν να συρρέουν και η ανάπτυξη ακολούθησε αυξητική πορεία. Ιδρύεται η δημοτική επιχείρηση εκμεταλλεύσεως ιαματικών λουτρών, ανεγείρεται το πρώτο μεγάλο λιθόκτιστο κτίριο λουτρών και το 1934 χτίζεται το πανέμορφο κτίριο των λουτρών πολυτελείας.

 

 

Δυστυχώς αυτή η πορεία συνάντησε τον μεγάλο σεισμό του 1928 που κατέστρεψε εξ ολοκλήρου την πόλη και δεν άφησε σχεδόν τίποτα από τα παλιότερα νεοκλασικά κτίρια. Το δώρο των θερμών πηγών είχε και το τίμημα του, καθώς από εδώ περνάει το ρήγμα των Αλκυονίδων, ενώ λίγα χιλιόμετρα πιο ανατολικά βρίσκεται το ανενεργό ηφαίστειο του Σουσακίου. Οι σεισμοί δεν έπαψαν να ταρακουνούν την περιοχή και οι ντόπιοι προσαρμόστηκαν με τα χρόνια, ειδικά μετά τους σεισμούς του 1981, κατασκευάζοντας κτίρια και ενισχύοντας τα ήδη υπάρχοντα έτσι ώστε να είναι ικανά να αντέξουν τις διαθέσεις του Εγκέλαδου.

Ένας σύγχρονος τουριστικός προορισμός

 

Club Hotel Casino Loutraki
 

Από το 1925 όταν και ανακηρύχθηκε διεθνής θεραπευτικός προορισμός, ο τουρισμός στο Λουτράκι γνώρισε χρυσές εποχές. Τα λουτρά και το πρώτο καζίνο στην Ελλάδα προσέδωσαν ένα κοσμοπολίτικο χαρακτήρα στην πόλη, κάτι που διατηρείται μέχρι σήμερα, τόσο με την παρουσία των υπερσύγχρονων εγκαταστάσεων του Loutraki Thermal Spa, όσο και με την παρουσία του Club Hotel Casino Loutraki. Πέρα όμως από τον πιο μοντέρνο και άνετο είδος παραθερισμού, η πόλη διατηρεί και έναν διαχρονικό νοσταλγικό χαρακτήρα, κάτι που εύκολα νιώθει κανείς αν περπατήσει στον παραλιακό πεζόδρομο, ιδιαίτερα το απόγευμα την ώρα που ο ήλιος πέφτει πίσω από τα βουνά της Κορινθίας.

Ο μεγάλος πεζόδρομος της Ποσειδώνος είναι το κέντρο και ο αγαπημένος τόπος της περαντζάδας για ντόπιους και επισκέπτες. Ξεκινώντας από τα νότια, έχεις στα αριστερά σου την πλαζ που τα καλοκαίρια σφύζει από ζωή, ενώ στα δεξιά σου απλώνονται οι ψαροταβέρνες, τα εστιατόρια, οι καφετέριες και τα ξενοδοχεία. Μετά από λίγη ώρα φτάνεις στο μικρό λιμανάκι της πόλης και το όμορφο Παραλιακό Πάρκο, ενώ λίγο πιο μέσα βρίσκεται η κεντρική πλατεία-κόμβος της 25ης Μαρτίου. Τα στενά της πόλης δεν είναι ιδανικά για περπάτημα, αλλά αξίζει να ψάξει κανείς για τα λίγα παλιά διατηρητέα κτίρια και τις βίλες που χτίστηκαν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και κατάφεραν να επιβιώσουν από τους σεισμούς. Αν βρεθείτε εδώ το καλοκαίρι, αξίζει να τελειώσετε τη βόλτα σας σε έναν από τους ιστορικότερους θερινούς κινηματογράφους της χώρας μας, την εμβληματική «Ηλέκτρα», που βρίσκεται δίπλα από τη θάλασσα στο τέλος του παραλιακού πάρκου από το μακρινό 1937.

Πολλοί δεν γνωρίζουν ότι τα μεγάλα βάθη του Κορινθιακού στη γύρω περιοχή αποτελούν αγαπημένο προορισμό για εκατοντάδες λάτρεις των καταδύσεων, καθώς συγκεντρώνουν πολλές σπάνιες εικόνες που δεν συναντάει κανείς συχνά στη χώρα μας.

Το Λουτράκι μάλιστα έχει πρωτοστατήσει στην ανάπτυξη του στοχευμένου θεματικού τουρισμού, όπως είναι ο θρησκευτικός, ο αθλητικός, ο συνεδριακός, ο αρχαιολογικός κ.ά., επεκτείνοντας κατά πολύ το φάσμα των δραστηριοτήτων για τον κάθε επισκέπτη.

 

Το πιο διάσημο και το πιο γοητευτικό χερσαίο πέρασμα της Ιστορίας, ο Ισθμός της Κορίνθου πρωταγωνιστεί στα νότια όρια του Δήμου Λουτρακίου. Το πέρασμα που ενώνει τη Στερεά με την Πελοπόννησο και τον Σαρωνικό με τον Κορινθιακό κόλπο υπήρξε από τα αρχαία χρόνια το σημαντικότερο στρατηγικό σημείο της ελληνικής χερσονήσου. Η μήκους έξι περίπου χιλιομέτρων στενή λωρίδα γης φιλοξενούσε από τα τέλη του 5ου αιώνα π.Χ. ένα αμυντικό τείχος που είχε διατηρηθεί και είχε ενισχυθεί κατά τα βυζαντινά χρόνια για να αποτρέψει την κάθοδο στην Πελοπόννησο από τις εισβολές από το Βορρά. Υπολείμματα του τείχους αυτού, που ονομάστηκε από τους Βυζαντινούς Εξαμίλιον τείχος, μπορεί κανείς να θαυμάσει σήμερα σε διάφορα σημεία πέριξ του ισθμού.

Η ανάγκη για τη σύνδεση των θαλάσσιων οδών και τη συντόμευση των ταξιδιών από τη Δυτική προς την Ανατολική Μεσόγειο με τη δημιουργία μίας διώρυγας ήταν ένα άπιαστο όνειρο από την αρχαιότητα. Η πρώτη απόπειρα ανήκε στον τύραννο Περίανδρο τον 7ο αιώνα Π.Χ., ο οποίος εγκατέλειψε την προσπάθεια προτιμώντας να κατασκευάσει μια χερσαία λίθινη ράμπα για τα πλοία, τον Δίολκο της Κορίνθου. Αργότερα οι Ρωμαίοι κατασκεύασαν έναν μηχανισμό κατά μήκος του ισθμού με τον οποίο τα σκάφη μεταφέρονταν πάνω σε μεγάλους κορμούς δένδρων.

Η σύγχρονη διώρυγα της Κορίνθου, η οποία υπήρξε κυρίαρχο έργο της αναπτυξιακής πολιτικής του Χαριλάου Τρικούπη, κατασκευάστηκε μεταξύ των ετών 1880-1893, από τον Έλληνα μηχανικό Πέτρο Πρωτοπαπαδάκη. Η διώρυγα έχει μήκος 6.346 μέτρα, πλάτος στην επιφάνεια της θάλασσας 24,6 μέτρα και βάθος που φτάνει τα 8 μέτρα, και σήμερα πάνω από 15.000 πλοία περνούν από τα νερά της κάθε χρόνο.

Αρχαία Διολκός
 

Στις δύο άκρες της βρίσκονται οι πλωτές γέφυρες της Ποσειδωνίας στα βόρεια και της Ισθμίας στα νότια, που περιβάλλονται από ενδιαφέροντες αρχαιολογικούς χώρους. Στην Ποσειδώνια θα συναντήσετε τα υπολείμματα του αρχαίου Δίολκου, ενώ στην Ισθμία και κοντά στον σύγχρονο οικισμό της Κυράς Βρύσης βρίσκονται τα ερείπια της αρχαίας ομώνυμης πόλης που ήταν αφιερωμένη στον θεό Ποσειδώνα. Εδώ σώζονται το ιερό του θεού, τα ρωμαϊκά λουτρά, ο ναός του Μελικέρτη-Παλαϊμονα προστάτη των ναυτικών, το θέατρο, το κυκλικό φρέαρ και το στάδιο όπου κάθε τρία χρόνια τελούνταν τα Ίσθμια, μία από τις μεγαλύτερες αθλητικές γιορτές της αρχαιότητας. Εδώ βρίσκεται και το Αρχαιολογικό Μουσείο Ισθμίας στο οποίο εκτίθενται, μεταξύ άλλων, τα πανέμορφα υαλοθετήματα Κεχρεών, η στήλη με το πορτρέτο του Κορίνθιου μουσικού Λεύκιου Κορνηλίου και πολλά λατρευτικά και οπλικά αναθήματα.

 

Τα μοναστήρια και η κλειστή λίμνη

 

Με αφετηρία το Λουτράκι και κατεύθυνση βορειοδυτική, σύντομα ξεκινάτε την ανάβαση στους λόφους των δυτικών Γερανείων. Σύντομα μια παράκαμψη σας οδηγεί μετά από πολλές στροφές στην Ιερά Μονή Οσίου Παταπίου, που βρίσκεται σε μια τοποθεσία με υπέροχη πανοραμική θέα προς το Λουτράκι και τον Κορινθιακό κόλπο. Χτισμένη στη θέση όπου προϋπήρχε ένα ασκηταριό του 11 ου αιώνα, φιλοξενεί μέσα σε ένα μικρό σπήλαιο την αγία τράπεζα και το λείψανο του Οσίου. Τα Γεράνεια φιλοξενούν πολλές μονές και παλιά απομονωμένα εκκλησάκια, με σημαντικότερα την   περίφημη Παναγία του Πραθίου, την Παναγία τη Γοργοεπήκοο, τη Μονή Αγίας Μαρίνας, τη Μονή του Προφήτη Ηλία, τη βυζαντινή εκκλησία του Αγίου Ανδρέα στο Λουτράκι και τη Μονή του Αγίου Ιωάννη.

Από το τελευταίο μοναστήρι η διαδρομή συνεχίζει προς τα ηπειρωτικά φτάνοντας στην κωμόπολη της  Περαχώρας που κρατάει, έστω διασκευασμένη, την αρχαία της ονομασία «Περαία γη» και που έπαιξε σημαντικό ρόλο κατά την Επανάσταση του 1821. Εδώ, τον Σεπτέμβρη του 1822 οι ηρωικοί κάτοικοι έδωσαν νικηφόρα μάχη εναντίον των στρατευμάτων του Δράμαλη.

 

 

Η πορεία συνεχίζει ανάμεσα σε λόφους, πευκοδάση, ελαιώνες και καλλιέργειες με σιτηρά και σύντομα φτάνει στην ειδυλλιακή Λίμνη Ηραίου Βουλιαγμένης που κατά την αρχαιότητα άκουγε στο υπέροχο όνομα Εσχατιώτις. Η κλειστή λιμνοθάλασσα που χαρακτηρίζεται από αρκετά αλμυρότερα νερά από αυτά του Κορινθιακού, έχει μήκος 2 χλμ., πλάτος περίπου 1 χλμ. και το βάθος της φτάνει τα 40 μέτρα. Επικοινωνεί με τα νερά του Κορινθιακού κόλπου από ένα πολύ στενό κανάλι 6 μέτρων, ενώ στις αμμουδιές της απλώνονται όμορφα ταβερνάκια. Όσοι αγαπούν την εξερεύνηση με μάσκα θα μαγευτούν από τον βυθό της λίμνης καθώς τα ιδιαίτερα ωκεανογραφικά της στοιχεία συγκεντρώνουν ένα μεγάλο πλήθος από πολύχρωμα και θαυμαστά πλάσματα του βυθού.

