Translate -TRANSLATE -

Τετάρτη 24 Ιανουαρίου 2018

Θεοφάνης Γραικιώτης : Συνάντηση με ένα επικίνδυνο εχθρό




Συνάντηση με ένα επικίνδυνο εχθρό

Γράφει ο Θεοφάνης Γραικιώτης

Ιούνιος του 1973. Περασμένα μεσάνυκτα. Σε ακριτικό φυλάκιο στα Αλβανικά σύνορα. Πάνοπλοι σαν αστακοί. Έτοιμοι για την περιπόλια μας.
- Έτοιμοι κύριε Δόκιμε ανέφερε ο λοχίας και με χαιρέτησε στρατιωτικά. Ανταπέδωσα τον χαιρετισμό. Τους κοίταξα στα μάτια. Το λοχία και τους δυο στρατιώτες. Όχι βλακείες τους είπα. Θα προχωρήσουμε αθόρυβα καλυπτόμενοι. Όχι κουβέντες. Θα ελέγξουμε την περιοχή μας και θα γυρίσουμε στο φυλάκιο.
Κινήσαμε. Πρώτη φορά περιπολούσα στα Αλβανικά σύνορα. Έπρεπε να ήμουν, κυρίως ως επικεφαλής, πολύ προσεκτικός. Η ζέστη γινόταν ανυπόφορη. Προχωρούσαμε κατά μήκος των συνόρων. Σε κάποια στιγμή σήκωσα το χέρι μου. Σταματήσαμε. Κοιταχτήκαμε. Δεν μπορεί να κάναμε λάθος. Υπήρχε κάποιος θόρυβος. Κάτι ερχόταν από μακριά. Προσπαθούσαμε να εντοπίσουμε από ποια κατεύθυνση. Ναι πρέπει να ερχόταν από τα Ελληνικά σύνορα. Οπλίσαμε. Τους έκανα νόημα να ακροβολισθούμε. Περιμέναμε κρυμμένοι μέσα σε κλαδιά και φυλλωσιές. Ο θόρυβος όσο πήγαινε και δυνάμωνε. Έφερα το χέρι στο στόμα δείχνοντας ότι έπρεπε να κάνουμε ησυχία. Τι στο διάολο είναι πάλι τούτο; αναρτιόμουνα με το βλέμμα να προσπαθεί να διακρίνει στα σκοτεινά. Τα βλέμματα στραμμένα στην κατεύθυνση που ερχόταν ο θόρυβος. Κοίταξα αν υπήρχε Αλβανικό περίπολο εκεί κοντά. Τίποτα. Όλα ήσυχα. Ήσυχα αν εξαιρέσεις εκείνο τον θόρυβο που ολοένα και μας πλησίαζε. Διαισθανόμουν κάποιον αόριστο κίνδυνο. Δεν είπα τίποτα.
Ο θόρυβος πια ήταν πολύ έντονος. Έσφιξα στα χέρια μου το όπλο. Το χέρι στη σκανδάλη. Οι φυλλωσιές πήγαιναν αριστερά και δεξιά. Έπρεπε να αντιδράσουμε. Να πυροβολήσουμε;;;; Να μην πετροβολήσουμε;;;;; Στα Αλβανικά σύνορα ήμασταν. Κι αν πυροβολούσαμε και απαντούσαν οι Αλβανοί;;; Θα είχαμε εμπλοκή;; Χιλιάδες ερωτήματα που έπρεπε να απαντήσω. Να κάνω κάποια παρακινδυνευμένη κίνηση; Όχι σκέφτηκα, θα διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Ο πανικός πάντα είναι κακός συμβουλάτορας.
Οι στρατιώτες κι ο λοχίας με τρυπούσαν με τα βλέμματα τους. Περίμεναν την αντίδραση μου. Προσπαθούσα να τους μεταγγίσω την ηρεμία μου κοιτάζοντας τους και κάνοντας νόημα να περιμένουν. Και τότε το είδαμε όλοι.
Ήταν κάτι σαν σκιά που ξετρύπωσε μέσα από τις φυλλωσιές με φοβερό θόρυβο. Πέρασε σαν αστραπή μια ανάσα από μπροστά μας, παρασύροντας το κάθε τι στο διάβα του και μετά εξαφανίστηκε έτσι ξαφνικά όπως είχε εμφανιστεί.. Ευτυχώς δεν είχαμε βρεθεί στο δρόμο του. Μπορούσε και να μας είχε σκοτώσει. Ένα αγριογούρουνο, που δεν γνώριζε από σύνορα και περιπολίες. Ένα αγριογούρουνο ορμητικό να προβάλλει ενώπιον μας απειλητικά την ύπαρξη του. Σηκωθήκαμε και με ανακούφιση κοιταχθήκαμε. Για Αλβανούς πηγαίναμε αγριογούρουνο μας έτυχε είπε ο ένας στρατιώτης. Δεν χαίρεσαι του είπε ο άλλος που επέζησες απ το αγριογούρουνο και δεν σε πήρε σβάρνα.
Ο Λοχίας με πλησίασε. Σωστή επιλογή κύριε Δόκιμε η διατήρηση της ψυχραιμίας. Σωστή επιλογή, επανέλαβε. Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν πυροβολούσαμε. Τον κοίταξα στα μάτια. Τι θα γινόταν ρε Λόχα; απάντησα χαμογελαστά Αγριογούρουνο, συμπλήρωσα, αύριο θα τρώγαμε. Αγριογούρουνο. Γελάσαμε και συνεχίσαμε την περιπολία. Από πάνω το φεγγάρι μας φώτιζε μη χάσουμε το δρόμο μας και κυρίως το κέφι μας μετά την απρόσμενη συνάντηση μας...με τον «εχθρό»...

Δεν υπάρχουν σχόλια: