Ήταν 22 Απριλίου 1906, πριν από 103 χρόνια, όταν πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα η μοναδική μεσοολυμπιάδα στην ιστορία των Ολυμπιακών αγώνων(22/04/1906-02/05/1906).
Σκοπός της ολυμπιάδας αυτής ήταν να αναζωπυρωθεί το ολυμπιακό πνεύμα της εποχής, λόγο των μέτριων αγώνων του Παρισιού και του Σαιντ Λούις (1900 & 1904) που θύμιζαν κάτι μεταξύ τσίρκου και πανηγυριού και που έγιναν αφορμή να υπάρξουν φωνές για κατάργησή τους.
Εμπνευστές της οργάνωσης ήταν ο Βασιλεύς της Ελλάδος Γεώργιος Ά, οποίος ήθελε την μόνιμη διεξαγωγή των αγώνων στον φυσικό τους τόπο την Ελλάδα και ο Δημήτριος Βικέλας πρώτος πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής (ΔΟΕ).
Μετά από την διοργάνωση του 1896 και την επιτυχία που είχαν οι αγώνες πολλοί έλληνες αλλά και ξένοι συζήτησαν το ενδεχόμενο να τελούνται μόνιμα οι αγώνες στην Αθήνα. Όμως τα οικονομικά της Ελλάδος δεν ήταν σε υψηλό βαθμό για να δώσουν το δικαίωμα στην Αθήνα να έχει μόνιμα την διοργάνωση.
Οι αγώνες που αναφέρουμε έγιναν στην Αθήνα και έμελλε να μείνουν στην ιστορία σαν Μεσοολυμπιακοί ή Ενδιάμεσοι Αγώνες.
Η Αθήνα ήταν καταπληκτική ως διοργανώτρια πόλη εκείνες τις μέρες, κάτι που αναγνωρίστηκε από όλους τους καλεσμένους μας και βέβαια τους 884 αθλητές που πήραν μέρος. Συγκεκριμένα συγκεντρώθηκαν 877 αθλητές και 7 αθλήτριες από 21 χώρες. Από οργανωτικής πλευράς οι λεπτομέρειες για την διεξαγωγή των αθλημάτων ήταν πολύ καλά μελετημένες. Το ελληνικό φίλαθλο κοινό ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα και έδωσε ένα δυνατό παρόν στις κερκίδες, γεγονός που εντυπωσίασε τους ξένους επισκέπτες..
Τους αγώνες οικονομικά βοήθησαν τα εισιτήρια διαρκείας και η εκτύπωση μιας σειράς 14 γραμματοσήμων.
Η Μεσοολυμπιάδα αυτή είχε μεγάλη επιτυχία. Έδωσε μια απάντηση σε όσους δεν ήθελαν να γίνονται οι αγώνες κάθε 4 χρόνια στην Αθήνα και βοήθησε πολύ στην συνέχιση των Ολυμπιακών παιχνιδιών αφού μετά τις αποτυχημένες του Παρισιού και του Σαιντ Λούης κινδύνευσε η διοργάνωση να σταματήσει.
Για πρώτη φορά παρουσιάσθηκε μια επίσημη αμερικάνικη ομάδα που επιλέχτηκε από το USOC. Μάλιστα οι η ομάδα αυτή είχε 11 πρωτιές από τα 21 αγωνίσματα του στίβου.
Μετά τους αμερικανούς οι χώρες που κατέκτησαν χρυσά μετάλλια ήταν οι Μεγάλη Βρετανία (3), η Σουηδία (2) και από ένα μετάλλιο ο Καναδάς, η Γαλλία, η Ουγγαρία, η Φιλανδία και η Ελλάδα. Το μοναδικό χρυσό μετάλλιο της χώρας μας στο στίβο πήρε ο Νίκος Γεωργαντάς (1888-1958) στην Λιθοβολία.
Αρχικά, με απαίτηση των Ελλήνων, ήταν στο πρόγραμμα να οργανώνονται αγώνες στα μεσοδιαστήματα μεταξύ των διοργανώσεων των Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά τα οικονομικά προβλήματα και ο πόλεμος απέτρεψαν - με τις ευχές μάλιστα της ΔΟΕ, που δεν ήθελε μια τέτοια εξέλιξη - τη φιλοξενία τους το 1910 και 1914. Έτσι πέρασαν στην ιστορία, σαν μεσολυμπιάδα χωρίς ποτέ να αποκτήσουν και αρίθμηση, στη σειρά των Ολυμπιακών Αγώνων.
Παρόλα αυτά τα τελευταία χρόνια υπήρξαν θετικές κινήσεις και μάλιστα από το εξωτερικό. Ακούστηκαν πολλές φωνές για την αναγνώριση της διοργάνωσης και την είσοδο της στην επίσημη αρίθμηση των ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ. Η μεγαλύτερη πίεση έχει προέλθει από την διεθνή ένωση ιστορικών Ολυμπιακών Αγώνων, που έχει έδρα την Ολλανδία.Το προεδρείο της μάλιστα έστειλε γράμμα στον πρόεδρο Ζακ Ρογκ, με το οποίο ζητεί την επίσημη αναγνώριση των αγώνων του 1906 και προτείνει ως αρίθμηση το 3 Α .
Από τα αξιοσημείωτα των αγώνων
Από τα αξιοσημείωτα ήταν ο θρίαμβος του Δημήτρη Τόφαλου, νικητή στην άρση βαρών, στην μνήμ
η του οποίου γίνεται σήμερα διεθνές τουρνουά άρσης βαρών. Νίκησε σε αγώνα μπαράζ τον αυστριακό γίγαντα Στάινμπαχ. Ο Δημήτρης Τόφαλος όταν ήταν δώδεκα χρονών χτυπήθηκε από ένα βαγόνι πολύ άσχημα στο χέρι του. Ο πατέρας του αντέδρασε στην απόφαση των γιατρών να κόψουν το χέρι του παιδιού του και με τις προπονήσεις βρήκε και πάλι τις δυνάμεις του, αν και το χτυπημένο χέρι του ήταν κοντύτερο.
Χαρακτηριστική είναι και η νίκη της Εσμε Σημιριώτου στο τένις γυναικών και του Γιώργου Αλιμπράντη στην "Αναρρίχηση επί κάλω".
Οι μνήμες ήταν ακόμα νωπές από τον θρίαμβο του Σπύρου Λούη στον μαραθώνιο δρόμο, δέκα χρόνια πριν. Οι προσφορές από επιχειρηματίες της εποχής έδιναν και έπαιρναν για τον νικητή του αγωνίσματος, στην περίπτωση που θα ήταν και πάλι έλληνας. Οι έλληνες φίλαθλοι όμως απογοητεύτηκαν. Πρώτος μπήκε στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο ο καναδός William Shering. Ο καναδός νικητής είχε αναγκαστεί να παραιτηθεί από την δουλειά του, να φανεί τυχερός στον ιππόδρομο όπου και κέρδισε και τέλος να έρθει στην Αθήνα δύο μήνες πριν από τους αγώνες. Αναγκάστηκε να δουλεύει και να προπονείται. Τελικά για την νίκη του πήρε ένα σημαντικό χρηματικό έπαθλο από την πατρίδα του.
Ένας καναδός αθλητής του επί κοντώ, με μεγάλες προοπτικές για διάκριση, έχασε το κοντάρι του στο τρένο που τον μετέφερε από την Ιταλία στην Ελλάδα και χρησιμοποίησε ένα δανεικό κοντάρι το οποίο όμως έσπασε στην προπόνηση. Τελικά απέτυχε.
Άλλο ένα φαβορί της αμερικάνικης ομάδας για χρυσό μετάλλιο στο άλμα εις ύψος ανδρών, χτύπησε σοβαρά μέσα στο πλοίο που τους μετέφερε από μία τρικυμία και περιορίστηκε στην τρίτη θέση.
Μία πολιτική πράξη έγινε στους αγώνες όταν ένας βρετανός αθλητής, ιρλανδικής καταγωγής και νικητής στο τριπλούν, κατέβασε την βρετανική σημαία και ανύψωσε την σημαία της Ιρλανδίας.
Στα μετάλλια κυριάρχησε η Γαλλία, ενώ δεύτερες ήταν οι ΗΠΑ και τρίτη η Ελλάδα. Οι αμερικανοί συνέχισαν την κυριαρχία τους στον στίβο. Το καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο ήταν γεμάτο από 70.000 θεατές, αν και οι αγώνες δεν είχαν επίσημο χαρακτήρα.
