Η ΑΡΧΗ ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ

ΦΑΝΕΡΑ  ΜΥΣΤΙΚΑ

Η αρχή μιας νέας εποχής

Εάν η ψήφιση του  Μνημονίου 1 είχε ως αποτέλεσμα τη δια­γραφή τριών βουλευτών του ΠΑΣΟΚ (Οικονόμου, Δημαράς, Σακοράφα), μίας της ΝΔ (Ντόρα Μπακογιάννη) και την ίδρυση τριών νέων κομμάτων (Δημοκρα­τική Συμμαχία, Δημοκρατική Αριστερά, Άρμα Πολιτών), τότε δεν χρειάζεται πολλή σκέψη για να συ­μπεράνει κανείς ότι η ψήφιση του Μνημονίου 2 θα οδηγήσει στην επικύρωση των αλλαγών που συντε­λούνται στον πολιτικό μας χάρτη.

Τα πολυσυλλεκτικά κόμματα της Μεταπολίτευ­σης, που φιλοξενούσαν κάτω από τη σκέπη τους πο­λιτικούς όλων των ιδεολογικών αποχρώσεων, δεν ταιριάζουν πια με τη νέα εποχή, ενώ και αρκετοί πο­λιτικοί που μετέχουν σε αυτά ασφυκτιούν.

Όλοι ξέρουμε ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν προϊόν σύνθε­σης ενός μεγάλου συμβιβασμού πολλών και αντιφα­τικών ιδεολογικών ρευμάτων. Η ηγεσία του Ανδρέα Παπανδρέου και το δέλεαρ της εξουσίας έκαναν τις διαφορές σοσιαλιστών, κεντρώων και εκσυγχρο­νιστών να μοιάζουν ασήμαντες για δεκαετίες. Μό­νο όταν ανέλαβε το πηδάλιο ο Σημίτης πολλοί δυ­σκολεύτηκαν να αναγνωρίσουν το κόμμα μέσα στο οποίο μεγάλωσαν.

Το ίδιο ισχύει και για την Ν.Δ., ο εκλογικός κορ­μός της οποίας οικοδομήθηκε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, με την ένωση τριών ιδεολογικών πτερύ­γων, αταίριαστων μεταξύ τους. Της αυθεντικής Δε­ξιάς που αποτελεί διαχρονικά τη σπονδυλική στήλη της παράταξης, της ριζοσπαστικής λαϊκής πτέρυγας και της φιλελεύθερης πτέρυγας, η οποία έδωσε στη ΝΔ κεντρώα χαρακτηριστικά.

Υπό αυτή την έννοια, δεν θα εκπλαγώ από το ανα­μενόμενο cross over της Μεταπολίτευσης! Από τη με­τακίνηση πολιτικών στις μητρικές τους παρατάξεις.

Ιστορικά είναι απολύτως φυσιολογικό να συνερ­γάζεται η κόρη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με τον εγγονό του Γεωργίου Παπανδρέου. Και γιατί αυ­τό ήταν το κέντρο προδικτατορικά και γιατί οι από­ψεις τους στα κεντρικά πολιτικά ζητήματα ταιριάζουν. Εκεί είναι η θέση της Μπακογιάννη. Η παρου­σία της στη δεξιά ΝΔ  ήταν πολιτική ανορθογραφία.

Το ίδιο συμβαίνει και με τον Σαμαρά, ο οποί­ος φιλοδοξεί να κάνει τη ΝΔ το αστικό πατριωτικό κόμμα της μεσαίας τάξης. Και δεν θα εκπλαγώ καθόλου εάν το «όχι» του Μεσσήνιου στο Μνημό­νιο 2 οδηγήσει βουλευτές της πατριωτικής πτέρυγας του ΠΑΣΟΚ σε μελλοντική συμπαράταξη με τη Ν.Δ. Ούτε αν βουλευτές του ΛΑΟΣ ακολουθήσουν την ξεκάθαρη γραμμή της μητέρας παράταξης.

Τούτων δοθέντων, ας προετοιμαζόμαστε για εκ­πλήξεις στη φανερή ψηφοφορία που θα γίνει στις 23 Ιουνίου. Το πολιτικό μας σύστημα, είτε ως δικομμα­τισμός είτε ως διπολισμός, φαίνεται να επιστρέφει στις προδικτατορικές διαχωριστικές γραμμές.

Το ερώτημα είναι: Φτάνει αυτό;

Θυμίζω ότι οι Έλληνες το 1974 εμπιστεύτηκαν αρχικώς τον έμπειρο Καραμανλή για τα δύσκολα, μα μόλις ησύχασαν τα πράγματα υπερέβησαν τα πα­λιά κόμματα (ΝΔ-ΕΔΗΚ) και αναζήτησαν το και­νούργιο που κυβέρνησε επί εικοσαετία (ΠΑΣΟΚ)... 

Τώρα;

Του Μανώλη Κοττάκη