“Είσαι καλά παιδί μου;”

Ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα που συνέβηκε στην γειτονιά μου πριν μια εβδομάδα και τα λουλούδια που είδα σήμερα, περνώντας από το ίδιο σημείο, πάνω στον στύλο, μου έφερε συνειρμικά στο μυαλό μου ένα άρθρο που είχα διαβάσει πρόσφατα στο περιοδικό GK του Φεβρουαρίου 2009.

Το άρθρο αυτό, του κ. Αντώνη Παπανικολάου, το διάβασα πάλι σήμερα και ξαναθυμήθηκα κάποιες στιγμές που έζησα στο παρελθόν και ευτυχώς πέρασαν ανώδυνα ,αφού είχα σταθεί τυχερός όχι μόνο γιατί ΔΕΝ ΕΤΡΕΧΑ αλλά και γιατί οι οδηγοί των αυτοκινήτων που με ακολουθούσαν , συνειδητοποίόντας τον κίνδυνο που διέτρεχα, κράτησαν τις σωστές αποστάσεις και σώθηκα.

Το άρθρο αυτό μου έφερε επίσης στο μυαλό την αγωνία της μητέρας μου, κάθε φορά που συνέβαινε να αργήσω να επιστρέψω σπίτι και με περίμενε με την συνηθισμένη ερώτηση της : “Είσαι καλά παιδί μου;”

Το κείμενο αυτό το αναρτώ σήμερα με μια ευχή : Να γίνουμε όλοι πιο προσεκτικοί και τα ατυχήματα στην άσφαλτο να μειωθούν στο ελάχιστο.

Λουλούδια στην άσφαλτο

Από τον Αντώνη Παπανικολάου.

Οι νέοι οδηγοί, πριν ρισκάρουν τη ζωή τους, θα έπρεπε να ενημερώνονται διεξοδικά για τους κινδύνους της απερίσκεπτης οδικής συμπεριφοράς.

Τα βάζω με τον εαυτό μου κάθε φορά που χάνω το μέ­τρημα. Αισθάνομαι ότι αγνόησα κάποιους νεκρούς. Στα μεγάλα μποτιλιαρίσματα, κυρίως της Λε­ωφόρου Κηφισίας, κάθε διακό­σια μέτρα βρίσκομαι ακινητοποι­ημένος δίπλα σε μια ανθοδέσμη που είναι τοποθετημένη με μο­νωτική ταινία σε κάποια κολόνα φωτισμού. Σε άλλους στύλους εί­ναι μία, σε μερικούς είναι δύο, πιο ψηλά, στο ύφος του Αμαρουσίου, στο προστατευτικό διάζωμα είναι τέσσερις μαζί. Αλλά κάθε φορά ξε­χνιέμαι στις σκέψεις μου και δεν καταφέρνω να μετρήσω πόσες ακριβώς συνάντησα στη δια­δρομή μου.

Αυτή η μακάβρια συ­νήθεια νομίζω ότι μου προέκυψε όταν την πρώτη Ιανουαρίου του 2008, στις τέσσερις και τριάντα το ξημέρωμα, βρέθηκα σε ένα τρο­χαίο που είχε συμβεί επί της λε­ωφόρου Κοκκινοπούλου, λίγο πριν από την Κατεχάκη. Από τον τύπο του σπορ αυτοκινήτου και την απίστευτη σύγκρουση υπέ­θεσα ότι ο επιβαίνων μάλλον ήταν νεαρό άτομο. Ήταν καρφω­μένο από τη μεριά του οδηγού σε μια κολόνα, η οποία όμως έφτανε μέχρι την πόρτα του συνοδηγού. Στο σημείο εκείνο και για πολλά ακόμα μέτρα δεν υπήρχε καμία στροφή ούτε άλλη περίεργη ανω­μαλία στο οδόστρωμα. Η ταχύ­τητα που κινείτο το αυτοκίνητο πρέπει να ήταν υπερβολική, για να μπορεί να δικαιολογηθεί η σφοδρότητα του δυστυχήματος. Επιτόπου ήταν δύο πυροσβεστικά οχήματα και περιπολικά. Από το αυτοκίνητο ακουγόταν εκκωφαν­τικά, όμως, μόνο η κόρνα. «Ποια μάνα θα κάνει μαύρη Πρωτοχρο­νιά; » μου είπε με φανερή φρίκη ο οδηγός του ταξί που επέβαινα, καθώς μας έπιασε στο σημείο εκείνο το φανάρι. (Τις νύχτες που ξέρω ότι δεν θα καταφέρω να αποφύγω το αλκοόλ στις εξόδους μου, προ­τιμώ να μετακινούμαι με ταξί.)

Λί­γες μέρες αργότερα, τυχαία ξανα­πέρασα με το αυτοκίνητο μου από το ίδιο σημείο. Στην κολόνα υπήρχε μια μεγάλη ολόφρεσκη ανθοδέσμη. Έκτοτε, σε κάθε απρό­οπτη εικόνα ανθέων επί της ασφάλτου θυμάμαι το συμβάν και σκέφτομαι τις δύστυχες μάνες που αποτίουν πεισματικά το φόρο τιμής στον νεκρό τους σε όλες τις κολόνες των οδικών αρτηριών. Οι οποίες, μέσα στη θλίψη τους πραγματοποιούν κοινωνικό έργο έναντι των υπολοίπων τυχερών που δεν χρειάζεται να θρηνήσουν (ακόμη), προειδοποιώντας τους για τα επικίνδυνα σημεία, με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν τα άπειρα εικονοστάσια στους δρό­μους όλης της Ελλάδας.

Διαβάζω επίσης στα σχετικά αφιερώματα των εφημερίδων ότι μεταξύ των θυμάτων των τροχαίων που συμ­βαίνουν στη χώρα μας το μεγαλύ­τερο ποσοστό κατέχουν οι ηλικίες μεταξύ των δεκαοκτώ και είκοσι πέντε ετών. Και σκέφτομαι τι κά­νει η κοινωνία μας γι' αυτό. Πώς ενημερώνει έναν νέο σε ηλικία και εμπειρία οδηγό για τους κιν­δύνους που ενέχονται στο όχημα που θα οδηγήσει.

Πηγαίνει στην αντιπροσωπεία, του δίνουν τα κλειδιά και έναν κουραστικό οδηγό χρήσης του αυτοκινήτου, κάθεται μπροστά στο τιμόνι, βάζει μπροστά τη μηχανή και φεύγει. Σε όσα αυτοκίνητα έχω αγοράσει, ποτέ μα ποτέ δεν μου έδωσαν ένα φυλλάδιο στο οποίο να εξηγεί ότι το όχημα που θα οδηγήσω ζυγίζει τουλάχιστον έναν τόνο, είναι κα­τασκευασμένο για να παρέχει ασφάλεια σε συγκρούσεις με ταχύτητα που δεν υπερβαίνει τα εξήντα χιλιόμετρα την ώρα, επί ακινήτου εμποδίου, χρειάζεται τόσα μέτρα για να ακινητοποιηθεί από τις τέσσερις δαγκανίτσες που έχει για φρένα και ότι ο αερόσα­κος κάνει περισσότερη ζημιά απ' ό,τι καλό αν δεν φοράω ζώνη ασφαλείας. Επίσης ότι, αν συγ­κρουστούν δύο αυτοκίνητα που κινούνται με εξήντα χιλιόμετρα την ώρα και τα δύο, η τελική πρό­σκρουση είναι της τάξεως των εκατόν είκοσι χιλιομέτρων. Και δεν κατάλαβα ποτέ γιατί δεν πα­ρέχονται φυλλάδια κατά την αγορά που να δείχνουν τις εικό­νες των θυμάτων παλαιότερων τροχαίων, από το νεκροτομείο.

Ούτως ή άλλως, οι υποψήφιοι αγοραστές είναι ενήλικες οι οποίοι μάλιστα μπαίνουν συνε­χώς στο you tube για να χαζέψουν τέτοια φρικαλέα θεάματα. Δεν γί­νεται απλώς να μετράμε νούμερα στις εφημερίδες και να κλαίμε εκ των υστέρων ή να αδιαφορούμε γιατί απλούστατα αποκλείεται να συμβεί στο δικό μας παιδί. (Των άλλων ήταν άτυχα.) Δεν μπορώ να ζητήσω ευθύνες από τους νέ­ους. Υπήρξα και εγώ είκοσι χρό­νων και ξέρω ότι απλώς υπήρξα τυχερός. Οι νεαρές ηλικίες είναι ενθουσιώδεις, παρορμητικές και ανυπόμονες. Έτσι πρέπει να εί­ναι. Άρα πρέπει οι μεγαλύτεροι να φροντίσουμε γι' αυτούς.

Μπο­ρεί να τα γράφουν τα περιοδικά αυτοκινήτου ξανά και ξανά αυτά τα θέματα, αλλά είναι αλλιώς να παίρνει ο νέος μια ψυχρολουσία κατά την παραλαβή του καινούρ­γιου του αυτοκινήτου. Ας βλέ­πουμε λουλούδια στους δρόμους μας μόνο την άνοιξη όταν ανθί­ζουν ούτως ή άλλως οι πικρο­δάφνες.

Από το περιοδικό:

GK Φεβρουαρίου 2009