Ενα ποίημα... σε αργκώ, για την Κρήτη του 1897!

Τα κείμενα των κορυφαίων: 

Ενα ποίημα... σε αργκώ, για την Κρήτη του 1897!

Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη andrikakis@patris.gr

Διάλε τσ’ αποθαμένους σας, φχιού σας γιβεντισμένοι!

Ένα στιχούργημα γεμάτο οργή για τη στάση των Ευρωπαίων απέναντι στην Κρήτη, μετά τους βομβαρδισμούς του Ακρωτηρίου, τον Φεβρουάριο 1897

Ένα εκτεταμένο στιχούργημα του 1897, που δείχνει την οργή των Κρητών απέναντι στις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, όταν στην πιο κρίσιμη φάση του κρητικού ζητήματος έπαιζαν το παιγνίδι της Τουρκίας, υποστηρίζοντας, παράλληλα, τα δικά τους συμφέροντα και όχι το δίκαιο της κατακτημένης, ακόμη Κρήτης, αναδημοσιεύουμε σήμερα. Πρόκειται για ένα ποίημα με τον γενικό τίτλο «Η απόφασις των Κρητών». Το έμμετρο κείμενο, σε γλώσσα σχεδόν αργκώ της εποχής, υπογράφει ο Μαχαών Αστροπελεκίδης. Ισως το επώνυμο να μην ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, αλλά να αποτελεί ψευδώνυμο που έδειχνε την οργή του συντάκτη, καθώς ο ίδιος εξαπέλυε πραγματικά «αστροπελέκια» ακόμη και από τον μικρό πρόλογο που προηγείτο του στιχουργήματος, το οποίο αναπτύσσεται σε 178 στίχους, ομοιοκατάληκτους ανά δύο, δεκαπεντασύλλαβους, αλλά και όχι σ’ όλη την έκταση του κειμένου. Το εκτενές ποίημα, που χωρίζεται σε δύο μέρη, δεν αποτελεί ασφαλώς «ποιητικό υπόδειγμα». Αλλά δεν ήταν στις προθέσεις μας να το παρουσιάσουμε ως τέτοιο. Το αναδημοσιεύουμε κυρίως ως ένα ιστορικό τεκμήριο για την αντίδραση των κρητικών απέναντι στη στάση των ΜΕΔ, που έφτασαν στο σημείο όχι μόνο διπλωματικά να υποστηρίζουν την Τουρκία (αν και ήταν οι διεθνείς εγγυήτριες του νησιού, εκείνες ουσιαστικά έκαναν ότι δεν έβλεπαν τις βαρβαρότητες των αρχών…) αλλά να επέμβουν ακόμη και στρατιωτικά, τον Φεβρουάριο του 1897.

Τα γεγονότα

Από το 1895 οι Κρήτες είναι και πάλι σε επαναστατική κατάσταση, ζητώντας την απελευθέρωση του νησιού και την ένωση με την Ελλάδα. Δέχονται όμως, όχι χωρίς εσωτερικές διαφωνίες, να συζητήσουν για ένα μεσοδιάστημα αυτονομίας. Αρκεί να φύγουν οι Τούρκοι. Οι σφαγές του χριστιανικού πληθυσμού είναι η «απάντηση» των κατακτητών, των αρχών ή των άτακτων δυνάμεων των βασιβουζούκων.

Τον Ιανουάριο του 1897 νέες σφαγές και πυρπόληση της πόλης των Χανίων συγκλονίζουν όχι μόνο την Κρήτη και την Ελλάδα αλλά ολόκληρη την Ευρώπη. Οι σφαγές γενικεύονται και πάλι και οι εφημερίδες των Αθηνών μεταδίδουν σε όλη την Ελλάδα και την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη το νέο δράμα του κρητικού λαού. Η οργή κορυφώνεται, όχι μόνο πλέον σε βάρος των φυσικών σφαγέων, αλλά και των μεγάλων δυνάμεων, που παρακολουθούν χωρίς στην ουσία να αντιδρούν.

