Το επάγγελμα ξέφτισε...

Tης Μαριας Κατσουνακη

Ποιος θα το περίμενε... Ενα από τα πιο αξιοζήλευτα επαγγέλματα (με κάθε επιφύλαξη η χρήση της λέξης), του βουλευτή, με μεγάλη κοινωνική επιφάνεια και εξουσία, ξέφτισε τόσο ώστε μόνο να απωθεί και να αναδιπλασιάζει το μέγεθος της φθοράς, αναξιοπιστίας και σύγχυσης που επικρατεί στη χώρα. Δεν είναι εικόνα αυτή που παρουσιάζει το Κοινοβούλιο. Οχι αισθητικά. Το ντεκόρ δεν τραυματίζεται από μια φραντζόλα και ένα μπουκάλι γάλα, όταν έχουν καταγραφεί στην ιστορία του αποχωρήσεις με την κάλπη υπό μάλης και αλήστου μνήμης ατάκες και διαξιφισμοί. Το μπουκέτο του ελληνικού Κοινοβουλίου είναι αλλεργιογόνο δεκαετίες τώρα. Αρα, είναι μάλλον υποκριτικό να υψώνουμε τους τόνους της κριτικής όταν ορισμένοι, άλλοι θερμόαιμοι, άλλοι ασυγκράτητοι, άλλοι απλώς γραφικοί, διανθίζουν τους ρόλους τους με, εκτός κειμένου, αυτοσχεδιασμούς ή αυτοκριτικές εξάρσεις (βλέπε «λαϊκιστής μπουμπούκος», «γομάρια» κ.ο.κ.).

Το άκρως ανησυχητικό είναι ότι οι ίδιοι άνθρωποι που ενσπείρουν τη διχόνοια, τα διαλυτικά φαινόμενα, που απουσιάζουν από τα έδρανα σαν να κάνουν λευκή απεργία, οι πρωταθλητές του κινήματος της ανυπακοής, καλούνται να αποφασίσουν για την τύχη της Ελλάδας. Καλούνται να ψηφίσουν ή να μην ψηφίσουν μέτρα, σε μια ιστορική στιγμή για τη χώρα, την ώρα της ελεύθερης πτώσης της.

Ενδεχομένως, μια δράκα εκ των 300 να νοιάζεται πραγματικά για το κοινό καλό, και, κυρίως, να εργάζεται σκληρά (όχι προς ίδιον όφελος).

Πώς όμως θα μπορέσει η συντριπτική πλειονότητα να αλλάξει, εν μια νυκτί, συχνότητα; Πώς οι βουλευτές τού «περάστε αύριο από το γραφείο μου», του ρουσφετιού, των συντεχνιακών προνομίων και επιδομάτων (όπως οι αποζημιώσεις για τη συμμετοχή στις επιτροπές(!), και άλλων παρομοίων), θα μπορέσουν να αποφασίσουν αν θα συρθούμε στη χρεοκοπία ή αν έχουμε μία έστω πιθανότητα να μη χρεοκοπήσουμε; Πώς όσοι έχουν συνηθίσει να μην κρίνονται από την ενεργή παρουσία τους στη Βουλή, αλλά να βαθμολογούνται από τις τοπικές κοινωνίες με κριτήρια όπως εμφανίσεις σε κηδείες, γάμους, λιτανείες, εκκλησιασμούς, πανηγύρεις, βαφτίσεις ή αποστολές καρτών, τηλεγραφημάτων και (πλέον) emailς και sms, θα βρεθούν αντιμέτωποι με την κοινωνία, τον εαυτό τους, τη μία και μόνη, αυτή τη φορά, τραγική αλήθεια και πραγματικότητα;

Τώρα, λοιπόν, που χρήματα δεν υπάρχουν, για να εξευμενιστεί η οργή με παροχές, διορισμούς κ.ο.κ. και πρέπει να σηκώσουν το βάρος μιας κατάρρευσης, το μόνο που απομένει είναι... το σαρδάμ του υπουργού Μαυρογιαλούρου (στη θρυλική κωμωδία του Σακελλαρίου «Υπάρχει και φιλότιμο»). Ηθελε να πει «θα σας εξασφαλίσωμεν» και εκφώνησε: «Θα σας εξαφανίσωμεν...».

Πηγή:

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_2_24/09/2011_1296339

η γελοιογραφία από το :

http://periklis12.wordpress.com/2011/09/10/η-εξελιξη-ενοσ-πολιτικου-τησ-μεταπολι/

ΣΧΟΛΙΟ

Η ενασχόλιση με την πολιτική δεν μπορεί να είναι βιοποριστικό επάγγελμα. Μπορεί να είναι μόνο διάθεση προσφοράς στα κοινά, στο σύνολο. Αλλιώς η ίδια η πολιτική χάνει την ουσία της , την φύση της. Αυτό έχει συντελεσθεί εδώ και πολλά χρόνια στην Ελλάδα, όχι μόνο απο την μεριά των πολιτικών (με τους παχυλούς μισθούς, τις συντάξεις και τα χιλιάδες προνόμια) , αλλά και απο την μεριά των "ψηφοφόρων" , με τις πελατειακές σχέσεις, τους διορισμούς κλπ.

Κανένα κόμμα, ομάδα, πολιτικός οργανισμός κλπ δεν μπορεί να αποκαταστήσει την "πολιτική " του ύπαρξη εάν δεν έχει ένα πολύ απλό -ας φαίνεται εξωπραγματικό- αίτημα (ειδικά σήμερα στις συνθήκες της κρίσης) : Κανένας μισθός πολιτικού, αιρετού (προέδρου δημοκρατίας, πρωθυπουργού, υπουργών, βουλευτών, δημάρχων, αντιδημάρχων κλπ) πάνω απο 1500 ευρώ. Καμμία σύνταξη. Κανένα άλλο προνόμιο. Όποιος θέλει να προσφέρει να το κάνει. Και για όσο χρόνο το κάνει και δεν μπορεί να δουλεύει βιοποριστικά, ο μισθός του να είναι το πολυ΄όσο ο μισθός του φτωχού πολίτη που τα φέρνει πολύ δύσκολα πέρα. 

Γιατί δεν τολμά κανείς να θέσει τέτοιο αίτημα; Όχι για να αποκατασταθεί η τιμή των πολιτικών μας - αυτή δεν αποκαθίσταται με τίποτε. Για να αποκατασταθεί η έννοια της πολιτικής και η εμπιστοσύνη των πολιτών προς αυτή.