Ο αγαπημένος τόπος της Ήρας

 

Συνεχίζοντας τη διαδρομή με τελικό προορισμό το ακρωτήρι Μελαγκάβι, φτάνετε σε ένα πλάτωμα που αυτή την εποχή είναι γεμάτο από λουλούδια και φιλοξενεί μικρά σπήλαια και ίχνη αρχαίας κατοίκησης. Σύντομα εμφανίζεται μπροστά σας ο φάρος που δεσπόζει στο ακρωτήρι Μελαγκάβι. Εδώ θα συναντήσετε έναν από τους πιο επιβλητικούς αρχαιολογικούς χώρους της χώρας μας που δένει σε απόλυτη αρμονία με το φυσικό περιβάλλον. Αφήνετε το αμάξι στο παρακείμενο πάρκινγκ και μια πεζοδρομημένη κατηφόρα σας βγάζει στο περίφημο Ηραίο, το ιερό της Ηρας που βρίσκεται στο τέλος ενός μικρού κόλπου με τα κάθετα βράχια να το αγκαλιάζουν. Γνωστό και ως ιερό της Ήρας Ακραίας, δημιουργήθηκε από τον 9ο αιώνα π.Χ., ενώ κοντά του βρίσκονται και τα ερείπια ενός ιδιαίτερα εξελιγμένου για την εποχή του αρδευτικού και υδραυλικού συστήματος από στοές, έργο του 300 π.Χ.

Τα βήματα σας οδηγούν προς τον φάρο που βρίσκεται στην Άκρα Μελαγκάβι, το ακρωτήρι που χωρίζει τον όρμο της Κορίνθου με τον κόλπο των Αλκυονίδων. Από εδώ έχετε μοναδική θέα προς τον Κορινθιακό, ενώ αν είστε τυχεροί μπορεί να διακρίνεται από μακριά κάποιο κοπάδι από τα πολλά δελφίνια που χρησιμοποιούν τη θαλάσσια περιοχή σαν πέρασμα. Προσοχή όμως στις βόλτες σας, γιατί τα σαθρά εδάφη των βράχων είναι επικίνδυνα και από κάτω σας χάσκουν γκρεμοί.

 

 

Γυρνώντας προς τα πίσω και αφού περάσετε ξανά τη λίμνη Βουλιαγμένη, μια διασταύρωση σας οδηγεί σε μία από τις λιγότερες γνωστές τοποθεσίες της περιοχής, τη Στέρνα, όπου ένας ψηλός βράχος δημιουργεί μια μικρή ειδυλλιακή παραλία. Από εδώ ξεκινάει και ένα σηματοδοτημένο μονοπάτι που κινείται παραθαλάσσια και που μετά από πέντε χιλιόμετρα επιστρέφει πίσω στον Φάρο Μελαγκάβι. Δυτικότερα της Στέρνας βρίσκεται η παραλία της Μυλοκοπής, όπου για να φτάσετε θα περάσετε -λίγα χιλιόμετρα πριν- δίπλα από ένα γραφικό εκκλησάκι που κρέμεται πάνω στα κάθετα βράχια, αφιερωμένο στους Επτά Μακκαβαίους και είναι ενσωματωμένο μέσα σε μια σπηλιά.

Γύρω από τα επιβλητικά Γεράνεια

 

 

Η διαδρομή συνεχίζει προς τα ανατολικά μέσα σε ένα δάσος και ανάμεσα στα Γεράνεια όρη και την ακτογραμμή. Περνάτε από τον κάμπο της Σκαλωσιάς που στο τέλος του βρίσκεται η ομώνυμη παραλία και σύντομα φτάνετε στην Αλκυόνα ή αλλιώς Στραβά ονομασία που κρατάει από τις δύο μικρές βραχονησίδες που βρίσκονται κοντά στην παραλία. Εδώ είναι το κοντινότερο σημείο της ηπειρωτικής  ακτής προς τη μικρονησία των Αλκυονίδων νήσων ή, προς το λαϊκότερο, των «καλών νήσων». Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα από τέσσερα άνυδρα νησιά (Ζωοδόχος Πηγή, Δασκαλειό, Γλαρονήσι και Πρασονήσι) που αποτελούν το γεωλογικό αποτέλεσμα των έντονων διεργασιών του ομώνυμου ηφαιστειακού ρήγματος των Αλκυονίδων.

Η διαδρομή συνεχίζει προς τα ανατολικά μέσα από έναν δύσκολο χωματόδρομο βγάζοντας στην Αγία Σωτήρα και στον Σχίνο, δύο αραιοκατοικημένους παραθεριστικούς και ημιαγροτικούς οικισμούς, και καταλήγει στους Βάμβακες με τη μεγάλη παραλία και τη Μαυρολίμνη, ένα κλειστό μικρό λιμάνι, κοντά στα σύνορα με την Αττική.

 

Το σβησμένο ηφαίστειο και ο Σαρωνικός

 

Το ηφαίστειο ήταν ενεργό στην Τεταρτογενή περίοδο, και πιο συγκεκριμένα, στο πλειστόκαινο (4 με 2,3 εκατομ. χρόνια πριν) και σήμερα έχει σημαντική σολφαταρική δραστηριότητα.
 

Στα νότια των Γερανείων βρίσκεται   και το περίφημο Σουσάκι, ένα ανενεργό ηφαίστειο το οποίο χαρακτηρίζεται από σκουρόχρωμα πετρώματα που σε πολλά σημεία σχηματίζουν τον σπάνιο για την Ελλάδα γεωλογικό σχηματισμό της ιλυοδεξαμενής.

Αξίζει να περπατήσετε στο φαράγγι του Θειοχώματος και να θαυμάσετε τα χρώματα της γης στο Σουσάκι, που αποτελεί το τελευταίο ηφαίστειο του αιγιακού τόξου που περιλαμβάνει τα ηφαίστεια της Νισύρου, της Σαντορίνης και των Μεθάνων.

Το τέλος της διαδρομής στον Δήμο Λουτρακίου σας βρίσκει στο ανατολικότερο σημείο της Κορινθίας, τους Αγίους Θεοδώρους. Η μικρή παραθαλάσσια πόλη βρίσκεται σε μια περιοχή που στην αρχαιότητα είχε συνδεθεί με το μυθικό πέρασμα του Θησέα και εδώ βρίσκονται τα ερείπια της αρχαίας πόλης της Κρομμυώνας που συμπιέζονται ανάμεσα στην Ολυμπία οδό και τις γραμμές του σιδηρόδρομου.

 

 

Οι Άγιοι Θεόδωροι υπήρξαν ένας από τους πρώτους παραθεριστικούς οικισμούς των Αθηναίων και τα σημερινά του αξιοθέατα περιλαμβάνουν το παραθαλάσσιο άλσος στα Πευκάκια και το παλιό βυζαντινό εκκλησάκι των Αγίων Θεοδώρων που έχει δώσει στην περιοχή το όνομα της. Αξίζει να ακολουθήσετε την ακτογραμμή όπου μετά από λίγα χιλιόμετρα στη σκιά του φουτουριστικού μεγαθήριου της Μότορ Οϊλ βρίσκεται ένα μικρό αρχιτεκτονικό κόσμημα, ο φάρος στο ακρωτήρι Σουσάκι,  κατασκευασμένος το 1894 από τη Γαλλική Εταιρεία Φάρων. Το τέλος της ημέρας σίγουρα θα σας βρει σε κάποια από τις παραθαλάσσιες ταβέρνες των Αγίων Θεοδώρων αγναντεύοντας την ήρεμη θάλασσα του Σαρωνικού.

 

Στην ιστορική Κόρινθο και στον Ακροκόρινθο

 

 

Μια επίσκεψη στο Λουτράκι και στην Περαχώρα ολοκληρώνεται μόνο με μια εξόρμηση στην μποέμ Κόρινθο, μια ζωντανή μητρόπολη με πολλές δραστηριότητες εντός και εκτός πόλης.

Λίγο έξω από τη σύγχρονη πόλη βρίσκεται ο αρχαιολογικός χώρος της Κορίνθου. Εκεί ξεχωρίζει, μεταξύ άλλων, ο ναός του Απόλλωνα και το βήμα του Αποστόλου Παύλου, ενώ αξίζει μια επίσκεψη και το ανανεωμένο μουσείο. Στο προφίλ της περιοχής κυριαρχεί φυσικά ο επιβλητικός όγκος του Ακροκόρινθου, ο πελώριος βράχος με το ιστορικό κάστρο.

Πηγή

ΕΘΝΟΣ/ΤΑΞΙΔΙ 25-26/3/2017

 

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΡΟΔΟ

 

Το επιβλητικό Παλάτι του Μεγάλου Μάγιστρου πρωταγωνιστεί στην άκρη της μεσαιωνικής πόλης

 

Άνοιξη στο νησί του θεού Ήλιου

Ο φωτοβόλος ανθός της Μεσογείου

Αν κάποιος θέλει να γνωρίσει το Νησί των Ιπποτών χωρίς τα μεγάλα πλήθη των τουριστών που κάθε καλοκαίρι κατακλύζουν και την τελευταία του γωνιά, δεν έχει παρά να ζήσει το ανοιξιάτικο και πιο αυθεντικό πρόσωπο ενός τόπου που ο ήλιος θα λούζει πάντα με μεγαλοπρέπεια.

Κείμενο: Δαυίδ Κουτσογιαννόπουλος - Φωτογραφίες: Ηρακλής Μήλας

Με τη γεωγραφική της θέση στο σταυροδρόμι των θαλάσσιων διαδρομών από το Αιγαίο Πέλαγος προς τη Λεβαντίνη, η Ρόδος υπήρξε από πάντα ένας από τους διασημότερους σταθμούς των πολιτισμών της μεγάλης κλειστής θάλασσας του πλανήτη. Μαζί με τα φυσικά της κάλλη, το ήρεμο τοπίο με τους δασωμένους λόφους, τις μικρές παραθαλάσσιες πεδιάδες και τα πολλά νερά υπήρξε από την αρχαιότητα το πολυπόθητο διαμάντι όπου πολλοί λαοί συνάντησαν τον παράδεισο τους. Το νησί στους αιώνες άλλαξε χέρια πολλά με κτήτορες από Ανατολή και Δύση και έτσι σήμερα κατέχει το εξαιρετικό προνόμιο να στολίζεται από τα εντυπωσιακά μνημεία πολλών διαφορετικών πολιτισμών.

Από το εντυπωσιακό κάστρο της πόλης μέχρι την αρχαία ακρόπολη της Λίνδου και από τα όμορφα τζαμιά μέχρι τα μοναστήρια της ενδοχώρας, η Ρόδος προσφέρει το πιο συναρπαστικό ταξίδι στην ιστορία της Μεσογείου αφού πουθενά αλλού δεν επιβίωσαν σε τέτοια μεγαλοπρέπεια τα έργα των λαών που πέρασαν από το Αιγαίο. Και δεν υπάρχει καλύτερη εποχή από την άνοιξη για να τα ανακαλύψει -και να τα θαυμάσει ο ταξιδιώτης, καθώς τώρα τα τουριστικά μαγαζιά παραμένουν κλειστά, προσφέροντας μια διαφορετική εικόνα της Παλιάς Πόλης, τώρα οι διαδρομές σας στο νησί είναι άνετες καθώς λείπουν τα πολλά αυτοκίνητα και τώρα είναι που το νησί φοράει το πολύχρωμο πέπλο της εποχής της ανθοφορίας. Περιπλανηθείτε, λοιπόν, στα μεσαιωνικά σοκάκια και γνωρίστε τα μικρά χωριά του Νότου, ανεβείτε στον Ατάβυρο και στον Προφήτη Ηλία και καταλήξτε σε ένα από τα πολλά κάστρα σε κάποιο παραθαλάσσιο ύψωμα θαυμάζοντας τη μοναδική θέα που προσφέρει το νησί του ήλιου.                

              

2. Όλοι οι δρόμοι στην Παλιά Πόλη οδηγούν στην υπέροχη πλατεία Ιπποκράτους.

3. Μία όψη του παλιού διοικητηρίου που στεγάζει σήμερα την Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου.

4. Ο δρόμος είναι ανοιχτός για τα οχήματα στην πανέμορφη Πύλη Αμπουάζ.
        

Μεσαιωνική αίγλη

Ήταν το μακρινό 1309 μ.Χ. όταν στο νησί κατέφθασαν οι Ιππότες του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ και εγκαταστάθηκαν εδώ μετατρέποντας τη Ρόδο σε μία μεγάλη στρατιωτική βάση απ' όπου εξορμούσαν για τους Αγίους Τόπους. Τότε ξεκίνησε και η οικοδόμηση των ιπποτικών κτιρίων και των τειχών της Παλιάς Πόλης που μέχρι σήμερα παραμένουν ακμαία σαν να κατασκευάστηκαν μόλις χθες. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι από το 1988 η Παλιά Πόλη της Ρόδου συμπεριλήφθηκε στη λίστα των Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco.

Χτισμένη στο βορειοανατολικό άκρο του νησιού η πόλη σήμερα αποτελεί την καρδιά του νησιού και από εδώ ξεκινούν όλες οι διαδρομές στη Ρόδο, αλλά προσοχή. Η μεσαιωνική πόλη της Ρόδου διακρίνεται από μια έντονα μυστηριακή ομορφιά και δεν είναι δύσκολο να «κολλήσετε» εδώ, χάνοντας έτσι τις υπόλοιπες ομορφιές του νησιού.

Ξεκινώντας τη βόλτα σας πρέπει να γνωρίζετε ότι η συνολική περίμετρος των τειχών μέσα στα οποία απλώνεται η μεσαιωνική πόλη φτάνει τα 3,3 χιλιόμετρα και τα επιβλητικά τείχη του κάστρου διακρίνονται για το ύψος τους, τους μεγάλους προμαχώνες, τις τάφρους αλλά και εννιά πύλες με θαυμαστές ονομασίες. Δοκιμάστε αρχικά την περιφερειακή βόλτα πριν μπείτε μέσα στο κάστρο για να έχετε μια πλήρη εικόνα του μεσαιωνικού λαβύρινθου στον οποίο σύντομα θα χαθείτε.

Αν έρχεστε από το παλιό λιμάνι και τη βόρεια πλευρά της Παλιάς Πόλης σύντομα συναντάτε την Πύλη της Ελευθερίας που μαζί με την κοντινή της Πύλη του Ταρσανά διασχίζονται από τον ασφαλτόδρομο. Ανάμεσα τους θα διακρίνετε και μια μικρή οθωμανική κρήνη με δεξιοτεχνικά ανάγλυφα.

Η κύρια είσοδος στην πόλη είναι αυτή της εντυπωσιακής Θαλασσινής Πύλης που το στενό της πέρασμα φυλάσσεται από δύο ψηλούς πύργους. Αν συνεχίσετε περιμετρικά θα συναντήσετε στη σειρά την Πύλη της Αγίας Αικατερίνης, την Πύλη Ακάντιας, την Πύλη Κοσκινού, την Πύλη του Αγίου Αθανασίου και, τέλος την όμορφη Πύλη Αμπουάζ. Και καθώς θα θαυμάζετε τα μεγάλα τείχη λέγοντας και μια καλημέρα στους εργάτες που τα συντηρούν από το χτύπημα του ανέμου και της θάλασσας, θα έχετε πάρει ήδη μια ιδέα για το μεγαλείο που βρίσκεται μέσα από αυτά. Το Παλάτι του Μάγιστρου πρωταγωνιστεί από παντού και τα ψηλά καμπαναριά μαζί με τους μιναρέδες σε καλούν να τα θαυμάσεις από κοντά.

               Μια ειδυλλιακή διαδρομή μέσα στο δάσος και δίπλα από ρέματα και λίμνες σάς περιμένει στις Επτά Πηγές.

Ρομαντικά σοκάκια

Μπαίνοντας κανείς από την Πύλη της Ελευθερίας σύντομα αρχίζει να συναντάει τα θαυμαστά μνημεία του παρελθόντος, το ένα μετά το άλλο: τα ερείπια του Ναού της Αφροδίτης και τα αρχαία νεώρια, το Κατάλυμα της Ωβέρνης, την Παναγία του Κάστρου του 11ου αιώνα που φιλοξενεί το Βυζαντινό Μουσείο της πόλης και λίγο πιο πέρα το Νοσοκομείο των Ιπποτών με τη μεγάλη εσωτερική αυλή του που σήμερα στεγάζει το Αρχαιολογικό Μουσείο της Ρόδου.

Εδώ βρίσκεται και η αρχή της περίφημης  Οδού των Ιπποτών που ευτυχώς έχει διατηρηθεί αναλλοίωτη από την τουριστική ανάπτυξη. Τα κτίρια που συναντάει κανείς καθώς περπατάει στην πλακόστρωτη οδό που τον μεταφέρει σε άλλες εποχές είναι πολλά: η Οικία Diomede De Villaragut, η ΟικίαΤζεμ, η Λότζα του Αγίου Ιωάννη, το Κατάλυμα της Γλώσσας της Ισπανίας, ενώ ένα μικρό στενάκι σας βγάζει στη γοτθική εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, χτισμένη στα ερείπια αρχαίου ναού του Διονύσου. Στο τέλος του μεσαιωνικού δρόμου δεσπόζει το Παλάτι του Μεγάλου Μάγιστρου με τη μεγάλη εσωτερική αυλή που πλαισιώνεται από αγάλματα Ρωμαίων αυτοκρατόρων. Αξίζει κανείς να το επισκεφθεί και να θαυμάσει τα αρχαία ψηφιδωτά, τα αγάλματα, τα παλιά χαλιά, τα όμορφα έπιπλα και τα βάζα της Ανατολής που εκτίθενται στο εσωτερικό του.

Από το Παλάτι εύκολα διακρίνει κανείς ένα ακόμη κόσμημα της Παλιάς Πόλης, το Τζαμί του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς. Δίπλα του βρίσκονται τα ερείπια του Αγίου Ιωάννη του Κολλακίου, ο οποίος σήμερα αναστηλώνεται, το παλιό μουσουλμανικό σχολείο, ο υπέροχος Πύργος του Ρολογιού, η μουσουλμανική βιβλιοθήκη και το Ιμαρέτ στο οποίο στεγάζεται το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης.

Από εδώ διαλέξτε να κατηφορίσετε το κεντρικό σοκάκι της Σωκράτους όπου θα περάσετε από το Τέμενος του Αγά και θα καταλήξετε στην πολυσύχναστη και υπέροχη πλατεία Ιπποκράτους με το όμορφο μικρό σιντριβάνι, κοντά στη Θαλασσινή Πόλη. Εδώ δεσπόζει η Καστελλανία, ο παλιός τόπος συγκέντρωσης των εμπόρων. Δοκιμάστε να χαθείτε στα στενά και προσπαθήστε να ανακαλύψετε πολλά ακόμα μνημεία της Παλιάς Πόλης. Στη βόλτα σας θα συναντήσετε την πλατεία Εβραίων Μαρτύρων, το Ναυαρχείο, τη Συναγωγή, το τέμενος του Ιμπραήμ πασά, τα λουτρά Γενί Χαμάμ, το τέμενος του Ρετζέπ πασά και πάνω απ' όλα τα απομεινάρια της υπέροχης Παναγίας του Μπούργκου.

Τα μνημεία των Ιταλών

Οι αρχές του προηγούμενου αιώνα υπήρξαν ένα σημαντικό ορόσημο για την ανοικοδόμηση της νέας πόλης της Ρόδου που απλώνεται έξω από το Κάστρο των Ιπποτών. Από το 1912 μέχρι και το 1947 όταν η Ρόδος ενώθηκε με το ελληνικό κράτος, οι Ιταλοί κάτοχοι του νησιού προχώρησαν στην κατασκευή εμβληματικών κτιρίων. Γύρω από το γραφικό Μανδράκι, το παλιό στρατιωτικό λιμάνι με τα χάλκινα αγάλματα των πλατωνιών της Ρόδου στους δύο μόλους θα συναντήσετε πολλά από τα κτίρια του νεοαποικιακού ιταλικού ρυθμού. Στη πλατεία Ελευθερίας βρίσκεται το κτίριο της Περιφέρειας, η εκκλησία του Ευαγγελισμού με το εντυπωσιακό καμπαναριό, το Θέατρο, το παλιό Τέμενος και Κοιμητήριο του Μουράτ Ρέΐς, τα Δικαστήρια και λίγο πιο πριν η όμορφη Παλιά Αγορά. Στην απέναντι μεριά, στο σημείο που θρυλείται ότι κατά την αρχαιότητα πατούσαν τα πόδια του Κολοσσού βρίσκονται τρεις γραφικοί μύλοι και το φρούριο του Αγίου Νικολάου.

Συνεχίστε το περπάτημα κατά μήκος της παραλίας Έλλη, όπου μέσα στη θάλασσα στέκεται η πλωτή εξέδρα «τραμπολίνο» κάτω από το μεγάλο κτίριο του Καζίνου και τελειώστε την περιήγηση σας στο βορειότερο άκρο του νησιού όπου θα συναντήσετε το Ενυδρείο και Υδροβιολογικό Σταθμό, ένα υπέροχο ιταλικό αρτ ντεκό κτίριο. Πριν τελειώσετε τη βόλτα σας αξίζει να φτάσετε μέχρι το ειδυλλιακό Πάρκο του Ροδινιού, λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη, αλλά και στα δυτικά όπου θα συναντήσετε την ακρόπολη της Αρχαίας Ρόδου με τους ναούς του Πύθιου Απόλλωνα και της Πολιάδας Αθηνάς, το Αρχαίο Θέατρο και το Στάδιο.

 

  Τα αγάλματα των πλατωνιών στους μόλους του λιμανιού στο Μανδράκι και πίσω τους το φρούριο 

με τον φάρο του Αγίου Νικολάου
 

Η ανατολική ακτογραμμή

Με αφετηρία την πόλη της Ρόδου ξεκινούν όλες οι διαδρομές που σε οδηγούν στις παραλίες αλλά και στην ενδοχώρα της Ρόδου. Στο νησί υπάρχουν δύο μεγάλες παραλιακές διαδρομές, η κοσμοπολίτικη ανατολική πάνω στην οποία βρίσκονται και οι περισσότερες  ξενοδοχειακές μονάδες και η πιο άγρια δυτική. Και οι δύο καταλήγουν μετά από αρκετά χιλιόμετρα στο νοτιότερο σημείο του νησιού, το Πρασονήσι. Ανάμεσα τους κάθετοι επαρχιακοί δρόμοι σε διάφορα μήκη ενώνουν τις δύο μεγάλες παράκτιες διαδρομές περνώντας από τα βουνά και τα χωριά της ενδοχώρας. Διαλέξτε αρχικά τη διαδρομή που κινείται προς το Φαληράκι και αφού περάσετε έξω από το γραφικό χωριό της Κοσκινούς σύντομα θα φτάσετε στις όμορφες Θέρμες Καλλιθέας, παλιές εγκαταστάσεις ιαματικών λουτρών που χτίστηκαν κατά τη διάρκεια της ιταλικής παρουσίας.

Συνεχίζοντας παραλιακά μπαίνετε στο διάσημο Φαληράκι με τα πολλά τουριστικά συγκροτήματα. Στον λόφο που υψώνεται στα νότια συναντάτε τη Μονή του Προφήτη Αμώς που στα πόδια της βρίσκονται η διάσημη μικρή παραλία «Αντονι Κουίν» και η παραλία Λαδικό. Λίγο πιο δυτικά στις Καλυθιές είναι κρυμμένο το σπήλαιο του Αγίου Γεωργίου στο οποίο έχουν ανακαλυφθεί υπολείμματα ανθρώπινης παρουσίας από τη νεολιθική εποχή.

Συνεχίζοντας παραλιακά προς τα νότια απλώνονται οι μεγάλες παραλίες Τραγανό και Αφαντου, φτάνοντας μέχρι τα Κολύμπια απ' όπου μια παράκαμψη σας οδηγεί στις διάσημες Επτά Πηγές, έναν χώρο αναψυχής με τεράστια πλατάνια, τρεχούμενα νερά, λιμνούλες, πηγές και μονοπάτια στο δάσος. Πίσω στα ανατολικά παράλια και ανάμεσα σε δύο λόφους απλώνεται η παραλία της Τσαμπίκας, με τη διάσημη Μονή της Παναγίας να στέκεται στον λόφο στα βόρεια, ενώ αμέσως μετά φτάνουμε στον Αρχάγγελο, ένα από τα πιο παραδοσιακά χωριά της Ρόδου με τα φημισμένα εργαστήρια αγγειοπλαστικής και το κάστρο του Αρχάγγελου. Ακολουθεί το μεσαιωνικό κάστρο Φάρακλος στο γραφικό Χαράκι που στα βόρεια του έχει τη μικρή παραλία της Αγαθής, ενώ στα νοτιά του βλέπει την τεράστια παραλία του όρμου Μαλώνος που ξεκινάει από τη Μάσαρη και φτάνει μέχρι τον κολπίσκο του Βλυχά.

 

Ο ιερός βράχος της Αθηνάς

Μόλις φτάσατε στη δεύτερη πιο φημισμένη πόλη της Ρόδου, την πάλλευκη Λίνδο. Η αρχαία πόλη της Λίνδου δεσπόζει στον λόφο πάνω από το ακρωτήρι Κράνα με τα λευκά σπιτάκια της σύγχρονης πόλης να την αγκαλιάζουν. Εδώ θα κάνετε μια στάση για να περπατήσετε στα σοκάκια φτάνοντας μέχρι την κορυφή του επιβλητικού βράχου. Στη διαδρομή σας θα συναντήσετε τα «καπετανόσπιτα», τα παλιά αρχοντικά με τις εσωτερικές αυλές, τους ψηλούς μαντρότοιχους, τα βοτσαλωτά δάπεδα και τις όμορφες ξύλινες πόρτες. Μαζί θα συναντήσετε και πολλές μεσαιωνικές εκκλησίες με σημαντικότερη την εκκλησία της Παναγίας με το σκαλιστό τέμπλο και τις παλιές αγιογραφίες.

Φτάνοντας ψηλά στον λόφο, εκεί που ουσιαστικά ξεκινάει η αρχαία πόλη, θα δείτε πάνω στον βράχο ένα υπέροχο ανάγλυφο του 2ου αιώνα π.Χ. που εικονογραφεί την πρύμνη μιας αρχαίας τριήρους. Ανεβαίνοντας προς την κορυφή ακολουθούν το μεσαιωνικό διοικητήριο, η βυζαντινή εκκλησία του Αγίου Ιωάννη και η Μεγάλη Δωρική Στοά. Στο τέλος του βράχου δεσπόζει ο δωρικός ναός της Λινδίας Αθηνάς του 4ου αιώνα π.Χ., ενώ αξίζει να κατέβει κανείς στη άκρη του ακρωτηρίου, όπου βρίσκεται ο κυκλικός λιθόκτιστος Τάφος του Κλεόβουλου. Από την ακρόπολη της Λίνδου θα θαυμάσετε και τη μοναδική θέα προς τη Λεβαντίνη ενώ στα νότια θα αντικρίσετε τον κλειστό κολπίσκο του Αγίου Παύλου που η παράδοση θέλει τον απόστολο να έχει διδάξει τον χριστιανισμό στην περιοχή το 57 μ.Χ.

Η διαδρομή συνεχίζει προς τα νότια και περιφερειακά του μεγάλου χωριού του Λάρδου κοντά στο οποίο βρίσκεται η γυναικεία Μονή της Υψενής και το όμορφο εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη του Μερογλίτη του 13ου αιώνα στους Πεύκους. Στην ακτογραμμή η μία παραλία διαδέχεται την άλλη και μετά τη Γλύστρα, την Καρδαμή, το Γαλούνι και το Κιοτάρι μια παράκαμψη οδηγεί στο χωριό Ασκληπιό όπου δεσπόζουν τα ερείπια του κάστρου. Στην πλατεία του χωριού βρίσκεται και ο ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου τον οποίο πρέπει να επισκεφθείτε για να θαυμάσετε τις μοναδικές γνωστές αγιογραφίες που έχουν ως θέμα τους την Αποκάλυψη του Ιωάννη του Θεολόγου.

Ακόμα πιο νότια απλώνονται τεράστιες παραλίες που αποτελούν αγαπημένο προορισμό όσων παραθεριστών θέλουν να αποτραβηχτούν από τα πιο τουριστικά μέρη. Βίγλα, Γεννάδι, Άγιος Γεώργιος, Παναγιές, Λαχανιά, Λιοσυκιά, Βουσερή, Ματσούκας, Πλημμύρι και ο κατάλογος δεν λέει να τελειώσει. Από το μικρό λιμανάκι στο Πλημμύρι ξεκινάει μια διαδρομή που βγάζει στο νοτιότερο ηπειρωτικό χωριό της Ρόδου, την Κατταβιά, απ' όπου ξεκινάει ο δρόμος που σας κατεβάζει νότια προς το περίφημο Πρασονήσι. Το μικρό νησάκι ενώνεται με μια μεγάλη λωρίςα άμμου με τη Ρόδο που δημιουργεί μία δίδυμη παραλία και αποτελεί πόλο έλξης για όσους λατρεύουν το wind και το kite surfing. Αξίζει κανείς να περπατήσει μέχρι το ακρωτήριο Πράσο, το νοτιότερο σημείο της Ρόδου, όπου υψώνεται ένας παλιός φάρος.

Λαβύρινθος στην ενδοχώρα

Η δεύτερη μεγάλη διαδρομή της Ρόδου που κινείται στη δυτική ακτογραμμή μπορεί να μην εντυπωσιάζει με τις παραλίες της αλλά σε φέρνει σε επαφή με ένα διαφορετικό, πιο αυθεντικό πρόσωπο του νησιού. Λίγα χιλιόμετρα μετά την πόλη της Ρόδου θα συναντήσετε την Ιαλυσό, απ' όπου ένας ανηφορικός δρόμος σας οδηγεί σε έναν κατάφυτο λόφο. Εκεί, δίπλα στα ερείπια της αρχαίας Ιαλυσού με τους ναούς της Αθηνάς Πολιάδας και του Δία Πολιέα, βρίσκεται το Μοναστήρι της Κυράς της Φιλέρημου.

Διαλέξτε να κινηθείτε για λίγο στα ηπειρωτικά προς την Παστίδα στην οποία βρίσκεται το μοναδικό στην Ελλάδα Μουσείο Μέλισσας. Από εδώ βγείτε προς τη Μαριτσά με τα όμορφα πλακόστρωτα. Οι διαδρομές ανάμεσα στα υψώματα του λόφου Λεπτόπα οδηγούν σε ένα από πιο γνωστά τοπωνύμια του νησιού, την ονειρική Κοιλάδα με τις πεταλούδες, ένα δασωμένο μικρό φαράγγι που το διασχίζει ένα ρέμα, ιδανικό για πεζοπορία, στο οποίο επικρατούν οι ζητιές, τα σπάνια δέντρα που οι χυμοί τους προσελκύουν κάθε καλοκαίρι χιλιάδες πεταλούδες.

Γυρνώντας πάλι προς τις δυτικές ακτές φτάνετε στον Θεολόγο όπου βρίσκεται ο ναός του Ερεθύμιου Απόλλωνα και στη Σορωνή με τη Μονή του Αγίου Σύλλα. Από εδώ μια διαδρομή βγαίνει στα ηπειρωτικά προς την Ελεούσα, ένα εγκαταλειμμένο χωριό στους πρόποδες του Προφήτη Ηλία. Εδώ ξεχωρίζει η πλατεία με την αγορά, το σανατόριο και την εκκλησία του Αγίου Χαράλαμπου, ενώ λίγα μέτρα πιο μετά βρίσκεται μια μεγάλη υδατοδεξαμενή με σιντριβάνι που συγκεντρώνει τα νερά που κατεβαίνουν από τον Προφήτη Ηλία.

Από εδώ ξεκινάει και μια διαδρομή που διασχίζει το δάσος του Προφήτη Ηλία όπου θα συναντήσετε τον ναό του Αγίου Νικολάου του Φουντουκλή και λίγο πιο μετά το κουκλίστικο ορεινό ξενοδοχείο του Ελαφου. Περιμετρικά του βουνού είναι χτισμένα και τα μικρά γραφικά χωριά Σιμυλιά, Πλατάνια, Κάπι, Απόλλωνας και Σάλακος. Από τον τελευταίο μια διαδρομή βγάζει στην Καλαβάρδα και λίγο μετά στα ερείπια της Καμείρου, της τρίτης μεγάλης πόλης της Ρόδου κατά την αρχαιότητα.

Στον επιβλητικό Ατάβυρο   .

Συνεχίζοντας προς τα νότια σύντομα θα δείτε να υψώνεται μπροστά σας ο μεγαλύτερος ορεινός όγκος του νησιού, ο Ατάβυρος, που κοντά στην κορυφή του, στα 1.216 μέτρα, βρίσκονται τα ερείπια του ναού του Αταβύριου Διός. Στα δυτικά του και πάνω σε ένα ύψωμα που κοιτάει τη θάλασσα υψώνεται το Καστέλο ή αλλιώς το βενετσιάνικο κάστρο της Κρητηνίας. Κτισμένα στις πλαγιές του Ατάβυρου είναι και δύο από τα ομορφότερα χωριά της Ρόδου: ο Εμπωνας στα βόρεια και ο Άγιος Ισίδωρος στα νότια, ενώ μεταξύ των δύο χωριών μια διαδρομή σας βγάζει στα ηπειρωτικά και κοντά στο χωριό Λάερμα όπου αξίζει να κατεβείτε μέχρι τη Μονή Θάρρι ή να ακολουθήσετε τον δρόμο που βγάζει στη μεγάλη τεχνητή λίμνη του ποταμού Γάδουρα.

Ο Ατάβυρος δίνει τη θέση του λίγο πιο δυτικά στο βουνό του Ακραμύτη, στίς νότιες πλαγιές του οποίου είναι χτισμένα τα ημιορεινά χωριά Σιάνα και Μονόλιθος. Λίγο μετά τον τελευταίο ο δρόμος κινείται σε ένα δάσος μέχρι που ξεπροβάλλει μπροστά σας το θρυλικό απόρθητο κάστρο του Μονόλιθου με την υπέροχη θέα στη θάλασσα.

Από εδώ μπορείτε να διαλέξετε τη διαδρομή που κινείται νότια προς την Απολακκιά με την τεράστια αμμουδερή παραλία των 20 χιλιομέτρων ή και να χαθείτε για λίγο ακόμα στην, πλούσια σε εικόνες, ενδοχώρα για να γνωρίσετε τους αυθεντικούς οικισμούς της Αρνίθας, του Ιστριου, της Προφύλιας, του Βάτι, και του Μεσαναγρού.  

 

Εκδρομή στο Καστελόριζο της καρδιάς μας

Από τη Ρόδο μπορεί κανείς εύκολα να εκδράμει και στα κοντινά νησιά της Χάλκης και της Σύμης, αλλά αξίζει να διαλέξετε για μια ολιγοήμερη εκδρομή το πανέμορφο ακριτικό Καστελόριζο, το ανατολικότερο σημείο της Ευρώπης. Ίσως πρόκειται για το ομορφότερο μικρό νησί της Ελλάδας καθώς η ιδιαίτερη αρχιτεκτονική των πολύχρωμων σπιτιών που απλώνονται στη σκιά του επιβλητικού βράχου της Μεγίστης και γύρω από τον κλειστό απάνεμο κολπίσκο θα σας κόψει την ανάσα. Το Καστελόριζο είναι ένας ιδιαίτερος τόπος με πολλά μοναδικά πολιτιστικά στοιχεία και μια γαλήνια γλυκιά αύρα που δεν συναντάς αλλού. Μπορείτε να περπατήσετε στα μονοπάτια που οδηγούν στα ακρωτήρια, στα παλιά μοναστήρια στο βουνό και στο Παλαιόκαστρο ή να διαλέξετε κάποια από τις λάντζες-ταξί με προορισμό τη μαγευτική Γαλάζια Σπηλιά ή το νησάκι της Ρω με το μνημείο της Κυράς της Ρω και το αρχαίο κάστρο στην κορυφή του.

Πηγή:

ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 2/4/2017 /Ταξίδι