Πόσο εύκολα γίνεται απεχθές ένα κόμμα εξουσίας

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ

Πού πάει το ΠΑΣΟΚ 

 έναν χρόνο μετά τις εκλογές του 2009;

Ύστερα από έναν χρόνο διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ και με όλα τα ελα­φρυντικά που μπορεί να έχει η κυβέρνηση λό­γω βαθιάς οικονομικής κρίσης, το βασικό πρό­βλημα παραμένει ως έχει: Δεν υπάρχει κανέ­να σχέδιο ανάτασης της χώρας, εξόδου από την κρίση και προοπτικής για το αύριο. Είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε μια χώρα και σε μια κυβέρνηση. Η τελευταία, όσο καλά κι αν διαχειρίζεται τα ζητήματα της κρίσης, πρέπει κάποια στιγμή να εκπονήσει και να παρουσιάσει στον κόσμο ένα σχέδιο πορείας της χώρας, αρ­κεί να το έχει πρώτα πιστέψει και η ίδια.

Όλον αυτόν τον καιρό, εδώ κι έναν χρόνο η κυβέρνηση του Γ.Α. Παπανδρέου φαίνεται να κάνει μια απλή -ή σύνθετη- διαχείριση της κρί­σιν, σαν τον μάνατζερ της εταιρείας που δεν πάει καλά και προσπαθεί να τη συνεφέρει. Το πρόβλημα είναι ότι πρόκειται περί χώρας και η προσπάθεια να συνέλθει μια χώρα περνάει από τους ανθρώπους της, ενώ για την εταιρεία περ­νάει από το προϊόν που θα παράγει, ή από το πώς θα το παράγει. Εδώ, στον τομέα αυτόν η κυβέρνηση δεν έχει καμιά έμπνευση. Είναι ξε­ρή, στεγνή και απόμακρη. Η συνολική της στάση δεν παραπέμπει σε σχήμα που γνωρίζει τις λύσεις και φτιάχνει πρόγραμμα, με αποτέλε­σμα ο κόσμος (το ακροατήριο της κυβέρνησης) να είναι όλο και πιο παγωμένος απέναντί της. Αυτό, σε επίπεδο αποτελέσματος, μεταφράζεται σε πιθανότατη αποδοκιμασία της κυβέρνησης σε πρώτη ευκαιρία. Ας πούμε, στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές του Νοεμβρίου, πε­ρίπου σε έναν μήνα από σήμερα.

Εκεί, το ΠΑΣΟΚ θα έχει πραγματική ανάγκη επιβεβαίωσης της πολιτικής του κυριαρχίας, αυτής δηλαδή που καταγράφτηκε πριν από έναν χρόνο όταν νίκησε άνετα στις εκλογές και η δια­φορά του με τη Νέα Δημοκρατία ξεπέρασε τις δέκα ποσοστιαίες μονάδες. Θα είναι μεγάλο πλήγμα για την κυβέρνηση η μη επιβεβαίωση ό­χι της κυριαρχίας, αλλά της απλής επικράτησης επί του αντιπάλου που βύθισε τη χώρα στην οικονομική κρίση. Ένα κακό αποτέλεσμα θα συνδυαστεί άμεσα με τις κυβερνητικές της επιλογές, τις οικονομικές περικοπές, τις στερή­σει στις οποίες υποβάλλονται οι εργαζόμενοι.

Με τον τρόπο αυτόν προκύπτει σταθερά ζή­τημα πολιτικής της νομιμοποίησης, μια και ανα­λόγως του βαθμού αποτυχίας θα αμφισβητηθεί η ύπαρξη της και θα ζητηθεί η αντικατάσταση της. Το επιχείρημα ότι «ψηφίζουμε αυτοδιοικητικά» είναι μεν σωστό, αλλά δεν χωράει στην πραγματικότητα που βιώνουν οι πολίτες. Η καθημερινή ζωή που σχηματίζει και υλοποιεί αυτήν την πραγματικότητα είναι γεμάτη αγοραστικές  ήττες, καταναλωτικές  στερήσεις και αδιέξοδες έρευνες του πορτοφολιού για τυχόν πε­ρίσσευμα. Η κυριαρχία αυτής της αίσθησης με­ταβάλλει τις εκλογές του Νοεμβρίου σε ευκαιρί­α απάντησης  του πληττόμενου εκλογικού σώματος, και δεν είναι ισχυρές  οι ενδείξεις (αν υπάρ­χουν τέτοιες) ότι η απάντηση θα περιέχει ανοχή και κατανόηση προς τις κυβερνητικές επιλογές. Ίσως αν είχε φροντίσει η κυβέρνηση πλην των απειλών, του εξαρτησιακού  Μνημονίου, των στερήσεων, τα κινδυνολογίας, να είχε αρθρώ­σει έναν πειστικό οραματικό λόγο για την προο­πτική τα χώρας (άρα και των ανθρώπων) τα πράγματα να ήταν καλύτερα. Να είχε ημερέψει η ψυχή τους που διαρκώς νιώθουν σε επιφυλα­κή επειδή δεν ξέρουν τι άλλο τους περιμένει.

Ο πολίτης  βιώνει μια καθημερινή εκτεταμέ­νη οικονομική ανασφάλεια και η πολιτική η­γεσία δεν του προσφέρει αυτό που πρέπει να προσφέρει μια ηγεσία, το να ζήσει ήρεμα δη­μιουργώντας. Και όταν ο πολίτης τίθεται σε επιφυλακή (που διαρκεί μάλιστα), επιστρατεύει α­μυντικές λειτουργίες μεταβάλλοντας  την εξου­σία (κράτος / κυβέρνηση) σε αντίπαλο. Όχι τόσο γιατί του φέρεται σκληρά και αυστηρά, όσο γιατί δεν έχει πρόγραμμα και όραμα.  Δεν του λέει πού πάει το πράγμα και τι θα γίνει. Πότε θα γί­νει. Μια πορεία χωρίς προοπτική είναι μια ανα­γκαστική πορεία, επισφαλής, πληκτική και πνι­γηρή.

Το ΠΑΣΟΚ έχει περιέλθει (και δεν φαίνεται να το έχει καταλάβει ή να το έχει αξιολογήσει σωστά) σε εξαιρετικά δυσχερή κατάσταση σε ό,τι αφορά τη σχέση του με τον κόσμο. Δεν δί­νει ανάσες, δεν δίνει προοπτική. Όταν αυτό συμβαίνει και τείνει προς παγίωση, ο κόσμος εξ αντανακλάσεων στρέφεται σε άλλες λύσεις, ό­σο κι αν έχει καταδικάσει πρόσφατα την κατα­γωγή τους, όσο κι αν δεν ενθουσιάζεται με το παρελθόν και την ταυτότητα του άλλου.

Ας φροντίσει το ΠΑΣΟΚ να μην επιλεγεί το άλλο επειδή μόνο και μόνο έγινε απεχθές το ίδιο. Να μην πάθει δηλαδή ό,τι συνέβη με τη διακυβέρνηση Σημίτη, επτά χρόνια πριν.

Πηγή:

"ΤΟ ΠΑΡΟΝ"

 3.10.2009