Είναι δυνατό να σωθεί οικονομικά η Ελλάδα χωρίς να σωθούν οι άνθρωποί της;
Κι όμως τους θυσιάζουμε με τα βάρβαρα οικονομικά μέτρα…
Ειδικά τους νέους και τους φιλότιμους, εκείνους που πληρώνουν πάντα…
Μπορεί ο ποιητής (Ιωάννης Πολέμης) να αναρωτιέται στο γνωστό ποίημά του, αν πατρίδα είναι οι κάμποι, τα ψηλά βουνά, τα χρυσά ακρογιάλια ή τα μνημεία, αλλά καταλήγει να συμπεράνει ότι όλα αυτά αποτελούν την πατρίδα, μα κυρίως αυτό που έχουμε στην καρδιά μας… Σήμερα οι Έλληνες, εκείνοι που δίνουν τη μάχη της επιβίωσης, έχουν στην καρδιά μια διαρκή θλίψη αλλά και μια οργή. Για το πώς τους συμπεριφέρεται, στο όνομα της πατρίδας και της οικονομικής σωτηρίας της, το ίδιο το κράτος. Φόροι επί φόρων απ’ τα εύκολα θύματα, τους μόνιμους στόχους, εκείνους που διαρκώς πληρώνουν και εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους απέναντι στην πατρίδα τους. Ίσως επειδή το θέλουν, ίσως επειδή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς…
Το θέμα είναι ότι πληρώνουν εκείνοι οι ίδιοι, οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, εκείνοι που βγαίνουν διαρκώς στην ανεργία, και κάποιοι ευσυνείδητοι μικρομεσαίοι. Αυτοί δηλαδή που δεν έχουν άλλα να πληρώσουν. Και γιατί; Γιατί πολλοί έφαγαν το δημόσιο χρήμα. Γιατί εκείνοι που κερδίζουν τα πολλά μπορούν να τα κρύβουν και να αρνούνται, με διάφορους τρόπους, να πληρώσουν. Γιατί εκείνοι που μπορούν και το κάνουν, είναι οι «μεγάλοι», οι «ισχυροί», εκείνοι με τους οποίους οι πολιτικοί συναλλάσσονται, συχνά χρηματοδοτούνται απ’ αυτούς. Και γι αυτό οι πολιτικοί κάνουν τις πλάτες σ’ όλους αυτούς, χρόνια τώρα. Ακόμη και σήμερα.
Γιατί τι άλλο από την πλάτη του βάζει ο κύριος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών όταν λέει (το είπε στη Θεσσαλονίκη στη ΔΕΘ) ότι οι εφοπλιστές δεν ανταποκρίνονται όπως πρέπει στην φορολογικές τους υποχρεώσεις και θα τους καλέσει να συζητήσουν για το πώς θα συμβάλλουν; Αδιανόητη και προκλητική δήλωση! Όποιος δεν πληρώνει διαπράττει ποινικό αδίκημα. Κι όταν το κάνει συστηματικά, το αδίκημα μετατρέπεται σε διαρκείας. Κι όταν το κάνει στον σημερινό «πόλεμο», που λέει ο πρωθυπουργός, τότε μιλάμε για βαρύτατο έγκλημα διαρκείας, το οποίο κάνει ότι δεν βλέπει το κράτος. Αφού δια του υπεύθυνου υπουργού, καλεί τους παρανομούντες να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να συζητήσουν, να διαπραγματευτούν για το έγκλημα!
Αυτή την αντιμετώπιση έχουν οι «ισχυροί» και «μεγάλοι». Γιατί εμείς οι «μικροί» και μη έχοντες, που συνέχεια πληρώνουμε επειδή δεν πληρώνουν οι έχοντες και κατέχοντες «μεγάλοι» έχουμε διαφορετική αντιμετώπιση… Ακόμη και στον «πόλεμο», λοιπόν, η ισότιμη αντιμετώπιση, η δικαιοσύνη προς «στρατιώτες» και «αξιωματικούς», είναι ανύπαρκτη…
Φόροι επί φόρων, σε ανθρώπους που δεν έχουν να δώσουν άλλο, επειδή εκείνοι που έχουν αρνούνται να δώσουν, αν και το κράτος τους καλοπιάνει, αντί να κινήσει τις διαδικασίες για τις συνέπειες που προβλέπει η νομοθεσία, αυτές που θα κινούσε για τον οποιοδήποτε «μικρό»…
Έχει και μια μεγάλη δόση ανοησίας αυτή η πολιτική, γιατί απλούστατα ο στόχος σου δεν είναι να καταγράψεις οφειλές, αλλά να μαζέψεις και χρήμα για να πληρώσεις τη Μέρκελ…Πώς όμως θα μαζέψεις απ’ αυτούς που δεν έχουν; Γιατί δεν πάς σ’ αυτούς οι οποίοι και χρωστούν κι έχουν;
Δεν πρόκειται εδώ να καταγράψω τους άδικους, άνισους ή βάρβαρους φόρους που έχουν αποφασιστεί το τελευταίο διάστημα, επειδή ακριβώς εκείνοι που πρέπει δεν πληρώνουν κι εκείνοι που έχουν την ευθύνη δεν κάνουν σωστά τη δουλειά απέναντι σ’ εκείνους που παρανομούν, φοροδιαφεύγοντες. Αλλά θα μείνω σε μια αναφορά, μια μόνιμη επωδό που ακούμε εδώ και καιρό. Ο «πόλεμος» γίνεται για να σώσουμε την πατρίδα. Αλλά τελικά τι είναι πατρίδα; Μήπως οι κάμποι και τα ψηλά βουνά; Μήπως τα ποτάμια; Μήπως οι βίλες πολυτελείας όλων εκείνων που δεν πληρώνουν; Ή μήπως οι άνθρωποι κι αυτό που κουβαλούν στην ιστορική τους μνήμη, στην καρδιά και την ψυχή τους; Ποια πατρίδα μπορεί να σωθεί όταν εξοντωθούν οι άνθρωποί της; Είναι δυνατό να σωθεί η Ελλάδα χωρίς να σωθούν οι άνθρωποί της; Ειδικά οι νέοι και οι φιλότιμοι, εκείνοι που έμαθαν ότι στις υποχρεώσεις τους απέναντι στο κράτος οφείλουν να είναι συνεπείς;
Με τα βάρβαρα και συνεχή εισπρακτικά μέτρα, αυτά που παίρνουν κάθε φορά που είναι να πληρώσουν τη δόση στη Μέρκελ, είναι φανερό ότι ούτε την οικονομική χρεοκοπία μπορούμε να γλιτώσουμε. Αλλά κυρίως, κι αυτό είναι το σημαντικό, θυσιάζουμε τους ανθρώπους. Ειδικά εκείνους τους νέους που τους συντρίβουμε τα όνειρά τους…
Ποια πατρίδα λοιπόν θα σώσουμε; Μια Ελλάδα χωρίς ανθρώπους, είναι μια νεκρή πατρίδα…
Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη
andrikakis@patris.gr
http://www.cretalive.gr/new/51266/andrikakis/Patrida_einai_oi_anthropoi,_pou_tora_exontonontai%E2%80%A6
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου