Δημοψηφίσματα στίς πλατείες

Δημοψηφίσματα στίς πλατείες

Στους δρόμους δημιουργείται μια συναίνεση λαϊκή και πλατύτερη

Τα εκβιαστικά διλλήματα εξαντλούνται. Έχουν ακουστεί πολλά, από το παγόβουνο και τον Τιτανικό έως τη χρεοκοπία, άμα δεν υποκύψουμε στις επιταγές του μνημονίου.  Όλα έχουν πέσει στο κενό. Έχουν χρεοκοπήσει, κα­θότι έχουν εφαρμοστεί τα πιο σκληρά μέτρα για τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, και το χρέος αντί να μει­ώνεται αυξάνεται. Το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα επιδεινώνει την κατάσταση. Η ανεργία αυξάνεται, το ψυχολογικό σύνδρομο της αντασφάλειας μεγαλώνει, άρχισαν οι νέοι κυρίως επιστήμονες να μεταναστεύουν αναζητώντας εργασία, αλλά πού; Στη μακρινή Αυστραλία, στη Σουηδία ή στη Γερμανία; Η κρίση είναι. παγκόσμια, δεν αφορά τις χώρες του ευ­ρωπαϊκού Νότου...

ΟΙ  ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ  βρίσκονται σε με­γάλη κρίση. Αποδεικνύεται από τα αλληλομαχαιρώματα ότι έχουν μεγάλα ελλείμ­ματα στα μυαλά τους. Τώρα επισείουν τον κίνδυνο εξόδου από το ευρώ και χρη­σιμοποιείται η καταφυγή σε δημοψήφι­σμα ως απειλή, τη στιγμή που αν γίνει, ο λαός θα σαρώσει όλα τα εκβιαστικά τους διλήμματα. Από εδώ και πέρα τα δημοψηφίσματα θα γίνονται στους δρόμους και στις πλατείες. Ήδη έχουν αρχίσει να γεμίζουν. «Η χούντα δεν τελείωσε το 73, έξω οι μπάτσοι απ’ την πλατεία», φώναζαν οι αγανακτισμένοι πολίτες, για να συ­μπληρώσουν κάποιοι άλλοι: «Η χούντα δεν τελείωσε το 73, ψωμί, παιδεία, ελευ­θερία». Υπάρχει μια αμηχανία του πλήθους. Περισσεύουν ο καταγγελτικός λόγος και τα ευφάνταστα συνθήματα, λείπει η αυτοοργάνωση που δεν μπορεί να γίνει μέσω κινητών και κοινωνικών δικτύων.

ΗΔΗ ΑΡΧΙΖΟΥΝ να αναγνωρίζονται, να συζητούν και να προετοιμάζονται να απαντήσουν τι θα γίνει από εδώ και πέρα Η αγανάκτηση και η απογοήτευση είναι μεγάλη, «δεν αντέχω στην ανεργία, ούτε να πάω στην Αυστραλία» έγραφε ένα πανό. Πέρα από τις ειρηνικές διαμαρτυρίες θα επέλθουν και κοινωνικές συγκρούσεις, πάντως οι διαδηλωτές δεν θέλουν αυτούς τους μπαχαλάκηδες, που φυτρώνουν με κουκούλες λες και είναι -και είναι εκ των πραγμάτων- τυφλοί και διαλυτικοί, γι' αυτό και γράφουν στα μηνύματά τους: «Παρακαλούμε όποιον έχει σκοπό να προκαλέσει κάθε είδους πρόβλημα και να χρησιμοποιήσει οποιαδή­ποτε μορφή βίας, να κάτσει σπίτι του». Τη συναίνεση την επιβάλλει η τρόικα άμεσα και έμμεσα και είναι σαφείς οι υποδείξεις και οι απαιτήσεις της, συνεπώς και η αντιπολίτευση δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ όμως να χρυσώσουν τις αλυσίδες, ο κόσμος αρχίζει να ξυπνάει και να απεγκλωβίζεται. Στις συγκεντρώσεις δεν υπάρχουν κομματικές ταμπέλες  και πανό, δημιουργείται μια άλλη συναίνεση, λαϊκή και πλατύτερη, παραμερίζονται οι όποιες διαφωνίες και οι λύσεις αφήνονται στο κίνημα που σκοπό έχει τη ριζική ανα­τροπή όχι μονάχα του μνημονίου αλλά και της «χούντας» των ελίτ που αποφασί­ζουν και διατάσσουν με γνώμονα τα κέρ­δη τους, ποδοπατώντας τις ανθρώπινες αξίες αλλά και την ανθρώπινη ζωή. Η Αριστερά παρακολουθεί αμήχανη. Οι λεγό­μενοι ηγέτες, οι νομενκλατουρίστες, θα αναγκαστούν να παραμερίσουν, γιατί οι καταγγελίες και οι απόλυτες αλήθειες τους έβλαψαν και εμποδίζουν το κίνημα να αναπτυχθεί, να ανανεωθεί και να προβά­λει ένα νέο πολιτικό υποκείμενο, που θα εμπνέει τους εργαζόμενους για να μπο­ρέσουν να αυτοοργανωθούν και να μη μείνουν στην αγανάκτηση, στη διαμαρτυ­ρία και στους καναπέδες της απάθειας και της αποχής.

του Δημήτρη Παπαχρήστου

Συγγραφέα