CΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ
Η «ανθυπατεία» ξένων δυνάμεων στραγγαλίζει τη ζωή της χώρας
Γράφει ο ΔΑΜΩΝΙΔΗΣ...
«Δύο τοποτηρητές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Ελλάδα… εγκαθίστανται πλέον μόνιμα στην Αθήνα ως απεσταλμένοι της “τρόικας”, οι κ. Μπ. Τράα από το ΔΝΤ και Κ. Βάις από την Κομισιόν, οι οποίοι θα παρακολουθούν και θα πιέζουν για την υλοποίηση του Μνημονίου σε πολιτικό επίπεδο…».
Οι εφημερίδες
Επέπρωτο η χώρα υπό τη διαχείριση και νομή της εξουσίας από τη «Φαμίλια» την εκπροσωπούμενη από τον Γ. Α. Παπανδρέου τον Νεώτερο –για τις άλλες δύο, εκείνη των Καραμανλή και την άλλη των Μητσοτάκη-Μπακογιάννη, ευελπιστεί ο λαός ότι έχει αρχίσει η διαδικασία εισαγωγής τους στο «χρονοντούλαπο της Ιστορίας»– και με τη συμμετοχή στο κυβερνητικό σχήμα δύο καθηγητών του Συνταγματικού Δικαίου (Ευάγγ. Βενιζέλος και Ανδρέας Λοβέρδος) και ενός της Πολιτικής Επιστήμης (Χ. Παμπούκης) να τεθεί υπό κηδεμονία και να απολέσει, στην ουσία, την εθνική της ανεξαρτησία!
Και ως προς μεν τους συνταγματολόγους καθηγητές, δυστυχώς, για τον λαό και τον τόπο, δικαιώνεται μετά θάνατον ο πατριάρχης των διδασκάλων του Συνταγματικού Δικαίου, ο Αριστόβουλος Μάνεσης, ο οποίος είχε προφητέψει δι’ έναν εξ αυτών: «Δεν μου κοβόταν το χέρι όταν τον πρότεινα για καθηγητή…»!
Ως προς τον κ. Χ. Παμπούκη, απολήσμονα των διδαχών του στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα, η δύστηνος Μοίρα της Ελλάδας, «περπατώντας μονάχη στην ολόμαυρη ράχη…» –είναι καιρός για αναβάπτιση στα νάματα του Εθνικού μας Ποιητή– επέπρωτο στο πρόσωπό του να εντοπίσει και κατανοήσει τη ρήση: «Επιστήμη στερουμένη αρετής…»!
Διακόσια είκοσι ένα χρόνια από τη Μεγάλη Γαλλική Επανάσταση και 180 χρόνια από τη σύσταση του Νεοελληνικού Κράτους, καθίσταται –δυστυχώς– αναγκαίο και αναπότρεπτο στις παρούσες στιγμές να υπομνησθούν μερικές έννοιες και ιδέες που καθορίζουν την πορεία των λαών και των εθνών, και βεβαίως και του Ελληνικού Λαού:
• Η χώρα μας τυπικώς είναι κράτος ανεξάρτητο. Διαθέτει Συνταγματικό Χάρτη, νόμους, κυβέρνηση, Κοινοβούλιο και κρατικό μηχανισμό, πολιτειακή διάρθρωση, η οποία υποτίθεται ότι εξυπηρετεί το γενικό καλό των κατοίκων αυτής της χώρας. Ο Συνταγματικός Χάρτης ορίζει το Πολίτευμα της Ελλάδας: Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, της οποίας θεμέλιο είναι η λαϊκή κυριαρχία. Μάλιστα στις πρώτες γραμμές του Συνταγματικού Χάρτη διακηρύσσεται: Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους, και ασκούνται με τον τρόπο που ορίζει το Σύνταγμα.
Στα πλαίσια αυτών των γενικής παραδοχής συνταγματικών εννοιών, πού χωρεί άραγε η «ανθυπατεία» ξένων δυνάμεων και οργανισμών επί βασικών δραστηριοτήτων της χώρας, ως είναι η διαμόρφωση της οικονομικής της πορείας;
Όμως εδώ και έναν χρόνο ένα αόρατο (;) καθεστώς υποτέλειας στραγγαλίζει ασφυκτικώς τη ζωή της χώρας και του λαού της σε σημείο ώστε να έχει καταντήσει κλασικό πρότυπο χώρας του τύπου –κατά την ορολογία που χρησιμοποιεί το Στέιτ Ντιπάρτμεντ– «Μπανανίας». Δηλαδή χώρα η οποία τυπικώς μεν είναι ανεξάρτητη, αλλά ουσιαστικώς ελέγχεται από εξωχώριες δυνάμεις!
• Συνοδό στοιχείο της έννοιας «ανεξάρτητο κράτος» είναι η έννοια «Εθνική Ανεξαρτησία». Η τελευταία αυτή έννοια απαιτεί να λαμβάνονται οι αποφάσεις για τα προβλήματα που αφορούν τη χώρα και τον λαό της με τη συμμετοχή του τελευταίου και να εξυπηρετούν το σύνολο του έθνους. Επομένως καταστάσεις που διαταράσσουν την καθοριστική έννοια «Εθνική ανεξαρτησία» επιλύονται με τη συμμετοχή του λαού (Δημοψήφισμα) στις διαδικασίες αυτές.
Το «Μνημόνιο», ως γνωστόν και καθ’ ομολογίαν του ίδιου του πρωθυπουργού, συνεπάγεται μείωση της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας της χώρας και επομένως μόνον ο κυρίαρχος λαός απευθείας διά της ψήφου του δίδει την έγκρισή του ή όχι σε καταστάσεις που παραπέμπουν σε καθεστώς υποτέλειας και δη οικονομικής.
Αναζητούνται στο σημείο αυτό οι επιστημονικές θέσεις των κ. καθηγητών του Συνταγματικού Δικαίου καθώς και του κ. Παμπούκη, της Πολιτικής Επιστήμης!
• Η «Εθνική Ανεξαρτησία» υπό τη μέγκενη του «Μνημονίου» καταλύεται κατά ένα μέρος, το Οικονομικό (Κράτος Κοινωνικής Πρόνοιας, μισθοί, συντάξεις, φορολογία, προγράμματα οικονομικής ανάπτυξης κ.λπ.), στοιχείο που συνεπάγεται ότι η Ελλάδα παύει να είναι κράτος εθνικώς ανεξάρτητο, αλλά υποτελές σε εξωχώριες δυνάμεις.
Η υποτέλεια είναι μια ενδιάμεση μορφή μεταξύ της εθνικής ανεξαρτησίας και της πλήρους υποταγής σε ξένες δυνάμεις ή κατάκτησης από ξένες δυνάμεις.
Η υποτέλεια αντιπαρατίθεται στον όρο αυτοτέλεια, η οποία είναι συμπλήρωμα της εθνικής ανεξαρτησίας.
Η ανεξαρτησία και η αυτοτέλεια συνθέτουν, ως γνωστόν, την πληρότητα ενός έθνους και ενός εθνικού κράτους.
Η ύπαρξη όμως εθνικής ανεξαρτησίας και αυτοτέλειας, ακόμη και στο πνεύμα της συμμετοχής της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αποστρακίζει τη δυνατότητα ξένων δυνάμεων να ρυθμίζουν τη ζωή των κατοίκων της χώρας μας. Κι αυτό ακριβώς είναι το κρίσιμο σημείο στην προσέγγιση των εννοιών εθνική ανεξαρτησία και αυτοτέλεια μιας χώρας.
Ουδείς σ’ αυτήν τη χώρα αγνοεί την προέλευση, αλλά και την «κατασκευή» «Τζακιών» ή «Φαμιλιών» στη διαδρομή των δύο σχεδόν αιώνων του ελεύθερου βίου του νεοελληνικού κράτους. Ουδείς αγνοεί τις περιόδους Ξενοκρατίας που διήλθε και διέρχεται η χώρα και ποιοι την υπηρέτησαν. Ουδείς αγνοεί ποίοι συναποτελούν τις κατά περιόδους «Συμμαχίες των προθύμων» στις επιταγές εξωχώριων δυνάμεων, σε επίπεδα εξουσίας και διαμορφωτών της κοινής γνώμης.
Ειδικότερα στον τελευταίο τομέα είναι τυχαίο άραγε ότι κύρια επιτελικά στελέχη, πριν ή τοποθετηθούν στις νευραλγικές αυτές θέσεις, διήλθαν «από τα Σούσα για σατραπείες και άλλα τέτοια»…
Το πρόβλημα είναι αν, στον χώρο της Επιστήμης ή «Επιστήμης», «το άλας μωρανθεί εν τίνι αλισθήσεται» ο λόγος της αληθείας;
Οι εφημερίδες
Επέπρωτο η χώρα υπό τη διαχείριση και νομή της εξουσίας από τη «Φαμίλια» την εκπροσωπούμενη από τον Γ. Α. Παπανδρέου τον Νεώτερο –για τις άλλες δύο, εκείνη των Καραμανλή και την άλλη των Μητσοτάκη-Μπακογιάννη, ευελπιστεί ο λαός ότι έχει αρχίσει η διαδικασία εισαγωγής τους στο «χρονοντούλαπο της Ιστορίας»– και με τη συμμετοχή στο κυβερνητικό σχήμα δύο καθηγητών του Συνταγματικού Δικαίου (Ευάγγ. Βενιζέλος και Ανδρέας Λοβέρδος) και ενός της Πολιτικής Επιστήμης (Χ. Παμπούκης) να τεθεί υπό κηδεμονία και να απολέσει, στην ουσία, την εθνική της ανεξαρτησία!
Και ως προς μεν τους συνταγματολόγους καθηγητές, δυστυχώς, για τον λαό και τον τόπο, δικαιώνεται μετά θάνατον ο πατριάρχης των διδασκάλων του Συνταγματικού Δικαίου, ο Αριστόβουλος Μάνεσης, ο οποίος είχε προφητέψει δι’ έναν εξ αυτών: «Δεν μου κοβόταν το χέρι όταν τον πρότεινα για καθηγητή…»!
Ως προς τον κ. Χ. Παμπούκη, απολήσμονα των διδαχών του στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα, η δύστηνος Μοίρα της Ελλάδας, «περπατώντας μονάχη στην ολόμαυρη ράχη…» –είναι καιρός για αναβάπτιση στα νάματα του Εθνικού μας Ποιητή– επέπρωτο στο πρόσωπό του να εντοπίσει και κατανοήσει τη ρήση: «Επιστήμη στερουμένη αρετής…»!
Διακόσια είκοσι ένα χρόνια από τη Μεγάλη Γαλλική Επανάσταση και 180 χρόνια από τη σύσταση του Νεοελληνικού Κράτους, καθίσταται –δυστυχώς– αναγκαίο και αναπότρεπτο στις παρούσες στιγμές να υπομνησθούν μερικές έννοιες και ιδέες που καθορίζουν την πορεία των λαών και των εθνών, και βεβαίως και του Ελληνικού Λαού:
• Η χώρα μας τυπικώς είναι κράτος ανεξάρτητο. Διαθέτει Συνταγματικό Χάρτη, νόμους, κυβέρνηση, Κοινοβούλιο και κρατικό μηχανισμό, πολιτειακή διάρθρωση, η οποία υποτίθεται ότι εξυπηρετεί το γενικό καλό των κατοίκων αυτής της χώρας. Ο Συνταγματικός Χάρτης ορίζει το Πολίτευμα της Ελλάδας: Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, της οποίας θεμέλιο είναι η λαϊκή κυριαρχία. Μάλιστα στις πρώτες γραμμές του Συνταγματικού Χάρτη διακηρύσσεται: Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους, και ασκούνται με τον τρόπο που ορίζει το Σύνταγμα.
Στα πλαίσια αυτών των γενικής παραδοχής συνταγματικών εννοιών, πού χωρεί άραγε η «ανθυπατεία» ξένων δυνάμεων και οργανισμών επί βασικών δραστηριοτήτων της χώρας, ως είναι η διαμόρφωση της οικονομικής της πορείας;
Όμως εδώ και έναν χρόνο ένα αόρατο (;) καθεστώς υποτέλειας στραγγαλίζει ασφυκτικώς τη ζωή της χώρας και του λαού της σε σημείο ώστε να έχει καταντήσει κλασικό πρότυπο χώρας του τύπου –κατά την ορολογία που χρησιμοποιεί το Στέιτ Ντιπάρτμεντ– «Μπανανίας». Δηλαδή χώρα η οποία τυπικώς μεν είναι ανεξάρτητη, αλλά ουσιαστικώς ελέγχεται από εξωχώριες δυνάμεις!
• Συνοδό στοιχείο της έννοιας «ανεξάρτητο κράτος» είναι η έννοια «Εθνική Ανεξαρτησία». Η τελευταία αυτή έννοια απαιτεί να λαμβάνονται οι αποφάσεις για τα προβλήματα που αφορούν τη χώρα και τον λαό της με τη συμμετοχή του τελευταίου και να εξυπηρετούν το σύνολο του έθνους. Επομένως καταστάσεις που διαταράσσουν την καθοριστική έννοια «Εθνική ανεξαρτησία» επιλύονται με τη συμμετοχή του λαού (Δημοψήφισμα) στις διαδικασίες αυτές.
Το «Μνημόνιο», ως γνωστόν και καθ’ ομολογίαν του ίδιου του πρωθυπουργού, συνεπάγεται μείωση της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας της χώρας και επομένως μόνον ο κυρίαρχος λαός απευθείας διά της ψήφου του δίδει την έγκρισή του ή όχι σε καταστάσεις που παραπέμπουν σε καθεστώς υποτέλειας και δη οικονομικής.
Αναζητούνται στο σημείο αυτό οι επιστημονικές θέσεις των κ. καθηγητών του Συνταγματικού Δικαίου καθώς και του κ. Παμπούκη, της Πολιτικής Επιστήμης!
• Η «Εθνική Ανεξαρτησία» υπό τη μέγκενη του «Μνημονίου» καταλύεται κατά ένα μέρος, το Οικονομικό (Κράτος Κοινωνικής Πρόνοιας, μισθοί, συντάξεις, φορολογία, προγράμματα οικονομικής ανάπτυξης κ.λπ.), στοιχείο που συνεπάγεται ότι η Ελλάδα παύει να είναι κράτος εθνικώς ανεξάρτητο, αλλά υποτελές σε εξωχώριες δυνάμεις.
Η υποτέλεια είναι μια ενδιάμεση μορφή μεταξύ της εθνικής ανεξαρτησίας και της πλήρους υποταγής σε ξένες δυνάμεις ή κατάκτησης από ξένες δυνάμεις.
Η υποτέλεια αντιπαρατίθεται στον όρο αυτοτέλεια, η οποία είναι συμπλήρωμα της εθνικής ανεξαρτησίας.
Η ανεξαρτησία και η αυτοτέλεια συνθέτουν, ως γνωστόν, την πληρότητα ενός έθνους και ενός εθνικού κράτους.
Η ύπαρξη όμως εθνικής ανεξαρτησίας και αυτοτέλειας, ακόμη και στο πνεύμα της συμμετοχής της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αποστρακίζει τη δυνατότητα ξένων δυνάμεων να ρυθμίζουν τη ζωή των κατοίκων της χώρας μας. Κι αυτό ακριβώς είναι το κρίσιμο σημείο στην προσέγγιση των εννοιών εθνική ανεξαρτησία και αυτοτέλεια μιας χώρας.
Ουδείς σ’ αυτήν τη χώρα αγνοεί την προέλευση, αλλά και την «κατασκευή» «Τζακιών» ή «Φαμιλιών» στη διαδρομή των δύο σχεδόν αιώνων του ελεύθερου βίου του νεοελληνικού κράτους. Ουδείς αγνοεί τις περιόδους Ξενοκρατίας που διήλθε και διέρχεται η χώρα και ποιοι την υπηρέτησαν. Ουδείς αγνοεί ποίοι συναποτελούν τις κατά περιόδους «Συμμαχίες των προθύμων» στις επιταγές εξωχώριων δυνάμεων, σε επίπεδα εξουσίας και διαμορφωτών της κοινής γνώμης.
Ειδικότερα στον τελευταίο τομέα είναι τυχαίο άραγε ότι κύρια επιτελικά στελέχη, πριν ή τοποθετηθούν στις νευραλγικές αυτές θέσεις, διήλθαν «από τα Σούσα για σατραπείες και άλλα τέτοια»…
Το πρόβλημα είναι αν, στον χώρο της Επιστήμης ή «Επιστήμης», «το άλας μωρανθεί εν τίνι αλισθήσεται» ο λόγος της αληθείας;
Πηγή:
http://www.paron.gr/v3/new.php?id=58833&colid=28&dt=2010-09-19%200:0:0
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου