Με το σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας στις 21 του Ιούλη η ΕΕ έκανε το πιο αποφασιστικό ως τώρα βήμα της προς την πολιτική και οικονομική της αποσύνθεση και την αντίστοιχη εξάρτησή της από τον ρωσοκινεζικό άξονα. Πρόκειται για μια ιστορικής σημασίας αρνητική εξέλιξη για την Ευρώπη και για όλο το κόσμο. Εννοείται ότι κάτι που δεν είναι καλό για όλο τον κόσμο δεν μπορεί να είναι καλό ούτε για τη χώρα που υποτίθεται ότι διασώζεται, δηλαδή την Ελλάδα.
Γιατί η Ελλάδα όχι μόνο δεν διασώζεται, παρόλο που οι λαοί της Ευρώπης θα δανειστούν για να διαθέσουν για τη χώρα μας ένα νέο πελώριο όγκο κεφαλαίου, αλλά θα βυθιστεί παραπέρα στην καταστροφή. Και τούτο επειδή αυτοί που μας διοικούν όχι μόνο αμοίβονται από την ΕΕ για τα έγκληματά τους ενάντια στη χώρα μας και ενάντια στην ΕΕ αλλά θα συνεχίσουν να κάνουν με μεγαλύτερο ζήλο αυτό που κάνουν εδώ και δεκαετίες: Θα μετατρέπουν τα λεφτά της κάθε βοήθειας σε πάχυνση των ανατολικού τύπου ολιγαρχών, των γραφειοκρατών ληστών και κυρίως σε επιδότηση της αναπηρίας ενός έθνους που οι ίδιοι θα συνεχίσουν να ακρωτηριάζουν, δηλαδή που θα συνεχίσουν να το σαμποτάρουν παραγωγικά και επιστημονικοτεχνικά, δηλαδή θα το εμποδίζουν να έρθει σε παραγωγική επαφή με το σύγχρονο και μεγάλης κλίμακας παραγωγικό κεφάλαιο και τις αντίστοιχες παραγωγικές μεθόδους.
Έτσι το ελληνικό χρέος θα συνεχίσει να μεγαλώνει, η ΕΕ θα συνεχίσει να χρεώνεται και να αποσυντίθεται οικονομικά και πολιτικά και ο φαιοκόκκινος φασισμός παντού στον κόσμο θα αποχαλινώνεται κατηγορώντας τους δυτικούς δανειστές, τους εβραίους τραπεζίτες και τους πραγματικούς έλληνες πατριώτες υπερασπιστές της βιομηχανικής ανάπτυξης και της δημοκρατίας ότι είναι αυτοί οι υπεύθυνοι όλης αυτής της καταστροφής.
Από μια πιο συγκεκριμμένη άποψη αυτό που έγινε στις 21 του Ιούλη ήταν αυτό για το οποίο παλεύουν εδώ και ενάμιση χρόνο οι πράκτορες και προβοκάτορες που διοικούν τη χώρα μας, αυτό για το οποίο «ανακάλυψαν» ξαφνικά ένα τεράστιο χρέος το οποίο μεθοδικά έκρυβαν επί μία δεκαετία και το οποίο αμέσως φρόντισαν να διαλαλήσουν παγκόσμια, αυτό για το οποίο κλιμάκωσαν το οικονομικό τους σαμποτάζ, την εξαθλίωση των μαζών και τις πολιτικές φασιστικές τους προβοκάτσιες σε έναν ασύλληπτο βαθμό τέτοιον ώστε τελικά το διογκωμένο από αυτούς ελληνικό χρέος να σέρνει σε χρεωκοπία όλη την Ευρώπη και τη χώρα στην ταπείνωση της ατέλειωτης διεθνούς ζητιανιάς:
Πρόκειται για την δημιουργία ενός κεντρικού μηχανισμού διαχείρησης του ευρωπαϊκού χρέους που φτάνει ως τη μαζική έκδοση ευρωομολόγων, δηλαδή φτάνει στο συλλογικό δανεισμό της ΕΕ από τρίτους σαν αυτή να ήταν μια συμπαγής πολιτική οντότητα, δηλαδή ένα κράτος, ενώ αυτή είναι όλο και περισσότερο μια πολιτικά πολύ χαλαρή και γι αυτό πολύ αδύναμη διακρατική οντότητα.
Αυτός ο μαζικός συλλογικός δανεισμός μιας τέτοιας πολιτικά μη συλλογικής οντότητας, δηλαδή η κεντρική διακρατική διαχείριση του χρέους πολλών ευρωπαικών χωρών δίνει την δυνατότητα στον κάθε ισχυρό τρίτο που έχει τεράστια συναλλαγματικά πλεονάσματα και μπορεί να δανείζει μαζικά μια τέτοια ΕΕ να την εξαρτά πολιτικά.
'Ολοι οι οικονομικοί αναλυτές διαπιστώνουν ότι η ουσία του δεύτερου σχεδίου διάσωσης της Ελλάδας είναι ότι το τρομερό ποιοτικό και ποσοστικό δυνάμωμα του Ευρωπαικού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, το γνωστό ως EFSF (European Financial Stability Facility). Αυτό με την απόφαση της 21 του Ιούλη της Ευρωζώνης αποκτάει έναν πελώριο, κεντρικό και πολύπλευρο ρόλο στη διαχείριση όχι μόνο του ελληνικού χρέους αλλά του χρέους όλων των χωρών της Ευρωζώνης που είτε είναι είτε δεν είναι σε διαδικασία διάσωσης απειλούνται από υπερχρέωση και από οποιαδήποτε επίθεση από τις αγορές.
Το κλειδί της αποσύνθεσης της ΕΕ είναι ο σχηματισμός και η ανάπτυξη του EFSF
Αρχικά, το EFSF δημιουργήθηκε για να ανακοπεί το ξάπλωμα της κρίσης από την Ελλάδα στην Νότια Ευρώπη και είχε μόνο τη δυνατότητα να δανείζει τις χώρες που ήταν ή θα έμπαιναν υπό την απειλή χρεωκοπίας. Γι αυτό το λόγο προικίστηκε με ένα κεφάλαιο 750 δις Ευρώ που τα 450 δις ήταν εγγυήσεις από την Ευρωζώνη και τα 250 από το ΔΝΤ.
Όμως όσο η ελληνική κρίση συνεχιζόταν και μπήκαν στο μηχανισμό διάσωσης και η Ιρλανδία και η Πορτογαλία δόθηκε στο EFSF η δυνατότητα να δανείζεται για να δανείζει, δηλαδή να εκδίδει ομόλογα ώστε να μην χρειαστεί να πληρώνουν όλα τα λεφτά μόνες τους οι χώρες της ΕΕ από τα κρατικά τους ταμεία. Αυτό ήταν το πρώτο μεγάλο βήμα προς τα ευρωομόλογα του EFSF και έγινε τον Νοέμβρη του 2010 . Στις αρχές του 2011 δόθηκαν ήδη στην Ιρλανδία και μετά στη Πορτογαλία 10 δις Ευρώ από ομόλογα που πούλησε το EFSF και που έγιναν ανάρπαστα ιδιαίτερα από την Κίνα. Όμως αυτό δεν σήμαινε ακόμα μαζική έκδοση ομολόγων γιατί ο δανεισμός της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας δεν ήταν τεράστιος και θα γινόταν σε διάστημα τριών χρόνων. Στη συνέχεια το Μάρτη του 2011 δόθηκε στο EFSF νέα μεγαλύτερη ισχύς. Ως τότε τα κεφάλαια που μπορούσε να διαχειριστεί το EFSF ήταν 250 δις Ευρώ από τα 450δις για τα οποία είχε εγγύηση από την ΕΕ. Όμως το Μάρτη του 2011 έγινε μια σύνοδος κορυφής πάλι κάτω από την πίεση της ελληνικής χρεωκοπίας, που πήγε τα 250δις στα 450δις.
Η ίδια αυτή σύνοδος κορυφής παρέτεινε τη ζωή του EFSF επ αόριστο ενώ έκανε και ένα άλλο μεγάλο ενδιάμεσο βήμα προς τα ευρωομόλογα: έδωσε στο EFSF τη δυνατότητα να αγοράζει κρατικά ομόλογα από την πρωτογενή αγορά, δηλαδή από τα ίδια τα κράτη.
Τώρα, δηλαδή με το δεύτερο σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας, το EFSF προικίζεται από τη σύνοδο κορυφής της 21 του Ιούλη με την επίπλέον δυνατότητα να αγοράζει κρατικά ομόλογα από κάθε τράπεζα η ασφαλιστικό ταμείο,ή άλλο διαχειριστή κεφαλαίων που τα έχει στα χέρια του. Αυτή είναι η δευτερογενής αγορά ομολόγων.
Τέτοια ομόλογά σε στιγμές πιστωτικής αναξιοπιστίας μιας χώρας πουλιούνται μαζικά από τους κατόχους τους, οπότε η αξία τους πέφτει, οπότε κάθε νέος δανεισμός της δοσμένης χώρας γίνεται ακριβότερος και το χρέος της δυναμώνει. Αν λοιπόν κάποιος αγοράσει εκείνη στιγμή μαζικά αυτά τα ομόλογα δίνει πίστη στη χώρα που εκδίδει τα ομόλογα και έτσι συγκρατεί τις τιμές των ομολόγων της
Έτσι εμποδίζει νέες κερδοσκοπικές επιθέσεις εναντίον αυτής της χώρας οπότε αυτή μπορεί να πάρει νέα δάνεια πουλώντας τα ομόλογά της κάπως ακριβά στην πρωτογενή αγορά. Για να καταλάβει κανείς την ποιοτική διαφορά ανάμεσα στην αγορά ομολόγων από την πρωτογενή και τη δευτερογενή αγορά αρκεί να σκεφτεί το εξής.
Η Ελλάδα έχει σήμερα στη δευτερογενή αγορά ομολόγων, δηλαδή σε τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία, διεθνή funds 250δις Ευρώ σε ομόλογα από το συνολικό χρέος της των 350δις Ευρώ. Όταν τα ομόλογά της καταρρέανε πέρυσι και ήθελε κανείς να τα συγκρατήσει θα μπορούσε να αγοράσει απ ευθείας από το ελληνικό κράτος νέα ομόλογα και να δώσει κάποια πιστωτική δύναμη στα παλιά ομόλογα. Αλλά τι να πετύχει αν πχ αγόραζε 5 δις σε νέα ομόλογα από το ελληνικό κράτος, δηλαδή από την πρωτογενή αγορά όταν οι ιδιώτες που είχαν στα χέρια τους, δηλαδή στη δευτερογενή αγορά, τα 250 δις τα πούλαγαν με μανία σε χαμηλότερη τιμή από την ονομαστική τους αξία για να περισώσουν ότι μπορούσαν;
Σε τέτοιες στιγμές ένας μηχανισμός διαχείρησης χρέους μιας χώρας μόνο αγοράζοντας δεκάδες και εκατοντάδες δις Ευρώ μπορεί να συγκρατήσει την πτώση της τιμής των ομολόγων της.
Επίσης με την ίδια απόφαση της 21 Ιούλη το EFSF απόσπασε από τη συνοδο κορυφής της ΕΕ και μια νέα δυνατότητα: να δανείζει τα κράτη για να χρηματοδοτούν τις τράπεζές τους όταν αυτές κινδυνεύουν από χαμηλή κεφαλαιοποίηση δηλαδή όταν κινδυνεύουν να χρεωκοπήσουν επειδή πχ έχουν στα χέρια τους ομόλογα που η αξία τους έχει ξεφτιλιστεί όπως τώρα γίνεται με τα ελληνικά ομόλογα και τις ελληνικές τράπεζες που είναι φορτωμένες από αυτά.
Για να κάνει αυτές τις δύο δουλειές και κυρίως για να αγοράζει ευρωομόλογα στη δευτερογενή αγορά το EFSF θα πρέπει να έχει στη διάθεση του τεράστια κεφάλαια και να εκδίδει τεράστιες ποσότητες ομολόγων . Δηλαδή τώρα πια δεν φτάνουν όχι τα 450 δις, αλλά ούτε και τα 750 δις μαζί με εκείνα του ΔΝΤ. Τώρα χρειάζονται διπλάσια και τριπλάσια κεφάλαια όπως σημειώνουν όλοι οι οικονομικοί αναλυτές.
Άρα σε μια επόμενη κρίση χρέους της Ευρωζώνης, που οι δικοί μας και ίσως σε λίγο και οι κύπριοι προβοκάτορες αναπόφευκτα θα δημιουργήσουν, το κεφάλαιο που θα βάλει η Ευρωζώνη στο EFSF θα μεγαλώσει σημαντικά και πια η ΕΕ θα κρέμεται από τον συλλογικό διεθνή της δανεισμό και μάλιστα με τα πολύπλοκα ως αυτή τη στιγμή ευρωομόλογά της.
Λέμε πολύπλοκα γιατί αυτά τα ομόλογα δεν είναι ομογενή στη σύνθεσή τους, δηλαδή δεν είναι ομόλογα όλης της Ευρωζώνης στα οποία αδιαίρετα και συνυπεύθυνα συμμετέχουν όλα τα κράτη της αλλά το καθένα συμμετέχει με ένα ποσοστό ανάλογα με το ΑΕΠ του και με ένα επιτόκιο ανάλογο με το ύψος του χρέους του, δηλαδή δεν συμμετέχουν εντελώς αδιαίρετα και συνυπεύθυνα, όπως θα ήταν με τα «ώριμα» ευρωοομόλογα που πολλοί αντιευρωπαίστές αλλά και πιο πολύ φιλελεύθεροι ευρωπαίστές ζητάνε.
Δεν έχει προς το παρόν σημασία να επιμείνουμε σε αυτό το σημείο αν και μελλοντικά νομίζουμε ότι θα παίξει σημαντικό ρόλο ή έκδοση των «ανώριμων» ομολόγων στον «πιστωτικό έλεγχο με ταυτόχρονη διάσπαση» της ΕΖ. Αυτό που τώρα έχει σημασία είναι ότι με τις αλλεπάλληλες κρίσεις χρέους που δημιούργησαν οι σαμποταριστές που κυβερνάνε τη χώρα μας πέτυχαν και τους δύο στόχους που έβαλε γι αυτούς η ρώσικη υπερδύναμη σε ανύποπτο χρόνο: εμπλοκή του ΔΝΤ που την ζήτησε ο Μεντεβέντεφ από τον Γ. Παπανδρέου στις αρχές του 2010 πριν οποιοσδήποτε μιλήσει για κάτι τέτοιο και «ήπια χρεωκοπία» που την προανήγγειλε πάλι πρώτος στον κόσμο ο Υπουργός οικονομικών της Ρωσίας Κουντρίν στις 19 Ιούνη του 2010..
| Πηγή: | |
| http://www.badmoney.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=2732:2011-07-31-23-14-37&catid=44:2011-05-17-12-53-26&Itemid=71 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου