Πρόκληση στην Ιστορία

Η Κύπρος γιορτάζει τούτες τις μέρες 50 χρόνια από της ιδρύσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας κατά τρόπο πανηγυρικό, και δικαίως, γιατί αυτό που απέμει­νε όρθιο στη διεθνή διαπραγμάτευση για τη λύση του προβλήματος της τουρκικής  εισβολής και της κατοχής των εδαφών είναι το κράτος ως υποκείμενο διεθνούς δικαίου αναγνωρισμένο από όλα τα κράτη της υφηλίου πλην της Τουρκίας.

Τις  πανηγυρικές εκδηλώσει για τα πενηντάχρονα της Κυπριακής Δημοκρατίας συμμερίζε­ται και η Ελλάδα ως Ελληνισμ0ς και ως Ελληνική Δημοκρατία, εξ ου και η παρουσία του Προέδρου της Κά­ρολου Παπούλια στις εκδηλώσεις που λαμβάνουν χώ­ρα ως κορύφωση πολλών αντιστοίχων που έλαβαν χώρα εν Ελλάδι και Κύπρο το τελευταίο διάστημα.

Η κυπριακή ανεξαρτησία ήταν παράγωγο διαπραγ­ματεύσεων που έλαβαν χώρα στη Ζυρίχη και στο Λον­δίνο μεταξύ των κυβερνήσεων Ελλάδας, Τουρκίας, Μεγάλης Βρετανίας και εν τέλει των εκπρο­σώπων των δύο κοινοτήτων της Κύπρου. Οι διαπραγματεύσεις έλαβαν χώρα μεσούντος εν0ς ηρωικού αγώνα των Ελλήνων της Κύπρου, που ως μεγίστη πλειοψηφία του κυπριακού λαού εκ­προσωπούσαν το σύνολο του συλλογικού υποκειμέ­νου εν0ς αποικιοκρατούμενου λαού. Ένας αγώνας ο οποίος είχε πάνδημο και παλλαϊκό χαρακτήρα, με την υ­ποστήριξη σύμπαντος του Ελληνισμού.

Σημειώνουμε εν προκειμένω πως στην Αθήνα κατά τη διάρκεια των μαχητικών διαδηλώσεων είχαμε και νεκρούς, ενώ ο αγώνας αυτ0ς είχε και τη συμπαράσταση της ευρωπαϊκής και της διεθνούς κοινής γνώμης. Ο ηρωικός αυτ0ς αγώνας είχε αντιαποικιακό χαρακτήρα και διεξήχθη με βασικό αίτημα την αυτοδιάθεση και την ένωση με την Ελλάδα. Στον βωμό του αιτήματος αυτού εθυσιάσθη στην αγχόνη και στο πεδίο της μάχης σωρεία ηρώων, αμούστακων ελληνοπαίδων, της Κύπρου, προκαλώντας και τον παγκόσμιο θαυμασμό. 

Το αίτημα της ένωσης με την Ελλάδα δεν προεβλήθη ξαφνικά, αλλά ήταν προϊόν μιας μακροχρόνιας ιστορικής πορείας της Κύ­πρου, η οποία αισθανόταν, και δικαίως, τμήμα του ελ­ληνικού πολιτισμού και της Ιστορίας, πράγμα το οποίο ουδείς ιστορικός ή αρχαιολόγος τόλμησε ποτέ να αμφιβητήσει.

Η επίτευξη της ανεξαρτησίας διά των Συμ­φωνιών της Ζυρίχης και του Λονδίνου το 1959 και το 1960, με τις οποίες ιδρύθηκε η Κυπριακή Δημοκρατία, ήταν προϊόν εν0ς πολιτικού συμβιβασμού, που κατέ­γραψε την αδυναμία του ελληνικού κράτους και της τότε κυβέρνησης να διεκδικήσουν την πραγματική ανε­ξαρτησία και την αυτοδιάθεση για την Κύπρο, αφού η βρετανική πολιτική κατάφερε δολίως, και κατά τη δι­πλωματική παράδοση των Βρετανών να οργανώσουν και να επιβάλλουν πολιτικές με βάση την αρχή τού διαίρει και βασίλευε αλλά και γιατί ο Ψυχρ0ς Πόλεμος κορυφωνόταν εκείνη την εποχή, να επιβάλει στην Ελ­λάδα συμβιβασμούς που προέρχονταν από το καθε­στώς περιορισμένης κυριαρχίας που διερχόταν εκείνη την περίοδο το τότε μετεμφυλιακό ελληνικό κράτος.

Σημειώνουμε επίσης πως η αρχή της αυτοδιάθεσης ήταν κανόνας αναγκαστικού δικαίου –ius cogens-, που σήμαινε την υποχρέωση των αποικιοκρατών να εφαρ­μόζουν στις αποικίες την αρχή του «one man – one vote», δηλαδή «ένας άνθρωπος-μια ψήφος», και περι­λάμβανε το σύνολο του αποικιοκρατούμενου λαού, α­νεξαρτήτων εθνικήw ή φυλετικής  προέλευσης.

Υπο­γραμμίζουμε επίσης εν προκειμένω ότι από τη δεκαε­τία του '50 μέχρι και το 1964 το αίτημα της  αυτοδιάθεσης το υποστήριξε η Σοβιετική Ένωση του Νικίτα Χρουστσόφ και σύμπασα η σοσιαλιστική κοινότητα που βρισκόταν υπό την ηγεμονία της κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. 

Στην Κύπρο η ανεξαρτησία και το Σύνταγμα που τη συνόδευε παρεβίασαν αυτήν την αρχή που εφαρμόστηκε παντού, παρεμβάλλονται ταυ­τόχρονα και τη βασική αρχή της δημοκρατίας, που η λειτουργία της αναφέρεται και αφορά στο σύνολο εν0ς λαού και στον πολίτη ων μέλος του συνόλου.

Δη­μιουργήθηκε ένα διφυές σύστημα κοινοτικό, το οποίο δεν μπόρεσε να επιβιώσει και κατέρρευσε το 1964 με τουρκική υπαιτιότητα, χωρίς να προκαλέσει θανάσιμο πλήγμα στην ανεξαρτησία και στο κράτος ως υποκείμενο διεθνούς δικαίου, το οποίο συνέχισε και συνεχί­ζει να υφίσταται ως οντότητα μέχρι των ημερών μας.

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ

ΚΑΙ Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΦΑΖΙΛ ΚΙΟΥΤΣΟΥΚ

Είναι γνωστή η τουρκική διεκδίκηση της διχοτόμησης ως όψιμη και αστήριχτη παντελώς από κάθε άπο­ψη διεθνούς δικαίου στο αίτημα «αυτοδιάθεση - ένωση», ενώ ταυτόχρονα η Τουρκία εκπόνησε το 1957 διά της ομάδος του συνταγματολόγου Νιχάτ Ερίμ, κατ' εντολήν του τότε πρωθυπουργού Μεντερές, ένα σχέδιο με το οποίο προγραμματίστηκε λεπτομερώς η εφαρμογή του σχεδίου «Αττίλας» με πρώτη ευκαιρία και η κατοχή της Κύπρου μέχρι την Αμμόχωστο. 

1964

ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΚΤΑΙΩΡΟΥ ΦΑΕΘΩΝ

ΑΠΟ ΤΟΥΡΚΙΚΑ Α/Φ

Το σχέδιο αυτό επεχειρήθη να εφαρμοστεί το 1964 και απέτυχε λόγω των γνωστών αντιδράσεων της αμερικανικής και της σοβιετικής ηγεσίας. Επεχειρήθη να εφαρμοστεί το 1967 και δεν τελεσφόρησε λόγω της υποχώρησης των συνταγματαρχών της χούντας των Αθηνών και της απόσυρσης της ελληνικής μεραρχίας από την Κύπρο, ενώ εφαρμόστηκε εν τέλει το 1974 με πρόσχημα το χουντικό πραξικόπημα του Ιωαννίδη στην Κύπρο ενα­ντίον του Προέδρου Μακαρίου. Είναι σαφές πως η τουρκική εισβολή δεν ήταν κανένα τυχαίο γεγονός ού­τε έγινε για να προστατεύσει τους Τουρκοκυπρίου, αλλά ήταν εφαρμογή εν0ς από μακρού εκπονηθέντος σχεδίου για τον έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου από την Άγκυρα, ενώ το πραξικόπημα ήταν μια εγκληματι­κή ενέργεια των δικτατόρων των Αθηνών, οι οποίοι δεν είχαν τη νομιμοποίηση του ελληνικού λαού για τις πολιτικές που θέλησαν να εφαρμόσουν εναντίον του Προέδρου Μακαρίου. 

Η Τουρκία εισέβαλε συντεταγ­μένα και ως κράτος εις το έδαφος εν0ς ανεξάρτητου και κυρίαρχου κράτους, κατέλαβε το 37 και πλέον τοις εκατό του εδάφους του βόρειου τμήματος της Κύ­πρου, εκδίωξε τους έλληνες νόμιμους κατοίκους του, προέβη σε αναρίθμητα εγκλήματα βιασμών και ανθρωποκτονιών αθώων, λεηλάτησε την πολιτιστική κληρονομιά της περιοχής και διέπραξε εν τέλει και το διεθνές έγκλημα του εποικισμού. 

Κάθε σύγκριση που αποπειράται να γίνει μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας στην Κύπρο αποτελεί μια βάναυση πρόκληση της Ιστορίας, δημιουργεί δε μεγάλα ερωτήματα και απορίες, μαζί με οργή όταν αυτή η πρόκληση προέρχεται από τα χείλη του ανώτατου παράγοντα και εκλεγμένου ηγέτη της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Του ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ Κ. ΠΑΛΛΟΥΡΙΔΗ

Καθηγητή Διεθνούς Πολιτικής

Πάντειο Πανεπιστήμιο

Από «ΤΟ ΠΑΡΟΝ» 3.10.2010