Ζωγράφου, Άνω Ιλίσια, Γουδή

 

 

 Ζωγράφου, Άνω Ιλίσια, Γουδή 

Η πρωτεύουσα των φοιτητών

«Πανεπιστημιούπολη». «Ηρωικό 222». «Βαζελόπολη».«Κάπου πίσω από το Χίλτον, δίπλα από Παγκράτι και Καισαριανή».

Εσάς; Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σας έρχεται στο μυαλό όταν ακούτε «Ζωγράφου, Άνω Ιλίσια, Γουδή»

«Δεν έχει νόημα. Τίποτα δεν θα σε κάνει να καταλάβεις ότι πρόκειται για του Ζωγράφου!» μου λέει ο σκηνοθέτης Ρένος Χαραλαμπίδης, γέννημα-θρέμμα Ζωγραφιώτης, όταν του ζήτησα φωτογραφίες της γειτονιάς του. Για ένα διάστημα πριν την κινηματογραφική του καριέρα ο Ρένος δούλεψε ως νεκροκομιστής στο νεκροταφείο Ζωγράφου για χαρτζιλίκι. Μάλιστα, οι εικόνες και οι εμπειρίες του από εκεί τροφοδότησαν την έμπνευση για την τελευταία του ταινία «Τέσσερα μαύρα κοστούμια». Ορισμένες μάλιστα σκηνές έχουν γυριστεί μέσα στο νεκροταφείο. «Ωραίο ήταν» λένε και οι πιο παλιοί, «αλλά πάντα ουδέτερo». Μια εξήγηση γι’ αυτή την ουδετερότητα είναι ότι πάντα (σήμερα ακόμα περισσότερο) η περιοχή έμοιαζε με την «ουρά» της Αθήνας, σαν τη φυσική συνέχεια του κέντρου.

Τα όριά του είναι ρευστά. Τα Ιλίσια ανήκουν στον Δήμο Αθηναίων –βλ. λεγόμενη περιοχή Χίλτον–, τα Άνω Ιλίσια όμως ανήκουν στου Ζωγράφου. Άλλο σουρεαλιστικό παράδειγμα η οδός Παπαδιαμαντοπούλου: η μισή ανήκει στον Δήμο Αθηναίων και η άλλη μισή στου Ζωγράφου. Στην πλευρά της Αθήνας όπου οι κλήσεις πέφτουν βροχή από τη Δημοτική Αστυνομία, βλέπεις άπλετο χώρο στις θέσεις ελεγχόμενης στάθμευσης. Στην απέναντι πλευρά, όπου η δικαιοδοσία ανήκει στου Ζωγράφου και το σύστημα με τις κλήσεις δεν είναι το ίδιο αυστηρό, τα αυτοκίνητα διπλοπαρκάρουν και τα ασθενοφόρα, με προορισμό ένα από τα νοσοκομεία της περιοχής, εγκλωβίζονται στο στενό «Σκύλλας και Χάρυβδης».

Τις δεκαετίες ’60 και ’70 και λιγότερο στα 80s ένα διαμερισματάκι στου Ζωγράφου ήταν η απόλυτη φαντασίωση του μεσοαστού. Δημόσιοι υπάλληλοι, πολλοί στρατιωτικοί (εξαιτίας του κοντινού στρατοπέδου στο Γουδή) και διευθυντές τραπεζών άρχισαν να δημιουργούν τη σημερινή σύνθεση των Ζωγραφιωτών. Στο Γουδή έμενε ο πιο λαϊκός κόσμος, περιοχή όπου συγκέντρωνε και τα πιο πολλά πορνεία της Αθήνας – πάλι εξαιτίας του στρατοπέδου.

Από την άλλη, υπήρχε πάντα ένα κομβικό στοιχείο υπεροχής του Ζωγράφου σε σχέση με τις υπόλοιπες συνοικίες της Αθήνας –  η αφθονία πράσινου. Άλση και δάση μέσα στο Γουδή, άλλος πνεύμονας στις παρυφές του Υμηττού, άλλος στην Πανεπιστημιούπολη και πολλές μικρές «εκπλήξεις» πρασίνου μέσα στην πυκνοδομημένη πόλη. Όμως, στις αρχές του ’90 άρχισε μια «κάθετη» (τσιμεντο)ανάπτυξη. Η ρυμοτομία θυμίζει σαλάτα (νησίδες και αδιέξοδα σε άσχετα σημεία) και ο ήλιος πασχίζει για να βρει χώρο να περάσει από τις θηριώδεις εννιαώροφες πολυκατοικίες – από τους πιο υψηλούς συντελεστές δόμησης στο λεκανοπέδιο.

Οι κάτοικοι έχουν φτάσει τους 150.000, οι φοιτητές και οι άνθρωποι της πανεπιστημιακής κοινότητας τις 200.000, στο δήμο (Νέου Ζωγράφου, Παλιού Ζωγράφου,  Άνω Ιλίσια, Γουδή) στεγάζονται τρία νοσοκομεία παίδων, το Λαϊκό Νοσοκομείο, η Οδοντιατρική Σχολή, το μοναδικό Νεκροτομείο της Αττικής, η μεγαλύτερη Πανεπιστημιούπολη της Ελλάδας και πολλά άλλα.

«Γνωρίζεις ότι το πιο μεγάλο έσοδο του Ζωγράφου είναι η υπενοικίαση θέσεων στο τεράστιο νεκροταφείο;» με ρώτησε σε μία από τις ξεναγήσεις που μου έκανε ο Σπύρος Κατσίκας, γέννημα-θρέμμα Ζωγραφιώτης με έντονη δραστηριότητα στα κοινά της πόλης –και ειδικά στα θέματα για το πάρκο στο Γουδή– και υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στις περασμένες εκλογές με το συνδυασμό «Μαζί για την πόλη μας».

Τι άλλο είναι του Ζωγράφου; 

Μια τεράστια κοινότητα Κυπρίων, πολλά μαγαζιά εστίασης –λόγω φοιτητών– και άπειρα τριφύλλια ψεκασμένα σε γκράφιτι σε τοίχους σαν ταπετσαρία της Πανεπιστημιούπολης και πάνω σε εκατοντάδες αυτοκόλλητα σε όλες τις πινακίδες του ΚΟΚ(!) Φαίνεται ότι εδώ αν δεν είσαι Παναθηναϊκός σε κρεμάνε στην πλατεία για παραδειγματισμό! Το διπλανό Παγκράτι είναι «γαύρικη» γειτονιά, με αποτέλεσμα οι αφιονισμένοι οπαδοί των δύο δήμων να ανανεώνουν συχνά τα ραντεβού τους για ξύλο γύρω από το γήπεδο του Ηλυσιακού – η ομάδα μπάσκετ του οποίου σκαρφάλωσε κάποτε στην Α1.

Αλλά και ένας τεράστιος δήμος έκτασης 9.000 στρεμμάτων, με τις τιμές των ακινήτων στον Θεό (ακόμα και σήμερα) εξαιτίας της Πανεπιστημιούπολης.

Επίσης είναι μια δεύτερη πόλη μέσα στην Αθήνα, στην οποία δεν θα βρεις ούτε τρένο ούτε μετρό για να μετακινηθείς, εκτός από «ηρωικά» λεωφορεία που αγκομαχούν να περάσουν μέσα από το μπάχαλο.

Ζωγράφου είναι όλο το ένδοξο φοιτηταριό του λεκανοπεδίου να γεμίζει τα πνευμόνια του με καθαρό αέρα από τον Υμηττό, rave party του χάους μέσα στις σχολές και αντιρατσιστικά φεστιβάλ στο Γουδή, μολότοφ μέσα από την Πανεπιστημιούπολη (όπου ισχύει το άσυλο) στο ακριβώς απέναντι κτίριο των ΜΑΤ με το συρματόπλεγμα που αγγίζει ουρανό, Ζωγράφου είναι και το πρότυπο σχέδιο με βάση το οποίο οικοδομήθηκε ολόκληρη η Αθήνα.