Η ελληνική κατοχή  και ο βομβαρδισμός  του Ακρωτηρίου

Μπροστά σ’ αυτή τη νέα κατάσταση, κι ενώ οι προστάτιδες δυνάμεις συζητούν να επιβάλουν διεθνή κατοχή στην Κρήτη προκειμένου να εξομαλυνθούν τα πράγματα (οι σφαγές είχαν ήδη γίνει, όμως…) η ελληνική κυβέρνηση του Θεόδωρου Δηλιγιάννη, με την πίεση του ελληνικού λαού, των ελληνικών εφημερίδων, αλλά και την απόλυτη συμφωνία του βασιλιά Γεωργίου του Α΄, αποφασίζει να επέμβει. Αρχικά στέλνει τον τορπιλικό στόλο, υπό την αρχηγία του πρίγκιπα Γεωργίου, μετέπειτα ύπατου αρμοστή του νησιού, με στόχο να εμποδίσει τη μεταφορά τοουρκικών δυνάμεων. Και αμέσως μετά, ενόψει της διαφαινόμενης επέμβασης των μεγάλων δυνάμεων, αποφασίσει, να καταλάβει την Κρήτη με ελληνικό στρατό, και να την προσαρτήσει στο ελληνικό κράτος.

Την 1η Φεβρουαρίου 1897 καταλαμβάνει το νησί στο όνομα του βασιλιά της Ελλάδος ο υπασπιστής του Γεωργίου συνταγματάρχης Τιμολέων Βάσσος. Οι ΜΕΔ απευθύνονται αυστηρά στην Ελλάδα και προειδοποιούν ότι θα επέμβουν αν δεν αποσυρθεί ο ελληνικός στρατός. Τότε, κι ενώ υπάρχει πλέον ελληνική κατοχή, οι δυνάμεις προτείνουν αυτονομία, την οποία η Ελλάδα απορρίπτει. Οι μεγάλες δυνάμεις επανέρχονται με στρατιωτικά πλέον μέτρα, δημιουργώντας μια ζώνη 6 χιλιομέτρων γύρω από την πόλη των Χανίων, πρωτεύουσα της Κρήτης, απαγορεύοντας στον Βάσσο να την παραβιάσει, απειλώντας, σε διαφορετική περίπτωση, με κανονιοβολισμό των ελληνικών θέσεων.

Την αφορμή τελικά δίνουν οι Τούρκοι, οι οποίοι σκηνοθετούν την παραβίαση της γραμμής προκαλώντας το βομβαρδισμό του Επαναστατικού Στρατοπέδου Ακρωτηρίου, που είχε οργανώσει ο Ελευθέριος Βενιζέλος, με τους Αντώνιο Σήφακα, Κωνσταντίνο Φούμη, Νικόλαο Πιστολάκη και Γεώργιο Μυλωνογιανάκη. Η ελληνική σημαία υψώνεται στο Ακρωτήρι και ο ευρωπαϊκός στόλος στοχεύει για την κατάρριψή της. Όταν πλέον ο ιστός πέφτει από τα ευρωπαϊκά πυρά, ένας επαναστάτης, ο Καγιαλές, κάνει το σώμα του ιστό και υψώνει εκ νέου τη σημαία.

Οι βομβαρδισμοί των επαναστατών προκαλούν κύμα διαμαρτυρίας σε όλη την Ευρώπη, ενώ οι ΜΕΔ προτείνουν πάλι την αυτονομία, την οποία Έλληνες και Κρήτες απορρίπτουν. Ο διεθνής στόλος αποκλείει το νησί, εμποδίζοντας τη μεταφορά εφοδίων. Η αντίσταση οργανώνεται και πάλι, ενώ η Τουρκία κηρύττει τον πόλεμο στην Ελλάδα, αναγκάζοντάς την να ανακαλέσει τις δυνάμεις της από την Κρήτη.

Ο πόλεμος, ο λεγόμενος ατυχής, διαρκεί από τις 8 Απριλίου μέχρι τις 8 Μαΐου και τελειώνει με ελληνική ήττα. Ο πόθος των Κρητών ούτε αυτή τη φορά εκπληρώθηκε. Θα ακολουθήσει νέα περίοδος αιματοχυσίας, και οι μεγάλες σφαγές του Ηρακλείου, στις 25 Αυγούστου 1898, για να επιβληθεί τελικά από τις ΜΕΔ η απομάκρυνση των τουρκικών στρατευμάτων και η αυτονομία.

Η στάση αυτή των ΜΕΔ εμπνεέι, λοιπόν, τον Αστροπελεκίδη, ο οποίος τον Μάρτιο του 1897 γράφει το ποίημά του, «Η απόφασις των Κρητών».

«Η Κρήτη αιμάσσουσα, ασπαίρουσα, δολοφονούμενη και σπαρασσομένη υπό των εξ μεγάλων Ευρωπαϊκών Χριστιανικών Δυνάμεων, εξακοντίζει τους κάτωθι λογικούς μύδρους εναντίον εκείνων, οίτινες με πυρ, σίδηρον και μελανίτιδα εξηκόντισαν τοιούτους και εξακοντίζουσιν έτι κατ’ Αυτής, και οίτινες επιβάλλουσι τοις Χριστιανοίς μόνον κατοίκοις Αυτής τον δι’ αποκλεισμού και της πείνης θάνατον, προς δόξαν του αιώνος μας, και αιώνιον αίσχος, και ανάθεμα των εστεμμένων!», γράφει στον πρόλογό του ο Μαχαών Αστροπελεκίδης. Σημειωτέο ότι την εποχή εκείνη ακόμη, εκτός από την Αγγλία, τη Γαλλία, τη Ρωσία και την Ιταλία, στις ευρωπαϊκές προστάτιδες της Κρήτης δυνάμεις ήταν η Γερμανία και η Αυστροουγγαρία, που αποχώρησαν το καλοκαίρι του 1897. Γι αυτό εδώ υπάρχει η αναφορά περί των έξι δυνάμεων.

Το ποίημα έχει δύο μέρη. Το πρώτο επιγράφεται «Ο Κρης», και αποτελεί ένα την έκφραση της οργής ενός Κρητικού απέναντι στις ΜΕΔ. Το δεύτερο έχει τον τίτλο «Ο πόνος, οι κεραυνοί και η κατάρα της Κρήτης», και σ’ αυτό το ίδιο το νησί καταράται τις δυνάμεις!

Το στιχούργημα κυκλοφόρησε σε ένα μικρό τεύχος 16 σελίδων και πουλήθηκε προς 50 λεπτά το ένα. Δεν αναφέρεται όμως που εκδόθηκε, ούτε ο εκδοτικός οίκος. Έτσι δεν γνωρίζουμε αν ο Αστροπελεκίδης ήταν Κρητικός ή από άλλη ελληνική περιοχή, ή ακόμη και Έλληνας του εξωτερικού. Το μικρό έντυπο υπάρχει στη Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Κρήτης. 

 

 

Ο ΚΡΗΣ (ΙΔΙΑ)

1 Διάλε τσ’ αποθαμένους σας, φχιούσας! γιβεντισμένοι!
φράγγοι, πλειά Τούρκοι από κεινούς, πού ‘ρθετ’ αρματωμένοι!

2 Πού ‘ρθετ’ απόλαις τση γωνιαίς τση γης παδά στη Κρήτη,
να μας εδείξετε και μας, τάξε το μελανίτη...!

3 Τσ’ αρμάδες σας, τση μπόμπαις σας, κι όλαις τση προκοπαίς σας, να ιδούμε και τα μούτρα σας, τσ’ επίλοιπαις μπομπαίς σας.

4 Να ιδούμε και το μπόϊσας, και τη νευγένειά σας,
να ιδούμε τση φοβερισμούς, να ιδούμε τη ναντριά σας...

5 Τη χρισθιανότη τση Φραγγιάς, και τη φιλανθρωπιά σας,
τάξε πως δεν κατέχομεν εμείς την πονηριά σας...

6 Εμείς κατέχομε καλιά, από σας ήντα γυρέτε,
μα θα μισέψετ’ από πά, αν θέτε κι αν δε θέτε...

7 Εμάς δε μας ξιππάζουνε, αυταίς η φαντασίαις,
μούδε βρονταίς των κανονιών, μούδε φωτοχυσίαις...!

2

8 Μοσκόβοι, Γάλλοι, κι Ιταλοί, Εγγλέζοι κι Αλαμάνοι!
τση μπάλαις δεν τση πέμπουνε, στσ’ άντραις ‘πο το λιμάνι!

9 Μπάλαις που βγαίν’ από σταυρό, και το σταυρό χτυπούνε,
με μπαμπεσά τση καλογρηαίς, και τσ’ εκκλησιαίς χαλούνε.

10 Εμείς δεν τση στιμάρομε. Σαν ήστε παλληκάρια...
Εβγάτε να σας κάμωμε, ραέτι από κουράδια...

11 Τ’ απομεινάρια των Τουρκών άψητα και ψημένα...
να ιδήτε σ’ ήντα μπερεστέ, μας έχενε φερμένα...!

12 Ερχούστε να μοιράσωμε, μπέτι με μπέτι μπάλαις,
κι όχι να μας τση πέμπετε, ‘πο το γιαλό με κιάλαις...!

13 Εβγάτε από τση τρύπαις σας, το μπόι σας να ιδούμε,
π’ ακόμη δεν σας είδαμε, μόνο σας εγροικούμε...!

14 Εμείς παδά θαρρούσαμε, μπαμπέσιδες τσι Τούρκους,
σεις είστε πλιά μπαμπέσιδες, και πλι’ άτιμοι ‘πο τούτους!

15 Εμείς παδά θαρρούσαμε, στην άζουδη την Κρήτη,
πως μόνο Τούρκοι προσκυνούν το Μουχαμέτ Προφήτη...

16 Μα ‘κείνοι όλοι οι Χριστιανοί, οι Φράγγ’ οι Κορωνάτοι,
πιστεύουνε, και προσκυνούν στσι Πόλις το Παλάτι...!

17 Και Χρισθιανούς σκοτώνουνε, με λύσσα, με ινάτι,
να τός εδώση ο Χαμίτ, ένα συχωροχάρτι...

3

18 Ηντα μωρέ! θωρεί κιανείς, σε τούτο το ιγιάμι!
σαρίκι κάθε βασιλιάς, βάνει Σεϊχουσλάμι...!

19 Στουπίρει ο νους του κιανενούς, να το θωρή τσα πράμμα!
και μούδε λόγια για να πη, μπορή, μούδε και γράμμα

20 Να γράψη πως τρελάθηκε ο κόσμος πέρα-πέρα,
γή ο Θεός πως άλλαξε κι έγιν’ η νύχτα μέρα...!

21 Γή πώς γυρίσαν οι καιροί, κι ο κόσμος άνω-κάτω,
κι όλος ‘πο την ξανάστροφη έγινε Καλιφάτο...!

22 Αυτά φαίνουνται ψώμματα, μα είναι σαν αλήθεια,
μούδε μπορεί να πή κιανείς, πως είναι παραμύθια...!

23 Αν όλ’ οι ανθρώποι δεν χαθούν, κι αν δεν ποθάνη η πλάσι,
άλλη γενιά, για τουτανά, θα κλάψη, θα γελάση...!

4

24 Λένε πως είναι Δύναμες, και ό,τι θέλου κάνου,
και σα Θεός παιδεύγουνε, εκείνους π’ αμαρτάνου.

25 Αλλά εμείς οι Κρητικοί, ένας Θεός θαρρούμε,
πως είναι μα δε φαίνεται, και κείνο προσκυνούμε...!

26 Εκείνηνα τη Δύναμι, φοβούμεστανε μόνο,
και κεινηνά φωνιάζομε, στο νεδικό μας πόνο!

27 Εσάς, μωρέ, Τουρκόφραγγοι, μούδε κατέχομέ σας!
μούδε σας ετρομάζομε μ’ όλαις τση κανονιαίς σας!

28 Κι άϊντε στο γέρω Διάολο να μας ξεφορτωθήτε!
κι αν δε φοβάστε το Θεό, τσ’ ανθρώπους σκιάς ντραπήτε!

29 Και ό,τι σας επερίσεψε ‘πο πά στερέψετέ το,
για τσ’ απατούς σας, όπου γιά. Καλά κατέχετέ το...!

30 Οσα κακά μας έχετε ‘πο πάλαι καμωμένα,
όλα θα τα πλερώσετε μια μέρα μαζωμένα...

31 Και όλα αυτά που φέρετε, παδά και μας κτυπάτε,
θα σπάσουν στη καυκάλα σας Τουρκόφραγγοι, γροικάτε;

32 Ο γείς τον άλλο σας θαρρώ, θα φάτε λυσσασμένοι,
ρεζίλιδες, μουρτάτιδες, φχιού σας γιβεντισμένοι!!!

33 Βάσανα, αίμα, στεναγμοί, κλάψαις των γυναικώ μας,
κατάραις κι’ αναθέματα μάς και των κοπελιώ μας.

34 Από τη γη στον ουρανό, εκάμανε κολώναις,
και γράφουνε ανάθεμα! τση Φράγγικαις κορώναις!

35 Και μπρος στο θρόνο του Θεού, κάνου διαμαρτυρία,
να τσι πλερώση ο Θεός γι’ αυτή την ανομία...!

36 Να ρίξη από τον Ουρανό, μπόμπαις μ’ αστροπελέκι,
να κάψη πάσα έναν τος, στο τόπο κειά που στέκει!

37 Να κάψη τσή φαμέλιαις τους, κι όλο το σισιλέ τος!
κορώνα να μη μείνη πλειό, Θέ μου! Αν ήσαι ντρέτος!

38 Βγάλε τσι Θέ μου από τση γης, το χνώ αυτούς τσι σκύλους
για να γλυτώση ο ντουνιάς, κι η Κρήτη από κείνους!!!

39 Κορώναις πλειό και βασιλείς, και θρόνοι, και παλάθια,
μιλιούνια Θέ μου! να γενού παρτσάδες και κομμάθια!!!

40 Ως είναι η καρδούλα μας καϋμένη, φλογισμένη,
ετσά να ‘ναι το σόϊ τος, ως π’ ένας ν’ απομένη.

41 Κατάραις κι αναθέματα, από χιλιάδες μπούκαις!
να τσ’ ακλουθούν σ’ τσή στράταις τος, και σ’ τσ’ άλλαις
και σε τούταις!

42 Ανάθεμα αιώνιο σ’ αυτούς τσι τραϊτόρους,
τσι λεγομένους Χρισθιανούς, τσ’ Αγάδες μαλατόρους!!!

43 Ανάθεμα αιώνιο, σε όλους πέρα-πέρα,
χαΐρι να μην κάμουνε, να μη ΄δουν καλή μέρα!!!

Ο ΠΟΝΟΣ ΟΙ ΚΕΡΑΥΝΟΙ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

1

1 Παλλακή του Σουλτάνου, Ευρώπη αχρεία!
αιμοβόρε, κακούργε, μητροκτόνε αγρία!!

2 Λυσσασμένη κοκότα, του Σουλτάνου χαρέμι!
π’ ότι θέλει του κάνεις, για να φας λιγ’... ατζέμι!

3 Του γελάς του χορεύεις, τους εχθρούς του σκοτώνεις!
τα πασούμια του ακόμη του λουστράρεις μπαλώνεις!...

2

4 Τώρα δεν μένει άλλο τι σ’ εσέ παρά σουνέτι...
σαλβάρωμα, σαρίκωμα, και όνομα Μεχμέτη...!

5 Να προσκυνάς εις το Τζαμί, τη Γαϊδουροκοκκάλα,
τι τον εθέλεις τον Χριστό ταίς Εκκλησιαίς και τ’ άλλα...;

6 Τι την εθέλεις τη Γραφή, και δεν πέρνεις Κοράνι;
νάχης Τζαμινά για Εκκλησιαίς, και για justice Ντιβάνι;

7 Να προσκυνάς τον Μουχαμέτ, και τον Σάν-νζάκ-Σερίφι...
και τα καπούλια του Χαμίτ τ’ αλάθητου Καλίφη;

8 Αυτός θενά σας έγραψεν, αφεύκτως στα Δευτέρια...
και για τάς εκδουλεύσεις σας, και για τα χασομέρια...

9 Και για τρελλούς, σας έγραψε, να γίνετε Εβλιγιάδες...
να προσκυνούν στους τάφους σας Χανούμισσαις Αγάδες!

3

10 Ευρώπη Κρίμα σ’ τόνομα, για τούτον τον αιώνα!
ας σ’ ονομάσω κάλλιον, Μαινάδα Αμαζόνα!!!

11 Τι σου ‘καμαν οι Κρητικοί; και τί θέλεις στην Κρήτη;
η Κρήτη δεν τάχη με Σέ! Μά ναι κανείς να φρίττη!!

12 Η Κρήτη είναι μάννα σου, κι αν θέλης και δασκάλα,
κι’ αντί να συμπαθής σ’ αυτήν την κυνηγάς με μπάλα!

13 Ημάρτησε γιατί ζητεί, κι αυτή ελευθερία!
γιατί ζητεί ν’ απαλλαχθή, απ’ τ’ άγρια θηρία;!

14 Εις ά την υπεδούλωσα, εσύ ή πλιό αγρία;
για να κυττάς να τέρπεσαι, ως εν ταυρομαχία;!!

4

15 Απ’ τα πέρατα του κόσμου, ήλθαν έξη Ταρταρίνοι,
με καράβια, και κανόνια εις της Κρήτης το καμίνι!

16 Ο,τι νούς ανθρώπου εύρε, κατά τον αιώναν τούτον,
όλων έγινε ‘κει χρήσις, για να μιμηθούν τον Βρούτον!!

17 Κρούπ, Καννέ, και ό,τι άλλο με γομώσεις μελανίτη,
δοκιμάσθησαν το πρώτον στην αντάρτιδα την Κρήτη!!

18 Για να καύσουν και φονεύσουν, ό,τι αφήκαν οι Αγάδες,
μα προσέχουν να μην πάθουν, των Χανούμ οι αλατζάδες.

20 Οχι βόλι, αλλ’ ούτε κρότος, ή καπνός του κανονιού
να χαλάση, θιός φυλάξη, το ραχάτ του Χαρεμιού...

21 Και το σχέδιον για τούτο, δεν επέτυχε καλά,
κάθε άπιστου Γκιαούρη να πετάξουν τα μυαλά...!

22 ‘Η, αν έλιπαν οι Τούρκοι, ν’ ανατρέψουνε την Κρήτη,
ακοντίζοντες οβίδας, πανταχού με μελανίτη!

23 Κι’ αν μπορούσαν να γυρίσουν, το νησιού τ’ απάνω κάτω,
για να θάψουν τους Γκιαούρας, εις της θάλασσας τον πάτο!

5

24 Κτυπάτε γενναίοι φρουροί της ειρήνης!
κτυπάτε, σκοτώστε, την ιδέαν κι’ Εκείνης!!!

25 Την ειρήνην κτυπάτε, να πηδήση ο Αρης!
να πηδήση εκ του τάφου Λεωνίδας, Κανάρης!

26 Κτυπάτε σπαράκτε των Τιτάνων τα στήθη!
κτυπάτε να λυώσουν, και της Κρήτης οι λίθοι!!!

27 Σταυρούς, μοναστήρια, καλόγρηαις κτυπάτε!
γραικικόν ό,τι είναι, με λύσσαν βαράτε!!!

28 Διαπεράστε την πλάτι των Γραικών πέρα-πέρα!
και χαρίστε στους Τούρκους, τη δική σας μαχαίρα!!

29 Κι ό,τι άλλο δεν έχουν. Αν σας έμεινε κάτι...
τ΄αφανίζουν εκείνοι, ως και σεις, με γινάτι...!

30 Κτυπάτε δραπέται, των θηριοτροφείων!
σκορπάτε τους κόπους των λαών. Εναντίον

31 Λαού σκλαβωμένου, που ζητεί ελευθερία
Ε! λαοί αδελφοί! Καμμιά τιμωρία;!!

32 Κτυπάτε ανάνδρως, ανδρείους, Θερσίται!
τα κορμιά των κτυπάτε μα ψυχήν δε θα βρήτε!...

33 Η ψυχή είναι το Εθνος, και αυτό δεν ποθαίνει!
αλλά ζη, και θα ζήση, και στο έργον του βαίνει...!

34 Αιμοστάζον διδάσκει, σπαρασσόμεν’ αντέχει
και λαμπάδα, και ξίφος, εις τα χέρια του έχει...!

35 Κτυπάτε αντάρται, του δικαίου, των νόμων!!!
για να γράφωνται άθλα ευγενών σας αγώνων!!!

36 Ηρωστράτειος δόξα σας προσμένει, και άλλων,
Παρθενώνος φθορέων, ίδιο σόϊ Βανδάλων...!

37 Κτυπάτε, κτυπάτε!
την λύσσα χορτάστε!

38 Κτυπάτε, χαρήτε!
και αίμα ρουφήχτε!

39 Με αίμα βαφήτε!
στον Χαμίτ μπρος σταθήτε...!

40 Να σας πη ο Καλίφης, αφερούμ, μασσαλλά!!
να σας δώση και δώρα, και παιγνίδια πολλά...!

6

41 Ρώμη, Paris, Πετρούπολις, Λόντρα και Βερολίνο,
σύμμαχοι όλοι του Χαμίτ· (ώ αίσχος!) καθ’ Ελλήνων!!

42 Εκεί ‘ναι που χαλκεύεται με λύσσα ο σταυρός μας,
αυτοί ετοιμάζουν Γολγοθά, καρφιά, για σταυρομό μας!

43 Αυτοί σκάφτουν το λάκκο μας, τώρα και τόσα χρόνια,
πότε με καλοπιάσματα, και πότε με κανόνια...!

44 Για να μας θάψουν ζωντανούς, δεμένους χέρια πόδια,
να κάνουν φέσταις ύστερα, αλλά και μυρολόγια...

45 Αλλά το θύμα κι αν ταφή, θα σύρη όμως κι άλλους,
συνθέτους μιξοβάρβαρους, που κάνουν τους μεγάλους...!

46 Χάσκει το μνήμα να δεχθή πρώτα τους σκαπανείς του,
το δίκηο να σκεπάση κει, τους... στυγερούς φονείς του!

ΠΗΓΕΣ:
http://www.patris.gr/articles/208168?PHPSESSID=jrkq9d9vnqvsbm5vks43rbup37
http://www.patris.gr/articles/208168/137890