Η «κάθαρση» ως άλλοθι της διαπλοκής

Του

ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ

Αναπληρωτή καθηγητή

Πολιτικής Επιστήμης

του Πανεπιατημίου Αθηνών

Το πολιτικό σύστημα της χώρας, τα κόμματα της διακυ­βέρνησης, έχουν εισέλθει στο «σκοτεινό τούνελ» μιας πρωτό­γνωρης ιστορικής κρίσης, της οποίας δεν διαφαίνεται η διέξοδος.

«Λειτουργούμε ως κυβέρνηση άλλη ς χώρας» ομολογεί κορυ­φαίος υπουργός της κυβέρνησης, εκφράζοντας με τη φράση αυτή μια τραγική πραγματικότη­τα Το γεγονός δηλαδή ότι η κυ­βέρνηση της χώρας μας αποτε­λεί το διαχειριστικό υποκατάστα­το της ουσιαστικής πολιτικής ε­ξουσίας την οποία ασκεί το ΔΝΤ και η «τρόικα». Ήδη σε λίγες ημέρες εγκαθίσταται η πραγματι­κή κυβερνητική εξουσία της χώρας, το πολιτικό προσωπικό της οποίας αριθμεί άνω των 40 ατό­μων. Αυτό το προσωπικό των πολιτικών επιτελών, συμβούλων / ελεγκτών θα εγκατασταθεί στα υπουργεία για να επιτελέσει τον, ουσιώδη, κυβερνητικό του ρόλο.

Η υποχώρηση όμως στο επί­πεδο της εξουσίας συνοδεύεται ταυτόχρονα με την αποδυνάμω­ση των κοινωνικών ερεισμάτων των κομμάτων της διακυβέρνησης.

Τις τρεις τελευταίες δεκαετίες υπήρξε μια σημαντική διεύ­ρυνση της «μεσαίας τάξης» που διευκολύνθηκε όχι μόνο από την αύξηση του εθνικού προϊό­ντος αλλά και από την κάρπωση πόρων από ευρωπαϊκά κονδύ­λια και προγράμματα, που σπα­ταλήθηκαν. Η «μεσαία τάξη» πα­ρείχε μέχρι τώρα ένα ασφαλές πεδίο πολιτικής νομιμοποίησης στα κόμματα της διακυβέρνη­σης, και οι όποιες κυβερνητικές αλλαγές καθορίζονταν από τις μετακινήσεις στο εσωτερικό της τάξης αυτής.

Σήμερα όλο αυτό το ανομοιο­γενές σχήμα της «μεσαίας τά­ξης» αποδυναμώνεται και δια­λύεται. Η οικονομική κρίση, η α­ποδιοργάνωση της παραγωγι­κής δομής, η κρίση της οικοδο­μής και του τουρισμού πλήττουν κατ' εξοχήν τμήματα στο εσωτερικό της μεσαίας τάξης. Η σι­γουριά, η αυτοπεποίθηση, η η­γεμονία ιδεών και αξιών την ο­ποία ασκούσε η μεσαία τάξη, μεταβάλλεται σήμερα σε ανα­σφάλεια, σε φόβο, σε αδιέξο­δο... Η σταθερότητα, οι δεδομέ­νοι κανόνες, το προβλεπτό μέλ­λον τινάζονται στον αέρα.

Αυτόματα τότε καταδεικνύεται ως κύριος ένοχος το πολιτικό σύστημα, τα κόμματα και τα πρό­σωπα που διαχειρίσθηκαν την ε­ξουσία... Τα κόμματα όμως, ό­πως και το μεγαλύτερο τμήμα του πολιτικού προσωπικού, είναι τα ίδια που οδήγησαν στο σημε­ρινό αδιέξοδο.

Για αυτό και οι σημερινές κομ­ματικές ηγεσίες αναζητούν «θύ­ματα», αναζητούν ενόχους, για να τους ρίψουν στην πυρά πι­στεύοντας ότι με τον τρόπο αυτό θα αποκαθαρθούν οι ίδιες, ώστε να μπορούν στη συνέχεια να επικαλούνται μια «νέα αρχή»...

Τα πρόσωπα που υποδεικνύο­νται σήμερα ως «ένοχοι» είναι στην πράξη γνωστά εδώ και πο­λύ καιρό και βρίσκονται εκτός των κομματικών ή κυβερνητικών τειχών... Στην πράξη χρησι­μοποιούνται από τις ηγέτιδες ε­λίτ των κομμάτων ως «άλλοθι» ώστε να παραμείνουν στο απυ­ρόβλητο τα δομικά στοιχεία της διαπλοκής και της διαφθοράς, τα οικονομικά συμφέροντα, οι προμηθευτές, οι εργολάβοι, οι φορείς των ΜΜΕ... Κανένας δεν τόλμησε π.χ. να συνδέσει το σκάνδαλο της Ζήμενες με την Ιντρακόμ και τον Σ. Κόκκαλη. Κανένας δεν αποτολμά να ονο­ματίσει επώνυμους δημοσιογρά­φους και ιδιοκτήτες ΜΜΕ που κάλυψαν και νομιμοποίησαν όλο το κύκλωμα της διαπλοκής, δια­δραματίζοντας τον ρόλο των κυ­ρίαρχων ιδεολογικών μηχανι­σμών του συστήματος.

Οι Μαντέλης, Τσουκάτος και ΣΙΑ αποτελούν εκφραστές και διεκπεραιωτές μιας ολόκληρης δομής συμφερόντων τα οποία έ­φεραν πλησίστιο στην εξουσία τον Κ. Σημίτη, την άνοδο του ο­ποίου προετοίμαζαν ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1980. Τα ειρωνικά συνθήματα που αναπέμποντο «επί τη θέα» του θ. Τσουκάτου στις κομματικές συνελεύσεις και συνέδρια («Να ’τος, να ’τος ο πρωθυπουργός» - «Κόμμα και Κράτος. Θόδωρος Τσουκάτος») επεσήμαιναν ακρι­βώς την πολιτική κυριαρχία των δομών της διαπλοκής και της συναλλαγής στο φιλόδοξο σχέ­διο του «εκσυγχρονισμού» της ελληνικής κοινωνίας...

Αντί για γενικόλογες θεωρίες και υποσχέσεις «για τιμωρία των ενόχων» ο κ. πρωθυπουρ­γός θα πρέπει πρώτα να μας α­παντήσει πώς δημιουργήθηκε και από ποιους στηρίχθηκε πο­λιτικά όλο αυτό το σύστημα της διαπλοκής, θα πρέπει επίσης να μας υπενθυμίσει πότε διαφορο­ποιήθηκε από τις επιλογές των εκσυγχρονιστικών κυβερνήσε­ων, πότε έδωσε ο ίδιος τη μάχη για να μην υπογραφούν χαρι­στικές συμβάσεις με φορείς της διαπλοκής, ενώ μάλιστα κατείχε εξέχουσα θέση στην πυραμίδα της τότε κυβερνητικής και κομ­ματικής εξουσίας.

Δυστυχώς η απάντηση που δί­δεται όλα αυτά τα χρόνια είναι «δεν είδα, δεν άκουσα, δεν γνω­ρίζω, δεν απαντώ». Όμως η απάντηση που απαιτεί ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να εξαντληθεί στα πρόσωπα δύο, τριών, προσώπων που είναι ήδη καταδικα­σμένα στη συνείδηση της κοινω­νίας και ευρίσκονται εδώ και καιρό εκτός πολιτικής.

Αν πράγματι το ΠΑΣΟ Κ και η ΝΔ -και αναφερόμεθα στις ηγε­τικές ομάδες των κομμάτων αυ­τών- απέβλεπαν στην τιμωρία των ενόχων και στην «κάθαρ­ση» θα έπρεπε πριν απ' όλα να καταδείξουν και να αποκαλύ­ψουν τις σχέσεις και τους πρω­ταγωνιστές της διαπλοκής, εκεί­νους που προώθησαν τα συμφέ­ροντα τους δωροδοκώντας πο­λιτικούς και εκμαυλίζοντας το πολιτικό σύστημα.

Μια τέτοια διαδικασία θα απο­τελούσε πράγματι μια ιστορική τομή, θα έθετε τις προϋποθέσεις για την αναγέννηση και ανα­διοργάνωση του πολιτικού συ­στήματος. Δεν μπορεί όμως να γίνει πράξη από ηγεσίες και η­γετικές ομάδες που επιδιώκουν τη στήριξη των συμφερόντων και των ΜΜΕ για να επιβιώ­σουν, που είναι ανίκανες και α­νήμπορες να αναμετρηθούν και να κόψουν τον «γόρδιο δεσμό» με τους πραγματικούς τους αντιπάλους.

Πηγή:

"ΤΟ ΠΑΡΟΝ" 6.6.2010