Για να μην υποστούμε τα χειρότερα
Του Α. ΛΥΚΑΥΓΗ
«Τα δάνεια δούλους τους ελευθέρους ποιεί...»
ΜΕΝΑΝΔΡΟΣ
ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ότι στον βαθμό που αποδομούνται οι δυνατότητες μιας χώρας, αποδυναμώνονται ανάλογα και οι αντιστάσεις της, είναι απλή διαλεκτική αλήθεια. Κανενός δεν διαφεύγει. Με τη διαφορά ότι σε περιπτώσεις όπως αυτή που σήμερα επιβεβαιώνεται για τον Ελληνισμό, μπορεί ν' αποβεί έως και μοιραία. Το αυτονόητο.
Γιατί ακριβώς η καταθλιπτική κατιούσα όσον αφορά τους οικονομικούς δείκτες και η δραστική ανάταξη των προβλημάτων που τους συνακολουθεί συμπίπτουν με την ύπαρξη κρισίμων εθνικών ζητημάτων. Που άλλα μεν αφορούν την ίδια την ακεραιότητα του εθνικού γεωπολιτικού χώρου Αιγαίο-Θράκη, ενώ άλλα σχετίζονται με προαγόμενες τελικές λύσεις (ή ενδεχομένως επικίνδυνα αδιέξοδα) εθνικών θεμάτων. Όπως το Κυπριακό και το Σκοπιανό.
Θέματα που απαιτούν αφενός αξιόπιστους στρατηγικούς χειρισμούς και αφετέρου επαρκείς -εφόσον απαιτηθούν- αντιστάσεις. Προϋπόθεση δε και των μεν και των δε είναι η επίσης επαρκής ισχύς. Και δεν χρειάζεται να καταφύγει κάποιος στον Θουκυδίδη για να στοιχειοθετήσει την έννοια και την αναγκαιότητά της.
Ότι λοιπόν σε συνθήκες δανειακής υποθηκεύσεως -όπως οι σημερινές- συνυποθηκεύεται και μέρος της εθνικής κυριαρχίας είναι δεδομένο. Κι άλλωστε είναι κάτι που γίνεται αρκούντως αισθητό σε ουσιώδη επίπεδα του σημερινού (τραυματικού) ελληνικού γίγνεσθαι.
Οπότε το ζητούμενο δεν είναι μόνον η επιβαλλόμενη απάμβλυνση της οικονομικής καταπονήσεως των πολιτών. Είναι και αυτή. Πρωτίστως μάλιστα. Γιατί:
= Όσο οι πολίτες, είτε βιώνουν επαχθείς καταστάσεις ανέχειας είτε διάγουν σε συνθήκες μείζονος αβεβαιότητος σχετικά με τις προοπτικές τους, δεν είναι δυνατόν ν' ανταποκρίνονται στον βαθμό που υπό άλλες συνθήκες θα το έπρατταν όσον αφορά τέτοιους αυτονόητους κινδύνους.
Οι εσωτερικές δηλαδή αγκυλώσεις και η αναπαραγόμενη καταλυτική εσωστρέφεια περισπούν το ενδιαφέρον, περιστέλλουν τη συμμετοχική επαγρύπνηση και απαμβλύνουν τα εθνικά αντανακλαστικά. Πέραν λοιπόν της αναγκαίας παλινορθώσεως των οικονομικών συνθηκών για τους πολίτες, συνιεραρχείται και η αναγκαιότητα επανακτήσεως κάποιων επέκεινα ουσιαστικών δυναμικών, που αφορούν τη θωράκιση της χώρας έναντι προφανών εξωτερικών κινδύνων. Η ανάταξη δηλαδή των αποτρεπτικών της δυνατοτήτων, τόσο επί πολιτικού όσο και επί στρατηγικού (και στρατιωτικού) επιπέδου. Κάτι που συνάπτεται προς την προληπτική αποθάρρυνση εκβιασμών και αποπυροδότηση πιέσεων σε ζωτικά εθνικά ζητήματα.
Δεν μπορεί να μη μας ανησυχούν κάποιες τάσεις (ή έστω και αντιληπτές διαθέσεις) αμυντικών περικοπών, από τους τοποτηρητές των δανειστών. Οι οποίοι δανειστές είναι παρεμπιπτόντως και θεσμικώς εταίροι. Ενώ οι ίδιοι, την ίδια στιγμή, αποφεύγουν το προδήλως αυτονόητο: Την εγγύηση δηλαδή των συντεταγμένων εθνικών συνόρων της χώρας. Τα οποία -στην περίπτωση των Ευρωπαίων ειδικότερα- συνιστούν de jure και κοινοτικά γεωπολιτικά όρια! Σύνορα εν ολίγοις και των ιδίων. Αυτό δεν θα είχε καμιά σημασία και δεν θα ήτο άξιον αναφοράς -όπως σε άλλο άρθρο μας είχαμε σημειώσει- εάν η Ελλάδα έκειτο κάπου επί των Άλπεων, για παράδειγμα. Μεταξύ Ελβετίας και Ιταλίας ή Αυστρίας.
Ευρίσκεται όμως στην προς ανατολάς ακραία ευρωπαϊκή περίμετρο. Κι εφάπτεται σε δυνάμει διακεκαυμένη ζώνη. Όπου συν τοις άλλοις εκδηλώνονται κατ' εξακολούθησιν επεκτατικές διαθέσεις. Από χώρα, μάλιστα, που βρίσκεται σε διαδικασία εντάξεως. Και που φιλοδοξεί να διασκελίσει τον κοινοτικό πυλώνα. Όχι απλώς με βερμπαλιστικά εθνικιστικά στερεότυπα, αλλά κυρίως με συνεχείς παραβιάσεις του εναέριου και θαλάσσιου εθνικού χώρου. Σε βαθμό που ν' αποβαίνει εκ των πραγμάτων επικίνδυνη. Καθώς κατατείνει να δημιουργήσει γεωστρατηγικά τετελεσμένα, όσον αφορά την εκδηλωμένη αμφισβήτηση συγκεκριμένων γεωγραφικών περιοχών. Θέλοντας αφενός να επαναγεωγραφήσει τον αιγαιωτικό χώρο και αφετέρου να δημιουργήσει εκβιαστικές συνθήκες μερισμού των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών.
Αυτά -και εκ παραλλήλου άλλα, αφορούντα κρίσιμους εθνικούς πυλώνες- πρέπει να επενεργήσουν αφυπνιστικά. Να οδηγήσουν σε υπέρβαση όσων ατυχώς επιδρούν καταλυτικά σε ό,τι αφορά δυνατότητες διαχειρίσεως αυτών των ζητημάτων.
= Γιατί το οικονομικό τραύμα σε κάποια στιγμή μπορεί αργά ή γρήγορα να επουλωθεί. Αλλά τυχόν εθνικοί εν τω μεταξύ ακρωτηριασμοί, δεν θα είναι με τίποτε αναστρέψιμοι.
Αυτό να θεωρηθεί ως ευκρινές σήμα κινδύνου. Να μην υποτιμηθεί. Όσο και αν ενδεχομένως φαίνεται ως ενοχλητική παρεμβολή. Για να μη βρεθούμε σε πιο απευκταία κατάσταση.
Γιατί ακριβώς η καταθλιπτική κατιούσα όσον αφορά τους οικονομικούς δείκτες και η δραστική ανάταξη των προβλημάτων που τους συνακολουθεί συμπίπτουν με την ύπαρξη κρισίμων εθνικών ζητημάτων. Που άλλα μεν αφορούν την ίδια την ακεραιότητα του εθνικού γεωπολιτικού χώρου Αιγαίο-Θράκη, ενώ άλλα σχετίζονται με προαγόμενες τελικές λύσεις (ή ενδεχομένως επικίνδυνα αδιέξοδα) εθνικών θεμάτων. Όπως το Κυπριακό και το Σκοπιανό.
Θέματα που απαιτούν αφενός αξιόπιστους στρατηγικούς χειρισμούς και αφετέρου επαρκείς -εφόσον απαιτηθούν- αντιστάσεις. Προϋπόθεση δε και των μεν και των δε είναι η επίσης επαρκής ισχύς. Και δεν χρειάζεται να καταφύγει κάποιος στον Θουκυδίδη για να στοιχειοθετήσει την έννοια και την αναγκαιότητά της.
Ότι λοιπόν σε συνθήκες δανειακής υποθηκεύσεως -όπως οι σημερινές- συνυποθηκεύεται και μέρος της εθνικής κυριαρχίας είναι δεδομένο. Κι άλλωστε είναι κάτι που γίνεται αρκούντως αισθητό σε ουσιώδη επίπεδα του σημερινού (τραυματικού) ελληνικού γίγνεσθαι.
Οπότε το ζητούμενο δεν είναι μόνον η επιβαλλόμενη απάμβλυνση της οικονομικής καταπονήσεως των πολιτών. Είναι και αυτή. Πρωτίστως μάλιστα. Γιατί:
= Όσο οι πολίτες, είτε βιώνουν επαχθείς καταστάσεις ανέχειας είτε διάγουν σε συνθήκες μείζονος αβεβαιότητος σχετικά με τις προοπτικές τους, δεν είναι δυνατόν ν' ανταποκρίνονται στον βαθμό που υπό άλλες συνθήκες θα το έπρατταν όσον αφορά τέτοιους αυτονόητους κινδύνους.
Οι εσωτερικές δηλαδή αγκυλώσεις και η αναπαραγόμενη καταλυτική εσωστρέφεια περισπούν το ενδιαφέρον, περιστέλλουν τη συμμετοχική επαγρύπνηση και απαμβλύνουν τα εθνικά αντανακλαστικά. Πέραν λοιπόν της αναγκαίας παλινορθώσεως των οικονομικών συνθηκών για τους πολίτες, συνιεραρχείται και η αναγκαιότητα επανακτήσεως κάποιων επέκεινα ουσιαστικών δυναμικών, που αφορούν τη θωράκιση της χώρας έναντι προφανών εξωτερικών κινδύνων. Η ανάταξη δηλαδή των αποτρεπτικών της δυνατοτήτων, τόσο επί πολιτικού όσο και επί στρατηγικού (και στρατιωτικού) επιπέδου. Κάτι που συνάπτεται προς την προληπτική αποθάρρυνση εκβιασμών και αποπυροδότηση πιέσεων σε ζωτικά εθνικά ζητήματα.
Δεν μπορεί να μη μας ανησυχούν κάποιες τάσεις (ή έστω και αντιληπτές διαθέσεις) αμυντικών περικοπών, από τους τοποτηρητές των δανειστών. Οι οποίοι δανειστές είναι παρεμπιπτόντως και θεσμικώς εταίροι. Ενώ οι ίδιοι, την ίδια στιγμή, αποφεύγουν το προδήλως αυτονόητο: Την εγγύηση δηλαδή των συντεταγμένων εθνικών συνόρων της χώρας. Τα οποία -στην περίπτωση των Ευρωπαίων ειδικότερα- συνιστούν de jure και κοινοτικά γεωπολιτικά όρια! Σύνορα εν ολίγοις και των ιδίων. Αυτό δεν θα είχε καμιά σημασία και δεν θα ήτο άξιον αναφοράς -όπως σε άλλο άρθρο μας είχαμε σημειώσει- εάν η Ελλάδα έκειτο κάπου επί των Άλπεων, για παράδειγμα. Μεταξύ Ελβετίας και Ιταλίας ή Αυστρίας.
Ευρίσκεται όμως στην προς ανατολάς ακραία ευρωπαϊκή περίμετρο. Κι εφάπτεται σε δυνάμει διακεκαυμένη ζώνη. Όπου συν τοις άλλοις εκδηλώνονται κατ' εξακολούθησιν επεκτατικές διαθέσεις. Από χώρα, μάλιστα, που βρίσκεται σε διαδικασία εντάξεως. Και που φιλοδοξεί να διασκελίσει τον κοινοτικό πυλώνα. Όχι απλώς με βερμπαλιστικά εθνικιστικά στερεότυπα, αλλά κυρίως με συνεχείς παραβιάσεις του εναέριου και θαλάσσιου εθνικού χώρου. Σε βαθμό που ν' αποβαίνει εκ των πραγμάτων επικίνδυνη. Καθώς κατατείνει να δημιουργήσει γεωστρατηγικά τετελεσμένα, όσον αφορά την εκδηλωμένη αμφισβήτηση συγκεκριμένων γεωγραφικών περιοχών. Θέλοντας αφενός να επαναγεωγραφήσει τον αιγαιωτικό χώρο και αφετέρου να δημιουργήσει εκβιαστικές συνθήκες μερισμού των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών.
Αυτά -και εκ παραλλήλου άλλα, αφορούντα κρίσιμους εθνικούς πυλώνες- πρέπει να επενεργήσουν αφυπνιστικά. Να οδηγήσουν σε υπέρβαση όσων ατυχώς επιδρούν καταλυτικά σε ό,τι αφορά δυνατότητες διαχειρίσεως αυτών των ζητημάτων.
= Γιατί το οικονομικό τραύμα σε κάποια στιγμή μπορεί αργά ή γρήγορα να επουλωθεί. Αλλά τυχόν εθνικοί εν τω μεταξύ ακρωτηριασμοί, δεν θα είναι με τίποτε αναστρέψιμοι.
Αυτό να θεωρηθεί ως ευκρινές σήμα κινδύνου. Να μην υποτιμηθεί. Όσο και αν ενδεχομένως φαίνεται ως ενοχλητική παρεμβολή. Για να μη βρεθούμε σε πιο απευκταία κατάσταση.
Πηγή:
http://www.paron.gr/v3/new.php?id=59776&colid=&catid=42&dt=2010-10-10%200:0:0
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου