Το μεσοπρόθεσμο, ο «εφαρμοστικός» και οι αποδείξεις

Να λοιπόν που μάθαμε και την λέξη «εφαρμοστικός». Μέχρι τώρα γνωρίζαμε τα παράγωγα του μεταβατικού και σύνθετου ρήματος «εφαρμόζω» (επί + αρμόζω): εφαρμογή, εφαρμόσιμος, εφαρμοστής, εφαρμοστός και βέβαια εφαρμοστέος. Το «εφαρμοστικός», δεν το χρησιμοποιούσαμε και πολύ σωστά δεν χρησιμοποιείται  κατά την γνώμη μας, ως όρος αδόκιμος. Ας δούμε όμως την ουσία.

Ελλάδα, χώρα της ευρωζώνης, υπό πτώχευση. Κανείς πολίτης δεν θα ανησυχούσε, για το συγκεκριμένο θέμα, αν πράγματι γνώριζε ότι η πτώχευση είναι αδύνατο να συμβεί, με όρους που υπακούουν σε αυτό που αποκαλούμε «νομισματική ένωση». Είναι περίπου το ίδιο σαν να λέμε ότι θα πτωχεύσει (δηλαδή θα κηρύξει στάση πληρωμών) πχ, η πολιτεία του Τέξας στις ΗΠΑ. Σαφώς, υπάρχει η διαφορά, ότι οι ΗΠΑ έχουν την δυνατότητα του «Χολαργού», ενώ η αντίστοιχη δυνατότητα στην Ευρώπη του ευρώ (δηλαδή το εκδοτικό προνόμιο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας), προσκρούει στον σκόπελο πλήθους κυβερνήσεων που εκπροσωπούν χώρες με διαφορετικά φορολογικά συστήματα και κουλτούρα.

Ωστόσο, η πτώχευση της χώρας είναι πλέον δευτερεύον θέμα και οι περισσότεροι πολίτες, σε αυτή την δύσκολη χρονική συγκυρία, προσπαθούν να ισορροπήσουν στο τεντωμένο σχοινί της φορολογικής λαίλαπας. Το μεσοπρόθεσμο είναι ένα σχέδιο δημοσιονομικής προσαρμογής της χώρας, όπως θα λέγαμε απλά, ένα καινούργιο μνημόνιο, η υλοποίηση του οποίου θα γίνει με σειρά νόμων. Η πρόταση των δανειστών μας που μάλλον ως απαίτηση εμφανίζεται, είναι ότι πρέπει να επιβληθούν επί πλέον φόροι.

Για να πάρουμε τις επόμενες δόσεις, αλλά και για να έχουμε την στήριξη των εταίρων μας, αφού είναι αδύνατο να αναζητήσουμε κεφάλαια από τις λεγόμενες αγορές, θα πρέπει να υπακούσουμε σε σκληρότερα μέτρα. Ο πρώτος νόμος, ο «εφαρμοστικός», θα αφαιρέσει εισόδημα, αγοραστική δύναμη από τα νοικοκυριά, με όλες τις αρνητικές συνέπειες για τις επιχειρήσεις και την απασχόληση. Η φοροδοτική ικανότητα των φορολογουμένων έχει εξαντληθεί και η δυνατότητα άντλησης εσόδων από τις ήδη ψαλιδισμένες αποδοχές των εργαζομένων, είναι μηδενική.

Μείωση του αφορολόγητου (άρα, αύξηση του φόρου εισοδήματος), ειδικές εισφορές, έκτακτες εισφορές (που τείνουν να γίνουν μόνιμες), τέλη επιτηδεύματος, αύξηση ασφαλιστικών εισφορών, παράπλευρες απώλειες από τις περικοπές σε δαπάνες που εκπίπτουν από το εισόδημα, ή μειώνουν τον φόρο, αλλαγή πορείας του ΦΑΠ (τουλάχιστον στην νέα του έκδοση  πέρυσι, με την κατάργηση του ΕΤΑΚ, δεν επαναλήφθηκε η λέξη «Μεγάλη»!), περαιτέρω αύξηση τεκμηρίων κ.λπ. Στόχος, να «μεταφερθούν» 7 περίπου δις ευρώ από τους φορολογούμενους στα δημόσια ταμεία. Όχι για να γίνουν έργα, όχι για να δοθούν σε έναν αναπτυξιακό σχεδιασμό, όχι για να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας. Απλά για να καλύψουν ελλείμματα και να διασφαλίσουν την αποπληρωμή του προηγούμενου χρέους.

Συγκέντρωση εσόδων από παντού. Ακόμη και από το ΕΚΑΣ του πλέον χαμηλοσυνταξιούχου. Είσπραξη εσόδων και από φόρους στα μη αλκοολούχα ποτά. Μέχρι τώρα πιστεύαμε, ως κοινωνία, ότι ο φόρος που επιβαλλόταν στο αλκοόλ, ήταν κυρίως αποτρεπτικός στην κατανάλωση των παραγώγων του, για λόγους προστασίας της υγείας των πολιτών. Λάθος! Να εισπραχθούν έσοδα ήταν ο στόχος.

Συνέχεια φόρων, χωρίς τέλος. «Φωτισμένος  νους» (ελπίζουμε όχι από το Υπουργείο Οικονομικών, αλλά από κάπου αλλού) σκέφθηκε ότι ευκαιρία είναι να «διορθωθεί» η λάθος εκτίμηση που έγινε με το «κτίσιμο» του αφορολόγητου και κυρίως, με την επιδότηση του φορολογουμένου, ο οποίος θα προσκόμιζε μεγαλύτερο ποσό αποδείξεων. Σε προηγούμενο σημείωμα, εκφράσαμε την απορία ότι είναι αδιανόητο, στο Υπουργείο, να μην έκαναν «ασκήσεις επί χάρτου» για την αποτελεσματικότητα και την φορολογική  απόδοση του μέτρου αυτού. Επιχειρήθηκε λοιπόν, να ενσωματωθεί διάταξη στον «εφαρμοστικό» και  να απαιτηθεί από τους πολίτες να επιστρέψουν (!) την έκπτωση αυτή του φόρου που εξασφάλισαν προσκομίζοντας τις αποδείξεις που συνέλεξαν  το 2010, ευθυγραμμιζόμενοι με την φορολογική νομοθεσία. Ευτυχώς που λειτούργησε το πολιτικό ένστικτο του νέου υπουργού, αφού ήδη έχουν εκκαθαρισθεί περίπου 4 εκ. φορολογικές δηλώσεις.

Είναι δύσκολο να βρεθούν χαρακτηρισμοί για μια τέτοια σκέψη. Κατά την άποψή μας, είναι διαφορετικό πράγμα να αλλάζει ένας νόμος (για ποικίλους  λόγους), όπως θα γίνει τώρα με τις σχετικές διατάξεις περί του μηχανισμού αυτού («κτίσιμο αφορολόγητου κ.λπ.) και ανήκει σε άλλη σφαίρα ο συλλογισμός, να υπάρξει «αναδρομική διόρθωση» σε βάρος του φορολογούμενου, ο οποίος, στο τέλος της γραφής, βοήθησε το κράτος στην είσπραξη ΦΠΑ (όσο αυτό είναι δυνατόν, μέσα στο χάος της ύφεσης), με την απαίτηση της έκδοσης αποδείξεων από τους επιτηδευματίες.

Σκόπιμο είναι να αρχίσουμε να «βλέπουμε» τον πολίτη…

Πηγή:
https://www.epixeirisi.gr/ΣΗΜΕΙΩΜΑ-ΤΗΣ-ΣΥΝΤΑΞΗΣ/4738732/Το-μεσοπρόθεσμο,-ο-«εφαρμοστικός»-και-οι-αποδείξεις