Πηγές :
http://www.sport.gr/default.asp?pid=52&aid=10669
http://dide.flo.sch.gr/Ergasies/History_OG/1906_Athens.html
http://www.laosver.gr/news/local/5538.html
Σκοπός της ολυμπιάδας αυτής ήταν να αναζωπυρωθεί το ολυμπιακό πνεύμα της εποχής, λόγο των μέτριων αγώνων του Παρισιού και του Σαιντ Λούις (1900 & 1904) που θύμιζαν κάτι μεταξύ τσίρκου και πανηγυριού και που έγιναν αφορμή να υπάρξουν φωνές για κατάργησή τους.
Εμπνευστές της οργάνωσης ήταν ο Βασιλεύς της Ελλάδος Γεώργιος Ά, οποίος ήθελε την μόνιμη διεξαγωγή των αγώνων στον φυσικό τους τόπο την Ελλάδα και ο Δημήτριος Βικέλας πρώτος πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής (ΔΟΕ).
Μετά από την διοργάνωση του 1896 και την επιτυχία που είχαν οι αγώνες πολλοί έλληνες αλλά και ξένοι συζήτησαν το ενδεχόμενο να τελούνται μόνιμα οι αγώνες στην Αθήνα. Όμως τα οικονομικά της Ελλάδος δεν ήταν σε υψηλό βαθμό για να δώσουν το δικαίωμα στην Αθήνα να έχει μόνιμα την διοργάνωση.
Οι αγώνες που αναφέρουμε έγιναν στην Αθήνα και έμελλε να μείνουν στην ιστορία σαν Μεσοολυμπιακοί ή Ενδιάμεσοι Αγώνες.
Η Αθήνα ήταν καταπληκτική ως διοργανώτρια πόλη εκείνες τις μέρες, κάτι που αναγνωρίστηκε από όλους τους καλεσμένους μας και βέβαια τους 884 αθλητές που πήραν μέρος. Συγκεκριμένα συγκεντρώθηκαν 877 αθλητές και 7 αθλήτριες από 21 χώρες. Από οργανωτικής πλευράς οι λεπτομέρειες για την διεξαγωγή των αθλημάτων ήταν πολύ καλά μελετημένες. Το ελληνικό φίλαθλο κοινό ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα και έδωσε ένα δυνατό παρόν στις κερκίδες, γεγονός που εντυπωσίασε τους ξένους επισκέπτες..
Τους αγώνες οικονομικά βοήθησαν τα εισιτήρια διαρκείας και η εκτύπωση μιας σειράς 14 γραμματοσήμων.
Η Μεσοολυμπιάδα αυτή είχε μεγάλη επιτυχία. Έδωσε μια απάντηση σε όσους δεν ήθελαν να γίνονται οι αγώνες κάθε 4 χρόνια στην Αθήνα και βοήθησε πολύ στην συνέχιση των Ολυμπιακών παιχνιδιών αφού μετά τις αποτυχημένες του Παρισιού και του Σαιντ Λούης κινδύνευσε η διοργάνωση να σταματήσει.
Για πρώτη φορά παρουσιάσθηκε μια επίσημη αμερικάνικη ομάδα που επιλέχτηκε από το USOC. Μάλιστα οι η ομάδα αυτή είχε 11 πρωτιές από τα 21 αγωνίσματα του στίβου.
Μετά τους αμερικανούς οι χώρες που κατέκτησαν χρυσά μετάλλια ήταν οι Μεγάλη Βρετανία (3), η Σουηδία (2) και από ένα μετάλλιο ο Καναδάς, η Γαλλία, η Ουγγαρία, η Φιλανδία και η Ελλάδα. Το μοναδικό χρυσό μετάλλιο της χώρας μας στο στίβο πήρε ο Νίκος Γεωργαντάς (1888-1958) στην Λιθοβολία.
Αρχικά, με απαίτηση των Ελλήνων, ήταν στο πρόγραμμα να οργανώνονται αγώνες στα μεσοδιαστήματα μεταξύ των διοργανώσεων των Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά τα οικονομικά προβλήματα και ο πόλεμος απέτρεψαν - με τις ευχές μάλιστα της ΔΟΕ, που δεν ήθελε μια τέτοια εξέλιξη - τη φιλοξενία τους το 1910 και 1914. Έτσι πέρασαν στην ιστορία, σαν μεσολυμπιάδα χωρίς ποτέ να αποκτήσουν και αρίθμηση, στη σειρά των Ολυμπιακών Αγώνων.
Παρόλα αυτά τα τελευταία χρόνια υπήρξαν θετικές κινήσεις και μάλιστα από το εξωτερικό. Ακούστηκαν πολλές φωνές για την αναγνώριση της διοργάνωσης και την είσοδο της στην επίσημη αρίθμηση των ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ. Η μεγαλύτερη πίεση έχει προέλθει από την διεθνή ένωση ιστορικών Ολυμπιακών Αγώνων, που έχει έδρα την Ολλανδία.Το προεδρείο της μάλιστα έστειλε γράμμα στον πρόεδρο Ζακ Ρογκ, με το οποίο ζητεί την επίσημη αναγνώριση των αγώνων του 1906 και προτείνει ως αρίθμηση το 3 Α .
Από τα αξιοσημείωτα των αγώνων
Από τα αξιοσημείωτα ήταν ο θρίαμβος του Δημήτρη Τόφαλου, νικητή στην άρση βαρών, στην μνήμ
η του οποίου γίνεται σήμερα διεθνές τουρνουά άρσης βαρών. Νίκησε σε αγώνα μπαράζ τον αυστριακό γίγαντα Στάινμπαχ. Ο Δημήτρης Τόφαλος όταν ήταν δώδεκα χρονών χτυπήθηκε από ένα βαγόνι πολύ άσχημα στο χέρι του. Ο πατέρας του αντέδρασε στην απόφαση των γιατρών να κόψουν το χέρι του παιδιού του και με τις προπονήσεις βρήκε και πάλι τις δυνάμεις του, αν και το χτυπημένο χέρι του ήταν κοντύτερο.Χαρακτηριστική είναι και η νίκη της Εσμε Σημιριώτου στο τένις γυναικών και του Γιώργου Αλιμπράντη στην "Αναρρίχηση επί κάλω".
Οι μνήμες ήταν ακόμα νωπές από τον θρίαμβο του Σπύρου Λούη στον μαραθώνιο δρόμο, δέκα χρόνια πριν. Οι προσφορές από επιχειρηματίες της εποχής έδιναν και έπαιρναν για τον νικητή του αγωνίσματος, στην περίπτωση που θα ήταν και πάλι έλληνας. Οι έλληνες φίλαθλοι όμως απογοητεύτηκαν. Πρώτος μπήκε στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο ο καναδός William Shering. Ο καναδός νικητής είχε αναγκαστεί να παραιτηθεί από την δουλειά του, να φανεί τυχερός στον ιππόδρομο όπου και κέρδισε και τέλος να έρθει στην Αθήνα δύο μήνες πριν από τους αγώνες. Αναγκάστηκε να δουλεύει και να προπονείται. Τελικά για την νίκη του πήρε ένα σημαντικό χρηματικό έπαθλο από την πατρίδα του.
Ένας καναδός αθλητής του επί κοντώ, με μεγάλες προοπτικές για διάκριση, έχασε το κοντάρι του στο τρένο που τον μετέφερε από την Ιταλία στην Ελλάδα και χρησιμοποίησε ένα δανεικό κοντάρι το οποίο όμως έσπασε στην προπόνηση. Τελικά απέτυχε.
Άλλο ένα φαβορί της αμερικάνικης ομάδας για χρυσό μετάλλιο στο άλμα εις ύψος ανδρών, χτύπησε σοβαρά μέσα στο πλοίο που τους μετέφερε από μία τρικυμία και περιορίστηκε στην τρίτη θέση.
Μία πολιτική πράξη έγινε στους αγώνες όταν ένας βρετανός αθλητής, ιρλανδικής καταγωγής και νικητής στο τριπλούν, κατέβασε την βρετανική σημαία και ανύψωσε την σημαία της Ιρλανδίας.
Στα μετάλλια κυριάρχησε η Γαλλία, ενώ δεύτερες ήταν οι ΗΠΑ και τρίτη η Ελλάδα. Οι αμερικανοί συνέχισαν την κυριαρχία τους στον στίβο. Το καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο ήταν γεμάτο από 70.000 θεατές, αν και οι αγώνες δεν είχαν επίσημο χαρακτήρα.
Πηγές :
http://www.sport.gr/default.asp?pid=52&aid=10669
http://dide.flo.sch.gr/Ergasies/History_OG/1906_Athens.html
http://www.laosver.gr/news/local/5538.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου