ΘΑΥΜΑΤΑ... ΤΕΛΟΣ!

ΘΑΥΜΑΤΑ... ΤΕΛΟΣ!

Κλείνει η πρώτη χαρμόσυνη, περιορισμένης λαμπρότητας κι αυτή, εβδομάδα του μόλις αφιχθέντος νέου χρόνου, όμως καμιά, για την ώρα, από τις ευχές που πήραμε με τα «καλω­σορίσματα» του δεν δείχνουν την καλή διάθε­ση για την πραγματοποίηση τους. Μέχρι και οι κάρτες που πήραμε, περιορισμένες κι αυτές, χωρίς την ανθοστόλιστη αισιοδοξία περασμέ­νων καιρών, για να μην πούμε και για το ελαφρώς πανικόβλητο ύφος με το οποίο ο νέος μας δήμαρχος  κ. Καμίνης, μεταξύ μιζέριας και ανησυχίας, μας είπε ότι αλλιώς τα περίμενε και διαφορετικά τα βρήκε.

Και πού εκείνες οι τραγουδιστικές μεγαλοπρέπειες στην Πλατεία Συντάγματος με ολόκληρες συμφωνικές ορχήστρες να παιανίζουν τα καινούργια σουξέ του Γιάννη Πάριου και της Άννας Βίσση; Φέτος η α­πόλυτη ξεραιλα, ούτε ένα Τρίο Κιτάρα ή έστω και ένα Τρίο Λαχτάρα που να μας έλεγε, ελλείποντος φέτος του κ. Κακλαμάνη, ότι «Λόντον, Παρίσι, Νιου Γιορκ, Βουδαπέστη και Βιέννη, μπρός στην Αθήνα καμιά, μα καμιά σας δεν βγαίνει», προσθέτοντας και την Υεμένη...

Όλες οι ευχές ήταν περίπου στο «άσε να δούμε» και στο «να πάρουμε πρώτα μια ανάσα, βρε αδελφέ» και όλες με μια συγκρατημένη αι­σιοδοξία και ένα κουμπωμένο χαμόγελο και ως εκεί. Φως ελπιδοφόρο από πουθενά, ούτε καν από μια χαραμάδα για να πιαστούμε από εκεί και να πούμε «εντάξει, ρε παιδιά, ψηλά το κε­φάλι, φύγανε από τον καινούργιο χρόνο οι πρώτες οκτώ ημέρες χωρίς να γίνει τίποτα, αλ­λά μας μένουν οι υπόλοιπες τρακόσες πενήντα εφτά, ας μην το κάνουμε καημό, εδώ κι από μια κάλτσα που φεύγουν οκτώ πόντοι δεν τις πετά­με στα σκουπίδια, τις μαντάρουμε». Τώρα βέ­βαια θα μου πείτε -και με όλο σας το δίκιο- ότι από τον διαιτολόγο μας γιατρό, τον κ. Στρος-Καν, δεν ακούσαμε καμιά οδηγία περί απλού «μανταρίσματος» των συντάξεων και των μι­σθών, μια και αυτός, χωρίς  να μας ρωτήσει, άρ­παξε την ψαλίδα και μας έκοψε μια πιτζάμα της μιας όρθιας ρίγας, άσε δηλαδή που όταν τον εί­δα να μας μιλάει στη Βουλή, μου θύμισε Παπα­δόπουλο σε ώρες ελληνο-χριστιανικού μεγαλεί­ου και δεν σηκώθηκε ένας από τους 300 να του φωνάξει «άει πνίξου, ρε κόπανε, που μας κάνεις και τον εραστή, τα έχεις δει τα μούτρα σου στον κα­θρέπτη;», αλλά θα μου πεις «δεν θα ήταν ευγενικό». Αυτή η ευγέ­νεια θα μας φάει...

Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, θαύματα με πολλαπλασιασμό των άρτων να μην τα περιμένουμε, μια και μας τελείωσαν εδώ και 2.000 χρόνια. Όσα ήταν να γίνουν στην Κανά της Γαλιλαίας, στην Τιβεριάδα, στην Καπερναούμ και στην κο­λυμπήθρα του Σιλωάμ έγιναν και καταχωρήθηκαν πολύψαλτα στα Ευαγγέλια των τεσσάρων Αποστό­λων και από εκεί και πέρα θαύματα τέλος!

Και από εκεί και πέρα, όσα θαύ­ματα και θαυματάκια μας προέκυψαν, έγιναν με πλήρη δημοκρατική συνέπεια και απόλυτη διαφάνεια, όπως άλλωστε το απαιτεί και η κυρί­αρχη φιλοσοφία του Ελληνικού Συντάγματος που ξεκινάει με το άρ­θρο ότι απέναντι στο Νόμο όλοι οι Έλληνες είναι ίσοι. Το επιβεβαιώνει άλλωστε και το ομολογεί με τη γνωστή του ειλικρίνεια και την αξιο­θαύμαστη πολιτική του, από κάθε άποψη, βαρύτητα και ο κ. Θεόδωρος Πάγκαλος όταν μας λέει ότι «μαζί τα φάγαμε», επιβεβαιώνοντας ότι στη φουσκοθαλασσιά των θαυ­μάτων όλοι μας κολυμπήσαμε, κάνοντας τις βούτες μας και τις βουτιές μας και στο ανάσκελο και στο ξαπλωτό.

 Διότι μη μου πεις ότι υ­πάρχει έστω και ένας 'Ελληνας ή έ­στω και μια αδικημένη Ελληνίδα που δεν διαθέτουν από ένα ονειρε­μένο ελβετικό «σαλέ» στην Αράχωβα, από μια χολιγουντιανή βίλα στη Μύκονο, από μια παραμυθένια θα­λαμηγό με χρυσά πόμολα ωνασιακού μεγέθους, από μια «οφ σορ» εταιρεία, νόμιμη άρα και ηθική, λογικής Βουλγαράκη, συμπεριλαμβανομένης και μιας δεξίωσης στο θω­ρηκτό «Αβέρωφ» με σουσουδο-φέρνουσα πεθερά κόνα - Μαριγώ, για να είναι έτσι πλήρες και το με­γαλείο μιας Ελλάδας που ποτέ δεν πεθαίνει και που, κατά πάσα πιθα­νότητα, σε κάποιο δικό της θαύμα θα πρέπει να οφείλεται και η αθα­νασία της, επιμένοντας πάντα στο ε­θνικό της σλόγκαν από αιώνος σε αιώνα και από τοίχο σε τοίχο «ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ, ΚΟΥΦΑ­ΛΑ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗ», συμπεριλαμ­βανομένων των νεκροθαφτών, εγ­χώριων και εισαγόμενων...

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ

ΤΟ ΠΑΡΟΝ 9.1.2011 (Απόσπασμα)