Βίλα Ζωγράφου: μια παλιά ιστορία χωρίς τέλος

 

Σε αυτό το κτίριο (Βίλα Ζωγράφου) έζησε ο ιδρυτής του σημερινού Δήμου Ζωγράφου. Ξεκινώντας από τα Καλάβρυτα όπου γεννήθηκε το 1844, ο Ιωάννης Ζωγράφος, καθηγητής Πανεπιστημίου, οικονομολόγος και βουλευτής με το κόμμα του Θεόδωρου Δηλιγιάννη, αγόρασε το 1902 μία μεγάλη έκταση από τη χήρα Βουρνάζου. Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο άρχισε να πουλάει τμηματικά οικόπεδα της έκτασης και έτσι άρχισε να διαμορφώνεται ο οικισμός Ζωγράφου. Τα πρώτα σπίτια χτίστηκαν το 1919 και δέκα χρόνια μετά είχαν φτάσει τις 100 κατοικίες.

Ένα από τα πιο όμορφα σημεία της περιοχής είναι το κτήμα με τις δύο βίλες που έχτισε το 1920 η οικογένεια Ζωγράφου. Κάποια στιγμή η πρώτη βίλα (διώροφη, με έντονες γερμανικές επιρροές) περιήλθε στο δήμο, ενώ η δεύτερη (Βίλα Ζωγράφου) ανήκει στην τελευταία κληρονόμο της οικογένειας, Αθηνά Ζωγράφου. Το 2005 η τελευταία υπέγραψε με τον τότε δήμαρχο Γιάννη Καζάκο (δήμαρχος επί χούντας ο οποίος στη συνέχεια εκλεγόταν δήμαρχος της περιοχής για μία 12ετία, μέχρι τις πρόσφατες εκλογές) συμφωνητικό με το οποίο ο δήμος θα αγόραζε τη βίλα-διατηρητέο μνημείο και το κτήμα, παρέχοντας στην Αθηνά Ζωγράφου το δικαίωμα οικοδόμησης εμπορικού κέντρου έκτασης 15.400 τ.μ. Ο δήμος πήρε δάνειο, με σκοπό να διαμορφώσει μια πράσινη ταράτσα για τους δημότες στο εμπορικό κέντρο παραχωρώντας δημοτικούς χώρους για την είσοδο και την έξοδο των οχημάτων. Μέσα σε λίγους μήνες συστάθηκε μία πολύ δυναμική επιτροπή κατοίκων, η οποία πέτυχε με προσφυγή στο ΣτΕ να μπλοκάρει τα σχέδια ανέγερσης του πολυχώρου αλλά και το χαρακτηρισμό όλου του κτήματος από τον ΣΧΟΠ  (Συμβούλιο Χωροταξίας Οικισμού και Περιβάλλοντος) ως «χώρο πρασίνου και οικιστικής ανάπτυξης». Μπορεί όμως να ακυρωθεί αυτό το συμβόλαιο αφού το να αγοράσει ο δήμος το μερίδιό της κ. Ζωγράφου είναι πρακτικώς αδύνατο; Το ζήτημα έχει παγώσει κι ο νέος δήμαρχος Κώστας Καλλίρης υπόσχεται ότι δεν θα επιτρέψει εμπορική ανάπτυξη στο κτήμα. Πάντως οι εναπομείναντες φοίνικες εντός του κτήματος είναι άρρωστοι και πρέπει να γίνει κάτι άμεσα για τη φροντίδα τους...

Μητροπολιτικό (στη φαντασία μας) Πάρκο στο Γουδή

«Παρκάρουν ακόμα και στους ειδικούς διαδρόμους περίπατου για τους τυφλούς» μου λέει ο Σπύρος Κατσίκας, καθώς διασχίζουμε αυτό που θα έπρεπε να είναι και στην πράξη «Μητροπολιτικό Πάρκο Γουδή». «Τα περισσότερα από τα –πάρα πολλά– κτίρια εδώ είναι παράνομα χτισμένα, όπως και οι δύο εκκλησίες σε μία από τις εισόδους, τη στιγμή που όλο το πάρκο είναι χαρακτηρισμένο ως χώρος πρασίνου. Μάλιστα, εδώ φωλιάζει και ένα συγκεκριμένο είδος κοκκινολαίμηδων παπαγάλων. Η κ. Μπιρμπίλη λέει ότι είναι μέσα στα πλάνα του υπουργείου να πρασινίσει το Γουδή. Μέχρι τότε αυτή η έκταση λειτουργεί ως ωραιότατο πάρκινγκ 5.000 θέσεων για όσους δουλεύουν μέσα στο πάρκο, στη Μεσογείων και την Κατεχάκη».

Η Ιστορία του Ζωγράφου

 ● Το 1922 (ή 1902) ο Ιωάννης Ζωγράφος, καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, αγοράζει μια μεγάλη έκταση στην περιοχή και αρχίζει να χτίζει σπίτια, τα οποία πουλά με δόσεις προς 112 δρχ. το μήνα.

● Το 1909 ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος προχωράει στο ιστορικό κίνημα που θα άλλαζε την ιστορία της νεότερης Ελλάδας, το Κίνημα στο Γουδή.
● Τα πρώτα σπίτια χτίζονται το 1919.
● Το 1930 ο Ελ. Βενιζέλος θεμελιώνει το 1ο Δημοτικό Σχολείο (το Ζωγράφειο) απέναντι από το ναό του Αγ. Θεράποντα.

● Δήμος έγινε το 1947. 

 Στρατόπεδο τεθωρακισμένων στο Γουδή

Από το Γουδή ξεκίνησαν τα άρματα της χούντας

● Από το στρατόπεδο στο Γουδή ξεκίνησαν την 21η Απριλίου του 1967 τα άρματα της χούντας με κατεύθυνση το κέντρο.

Θεραπευτήριο Συγγρού

● Η νότια πλευρά του δήμου ήταν άλλοτε το ρέμα Χουσεΐν Μπέη, στο οποίο χτίστηκε το Θεραπευτήριο Συγγρού. (Το νοσοκομείο ονομάστηκε «Ανδρ. Συγγρού» προς τιμήν του δωρητή του. Αρχικά αποτελούνταν από παράλληλα κτίρια συνδεόμενα μεταξύ τους αλλά πλέον προστέθηκαν και επιπλέον κατασκευές. Στους χώρους του νοσοκομείου υπάρχει βιβλιοθήκη ιατρικών θεμάτων και συλλογή 1600 προπλασμάτων αφροδισίων και δερματικών νοσημάτων.

Τα Ιλίσια

Βυζαντινό Μουσείο

● Τα Ιλίσια πήραν το όνομά τους από τη Δούκισσα της Πλακεντίας, η οποία είχε χτίσει τη βίλα της δίπλα στον ποταμό Ιλισό (σημερινό Βυζαντινό Μουσείο). Σύμφωνα με τη μυθολογία στον ίδιο ποταμό… σύχναζαν οι μούσες και ο Σωκράτης παρέδιδε μαθήματα.

ΠΑΟ Ζωγράφου - Αρρώστια

Γεώργιος Καλαφάτης

 «Δήμος Ζωγράφου… Μια περιοχή άρρηκτα δεμένη με την ιστορία του αυτοκράτορα του ελληνικού αθλητισμού από την αρχή. Δεν είναι τυχαίο ότι ο μεγάλος Γεώργιος Καλαφάτης –σ.σ. αθλητής στίβου και ποδοσφαίρου του Πανελληνίου και ιδρυτής του Παναθηναϊκού το 1908– χρησιμοποίησε τις αλάνες στο Γουδή για κάποιες από τις πρώτες προπονήσεις του Ποδοσφαιρικού Ομίλου Αθηνών. Παραδοσιακά, λοιπόν, το παναθηναϊκό στοιχείο στις τρεις συνοικίες του δήμου ήταν κυρίαρχο. Χαρακτηριστικό είναι ότι ιδιαίτερα από τη δεκαετία του ’70 και μετά σε κάθε παιχνίδι ΠΑΟ από καφενεία και σχολεία της περιοχής ξεκινούσαν αυθόρμητες πορείες με προορισμό το ναό της λεωφόρου Αλεξάνδρας».(απόσπασμα από το www.zografouclub.com)

Ο Ρένος Χαραλαμπίδης γράφει για την Πατρίδα του

«Γεννήθηκα, ζω και μεγαλώνω στου Ζωγράφου. Eίναι η συνοικία που πάντα θα με ακολουθεί και ποτέ δεν θα μπορέσω να της ξεφύγω. Η δικιά μου καβαφική πόλη. Όσες φορές κι αν λέω ότι θα πάω σε άλλη γειτονιά, σε άλλη γη, σε άλλη θάλασσα, κατά βάθος ξέρω πως δεν έχει πλοίο για με, δεν έχει οδό. Σε όποια μέρη του κόσμου και αν ταξίδεψα, η συνοικία που γεννήθηκα ήταν εκεί. Βαθιά μέσα μου. Σε όποιο στενό του Μανχάταν, του Βερολίνου, του Λος Άντζελες, της Ταγγέρης κι αν έστριβα ελαφρά μεθυσμένος τις τελευταίες νυχτερινές ώρες, ήξερα ότι στο βάθος του ξένου δρόμου με περίμενε ένα δικό μου στενό σοκάκι της παιδικής μου ηλικίας. Και να ’μαι πάλι εκεί. Στου Ζωγράφου. Δηλαδή εδώ. Η γειτονιά του Ζωγράφου πρωταγωνιστεί στην πρώτη ταινία που σκηνοθέτησα, το “No Budget Story”, τον Αύγουστο του 1996 – τότε που με χτύπησε το σύνδρομο του Τσάπλιν (να παίζω, να γράφω, να επιμελούμαι τη μουσική και να σκηνοθετώ).

Ο κεντρικός ήρωας ζει σε ένα δώμα στο τέρμα των λεωφορείων στο Νέο Ζωγράφου. Το καρτοτηλέφωνο της γειτονιάς γίνεται τόπος μοιραίων συναντήσεων,  ο ήρωας έχει φίλους περιπτερούχους, ονειρεύεται και ερωτεύεται στις ταράτσες των γύρω πολυκατοικιών. Στις ταράτσες που ανέβαινα παιδί με τη μητέρα μου, για να απλώσει αυτή την μπουγάδα κι εγώ να έχω τις πρώτες συναντήσεις μου με το βαθύ αττικό ουρανό. Ζωγράφου σε χαιρετώ, με χαιρετισμό παιδικής καρδιάς. Ακόμα και αν ξεριζωθούν όλα σου τα προπολεμικά δέντρα και κατεδαφιστούν όλες οι εναπομείνασες μονοκατοικίες, θα είσαι για πάντα το τοπίο των παιδικών μου χρόνων. Έτσι κι αλλιώς, πάντα εδώ θα καταλήγω. Δεν έχει πλοίο για με. Δεν έχει οδό».

Η ηθοποιός Γιούλα Μπούνταλη γράφει για τα φοιτητικά της χρόνια

 

Flores para los muertos 

Το πρωί της πρώτης μέρας η είσοδος στο 222 είχε κάτι το ηρωικό. Πρώτη μέρα φοιτήτρια – πώς μου φαινόταν δεν ήξερα να πω ακριβώς, πάντως ένιωθα ότι παρατηρούσα τα πάντα γύρω μου μέσα από την καινούργια μου ιδιότητα. Ξεκινώντας από την αφετηρία στην Ακαδημίας μπορείς να προσπαθήσεις να καθίσεις, αν και δεν είναι εύκολο στα 18 να μη σηκωθείς όταν γριές γυναίκες μαυροφορεμένες μπαίνουν συνέχεια πίσω σου, γύρω σου. Και να η πρώτη στιγμή φοιτητικής εξέγερσης – τι θέλουν αυτές πρωί πρωί με τα λουλούδια τους σε ένα λεωφορείο που πάει στο Πανεπιστήμιο; Εδώ θα έπρεπε να είναι μόνο νέοι! Φτάνοντας στον προορισμό μου αυτή την πρώτη μέρα, στην είσοδο του Πανεπιστημίου στο τέρμα της οδού Παπάγου, κατάλαβα ότι με αυτές τις γυναίκες οι πορείες μας θα ήταν κοινές για τα επόμενα χρόνια, γιατί το Πανεπιστήμιο Αθηνών που θα πήγαινα εγώ ήταν μια πόρτα από το Νεκροταφείο Ζωγράφου που θα πήγαιναν εκείνες. 

Τελευταία εξεταστική, σε λίγο πτυχίο –Αμερικάνικό Θέατρο το προς εξέταση μάθημα– και μυρίζω τα λουλούδια της διπλανής μου ενώ στο Λεωφορείο ο Πόθος από τις φωτοτυπίες στα πόδια μου μια γυναίκα γυρίζει στη γειτονιά της Μπλανς και φωνάζει “Flores para los muertos, Flores”! «Λουλούδια για τους πεθαμένους, λουλούδια!» Κατεβήκαμε μαζί με την κυρία, εκείνη έστριψε αριστερά στο γεμάτο χρώματα από τα λουλούδια νεκροταφείο. Και γω κοίταξα ευθεία την ανηφόρα που με περίμενε – χωρίς ούτε ένα χρώμα. Λουλούδια για τους ζωντανούς, αυτό πώς το λένε στα ισπανικά;

Δημήτρης Πουλικάκος Crazy Love στου Ζωγράφου 

«Είμαστε στο 1979, τα πρωτοσέλιδα γράφουνε με πηχυαίους τίτλους “Στο σκαμνί για φόνο ο Πουλικάκος” και στις αρχές της άνοιξης με πλησιάζουν δύο μαθητές και μου λένε “θέλουμε να κάνουμε μια συναυλία για να βγάλουμε τα έξοδα της εκδρομής. Θα βοηθήσεις;”». Έτσι αρχίζει την εξιστόρηση ο Δημήτρης Πουλικάκος, διοργανωτής της θρυλικής αθηναϊκής συναυλίας Crazy Love στου Ζωγράφου. «Τότε μόλις είχα αφεθεί ελεύθερος μετά από ένα χρόνο προφυλάκισης και δέχτηκα αμέσως, γιατί γούσταρα και  ήταν και μια καλή ευκαιρία να βγάλω λεφτά για να πληρώσω τους δικηγόρους. Βόλευε και τις δύο πλευρές, δηλαδή. Ξεκινάω και φτιάχνω μία Big Band με 18 μουσικούς, από μέλη του παλιού μου συγκροτήματος “Εξαδάκτυλος” μέχρι τη Sigma Fey, τον Παύλο Σιδηρόπουλο και την Πιέτα – ένα μοντέλο από την Ελβετία, της οποίας μου άρεσαν πολύ τα αγγλικά της γιατί είχαν έντονη γερμανική προφορά. Τόπος συναυλίας ορίστηκε το ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ στου Ζωγράφου. Την Κυριακή 13/5/1979 η συναυλία αναβάλλεται λόγω βροχής και η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται και την αμέσως επόμενη Κυριακή. Φτάνουμε στην Κυριακή 10 Ιουνίου και ο καιρός κάνει πάλι τα δικά του. Στο εντωμεταξύ τρεις μουσικοί έχουν φύγει από την μπάντα. Ο ένας για να παίξει κάπου στην Κρήτη, ο άλλος στη Βόρεια Ελλάδα και ο τρίτος στη Χαλκίδα. Λίγες μέρες νωρίτερα στέλνω στους δύο τα εισιτήρια για να ’ρθουν και αυθημερόν παίρνω τον άλλον από Χαλκίδα. Μέχρι τις 5 το απόγευμα δεν είμαστε σίγουροι αν θα γίνει η συναυλία – πάλι μιλάνε για καταιγίδα. Τελικά, τα στήνουμε όλα μέσα σε μια ώρα. Ο κόσμος ήταν πάρα πολύς, σαν όλη η Αθήνα να είχε δώσει ραντεβού. Την επομένη οι εφημερίδες έγραφαν “Το Γούντστοκ της Ελλάδας”, βλακωδώς βέβαια, αλλά ως ένα βαθμό εξέφραζε την κατάσταση εκείνης της βραδιάς. Η ατμόσφαιρα ήταν περίεργη, αλλά προς το καλό. Την ίδια χρονιά ένα μουσικό περιοδικό της εποχής έγραψε “Η Συναυλία της Χρονιάς”. Μάλιστα είχε κινηματογραφηθεί κιόλας από τον Πανουσόπουλο και την Μπέτυ Λιβανού, οι οποίοι τράβαγαν στιγμιότυπα με video. Υπήρχαν και ωραία απρόοπτα. Στο τραγούδι “Σουπερμάρκετ” πετάξαμε στον αέρα νωπά κοτόπουλα. Αλάλαζε το πλήθος. Μετά τη συναυλία διαλέγω μερικά τραγούδια, πλησιάζω τον Μάτσα και του λέω “να βγάλουμε ένα δίσκο”. Και έτσι βγαίνει ο δίσκος “Μήτσος & Σία Live - Crazy Love στου Ζωγράφου”». Η σύνθεση της μπάντας: Νίκος Πολίτης, Βασίλης Ντάλας, Λεωνίδας Αλαχαδάμης, Λουκάς Σιδεράς, Σταύρος Λογαρίδης, Άσπη Πολίτη, Άγγελος Μαστοράκης, Λάκης Διακογιάννης, Μάκης Παπαθεοδώρου, Δήμης Παπαχρήστου, Τεντ Παπαντίνας, Δημήτρης Πολύτιμος, Ράντυ Μακίνον Άντριου κ.ά.

Θανάσης Παπαγεωργίου

 

Το 1971 ίδρυσε μαζί με τη Λήδα Πρωτοψάλτη το «Θέατρο Στοά» στην οδό Μπισκίνη, σε μια πολυκατοικία με 65 διαμερίσματα. Γρήγορα έγινε ένα από τα πιο ιστορικά και σημαντικά θέατρα της Αθήνας, χτίζοντας την καλή τoυ φήμη (και) χάρη στην ανάδειξη ταλαντούχων νέων Ελλήνων συγγραφέων. 

«Επέλεξα του Ζωγράφου για το θέατρο εντελώς τυχαία. Βρήκαμε ένα γιαπί που προοριζόταν για σινεμά αλλά τελικά το πήραμε εμείς, σε αυτή τη γειτονιά που δεν ήταν ούτε έγινε ποτέ θεατρική πιάτσα. Τη δεκαετία ’70-80 οι νέοι και οι φοιτητές πήγαιναν συνέχεια θέατρο. Οι Ζωγραφιώτες, από την άλλη, δεν έγιναν ποτέ το κοινό μας. Η γειτονιά ήταν πάντα συντηρητική. Όσο ήταν δήμαρχοι ο Μπέης ή ο Σακελλαρίου υπήρχε μια συμπάθεια στο πρόσωπό μας. Με τη δημαρχία του Καζάκου γίναμε “αποδιοπομπαίοι τράγοι”, αφού μας θεωρούσαν ένα αριστερό-πολιτικό θέατρο. Από όλους τους ανθρώπους που ήταν μαζί του, κανείς ποτέ δεν ήρθε εδώ. Για την ακρίβεια απεχθάνονταν το θέατρο».

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ, dj

Γεννήθηκε, μεγάλωσε και μένει στου Ζωγράφου (μπορεί να τον πετύχεις να παίζει μουσική στο Dolce στη Γρ. Αυξεντίου).

«Ήταν μια συνοικία οικογενειακή. Σήμερα οι θεόρατες πολυκατοικίες αφαίρεσαν τον παραπάνω χαρακτηρισμό. Από την άλλη, δεν υπάρχουν κτίρια γραφείων και επιχειρήσεων. Και το πιο βασικό: είσαι μια ανάσα από το κέντρο και επίσης τα έχει όλα: πράσινο, χώρους για να αθληθείς, να περπατήσεις, να βγάλεις βόλτα το σκύλο. Ό,τι και να θες το βρίσκεις: ένα τουλάχιστον καλό ιταλικό εστιατόριο, μια καλή ταβέρνα, ένα ωραίο μπαρ, ένα καλό καφέ… Επίσης, η ύπαρξη όλου αυτού του νέου κόσμου είναι αναζωογονητική».

Από το άρθρο της
 Δήμητρας Τριανταφύλλου
 Πηγή:
http://www.athensvoice.gr/the-paper/article/334/ζωγράφου-άνω-ιλίσια-γουδή-η-πρωτεύουσα-των-φοιτητών