Τέτοιες ώρες σαν σήμερα το 1987 βγήκαμε στους δρόμους και συγκεντρωθήκαμε στην Πλατεία Ομονοίας να πανηγυρίσουμε την περήφανη νίκη της Εθνικής μας ομάδας μπάσκετ και την κατάκτηση του κυπέλου του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Μπάσκετ 1987.
Αξέχαστες στιγμές…
Διαβάστε πώς περιγράφεται η σημαντική αυτή στιγμή του ελληνικού αθλητισμού στο βιβλίο του Δήμου.Σωτ.Μανίκα-Οι μεγάλες στιγμές του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΜΠΑΣΚΕΤ
25ο ΠΑΝΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΑΝΔΡΩΝ (ΑΘΗΝΑ 3-14/6/87)
Ο μεγαλύτερος θρίαμβος του ελληνικού ομαδικού αθλητισμού:
Η Εθνική Ελλάδος Μπάσκετ πρωταθλήτρια Ευρώπης 1987
Ο ελληνικός αθλητισμός δεκαετίες ολόκληρες επιζητούσε ένα αγωνιστικό θαύμα. Ένα διεθνές κατόρθωμα σε οποιοδήποτε άθλημα εκτός λογικών προγνωστικών. Κάτι που θα συντάραζε ολόκληρο τον αθλητικό κόσμο αλλά πρώτα και κύρια εμάς τους Έλληνες. Τους μαθημένους στην αθλητική αφάνεια και τη μετριότητα, τους εθισμένους στο χειροκρότημα και το θαυμασμό των ξένων ειδώλων. Τους μόνιμα αυτοσαρκαζόμενους σαν τους «φτωχούς συγγενείς» του διεθνούς αθλητισμού κορυφής.
Έπρεπε κάποτε ν' απαλλαγούμε απ' όλα αυτά τα συμπλέγματα και κόμπλεξ κατωτερότητας, τουλάχιστον στον αθλητισμό, ο οποίος, αν μη τι άλλο, γεννήθηκε, μεγαλούργησε και ξαναγεννήθηκε στην Ελλάδα. Έπρεπε, επιτέλους, κι εμάς να μας χειροκροτήσουν οι άλλοι. Να μας χειροκροτήσουν ως αδιαμφισβήτητα πρώτους και καλύτερους. Ως πρωταθλητές Ευρώπης.
Η Εθνική Ελλάδος Μπάσκετ πέρασε στην Ιστορία ως η ομάδα-θρύλος του ελληνικού αθλητισμού. Και πέρασε μ' αυτό το ζηλευτό χαρακτηρισμό, γιατί έκανε το μεγάλο όνειρο πραγματικότητα. Δίκαιη η ανταμοιβή. Ελάχιστος ο φόρος τιμής, αν αναλογιστούμε τι ακριβώς πέτυχε, τι μας πρόσφερε και κυρίως από τι μας απάλλαξε αυτό το εξαιρετικά χαρισματικό συγκρότημα.
Μέσα σε 12 μέρες, η Εθνική Ελλάδος Μπάσκετ πραγματικά συγκλόνισε τον τόπο. Αποθεώθηκε έξαλλα και αγαπήθηκε παράφορα από τη μια άκρη της Ελλάδας ως την άλλη, γιατί μετέτρεψε τη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή διοργάνωση του μπάσκετ σε δική της υπόθεση. Ήταν πραγματικά εκπληκτικό και συνάμα απίστευτο να βλέπεις τους μεγάλους και ισχυρούς της Γηραιάς Ηπείρου να υποκύπτουν σ ένας μετά τον άλλο μέχρι η εκπληκτική εκείνη ομάδα να σηκώσει ψηλά το «χρυσό» κύπελλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης. Ήταν η αποθέωση αλλά και ταυτόχρονα η «ανάσταση» για το μπάσκετ και τον ελληνικό αθλητισμό στο σύνολο του. Ήταν προς όλους ένα μήνυμα σαφές και μεγαλόπρεπο: «Ναι, μπορούμε κι εμείς να είμαστε πρώτοι». Ήταν πραγματικά η πιο μεγάλη, η πιο συγκλονιστική στιγμή του ελληνικού αθλητισμού από τη μέρα της σύγχρονης γέννησης του.
Ευρωμπάσκετ '87: Το γήπεδο, οι συμμετοχές, η κλήρωση
Το 25ο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ανδρών (το ευρύτατα γνωστό ως Ευρωμπάσκετ '87) υπήρξε η μεγαλύτερη διοργάνωση του μπάσκετ που ανατέθηκε (μέχρι τότε) στην Ελλάδα. Οι 46 αγώνες του, παρότι στην αρχή είχε αποφασιστεί να διεξαχθούν σε περισσότερα γήπεδα, έγιναν τελικά όλοι σιο περίφημο κλειστό στάδιο του Πειραιά, το Ειρήνης και Φιλίας, η χωρητικότητα του οποίου έφτανε άνετα τους 16.000 θεατές. Είχε να συμβεί πάρα πολλά χρόνια κάτι τέτοιο σε πανευρωπαϊκούς αγώνες. Όλοι, δηλαδή, οι αγώνες της τελικής φάσης να διεξαχθούν στην ίδια πόλη και το ίδιο γήπεδο.
Το σύστημα διεξαγωγής των τελικών αγώνων ήταν και αυτό καινούριο. Οι 12 ομάδες των τελικών χωρίστηκαν σε δύο ομίλους των έξι. Οι τέσσερις πρώτοι κάθε ομίλου προκρίνονταν στην επόμενη φάση (προημιτελική ή φάση των «8») με τον πρώτο του ενός ομίλου ν' αντιμετωπίζει τον τέταρτο του άλλου και το δεύτερο ν' αντιμετωπίζει τον τρίτο και αντίστοιχα. Οι νικητές έφταναν οτα ημιτελικά και έπαιζαν για τις θέσεις 1-4, ενώ οι ηττημένοι για τις θέσεις 5-8. Οι δε δύο τελευταίοι των δύο αρχικών ομίλων (των «6») έπαιζαν μεταξύ τους (χιαστί) για τις θέσεις 9-12.
Οι 12 χώρες που έλαβαν μέρος στο 25ο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ήταν ν\ Ελλάδα ως διοργανώτρια χώρα, η Σοβιετική Ένωση, η Τσεχοσλοβακία, η Ιταλία, η Ισπανία, η Δ. Γερμανία, η Γαλλία και η Γιουγκοσλαβία ως απευθείας προκρινόμενες, αφού κατέλαβαν τις θέσεις 1-7 στο προηγούμενο Πανευρωπαϊκό (Γερμανία 1985), και η Πολωνία, η Ρουμανία, το Ισραήλ και η Ολλανδία ως προκρινόμενες από το τσάλεντζ ράουντ (προκριματική φάση) του Βελγίου.
Η κλήρωση των δύο ομίλων επιφύλαξε στη χώρα μας ένα πραγματικό σοκ. Βρέθηκε στον α' όμιλο μαζί με τη Σοβιετική Ένωση, τη Γιουγκοσλαβία, την Ισπανία, τη Γαλλία και τη Ρουμανία. Με όλη, δηλαδή, την αφρόκρεμα του ευρωπαϊκού μπάσκετ, πλην της Ιταλίας, η οποία μετείχε στο β' όμιλο μαζί με την Τσεχοσλοβακία, την Πολωνία, την Ολλανδία, τη Δ. Γερμανία και το Ισραήλ. Είχαμε πέσει θύμα πραγματικά απίθανων συγκυριών. Η Γιουγκοσλαβία π.χ. κληρώθηκε στον όμιλο μας ως ομάδα δεύτερης δυναμικότητας (!!!), αφού έτυχε στο προηγούμενο πανευρωπαϊκό να τερματίσει 7η. Οι προσπάθειες που έγιναν ν' αλλάξει όμιλο η εθνική μας ομάδα έπεσαν στο κενό, παρότι το επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε ήταν και υπαρκτό και ισχυρό. Ο κίνδυνος, δηλαδή, της οικονομικής αποτυχίας ίων αγώνων, αν η Ελλάδα δεν κατάφερνε να προκριθεί ούτε καν στην προημιτελική τους φάση.
Η πρώτη φάση των αγώνων
Η μεγάλη γιορτή του μπάσκετ ξεκίνησε στις 3 Ιουνίου 1987, μέρα Τετάρτη, με μεγάλο φαβορί την πανίσχυρη ομάδα της Σοβιετικής Ένωσης και αουτσάιντερ τη Γιουγκοσλαβία, την Ιταλία και την Ισπανία. Η Εθνική Ελλάδος, στόχος της οποίας ήταν μια θέση στην α' εξάδα και κρυφός πόθος κάποιο μετάλλιο, συντρίβει παρά το τρακ της πρεμιέρας μετά από επιβλητική εμφάνιση τη Ρουμανία 109-77, με τον Νίκο Γκάλη να πετυχαίνει 44 πόντους και τον Παν. Φασούλα με 20 πόντους και 15 ριμπάουντ να εντυπωσιάζει κάτω από τα καλάθια.
Τη δεύτερη μέρα (4/6) των αγώνων, έχουμε τον πρώτο μεγάλο θρίαμβο της εθνικής ομάδας. Η περίφημη Γιουγκοσλαβία ηττάται με 84-78. Ο Ν. Γκάλης πιστοποιεί πως είναι ο πρώτος ανάμεσα στους καλύτερους, διαλύοντας κάθε αμυντικό σύστημα των μεγάλων αντιπάλων μας πετυχαίνοντας 44 πόντους, ενώ ο παθιασμένος Παναγιώτης Γιαννάκης κάνει σχεδόν τα πάντα με 11 πόντους, 12 ριμπάουντ (!), 3 ασίοτ, 4 κλεψίματα. Απίστευτα μεγάλη νίκη. Είχαμε να κερδίσουμε τους Γιουγκοσλάβους, ουσιαστικά, από το 1953 (φιλικό στο Βελιγράδι 65-59). Οι νίκες του 1979 στους βαλκανικούς και μεσογειακούς αγώνες είχαν επιτευχθεί επί μιας «πειραματικής» εθνικής ομάδας των Γιουγκοσλάβων που καμιά σχέση δεν είχε με την αυθεντική και αχτύπητη εθνική τους ομάδα (των Τσόσιτς, Κιτσάνοβιτς, Νταλιμπάκιτς, Σλάβνιτς, Γιέρκοφ,
Ντελίμπασιτς κ.ά.), η οποία ένα χρόνο πριν (1978) είχε αναδειχτεί παγκόσμια πρωταθλήτρια και ένα χρόνο αργότερα (1980) κέρδιζε το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο μέσα στη Μόσχα. Όλος ο κόσμος, πλέον, κυριολεκτικά ξεσηκώνεται και θέλει με κάθε τρόπο να σταθεί δίπλα στα παιδιά της Εθνικής, γιατί όλοι κάπου διαισθάνονται πως με την ανάλογη συμπαράσταση μπορούν να φτάσουν πολύ ψηλά. Τα εισιτήρια των αγώνων από τη μέρα εκείνη εξαφανίζονται.
Επόμενος αντίπαλος της Εθνικής μας (τρίτη αγωνιστική 6/6) η Ισπανία του Αντόνιο Μιγκέλ Ντιάζ και των μεγάλων άσων Σαν Επιφάνια, Σιμπίλιο, Χιμένεθ, Βιγιακάμπα, Σολοθάμπαλ, Ρομάι, Μοντέρο, Μαρτίνεθ, Μαργκάλ, Φ. Αρσέγκα. Η ελληνική ομάδα χωρίς να το καταλάβει χάνει το παιχνίδι εύκολα (89-106), παρά τη μεγάλη εμφάνιση του Π. Φασούλα (20 πόντοι, 10 ριμπάουντ) και τους 35 πόντους του ασταμάτητου Ν. Γκάλη. Ο τραυματισμός του Ν. Φιλίππου, βασικού παίκτη της α' πεντάδας στο παιχνίδι με τη Γιουγκοσλαβία, άφησε, όπως φάνηκε, μεγάλο κενό, το οποίο στο διάστημα μιας μέρας δε στάθηκε δυνατό να καλυφθεί, αφού έπρεπε ν' αλλάξει το στιλ και Ο τρόπος ανάπτυξης ολόκληρης της ομάδας.
Με τη βαριά ήττα στην πλάτη της, η Εθνική μας κατεβαίνει την τέταρτη μέρα των αγώνων (7/6) να αντιμετωπίσει την αχτύπητη, όπως είχε ήδη δείξει στους προηγούμενους αγώνες, Σοβιετική Ένωση. Όλοι περίμεναν ένα άνισο παιχνίδι και νίκη των πρωταθλητών Ευρώπης με μεγάλη διαφορά. Η πραγματικότητα, όμως, ήταν τελείως διαφορετική. Η Εθνική Ελλάδος παίζοντας εκ πληκτικό μπάσκετ, με κορυφαίους τους Ν. Γκάλη (31 πόντοι) και Παν. Φασούλα (13 πόντοι, 13 ριμπάουντ), καθήλωσε τους Σοβιετικούς στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα σε παθητικό ρόλο. Παρ' όλα αυτά, δε νίκησε. Η διαιτησία, και ιδιαίτερα ο Τσεχοσλοβάκος Κοτλέμπα (ο άλλος ήταν ο Άγγλος Ρίτσαρτσον), την ανάγκασε σε ήττα με 69-66. Ήταν, νωρίς άλλο, το πιο άδικο αποτέλεσμα του πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος.
Και φτάνουμε στην πέμπτη μέρα (8/6) των αγώνων, τελευταία της α' φάσης. Η Εθνική μας, ενώ έχει εντυπωσιάσει κλέβοντας την παράσταση, κινδύνευε να μείνει έξω από την προημιτελική φάση, αν έχανε τον αγώνα από την πάντα ισχυρή και επικίνδυνη Γαλλία των Ντακουρί, Οστρόφσκι, Ντεμορί, Ιφναγκέλ, Ντιμπουισόν, Μπενιό, αφού κανένα απ' όλα τ' άλλα αποτελέσματα του ομίλου της δεν ήταν ευνοϊκό γι' αυτήν. Η ομάδα αυτή, όμως, είχε πολλά χαρίσματα και ένα φίλαθλο κόσμο που «ανάσταινε ακόμη και νεκρούς», όπως δήλωσε και ο προπονητής των Γάλλων, Ζαν Γκαλ. Ήταν, λοιπόν, αδύνατο να αποτύχει. Νίκησε εύκολα τους φιλόδοξους Γάλλους (82-69), με τον εκπληκτικό Ν. Γκάλη να σημειώνει 34 πόντους και τον Παν. Γιαννάκη να κάνει για μία ακόμη φορά τα πάντα (10 πόντοι, 10 ριμπάουντ, 3 ασσίστ, 3 κλεψίματα) και προκρίθηκε στους «8» της διοργάνωσης (ως 4η στον όμιλο της), κάτι το οποίο είχε να πετύχει από τους Πανευρωπαϊκούς του 1965 που είχαν γίνει στη Μόσχα.
Οι ιστορικοί θρίαμβοι
Τα ζευγάρια των προημιτελικών έχουν πλέον διαμορφωθεί: Σοβιετική Ένωση - Τσεχοσλοβακία, Γιουγκοσλαβία - Πολωνία, Ισπανία - Δ. Γερμανία και η Ελλάδα κόντρα στην πρώτη και αήττητη του άλλου ομίλου Ιταλία των φημισμένων άσων Ρίβα, Τζεντίλε, Μανίφικο, Κόστα, Μπρουναμόντι, Βιλάλτα, Μοραντότι, Μοντέκι, Καρέρα, Τονούτ, Ιακοπίνι.
Η Εθνική μας στο μεγάλο και ιστορικό εκείνο αγώνα έπαιζε τα πάντα. Με νίκη θα γνώριζε την αποθέωση και τη διεθνή καταξίωση διεκδικώντας, επιπλέον, ένα μετάλλιο, με ήττα θα επέστρεφε στη μετριότητα και την αφάνεια, αφού οι εκπληκτικές εμφανίσεις της πρώτης φάσης των αγώνων γρήγορα θα ξεχνιόντουσαν απ' όλους.
Το έργο, όμως, ήταν εξαιρετικά δύσκολο, αφού, εκτός της δυναμικότητας και της εμπειρίας (από παρόμοιους αγώνες) των αντιπάλων της, είχε να αντιμετωπίσει και μια τραγικά αρνητική παράδοση. Από το 1949, όταν κατέκτησε σ' εκείνο το υποβαθμισμένο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα την τρίτη θέση, δεν κατόρθωσε ποτέ να πάρει καλύτερη θέση από την 8η, ενώ με την Εθνική Ιταλίας μετρούσε 17 ήττες σε 17 αγώνες!!!
Όταν το παιχνίδι ξεκίνησε το βράδυ εκείνης της Τετάρτης (10/6), κανείς δεν πίστευε αυτό που συνέβη κατά τη διάρκεια του. Κανείς, εκτός από τους ίδιους τους διεθνείς μας. Η δήλωση, άλλωστε, του Ν. Γκάλη έμεινε ιστορική: «Σήμερα δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουμε. Το είδα στα μάτια των Ιταλών στην προθέρμανση, πριν από τον αγώνα». Η Εθνική Ελλάδος έπαιξε τη μεγάλη Εθνική Ιταλίας (2η Ολυμπιονίκης το 1980, πρωταθλήτρια Ευρώπης το 1983, τρίτη το 1985) σαν «τη γάτα με το ποντίκι». Αποδίδοντας μπάσκετ απίστευτης ποιότητας, ομορφιάς και ουσίας, στην κυριολεξία διέλυσε τους ανήμπορους να αντιδράσουν Ιταλούς. Η διαφορά κλάσης ανάμεσα στις δυο ομάδες ήταν πραγματικά εμφανής και το τελικό σκορ 90-78 (ημίχρονο 49-35) πολύ μικρό για να την αποτυπώσει. Εξάλλου, ο ίδιος ο Βαλέριο Μπιανκίνι, ο «φιλόσοφος» προπονητής της Σκουάντρα Ατζουρα, ευθαρσώς το παραδέχτηκε: «Ήταν αδύνατο να αντιμετωπίσουμε αυτή την ομάδα και μάλιστα σε μια τέτοια έδρα...». Κορυφαίοι της Εθνικής μας σ' εκείνο τον απίστευτο «περίπατο» οι Ν. Γκάλης που συνέχισε τις μαγικές του εμφανίσεις πετυχαίνοντας 38 πόντους, Π. Γιαννάκης στην πιο μεγάλη του εμφάνιση σ' αυτό το πρωτάθλημα με 22 πόντους (4 τρίποντα), 6 ριμπάουντ, 4 ασΐστ, 3 κλεψίματα και ο Αργύρης Καμπούρης ο οποίος πραγματοποιώντας τη μεγαλύτερη εμφάνιση της καριέρας του (14 πόντοι, 11
ριμπάουντ, 4 κλεψίματα) έκανε τους Ιταλούς να παραμιλούν και να γράφουν την άλλη μέρα: «Μας διέλυσε ένας πρώην χτίστης».
Η Ελλάδα, λοιπόν, στους «4» του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Απίστευτο! Μια μικρή χωρά, χωρίς παράδοση μεγάλων αποτελεσμάτων στο μπάσκετ, διεκδικεί μια θέση στο μεγάλο τελικό. Αντίπαλος και πάλι η «μεγάλη των πλάβι σχολή», η Εθνική Γιουγκοσλαβίας, που στον προημιτελικό γύρο διέσυρε την Πολωνία με 128-81.
Όλοι δικαιολογημένα αναρωτιούνται: «Είναι δυνατό σ' έναν τέτοιο θεσμό και μέσα σε τόσο λίγες μέρες μια ομάδα να χάσει από κάποια άλλη δύο φορές συνέχεια, όταν μάλιστα η μία ομάδα είναι η Γιουγκοσλαβία και η άλλη η Ελλάδα;». Η απάντηση των περισσότερων ήταν κατηγορηματική: «Όχι, στον τελικό θα πάει η Γιουγκοσλαβία».
Η Εθνική Ελλάδος, όμως, είχε άλλη άποψη. Ανατρέποντας κάθε προγνωστικό, κάθε λογική ανάλυση ή επεξήγηση, ακόμα κι αυτούς τους νόμους των πιθανοτήτων, έκανε και πάλι το θαύμα της. Με τον Κώστα Πολίτη να κάνει και πάλι «ματ» στον αείμνηστο Κρέζιμιρ Τσόσιτς, με τον Ν. Γκάλη, εκπληκτικό ηγέτη για μια ακόμη φορά, να σημειώνει 30 πόντους και με έξοχους τον Φάνη Χριοτοδούλου (18 πόντοι με 3 τρίποντα, 6 ριμπάουντ), τον Π. Φασοϋλα (11 πόντοι, 13 ριμπάουντ), τον Παν. Γιαννάκη (14 πόντοι, 7 ριμπάουντ), καθώς και τον εξαιρετικό, ιδίως στα τελευταία κρίσιμα λεπτά, Λιβέρη Ανδρίτσο (8 πόντοι, 6 ριμπάουντ), νίκησε 81-77 για δεύτερη φορά μέσα σε μια εβδομάδα τη μεγάλη Γιουγκοσλαβία των σούπερ άσων Ντ. Πέτροβιτς, Αλ. Πέτροβιτς, Πάσπαλι, Ραντοβάνοβιτς, Βράνκοβιτς, Τσβετιτσιανιν, Γκρμπόβιτς, Ράντοβιτς και των νέων τότε αστέρων Ντίβατς, Ράτζα, Κούκοτς, Τζόρτζεβιτς. Τη θρυλική ομάδα του παγκόσμιου μπάσκετ. Νίκησε την πρώτη ολυμπιονίκη του 1980, την παγκόσμια πρωταθλήτρια του 1970 και 1978, την πρωταθλήτρια Ευρώπης του 1973, 1975 και 1977 και έφτασε πανάξια στο μεγάλο τελικό.
Οι παίκτες, οι προπονητές, οι φίλαθλοι, όλοι οι Έλληνες τα 'χουν χαμένα. Πανηγυρίζουν έξαλλα, μετατρέποντας τη χώρα σ' ένα απέραντο κέντρο χαράς και διασκέδασης. Άλλωστε, το επίτευγμα μοιάζει και είναι θαύμα: Η Ελλάδα κόντρα στη Σοβιετική Ένωση για τον τίτλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης.
Ο αξέχαστος μεγάλος τελικός
Κυριακή 14 Ιουνίου 1987. Όλη η Ελλάδα βρίσκεται στο πόδι. Ο συνηθισμένος ρυθμός της ζωής έχει σχεδόν παραλύσει. Κανείς δεν ασχολείται με τίποτε άλλο παρά μόνο με το μεγάλο τελικό του 25ου Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Είναι ένα φαινόμενο πραγματικά σπάνιο και πρωτόγνωρο μα όμορφο και συναρπαστικό. Ένα ολόκληρο έθνος, ξεχνώντας τις δυσκολίες, τις διαφορές και τις αντιθέσεις του, ζητά ενωμένο σαν μια γροθιά τη νίκη και την κατάκτηση του επίζηλου τίτλου.
Ο αντίπαλος, όμως, είναι μια πανίσχυρη και υπερπλήρης ομάδα. Η ισχυρότερη στον κόσμο (εκτός ΝΒΑ) εκείνη την εποχή, μ' ένα μεγάλο προπονητή στον πάγκο της, το συνταγματάρχη Αλεξάντερ Γκομέλσκι. Μ' ένα παρελθόν αξεπέραστο σε νίκες και θριάμβους: 14 φορές (!!) πρωταθλήτρια Ευρώπης, 3 φορές πρωταθλήτρια κόσμου (1967, 1974, 1982) και μια φορά πρώτη ολυμπιονίκης (1972). Αήττητη στο Ευρωμπάσκετ '87 με 7 νίκες σε 7 αγώνες, αήττητη και στους αγώνες που είχε δώσει με την Εθνική Ελλάδος μέχρι την ιστορική εκείνη μέρα, μετρώντας 12 νίκες σε ισάριθμα παιχνίδια.
Στο μεγάλο τελικό είχαμε, λοιπόν, από τη μια μεριά μια παθιασμένη ομάδα με ολόκληρο το λαό της μικρής χώρας που αντιπροσώπευε στο πλευρό της να ποθεί όσο τίποτε άλλο τον πρώτο της τίτλο και από την άλλη μια θρυλική και αχτύπητη ομάδα, βγαλμένη μέσα από τα γήπεδα μιας παγκόσμιας υπερδύναμης που ξεπερνούσε τα 200 εκατ. κατοίκους, να ζητά ένα ακόμη τρόπαιο για την πλούσια συλλογή της.
Το στάδιο Ειρήνης και Φιλίας ασφυκτικά γεμάτο από 16-17.000 κόσμο, ντυμένο και στολισμένο στα γαλάζια, υποδέχτηκε τους δυο μεγάλους φιναλίοτ μέσα σε μια απίθανα πανηγυρική ατμόσφαιρα. Ώρα Ελλάδος 8 μ.μ. Φασούλας και Τσατσένκο πηδούν για το τζάμπολ, ενώ γύρω τους, στη σέντρα του γηπέδου, τις πρώτες πεντάδες συμπληρώνουν οι Γκάλης, Γιαννάκης, Χριστοδούλου, Καμπούρης για την Ελλάδα και Μαρτσουλιόνις, Χομίτσιους, Βολκόφ, Τιχονένκο για τη Σοβιετική Ένωση.
Όσοι πίστευαν ότι η ελληνική ομάδα θα παρουσιαζόταν κορεσμένη και ταυτόχρονα ευχαριστημένη έστω από τη συμμετοχή της στον τελικό, και άρα θ' αποτελούσε εύκολη λεία για τη σοβιετική αρμάδα, διαψεύστηκαν αμέσως. Μέσα στο γήπεδο οι Έλληνες παίκτες άφησαν τον κόσμο έκθαμβο με τη δύ ναμη, την ορμή και το πάθος τους, δικαιώνοντας το «στρατηγό των θριάμβων», Κώστα Πολίτη, που είχε δηλώσει πριν τον αγώνα: «Είμαστε έτοιμοι για το μεγάλο μπαμ». Έτσι, η όποια τεχνική ανωτερότητα των αντιπάλων εξουδετερώθηκε από το πρώτο δευτερόλεπτο και ο αγώνας εξελίχθηκε σε μια αδυσώπητη μάχη οώμα με σώμα. Η ελληνική ομάδα πήρε οτην αρχή το προβάδισμα οτο σκορ και αφού προηγήθηκε 21-13 και 35-19 στο 16', έκλεισε το ημίχρονο προηγούμενη μόνο με 42-41, αφού οι Σοβιετικοί προς το τέλος αντέδρασαν αποφασιστικά. Το β' ημίχρονο εξελίσσεται σε ένα τρομερό ντέρμπι και τα εκατομμύρια των ανθρώπων που παρακολουθούν την τιτάνια μάχη γίνονται μάρτυρες ενός πραγματικά εκπληκτικού αγώνα. Κάποια στιγμή μετά το 30' και αφού βασικοί Έλληνες παίκτες έχουν φορτωθεί με φάουλ, οι Σοβιετικοί ξεφεύγουν στο σκορ με 61-69 στο 31' και 74-82 στο 36', ενώ μετά από λίγο και μέσα σε μισό λεπτό αποβάλλονται με 5 φάουλ ο Π. Φασούλας (2'.30" πριν από το τέλος) και ο Παν. Γιαννάκης (2' πριν από το τέλος). Ο τελικός έχει γείρει πια προς το μέρος των
Σοβιετικών.
Αλλά να που αυτή η υπέροχη ελληνική ομάδα διέθετε απίστευτες και αστείρευτες ψυχικές δυνάμεις. Μέσα στα δύο τελευταία λεπτά και παρά το γεγονός ότι έχει χάσει δύο κορυφαίες μονάδες της, «γυρίζει» το παιχνίδι και με δύο εύστοχες βολές του εξαιρετικού και σ' αυτό τον κρίσιμο αγώνα Λιβέρι^ Ανδρίτσου ισοφαρίζει 36" πριν από το τέλος του αγώνα σε 89-89 και οδηγούμαστε στην παράταση.
του πραγματικά «άξιου προς μίμηση» γίγαντα. Και αυτός, με τις δυο πιο φημισμένες εύστοχες ελεύθερες βολές στην ιστορία του ελληνικού αλλά και του ευρωπαϊκού μπάσκετ, διαμορφώνει το σκορ σε 103-101 που έμελλε να είναι το τελικό, και έστελνε τον εαυτό του, τους συμπαίκτες του, τους προπονητές του και όλους τους Έλληνες στον έβδομο ουρανό, αφού το ηλεκτρονικό ταμπλό του σταδίου έγραφε αμέσως μετά:
ΕΛΛΑΔΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ ΕΥΡΩΠΗΣ 1987
Το τι επακολούθησε θα χρειαζόταν ένα ολόκληρο βιβλίο για να περιγραφεί. Όλοι σχεδόν οι Έλληνες, αφήνοντας τις τηλεοράσεις τους (το ποσοστό θεαματικότητας του τελικού έφτασε στο εκπληκτικό 87%, το οποίο ήταν και παραμένει ένα απλησίαστο ρεκόρ για την ελληνική, και όχι μόνο, τηλεόραση), βγήκαν στους δρόμους πανηγυρίζοντας έξαλλα με κάθε μέσο και με κάθε τρόπο. Άξιζε, όμως, τον κόπο. Το λαϊκό αισθητήριο σπάνια πέφτει έξω. Αυτός ο ανέλπιστος και ανεπανάληπτος θρίαμβος, το ένιωθαν όλοι, έφερνε μια νέα εποχή για το ελληνικό μπάσκετ και τον αθλητισμό μας γενικότερα. Τα νέα παιδιά ήταν σίγουρο ότι από την ειιόμενη μέρα θα γέμιζαν τα γήπεδα με τα καλάθια, με μοναδικό σκοπό και στόχο τους να μοιάσουν στα μεγάλα πλέον είδωλα τους, τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φασούλα, τον Χριστοδούλου. ώστε να γίνουν κι αυτά κάποτε οι νέοι πρωταθλητές Ευρώπης. Φτάνει κάποιος να αξιοποιούσε το θείο αυτό δώρο της μαζικής συμμετοχής, η οποία άλλωστε αποτελεί παντού και πάντα τη βασική προϋπόθεση για να αναπτυχθεί ο αθλητισμός σε βάθος και να φτάσει στις μεγάλες διακρίσεις. Και το άθλημα του μπάσκετ έδειξε πως ήταν στο σύνολο έτοιμο, αφού παραδοσιακά αναπτυσσόταν σε βάθος, να ανταποκριθεί σ' αυτή τη μεγάλη πρόκληση. Κάτι που τα επόμενα χρόνια αποδείχτηκε περίτρανα και με τον πιο πανηγυρικό τρόπο, όταν οι επιτυχίες ήρθαν και έρχονται η μία μετά την άλλη.
*Από το βιβλίο του Δήμου.Σωτ.Μανίκα-Οι μεγάλες στιγμές του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΜΠΑΣΚΕΤ
Greece is first time
Champion of Europe 1987
Great memories from 1987 !!!
All Greece 8.5 millions people was watching this game.
Kids, teenagers, adults and olders, even my grandmother had celebrate this awesome victory...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου