Πανάκριβη και ψεύτικη ανεξαρτησία

Tου Μπαμπη Παπαδημητριου

Ως όφειλε, ο πρόεδρος της Βουλής ρώτησε τους ανεξάρτητους βουλευτές, που αισίως έφτασαν τους εννέα, πώς επιθυμούν να εκπροσωπούνται στις διαδικασίες του Κοινοβουλίου. Ευτυχώς ο κανονισμός της Βουλής είναι πιο δημοκρατικός από τα καταστατικά των κομμάτων. Δείτε πώς επιδεικνύει ο πρόεδρος Τσίπρας σε ποια θρανία έμαθε την «πολιτική αλφαβήτα» όταν ζητά πίσω τις έδρες! Ο ανταγωνισμός του με την Αλέκα –η οποία το 2008 είχε τσαλαπατήσει τη λαϊκή ψήφο, με άνεση κληρονόμου του Ζντάνοφ, ανακοινώνοντας στην πλατεία της Λάρισας την «εθελουσία» τριών βουλευτών– είναι πλέον χαρακτηριστικός όσο και αποκρουστικός.

Η ελληνική πολιτική δεν προστατεύει τη διαφορετική γνώμη. Από τη μια τα κύρια κόμματα μοιάζουν με καροτσάκια του σούπερ μάρκετ έπειτα από νοικοκυρίστικο σάρωμα στα ράφια, από την άλλη αδυνατούν να αναπτύξουν την εσωτερική τους δημοκρατία και πάντοτε είναι έτοιμα να διαγράψουν όποιον έχει άποψη. Αναρωτιέμαι γιατί πρέπει να πληρώνει ο φορολογούμενος την καθεμιά παρουσία βουλευτή στις ειδικές επιτροπές εργασίας της Βουλής ξεχωριστά, αν δεν πληρώνουμε την αιτιολογημένη γνώμη, τη μεταφορά της εμπειρίας, την επιστημονική ή εξειδικευμένη γνώση.

Η έλλειψη ανεξαρτησίας εμφανίζεται συστηματικά στη δημόσια διοίκηση. Το υπουργικό γραφείο καθοδηγεί μέχρι και τη βούληση των «υπηρεσιακών». Ανάλογα με τον βαθμό κομματικής δουλοφροσύνης ή κομματόφρονου αντιστασιακού πνεύματος, οι αποφάσεις προχωρούν ή μπερδεύονται. Κατά κανόνα, οι διευθυντές των υπουργείων αποφεύγουν να αιτιολογούν τις προτάσεις και γνώμες τους με τρόπο πρωτότυπο, ορθολογικό, παραγωγικό και, τελικά, ανεξάρτητο, χωρίς να υπακούσει σε διαπλεκόμενους υπολογισμούς. Στο μεταξύ, το δημόσιο ταμείο πληρώνει αδρά πλήθος ανεξάρτητων εξουσιών φορέων. Τη νομοθετική εξουσία των υπάκουων βουλευτών. Τη δικαστική εξουσία με τους χιλιάδες «σιγά σιγά γιατί βιάζομαι» δικαστές και άλλους «λειτουργούς». Τις δεκάδες των προέδρων με τις εκατοντάδες συμβούλων και εμπειρογνωμόνων και τις χιλιάδες των υπαλλήλων των Αρχών. Την ανεξάρτητη λειτουργία ειδικών οργανισμών, οργανώσεων ειδικής εκπροσώπησης, τα περιφερειακά και άλλα «ειδικά» συμβούλια. Εξίσου καλές ρουφήχτρες χρημάτων είναι και οι θεματικές επιτροπές, προβληματισμού, εισηγήσεων, παραλαβής ή ελέγχου ακόμη και στην παραμικρή βαθμίδα της δημόσιας διοίκησης.

Ολοι «ανεξάρτητοι» και όμως τελικά το ίδιο εξαρτημένοι από τη μία και μοναδική, το πολύβουο πολιτικό κατεστημένο. Μια ατελείωτη στρατιά υπαλλήλων των κομμάτων, που βλάπτει εξίσου το πορτοφόλι του πολίτη. Ολοι αυτοί υποτίθεται ότι παρέχουν ανεξάρτητες υπηρεσίες στην κοινωνία και την κρατική μας υπόσταση. Με αποτέλεσμα να αδυνατείς να ξεχωρίσεις ποιος, πότε και σε ποιο βαθμό βλάπτει περισσότερο το δημόσιο ταμείο και τη χώρα. Γιατί υπάρχει και το χειρότερο: κατά συρροή τα διάφορα ανεξάρτητα όργανα δημιουργούν εμπόδια σε όλες σχεδόν τις παραγωγικές δραστηριότητες.

Είναι προφανές πως το πρόβλημα δεν οφείλεται στην ανεξαρτησία που θεωρητικά έχουν όλοι αυτοί, αλλά ακριβώς στην απόλυτη απουσία ανεξάρτητης δράσης μετά λόγου γνώσης. Χρειαζόμαστε πολύ λιγότερα όργανα λήψης αποφάσεων, πολύ πιο ολιγομελή, με πολύ περισσότερη διαφάνεια και, κυρίως, με την εγγύηση ότι κάποιος θα έχει κόψει τα μακριά χέρια των κομμάτων. Ζητείται ανεξάρτητη διοίκηση. Σκεφτείτε την εξοικονόμηση χρημάτων και την απελευθέρωση πόρων και δυνάμεων!

ΠΗΓΗ:

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_19/06/2010_1291971