ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΑΪΤΗ
Το 1821 ο μιγάς Ζαν Πιερ Μπουαγιέ, ο οποίος κατείχε το αξίωμα του ισόβιου Προέδρου στο Νότο, συνέβαλε στην επιτυχία της επανάστασης που είχε εκδηλωθεί στις κατεχόμενες από την Ισπανία ανατολικές περιοχές. Το 1822 οι περιοχές αυτές ενσωματώθηκαν στο κράτος. Ο ηγέτης αυτός, που φρόντισε να ανασυγκροτήσει το κράτος του οικονομικά και κοινωνικά, αλληλογραφούσε με τον Αδαμάντιο Κοραή και πρώτος από όλους τους πολιτικούς ηγέτες του κόσμου, αναγνώρισε το δίκαιο του ελληνικού απελευθερωτικού αγώνα και την υπόσταση της Ελλάδας ως μέλους της Διεθνούς Κοινότητας (1822). Έτσι η Αϊτή υπήρξε το πρώτο κράτος που αναγνώρισε την ανεξαρτησία της Ελλάδας.
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
| Η Αϊτή και εμείς οι Έλληνες
*
|
την επιστολή που έστειλε
ο Πρόεδρος της Αϊτης Jean-Pierre Boyer
προς τον Αδαμάντιο Κοραή
την 15η Ιανουαρίου 1822
και κάποια ιστορικά της στοιχεία.
Το 1822, ο πρόεδρος της Αϊτής, Ζαν Πιερ Μπουαγιέ, απέστειλε στην Ελληνική Επιτροπή των Παρισίων και τα μέλη του «διευθυντηρίου» της, Αδαμάντιο Κοραή, Κ. Πολυχρονιάδη, Α. Βογορίδη και Χρ. Κλωνάρη, επιστολή, με την οποία η χώρα της Καραϊβικής αναγνώριζε τότε την ανεξάρτητη Ελλάδα. Είχε προηγηθεί έκκληση της επιτροπής για ηθική και υλική συμπαράσταση στον ελληνικό απελευθερωτικό αγώνα.
Το γράμμα προς τον Αδαμάντιο Κοραή και τους άλλους τρεις Ελληνες, διασώθηκε, σε ελληνική μετάφραση, στο Δοκίμιον Ιστορικόν περί της Ελληνικής Επαναστάσεως του φιλικού και αγωνιστή του ’21, Ιωάννου Φιλήμονος:
«Ιωάννης Πέτρου Βόγερ, πρόεδρος του Χαϊτίου, προς τους πολίτας της Ελλάδος Α. Κοραήν, Κ. Πολυχρονιάδην, Α. Βογορίδην και Χρ. Κλωνάρην.
Εις τα Παρίσια
Πριν ή δεχθώμεν την επιστολή υμών, σημειουμένην εκ Παρισίων τη 20ή παρελθόντος Αυγούστου, έφθασεν ενταύθα η είδησις της επαναστάσεως των συμπολιτών υμών κατά του δεσποτισμού, του επί τρεις περίπου διαρκέσαντος εκατονταετηρίδας. Μετά μεγάλου ενθουσιασμού εμάθομεν ότι η Ελλάς αναγκασθείσα τέλος πάντων εδράξατο των όπλων, ίνα κτήσηται την ελευθερίαν αυτής και την θέσιν, ην μεταξύ των εθνών του κόσμου κατείχε.
Μία τόσον ωραία και τόσον νόμιμος υπόθεσις, και προ πάντων αι συνοδεύσασαι ταύτην πρώται επιτυχίαι, ουκ εισίν αδιάφοροι τοις Χαϊτίοις, οίτινες, ως οι Ελληνες επί πολύν καιρόν έκλινον τον αυχένα υπό ζυγόν επονείδιστον και διά των αλύσεων αυτών συνέτριψαν την κεφαλήν της τυραννίας.
Ευχηθέντες προς τον ουρανόν, όπως υπερασπισθή τους απογόνους του Λεωνίδου, εσκέφθημεν ίνα συντρέξωμεν τας γενναίας δυνάμεις τούτων, ει μη διά στρατευμάτων και πολεμοφοδίων, τουλάχιστον διά χρημάτων, ως χρησίμων εσομένων διά προμήθειαν όπλων, ων έχετε ανάγκην. Συμβεβηκότα όμως, επιβαλόντα τη πατρίδι ημών μεγάλην ανάγκη, επησχόλησαν όλον το χρηματικόν, εξ ου η Διοίκησις ηδύνατο καταβάλει μέρος. Σήμερον έτι η επανάστασις, η κατά το ανατολικόν μέρος της νήσου επικρατούσα, υπάρχει νέον προς την εκτέλεσιν αυτού του σκοπού κώλυμα. Επειδή το μέρος όπερ ηνώθη μετά της Δημοκρατίας, ης προεδρεύω, υπάρχει εν μεγίστη ενδεία και προκαλεί δικαίως μεγάλην του ταμείου ημών την δαπάνην. Εάν δ’ επέλθωσι κατάλληλοι, ως επιθυμούμεν, αι περιστάσεις, τότε βοηθήσωμεν προς τιμήν τοις τέκνοις της Ελλάδος, όσον δυνηθώμεν.
Πολίται, διερμηνεύσατε προς τους συμπατριώτας υμών τας θερμοτέρας ευχάς, ας λαός του Χαϊτίου αναπέμπει υπέρ της ελευθερώσεως αυτών. Οι μεταγενέστεροι Ελληνες ελπίζουσιν εν τη αναγεννωμένη ιστορία τούτων άξια της Σαλαμίνος τρόπαια. Είθε παρόμοιοι τοις προγόνοις αυτών αποδεικνυόμενοι και υπό των διαταγών του Μιλτιάδου διευθυνόμενοι, δυνηθώσιν εν τοις πεδίοις του νέου Μαραθώνος τον θρίαμβον της ιεράς υποθέσεως, ην επεχείρησαν υπέρ των δικαιωμάτων αυτών, της θρησκείας και της πατρίδος. Είθε, τέλος, διά των φρονίμων διατάξεων αυτών μνημονευθώσιν εν τη ιστορία οι κληρονόμοι της καρτερίας και των αρετών των προγόνων.
Τη 15η Ιανουαρίου 1822 και 19η της Ανεξαρτησίας»
ΠΗΓΗ:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_100007_31/01/2010_389034
Αλλά ας δούμε κάποια περισσότερα στοιχεία για την ιστορία της Αϊτής όπως μας τα παρουσίασε το ρεπορτάζ της εφημερίδας " Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" στις 31. Ιανουαρίου 2010.
The New York Times
H Αϊτή είναι η αγαπημένη τραγωδία όλων. Πολύ πριν την πλήξει η καταστροφική μανία του Εγκέλαδου, ο έξω κόσμος, και ιδιαίτερα οι Αμερικανοί, μιλούσαν για την Αϊτή μόνον με όρους συνώνυμους της μιζέριας και της δυστυχίας.
Κι όμως δεν υπάρχει τίποτα μυστικιστικό γύρω από τα δεινά της χώρας αυτής, ούτε καμία κατάρα που την καταδιώκει. Από την ανεξαρτησία της, αλλά και πριν από αυτή, υπεύθυνοι για τα δεινά της Αϊτής υπήρξαν άνθρωποι, όχι δαίμονες. Αν και φυσική καταστροφή, ο σεισμός οδήγησε στο θάνατο δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους εξαιτίας της διαφθοράς και της αδυναμίας του κράτους της Αϊτής. Οση κι αν είναι η βοήθεια που θα λάβει η χώρα αυτή δεν θα μπορέσει να ανακάμψει αν δεν αντιμετωπισθούν τα αίτια που είναι υπεύθυνα για τα δεινά της.
Ενδοξη ιστορία
Το 1804 η ανακήρυξη της ελεύθερης Δημοκρατίας της Αϊτής αποτέλεσε ιστορικό θρίαμβο για το έθνος αυτό. Είναι δύσκολο πραγματικά να υπερβάλλει κανείς αναφερόμενος στην ένδοξη ιστορία της γέννησης αυτού του κράτους. Εκατοντάδες χιλιάδες σκλάβοι από την Αφρική είχαν δουλέψει σκληρά για να καταστήσουν το Σαντ Ντομίνγκ, όπως ήταν τότε γνωστή η Αϊτή, την πλουσιότερη αποικία της γης, ένα τεράστιο εργοστάσιο παραγωγής ζαχαροκάλαμου, τον πιο ακριβό καρπό του 18ου αιώνα. Από γενιά σε γενιά, οι δευτερότοκοι γιοι των πλούσιων γαλλικών οικογενιών έφθαναν από τη Γαλλία στην άλλη άκρη του κόσμου προκειμένου να αναλάβουν τις τεράστιες φυτείες, να χαρούν όσα είχαν να προσφέρουν οι καλλίγραμμες σκλάβες από την Αφρική και να φτιάξουν τις περιουσίες τους.
Ακόμη και για τα δεδομένα της εποχής εκείνης οι συνθήκες που επικρατούσαν στις φυτείες ζαχαροκάλαμου ήταν άθλιες. Οι σκλάβοι πέθαιναν νέοι. Εκαναν λίγα παιδιά. Οσο αυξάνονταν οι εξαγωγές ζάχαρης και καφέ, αυξάνονταν οι εισαγωγές νεαρών Αφρικανών. Κι έτσι όταν έφτασε η ώρα της μεγάλης εξέγερσης του 1791, η πλειοψηφία των περίπου 500.000 μαύρων που ξεσηκώθηκαν είχαν γεννηθεί στην Αφρική, μιλούσαν αφρικανικές γλώσσες και λάτρευαν Αφρικανούς θεούς.
Στη διάρκεια μιας απίστευτα σύνθετης δεκαετούς σύγκρουσης, αυτοί οι Αφρικανοί στρατιώτες-σκλάβοι υπό την ηγεσία θρυλικών αρχηγών όπως ο Τουσέν Λουβερτούρ και ο Ζαν Ζακ Ντεσαλίνες, νίκησαν τρεις δυτικούς στρατούς, μεταξύ των οποίων την υπερδύναμη της εποχής, τη Γαλλία του Ναπολέοντα. Στη διάρκεια ενός πραγματικά άγριου πολέμου - «Κάψτε σπίτια, κόψτε κεφάλια», ήταν το σύνθημα του Ντεσαλίνες- οι σκλάβοι δολοφόνησαν τα λευκά αφεντικά τους και κατάφεραν να διώξουν τα υπόλοιπα από τη γή αυτή.
Την 1η Ιανουαρίου του 1804, όταν ο Ντεσαλίνες δημιούργησε τη σημαία της Αϊτής, αφαιρώντας το λευκό τμήμα από τη γαλλική σημαία, είχε πετύχει ό,τι δεν είχε πετύχει ο Σπάρτακος. Είχε οδηγήσει σε θρίαμβο τη μοναδική επιτυχημένη εξέγερση σκλάβων στην ιστορία. Η Αϊτή έγινε η πρώτη ανεξάρτητη μαύρη δημοκρατία του κόσμου και η δεύτερη ανεξάρτητη δημοκρατία του Δυτικού ημισφαιρίου. Δυστυχώς, η πρώτη ανεξάρτητη δημοκρατία του Δυτικού ημισφαιρίου, οι Ηνωμένες Πολιτείες, παρά την επαναστατική της διακήρυξη «όλοι οι άνθρωποι γενιούνται ίσοι», αντιμετώπισαν αυτούς τους ανθρώπους που είχαν κερδίσει μόνοι τους την ελευθερία τους με περιφρόνηση και φόβο. Η Αϊτή αποτελούσε παράδειγμα ενός αγώνα για την ελευθερία που απλώς είχε παρατραβήξει σκορπώντας τον τρόμο στους γαιοκτήμονες του αμερικανικού νότου που διατηρούσαν ακόμη σκλάβους.
Το εμπάργκο
Για το λόγο αυτό οι Ηνωμένες Πολιτείες αρνούνταν επί έξι δεκαετίες να αναγνωρίσουν την Αϊτή, μέχρι που το έκανε ο Αβραάμ Λίνκολν το 1862. Αντιθέτως, μαζί με τις υπόλοιπες αποικιοκρατικές δυνάμεις της εποχής, οι Ηνωμένες Πολιτείες... αντάμειψαν την Αϊτή με ένα ασφυκτικό οικονομικό εμπάργκο, αναγκάζοντάς την παράλληλα να πληρώσει αποζημιώσεις στον πρώην αποικιοκρατικό της δυνάστη.
Το νέο έθνος, με τις φυτείες και τις πόλεις του κατεστραμμένες από τον πόλεμο, γονάτισε υπό το βάρος των αστρονομικών αποζημιώσεων, οι οποίες στραγγάλισαν την οικονομία της για περισσότερο από έναν αιώνα. Μέσα σε αυτό το κλιμα, της απομόνωσης και της περιφρόνησης, γεννήθηκε το περίεργο πολιτικό σύστημα της χώρας, το οποίο θύμιζε κακοφορμισμένο μοντέλο της κοινωνίας των σκλάβων της εποχής της αποικιοκρατίας.
Λίγο μετά την ανεξαρτησία, οι μεγάλες φυτείες διαλύθηκαν και τμήματά τους μοιράστηκαν στους πρώην σκλάβους, γεγονός που κατέστησε την Αϊτή μια χώρα μικρών γαιοκτημόνων, η απομωνομένη ύπαιθρος της οποίος παρέμενε, σε ό,τι αφορούσε τη γλώσσα, τη θρησκεία και της συνήθειες, βασικά αφρικανική.
Ανίκανοι να αντικαταστήσουν τους λευκούς, τα μέλη της νέας αϊτινής ελίτ εγκατέλειψαν τις φυτείες και αποφάσισαν να θέσουν υπό τον έλεγχό τους τον μόνο θεσμό που μπορούσε να επιβάλλει φόρους στα προϊόντα τους: την κυβέρνηση. Οσο οι απελεύθεροι σκλάβοι δουλευαν σκληρά για να κάνουν τη γη τους να αποδώσει, η ισχυρή μειοψηφία απομυζούσε τους καρπούς των κόπων τους μέσω της φορολογίας.
Η αϊτινή ιστορία έκτοτε αποτελείται από μια μακρά σειρά συγκρούσεων για τον έλεγχο του κράτους μεταξύ φραξιών που πολλές φορές καθορίζονταν από το χρώμα του δέρματος. Η άσκηση της πολιτικής δεν ήταν παρά μια διαρκής ίντριγκα, γεμάτη συγκρούσεις, ανατροπές και δολοφονίες.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_100005_31/01/2010_389036
Το 1915 οι λευκοί επέστρεψαν, με την απόβαση Αμερικανών πεζοναυτών σε μια επιχείρηση που είχε στόχο τον τερματισμό μιας σύγκρουσης, η οποία υπό τη σκιά του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου έμοιαζε να αποτελεί απειλή για τα αμερικανικά συμφέροντα.
Στη διάρκεια της σχεδόν εικοσαετούς κυριαρχίας τους, οι Αμερικανοί έχτισαν στην Αϊτή δρόμους και γέφυρες, έστησαν τις υποδομές για τη δημιουργία της πρωτεύουσας Πορτ-ο-Πρενς και έστειλαν τους Αϊτινούς στο εξωτερικό να σπουδάσουν, με την ελπίδα δημιουργίας μιας πιο σταθερής μεσαίας τάξης. Οταν αποχώρησαν, στην πραγματικότητα λίγα πράγματα είχαν αλλάξει.
Ο αϊτινός εθνικισμός, ο οποίος είχε πυροδοτηθεί εκ νέου με την άφιξη των Αμερικανών, οδήγησε τελικώς στην εξουσία το 1957 τον Φρανσουά Ντιβαλιέ, τον περίφημο Papa Doc έναν από τους πιο αιμοσταγείς δικτάτορες της ιστορίας. Η εποχή Ντιβαλιέ έληξε το 1986 με την ανατροπή του γιου του Ζαν Κλοντ, γνωστού ως Baby Doc, και έδωσε τη θέση της στην τελευταία φάση της ασταθούς αϊτινής ιστορίας η οποία έχει τα τελευταία 25 χρόνια σηματοδοτηθεί από δικτατορίες και εξεγέρσεις, κάποιες σχετικά δημοκρατικές εκλογές, μια δεύτερη αμερικανική κατοχή και καμιά δωδεκαριά Αϊτινούς ηγέτες,που εναλλάσσονται στην εξουσία της πιο φτωχής χώρας του δυτικού ημισφαιρίου.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_100006_31/01/2010_389035
Ο σεισμός δεν γκρέμισε την ελπίδα τους
Τα βράδια, στο Πορτ-ο-Πρενς της Αϊτής οι νέοι τραγουδούν για το αύριο και οι γυναίκες προσεύχονται ανάμεσα στα ερείπια Των Ελενης Bαρβιτσιωτη και Αγγελου Πετροπουλου
Ανταπόκριση από την Αϊτη. Η ελπίδα τα βράδια στο ισοπεδωμένο Πορτ-ο-Πρενς έχει λάμψη: τη λάμψη από τα κινητά τηλέφωνα στα χέρια των νεαρών Αϊτινών που τραγουδούν για το αύριο στις σκοτεινές γωνιές της κεντρικής πλατείας της πόλης, τη λάμψη από τα κεριά στα χέρια των γυναικών που προσεύχονται ανάμεσα σε μισογκρεμισμένους τείχους, λάμψη από το καθαρό βλέμμα των παιδιών που ξεγελούν το κακό τα απογεύματα, τρέχοντας γύρω από τις αυτοσχέδιες σκηνές κρατώντας πολύχρωμους χαρταετούς στα χέρια.
Αυτό το σκηνικό μοιάζει ακατανόητο στους ξένους δημοσιογράφους που γράφουν για τις αδικαιολόγητες καθυστερήσεις στη διανομή ανθρωπιστικής βοήθειας, την οσμή του θανάτου που απλώνεται παντού στην πόλη και τις χιλιάδες οικογένειες που κοιμούνται ακόμη στους δρόμους χωρίς σκηνές, όμως συμβαίνει γιατί η ελπίδα, η αξιοπρέπεια και η υπομονή έχουν μια βαθιά σχέση με αυτή την χώρα.
Τραγούδι στον Θεό
Το προαύλιο στην κλινική «Βίλα Ομόνοια» είναι γεμάτο με λευκά αντίσκηνα. Οσοι Αϊτινοί δεν βρήκαν κάποιο στρώμα μέσα σε αυτά, περιμένουν υπομονετικά σε κάποιο ράντζο ή σε κάποιο πεζούλι γύρω από τα δύο αντικριστά κτίρια της μικρής κλινικής. Η 36χρονη Λουί ήταν από τις τυχερές. Κατάφερε να γεννήσει τον γιο της μια εβδομάδα μετά τον φοβερό σεισμό, αλλά και να βρίσκεται σε κάποιο κρεβάτι στο εσωτερικό της κλινικής. Αυτό που δεν κατάφερε ήταν να ανακοινώσει τα χαρμόσυνα νέα στον σύζυγό της και το μεγαλύτερο παιδί της. Δεν γνώριζε καν πού βρίσκονται. Ομως εκείνο το απόγευμα, ό,τι χρειαζόταν σε αυτό τον κόσμο το είχε στην αγκαλιά της. Κι ας βρισκόταν δίπλα της αφημένη στο πάτωμα και με τα χέρια σταυρωμένα, μια νεαρή αιμόφυρτη γυναίκα. Κι ας μην είχε δεύτερο καθαρό κομμάτι ύφασμα να τυλίξει τον νεογέννητο γιο της ή γάλα να του προσφέρει. Οταν τη ρωτήσαμε αν έχει δεχθεί βοήθεια από κάποιον, συνέχισε να κοιτά στα μάτια με ένα θλιμμένο αλλά γαλήνιο χαμόγελο απαντώντας στωικά: «όχι ακόμη».
Eξω στην αυλή οι γυναίκες δίπλα στα κρεβάτια σιγομουρμούριζαν ένα τραγούδι που ερχόταν από μια σκηνή στο βάθος. Είναι ένα τραγούδι για τον Θεό «που με προστάτευσε» μας λέει μια γυναίκα που κρατά συντροφιά στην τραυματισμένη αδελφή της. Σε κάθε νοσοκομείο που επισκεπτόμαστε η ίδια σκηνή επαναλαμβάνεται με ακρίβεια: γυναίκες πάνω από τα κρεβάτια αρρώστων ελπίζουν, τραγουδούν και προσεύχονται.
Η ζωή συνεχίζεται
Το ξενοδοχείο Λε Πρενς βρίσκεται στην οδό Ν. Δεν έχει υποστεί μεγάλες καταστροφές από τον σεισμό, αλλά οι εργάτες δουλεύουν εδώ από το πρωί μέχρι το απόγευμα. Η ιδιοκτήτριά του, Μαρίς Τσάνσι, πρώην πρόεδρος της Ενωσης Ξενοδόχων της Αϊτής δεν θέλει να περιμένει ούτε μια μέρα παραπάνω για να ξανανοίξει τις πόρτες της επιχείρησης.
«Σήμερα βάλαμε στον χώρο της ρεσεψιόν τα λουλούδια μας, για να αρχίσει να έχει ο κόσμος την αίσθηση ότι η ζωή συνεχίζεται», μας λέει. Την ίδια στιγμή παρατηρεί τη ρωγμή στον κεντρικό τοίχο του χώρου υποδοχής. «Δείξε τον πίνακα που μπαίνει εκεί», λέει επιτακτικά στον υπάλληλο σαν να αισθάνεται ενοχές που τα σημάδια της καταστροφής έχουν περάσει και από το δικό της ξενοδοχείο. Μια Αϊτινή με οικονομική άνεση, μια απόφοιτος των αμερικανικών πανεπιστημίων, μια δραστήρια επιχειρηματίας η κ. Τσάνσι μας λέει ότι υπάρχουν μέρες που ξυπνά με βαριά αναπνοή και με την αμφιβολία για το αν θα καταφέρει να φτάσει στο τέλος της ημέρας. Είναι άλλες ημέρες όμως, που η ίδια γυναίκα κάνει σχέδια για το μέλλον. Κι αν δεν βλέπει τουρίστες αναψυχής στο Πορτ-ο-Πρενς, μπορεί ακόμη να ονειρεύεται τις στρατιές των μη κυβερνητικών οργανώσεων που θα γεμίζουν τα δωμάτια του ξενοδοχείου της από εδώ και στο εξής.
Τα τείχη της Ιεριχούς
Τα βράδια στο Πορτ-ο-Πρενς οι άνθρωποι βγάζουν το κουράγιο τους βόλτα στους δρόμους της πόλης. «Με την υπομονή απελευθερωνόμαστε», χορεύουν στη μέση του δρόμου νεαροί Αϊτινοί, στους ήχους κάποιου γνωστού θρησκευτικού τραγουδιού που ακούγεται από ένα στερεοφωνικό, βγαλμένο από ταινίες της δεκαετίας του 1980. Σχεδόν σε κάθε γωνία βρίσκεται κι ένας μικρός πάγκος με ψητά κοτόπουλα ή λίγα μακαρόνια. Χωρίς φως, με κεριά ή κάποια μικρή λάμπα αλλά με πολύ κουράγιο οι άνθρωποι εδώ συνεχίζουν να ζουν. Ξαφνικά, από τη γωνία ξεπροβάλλει μια «μπάντα του δρόμου» - όπως την αποκαλούν: δεκάδες παιδιά και έφηβοι τραγουδούν «σπάστε τα τείχη της Ιεριχούς». Αυτό που φαντάζει μια πορεία διαμαρτυρίας στα μάτια των ξένων, είναι στην πραγματικότητα μια πομπή κουράγιου που τραγουδά.
«Δεν απελπιζόμαστε, αύριο θα είναι μια καινούργια μέρα», μας λέει ένας περαστικός Αϊτινός, συμπυκνώνοντας σε αυτή τη φράση όσα δεν μπορούμε να κατανοήσουμε στη Δύση, για το κακό που τους βρήκε και τα αποθέματα δύναμης που έχουν.
Η ξενοδόχος Μαρία Τσάνσι μάς το εξήγησε καλύτερα: «Οι Αϊτινοί δεν περιμένουν από κανέναν για να συνεχίσουν, οι Αϊτινοί βοηθούν τους Αϊτινούς».
ΠΗΓΗ
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_100004_31/01/2010_389037
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου