Ξεπεσμένοι φύλαρχοι!

Ξεπεσμένοι φύλαρχοι!

Είναι προφανές: Οι Γερμανοί (τουλάχιστον) μας σπρώ­χνουν έξω από το ευρώ!

Δεν μπορούν να μας βγάλουν. Και γι' αυτό μας «ανα­γκάζουν» να βγούμε:

Αρχικά ενθαρρύνουν την κερδοσκοπία πάνω στα κρα­τικά ομόλογα των ασθενέστερων μελών της 'Ενωσης. Τα ε­πιτόκια δανεισμού τους ανεβαίνουν και τα πετάνε έξω α­πό τις διεθνείς αγορές...

Έτσι τα υποχρεώνουν να ενταχθούν σε «Μηχανισμό Στήριξης».

Ύστερα τους θέτουν όρους ασφυξίας - Μνημόνια, που μειώνουν κάπως το έλλειμμα, αλλά βυθίζουν την οι­κονομία σε πρωτόγνωρη ύφεση και εκτοξεύουν το χρέος. Δεν τα διασώζουν. Τους στερούν κάθε πιθανότητα διάσωσης...

Και, τέλος, τα οδηγούν σε «ελεγχόμενη χρεοκοπία» και τους κάνουν μια «αναδιάρθρωση χρέους», με μείω­ση των χρωστούμενων (και βελτίωση των όρων αποπληρωμής). Το αντάλλαγμα είναι να βγουν τα ασθενέστερα μέλη «οικειοθελώς» από το κοινό νόμισμα. Και με την α­σαφή υπόσχεση ότι θα μπορέσουν να επιστρέψουν, κά­ποια στιγμή στο μέλλον, αφού «βάλουν σε τάξη τα οικονο­μικά τους». Και αφού υποτιμήσουν το εθνικό τους νόμι­σμα.

Γιατί χωρίς υποτίμηση δεν θα σώζονται πια...

• Όλες οι χώρες που έχουν πρόβλημα χρέους - δανεισμού, το πρώτο που κάνουν είναι υποτίμηση. Η Ελλάδα είναι, ίσως, η μόνη χώρα που ανέλαβε ποτέ το ΔΝΤ να «στρώσει» και που δεν μπορεί να κάνει υποτίμηση (γιατί ανήκει στο ευρώ).

• Όταν μια χώρα με εθνικό νόμισμα είναι υπερχρεωμέ­νη, τότε η υποτίμηση απορροφά ένα μέρος της «προσαρμογής». Και το υπόλοιπο μπορεί

Αντίθετα, όταν δεν υπάρχει δυνατότητα υποτίμησης (λό­γω ένταξης σε κοινό νόμισμα) οι περικοπές και η υπερφορολόγηση είναι αναγκαστικά πολύ πιο δραστικές και γο­νατίζουν την οικονομία.

-Όταν μια χώρα έχει εγχώριο νόμισμα, τότε εκτός από δυνατότητα υποτίμησης έχει και έλεγχο πάνω στην προ­σφορά (εγχώριου) χρήματος. Κι έτσι μπορεί να «ανα­κουφίσει» τα (εγχώρια) χρέη με υψηλότερο πληθωρι­σμό. Αυτό δεν προσφέρει τίποτε στον δημόσιο δανεισμό (που είναι συνήθως σε ξένο νόμισμα), αλλά προσφέρει σημαντικές «ανάσες» στους ιδιώτες, που αποπληρώνουν τα χρέη τους με φθηνότερο (εγχώριο) νόμισμα.

-Έτσι, μια χώρα με εθνικό νόμισμα μπορεί να απορρο­φήσει το σοκ της «προσαρμογής» με «ονομαστικούς τρόπους»: Δηλαδή, με υποτίμηση και με υψηλότερο πληθωρισμό.

Οπότε η «πραγματική» προσαρμογή είναι ηπιότερη. Και οι αρνητικές παρενέργειες στην πραγματική οικονομία πολύ μικρότερες.

- Αντίθετα, μια χώρα που ανήκει σε κοινό νόμισμα δεν έχει δυνατότητα να αλλάξει την ισοτιμία της ούτε να αλλά­ξει τον ρυθμό του πληθωρισμού (αφού δεν ελέγχει την προσφορά χρήματος). Αναγκάζεται, λοιπόν, να απορροφή­σει ολόκληρο το σοκ από την πραγματική οικονομία της. Οπότε και οι αρνητικές παρενέργειςς μπορούν να τη «σκο­τώσουν».

Τόσο μεγάλες περικοπές δαπανών και τόσο μεγάλες αυξήσεις στους φόρους, ιδιαίτερα όταν γίνονται σε περιόδουε ύφεσης, δεν τις αντέχει κανείς. Πολύ περισσότε­ρο οικονομίες ήδη εξασθενημένες...

Βέβαια, ακόμα και για χώρες που ανήκουν σε νομισμα­τική ζώνη υπάρχει υγιής διέξοδος από την κρίση ελλειμμάτων-χρέους: να συνδυάσουν μέτρα περικοπών της (δημόσιας) σπατάλης με μέτρα τόνωσης της (ιδιωτικής) οικονομίας. Ώστε να αρχίσει η οικονομία να παράγει εισο­δήματα, να αρχίσει το κράτος να εισπράττει έσοδα, να αρ­χίσουν να μειώνονται τα ελλείμματα...

Και με μέτρα αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας. Ώστε να αρχίσει να μειώνεται το μεγάλο χρέος αυτοτελώς.

Υπάρχει λοιπόν υγιής διέξοδος, αλλά την... απαγορεύ­ουν!

Από την ώρα που σε βρίσκουν αδύναμο σε υπονομεύ­ουν στις διεθνείς αγορές (όπως κάνουν τώρα στην Ιρ­λανδία). Κι ύστερα σε αναγκάζουν να υπογράψεις «Μνημό­νιο» (όπως έκαναν στην Ελλάδα). Έτσι σε υποχρεώνουν σε δεινή λιτότητα - για να σε «σώσουν», υποτίθεται. Με αποτέλεσμα να σε σπρώχνουν στη χρεοκοπία μιαν ώρα αρχύτερα...

Κι εδώ ερχόμαστε στα δικά μας:

Οι Γερμανοί πρώτα ενθάρρυναν τον δανεισμό μας για να απορροφάμε τα εμπορικά πλεονάσματα τους. Δηλα­δή, τα προϊόντα τους... Και τώρα μας διώχνουν από το ευρώ, γιατί δεν μπο­ρούμε πια να τους απορροφάμε πλεονάσματα και είμαστε, ίσως, πιο χρήσιμοι για να επενδύσουν σε μας «κοψοχρονιά» - στις ερημωμένες οικονομίες μας.

Πρώτα έβγαλαν υπερκέρδη αντιμετωπίζοντάς μας ως πελάτες-καταναλωτές. Και τώρα σχεδιάζουν να βγάλουν υπερκέρδη αντιμετωπίζοντάς μας ως απελπισμένους τριτοκοσμικούς που δι­ψάνε για ξένες επενδύσεις.

Βέβαια, τα θέλαμε και τα πάθαμε.

Όμως, αυτήν τη στιγμή στη χρεοκοπία δεν οδεύει μόνον η ελληνική οικονομία.

Χρεοκοπεί μαζί και η ελληνική πολιτική ελίτ (της «μεταπολίτευσης»).

που δεν υπήρξε ποτέ «ελίτ» - με την κοινωνική σημα­σία του όρου.

Αλλά ήδη εξελίχθηκε σε... «αλήτ» - με την κυριολεκτι­κή σημασία του όρου.

Τώρα συσπειρώνεται απεγνωσμένα γύρω από το Μνη­μόνιο, κατεδαφίζει όσα έχτιζε ως τώρα, γκρεμίζει όσα τη στήριζαν μέχρι σήμερα, πριονίζει το κλαδί πάνω στο οποίο καθόταν για δεκαετίες.Και βλέπει τα κοινωνικά της ερείσματα μέσα στη χώρα να συρρικνώνονται, ενώ οι ξένοι «προστάτες» τής γυρί­ζουν την πλάτη.

Άμοιροι άνθρωποι:

Για τον λαό τους είναι «Κουίσλιγκς»...

Και για τους ξένους, αξιοθρήνητοι φύλαρχοι ενόε «λα­ού απατεώνων».

«Φύλαρχοι», ούτε καν ηγέτες. Και ξεπεσμένοι φύλαρχοι...

Γιατί σε λίγο, όποιοι -και όποιοι- ταυτίστηκαν με το Μνη­μόνιο θα αντιμετωπίζονται στην Ελλάδα όπως προ τριακονταετίαε όσοι ταυτίστηκαν με τη χούντα.

Αποσυνάγωγοι. Μιασματικοί. Πολιτικά «λεπροί».

Ν.Ζ.

Πηγή:
Εφημερίδα "ΤΟ ΠΑΡΟΝ"