Ένα Μνημόνιο δίχως τέλος....σε μια χώρα τού «ό,τι να 'ναι»

Η πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση ΓΑΠ - ΠΑ.«ΣΟ».Κ μοιάζει περισσότερο με τιμωρία του ελληνικού λαού και της πατρίδας παρά με σωτηρία. Εξηγούμαι: Μετά τα όσα απίθανα συνέβησαν προκειμένου να ΟΔΗΓΗΘΕΙ η χώρα στην α­γκαλιά του ΔΝΤ και της  ΕΚΤ, η κυβέρνη­ση οδεύει προς το πουθενά, πελαγοδρομώντας  χωρίς σχέδιο, εστιάζοντας κάθε φορά σε στοχοποίηση κάποιας ομάδας εργαζομένων ή μικρομεσαίων ανάλογα με τη συγκυρία και στρέφοντας κάθε φο­ρά εναντίον τους τα ελεγχόμενα από αυ­τή ΜΜΕ.

Πέντε μήνες μετά την εφαρμογή του Μνημονίου οι πολίτες αντιλαμβάνονται ήδη ότι αυτό δεν οδηγεί πουθενά. Η δογματική προσήλωση στη μείωση των δημόσιων δαπανών, ακόμη και εκείνων που θεωρούνται παραγωγικές και μπο­ρούν να στηρίξουν την ανάπτυξη, βυθίζει την οικονομία στην ύφεση και την κοινω­νία στην απελπισία, σε αδιέξοδο. Την ίδια στιγμή, αυξάνονται συνεχώς οι κατανα­λωτικοί φόροι, ενώ οι τιμές σε όλα τα προϊ­όντα αυξάνονται, την ώρα που οι μισθοί και οι συντάξει ΜΕΙΩΝΟΝΤΑΙ - και θα μειωθούν κι άλλο ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ της 7ης Νοέμβρη.

Ο κάθε προσεκτικός παρατηρητής αντιλαμβάνεται την κα­τάσταση και αναμένει νέο πακέτο επιβολής πρόσθετων εισπρακτικών μέτρων - κατά δικαίων και αδίκων. Προϊδεάζεται η κοινωνία για την επερχόμενη μίνι ανα­διάρθρωση του χρέους, η οποία πιθανόν να ονομαστεί και «επιμήκυνση» για να διασκεδαστούν οι εντυπώσεις, που όμως δεν είναι η όντως αναγκαία επιμήκυνση, συνδυασμένη με ΔΡΑΣΤΙΚΗ ΜΕΙΩΣΗ του χρέους, που σημαίνει ΔΙΑΓΡΑΦΗ από την ελληνική πλευρά ΕΝΟΣ ΠΟΣΟΣΤΟΥ των οφειλομένων. Ετσι, η βαφτιζόμενη από την κυβερνητική πλευρά «επιμήκυν­ση» άνευ άλλου τινός μπορεί να υπο­κρύπτει την υπογραφή ενός νέου, τρίτου Μνημονίου...

Η χώρα έχει σχεδόν χρεοκοπήσει, η ύ­φεση βαθαίνει μέρα με την ημέρα, η α­νεργία γιγαντώνεται, πλησιάζουμε στην πτώχευση και αυτοί... «χτενίζονται». Συ­ναγωνίζονται πράγματι οι ταγοί του έθνους με τους λεγόμενους  «δημοσιο­γράφους» για το πρωτάθλημα του ΨΕΥΔΟΥΣ, της ΚΕΝΟΤΗΤΑΣ, της ΕΞΑΠΑΤΗΣΗΣ. Προφανώς, δεν έχουν καταλάβει τίποτα από τα τεκταινόμενα στην κοινω­νία. Το βιολί τους. Σε μια χώρα όπου εφημερίδα διαβάζει ένας στους εκατό, βι­βλίο (κάθε είδους, όχι μόνο σοβαρό) έ­νας στους χίλιους, οι προαναφερόμενοι ασχολούνται με τη μικροπολιτική, την «α­ναγνωρίσιμοτητά» τους, την ΑΣΗΜΑ­ΝΤΟΤΗΤΑ τους εν τέλει. Τη μια κλαίγο­ντας και ελεεινολογώντας, την άλλη βρί­ζοντας και απειλώντας. Οι ίδιοι και οι ίδιες επί τριάντα συναπτά έτη. ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ. Υπάρχει και άλλος δρόμος. ΜΠΟΡΟΥΜΕ.

Γιώργος Παπαγιαννόπουλος