Η Ιδεολογία του «Ύπατου Αρμοστή»...

Μέσα στην αυγουστιάτικη αποχαύνωση πέρασε μάλλον απαρατήρητη η δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου ότι ο τέταρτος δρόμος είναι η παγκόσμια διακυβέρνηση, η οποία είναι ισχυρότερη και από το εθνικό συμφέρον!

• Πρώτον, αξίζει να αναρωτηθούμε: Ποιοι είναι οι άλλοι τρεις δρόμοι;

Ο πρώτος είναι, λέει, ο Καπιταλισμός. Ο δεύτερος είναι ο Σοσιαλισμός. Ο τρίτος είναι η «μεικτή οικονομία». Ο τέταρτος είναι η «παγκόσμια διακυβέρνηση»…

Στο παρελθόν, όταν μιλούσαμε για «δρόμους», εννοούσαμε δρόμους για τον Σοσιαλισμό. Τότε έλεγαν πρώτο δρόμο τον (σοβιετικού τύπου) Κομμουνισμό, δεύτερο δρόμο τη (γερμανικού τύπου) Σοσιαλδημοκρατία. Κι ύστερα ήλθαν ορισμένοι ευρωπαίοι σοσιαλιστές στη δεκαετία του ’80 (Αντρέας Παπανδρέου, Φ. Μιτεράν, Φ. Γκονζάλες) και μίλησαν για «τρίτο δρόμο» στον Σοσιαλισμό.

Στη δεκαετία του ’90, την επαγγελία του «τρίτου δρόμου» (πάντα για τον Σοσιαλισμό) την επανέφερε ο βρετανός Εργατικός πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ, με τη θερμή συμπαράσταση του τότε αμερικανού Προέδρου Μπιλ Κλίντον και του σοσιαλδημοκράτη καγκελάριου Γκέρχαρντ Σρέντερ (αλλά και του Κώστα Σημίτη).

Όλοι αυτοί για «τρίτο δρόμο» στον Σοσιαλισμό μιλούσαν και έκαναν και διεθνείς συνδιασκέψεις, κι ύστερα απέτυχαν οικτρά, έμπλεξαν σε πολέμους στη Γιουγκοσλαβία, έχασαν τις εκλογές κι ησύχασαν.

Κανείς δεν θέλει να ακούει πια για τον «τρίτο δρόμο» (στον Σοσιαλισμό). Ούτε για τους δύο προηγούμενους φυσικά…

• Τώρα, λοιπόν, έρχεται ο κ. Γιώργος Παπανδρέου και μας μιλάει για «τέταρτο δρόμο»…
Προς τα πού;

Προφανώς εννοεί τέταρτο μοντέλο ανάπτυξης. Μετά τον Καπιταλισμό, τον (υπαρκτό) Σοσιαλισμό και τη «μεικτή οικονομία».

• Όμως ο κ. Παπανδρέου συγκρίνει ανόμοια πράγματα: Ο Καπιταλισμός και ο Σοσιαλισμός είναι τρόποι οργάνωσης μιας οικονομίας και μιας κοινωνίας.

Η «παγκόσμια διακυβέρνηση» –δηλαδή η υπονόμευση των εθνικών κρατών– είναι ένας τρόπος οργάνωσης των Διεθνών Σχέσεων.

Υπήρξε «παγκόσμια διακυβέρνηση» σοσιαλιστικού τύπου (όπως συνέβη κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου στο ανατολικό μπλοκ). Υπήρξε και καπιταλιστικού τύπου, όπως συνέβη κατά τη διάρκεια της Αποικιοκρατίας (όπου οι μητροπόλεις διοικούσαν τις αποικίες μόνες τους η καθεμία – και τα προτεκτοράτα τους από κοινού). Ή και αργότερα, στα μεταπολεμικά χρόνια, όταν το εθνικό συμφέρον των δυτικοευρωπαϊκών κρατών είχε υποταχθεί στο «συμμαχικό συμφέρον» της Ατλαντικής Συμμαχίας. Κάτι που η Γαλλία δεν αποδέχθηκε και αποχώρησε από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ το 1966.

• Ο κ. Παπανδρέου ανακάλυψε ως «καινούργιο» κάτι… πολύ παλιό, που έχει χρεοκοπήσει ήδη πολλές φορές: Την υποταγή των επιμέρους εθνικών κρατών στο υπέρτατο «διεθνές συμφέρον» την διακήρυσσε το αλήστου μνήμης «δόγμα Μπρέζνιεφ», το οποίο ο δυτικός κόσμος καταδίκασε εξαρχής, όπως και η Λαϊκή Κίνα εξάλλου, ενώ οι λαοί της Ανατολικής Ευρώπης εξεγέρθηκαν πολλές φορές εναντίον του και τελικώς το γκρέμισαν κακήν κακώς. Αυτό μας… «ευαγγελίζεται» ο κ. Παπανδρέου!

• Ο πρωθυπουργός μας προτείνει κάτι που είναι αντίθετο προς τις βασικές αρχές του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Και κυρίως προς την αρχή της «Αυτοδιάθεσης». Όλοι οι αγώνες των λαών για Ελευθερία τις τελευταίες δεκαετίες αυτήν ακριβώς την αρχή της Αυτοδιάθεσης επικαλέστηκαν.

Τώρα ο κ. Παπανδρέου διακηρύσσει το ακριβώς αντίθετο: Όπου τα εθνικά συμφέροντα προσκρούουν στις αρχές της «παγκόσμιας διακυβέρνησης» θα πρέπει να υποτάσσονται τα εθνικά συμφέροντα!

Να υποτάσσονται σε ποιον; Ποια είναι η νομιμοποιητική αρχή της παγκόσμιας διακυβέρνησης; Δεν υπάρχει!

Ούτε μπορεί να υπάρξει! Οι ισχυροί δεν θέλουν να υπαχθούν κάτω από πιθανούς συνασπισμούς άλλων ισχυρών. Και οι αδύναμοι δεν θέλουν να χάσουν την ελευθερία τους να ελίσσονται ανάμεσα στους ισχυρούς και να επιβιώνουν ως ελεύθερες κοινωνίες.

• Ο έλληνας πρωθυπουργός προτείνει κάτι αντίθετο και με το ελληνικό Σύνταγμα, το οποίο ορίζει ρητά ότι:

«Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα» (άρθρο 1, παράγραφος 2 και 3).

Στο τελευταίο άρθρο του ορίζει ακόμα ότι:

«Η τήρησή του επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο σε όποιον προσπαθεί να το καταλύσει…» (άρθρο 120, παράγραφος 4).

Αυτά που λέει ο κ. Παπανδρέου για «παγκόσμια διακυβέρνηση» έρχονται σε ευθεία αντιπαράθεση με το πρώτο άρθρο του Συντάγματος και παραπέμπουν κατευθείαν στο τελευταίο.

• Η πολιτική ουσία της σύγκρουσης που εγκαινιάζει ο κ. Παπανδρέου είναι ακριβώς αυτή: Η υπεράσπιση της λαϊκής κυριαρχίας και του πολιτεύματος.

«Παγκόσμια διακυβέρνηση» και λαϊκή κυριαρχία δεν συμβιβάζονται.

Είναι άκρα αντίθετα.

Εδώ δεν πρόκειται απλώς για τους καταναγκασμούς που επιβάλλει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Πολλές χώρες βρέθηκαν υπό τον έλεγχο του ΔΝΤ…

Καμία δεν έγινε εθελοντικά προτεκτοράτο!

Ο κ. Παπανδρέου επιλέγει οικειοθελώς να κάνει την Ελλάδα προτεκτοράτο της «διεθνούς διακυβέρνησης».

Αυτό ακριβώς αποκαλύπτουν οι διακηρύξεις περί «παγκόσμιας διακυβέρνησης»: την Ιδεολογία του Προτεκτοράτου.

Διά στόματος εκκολαπτόμενου «Ύπατου Αρμοστή»!

Ο κ. Παπανδρέου μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει.

Δικαίωμά του…

Αλλά εκλέχθηκε πρωθυπουργός κυρίαρχης χώρας.

Αν αποφάσισε να γίνει… Ύπατος Αρμοστής προτεκτοράτου, στο πλαίσιο μιας «παγκόσμιας διακυβέρνησης» που δεν υπάρχει, που κανείς δεν τη θέλει, που ακυρώνει τις θεμελιώδεις αρχές των Ηνωμένων Εθνών και παραβιάζει το ελληνικό Σύνταγμα, αυτό δεν είναι δικαίωμά του. Είναι δικαίωμα και υποχρέωση των πολιτών της χώρας αυτής να τον εμποδίσουν!

Ν. Ζ.

Πηγή:
http://www.paron.gr/v3/new.php?id=57877&colid=&catid=34&dt=2010-08-22%200:0:0