Ενα βήμα μπρος, πολλά βήματα πίσω
Η τακτική και πολιτική της συστημικής αριστεράς
στις μέρες μας
Του Σ.Σ.
«....και έφτασε, επιτέλους, η ώρα του λυτρωμού»!Θα μου πείτε ποιανού λυτρωμού;
Εδώ τίθεται ένα τεράστιο ερώτημα που θα μου επιτρέψετε να σας αναλύσω, σε συντομία.
Τον Ιούνιο του 2011, όταν καμιά εικοσαριά χιλιάδες διαδηλώναμε στο Σύνταγμα και γίναμε πειραματόζωα για την αντοχή στα χημικά και στο ξύλο των μονάδων αποκατάστασης του εγκλήματος, η αλληλεγγύη, το πάθος, η αξιοπρέπεια και η αγωνιστικότητα που έδειξαν όλοι όσοι ήταν εκει «μαζί», ανεξάρτητα από πολιτικές διαφορές και τοποθετήσεις,πραγματικά ήταν συγκλονιστική.
Εξίσου συγκλονιστική, όμως, ήταν και η αγανάχτηση για την απουσία αυτού του μεγάλου τμήματος της συστημικής αριστεράς η οποία, αν μη τι άλλο, θα είχε τη δυνατότητα (με τη μαζικότητά της) να προβληματίσει τα όργανα καταστολής ως προς τις μεθόδους που θα χρησιμοποιούσαν. Η, περαν της λογικής, συστημική αριστερά (θα εξηγήσω παρακάτω γιατι της αποδίδω αυτό τον όρο) προτίμησε να κάνει ηλιοθεραπεία και υγιεινούς περιπάτους σε άλλες περιοχές, να αγνοήσει τα δρώμενα στην πλατεία, να απουσιάσει παντελώς από τη δοκιμασία αυτού του ανθρώπινου τείχους που αγωνιζόταν ως τελευταίο ανάχωμα – όταν όλοι σχεδόν το είχαν εγκαταλείψει – απέναντι στις μεθοδεύσεις του κοινοβουλευτικού τσίρκου. Και, όχι μόνο αυτό, αλλά καμαρωτή – καμαρωτή, έσκασε μύτη στην πλατεία, αργά το απόγευμα (την πρωτη μέρα, διότι τη δεύτερη δεν εμφανίστηκε καθόλου), σταθηκε μπροστά στη Βουλή για ένα τέταρτο, φωναξε τα εγκώμια στη συνδικαλιστική της παράταξη και στο μέγα κόμμα της εργατικής τάξης και αποχώρησε. Εδώ, όμως, ήταν που άρχισε η ιστορία.
Για όλους εμάς που είχαμε πνιγεί στο χημικό, που είμασταν με ανοιγμένα κεφάλια, ποδοπατημένοι και εξαθλιωμένοι, έπεσε η σταγόνα που ξεχύλησε το ποτήρι. Για πρώτη φορά ο απλός κόσμος τους γιουχάρισε. Για πρώτη φορά δεν στάθηκε σε κινήσεις αποδοκιμασίας αλλά προχώρησε και σε κινήσεις που ήταν προδήλως εχθρικές απέναντί τους. Και τότε η προσπάθεια της καπηλείας αυτής της κίνησης μέσα από τα ΜΜΕ, ως επίθεση κατά της Κανέλλη και του αυτοκίνητου του κόμματος, προβλήθηκεως έργο προβοκατόρων! Αυτών που έστηναν παγίδα στον λαό για να τον απομονώσουν από τον μεγάλο τιμονιέρη και το καράβι του!! Όμως, εγώ προσωπικά, τότε είδα τον απλό πολίτη να κατεβαίνει μαζικά και να διαδηλώνει, τότε παρατήρησα τα πρώτα τμήματα ανθρώπων που ειχαν – επιτέλους - απεγκλωβιστεί από το πράσινο θηρίο και τη γαλάζια αδερφή του, να συσπειρώνονται γύρω από ένα κίνημα που οι συστημικοί έσπευσαν να το κατασπαράξουν. Βλέπετε, ή στο ένα μαντρί ή στο άλλο! Δεν τίθεται το ερώτημα: «γιατί όχι μαντρί;»
Η αριστερά που εγκλωβίστηκε στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι έπαψε από καιρό να είναι αριστερά. Συμμετείχε, δούλεψε, συνεργάστηκε, ταυτίστηκε, έκανε μπίζνες με όλους αυτούς που κάποτε την έστησαν στον τοίχο. Το παράδειγμα του ’89 δεν είναι τυχαίο. Είναι παγκόσμια πατέντα. Βέβαια,υπήρξαν οι ιδιαιτερότητες της εποχής, όμως, το ερώτημα είναι τι ήταν αυτό και τι συνεχίζει να είναι αυτό που δημιουργεί αυτά τα εκφυλιστικά φαινόμενα μέσα σ’αυτόν τον χώρο; Η αριστερά που εγκλωβίστηκε σ’ αυτή τη λογική είναι αριστερά της καπιταλιστικής παρωδίας ή είναι αριστερά που δεν ξέρει γιατί είναι αριστερά; Ιδού το νέο οντολογικό ερώτημα, όπως θα το έθετε στην εποχή μας ο Σαίξπηρ. Δεν στεκομαι στις πρακτικές της εδώ και καιρό, είναι ολοφάνερο πως αυτή η αριστερά μπορεί να γηπεδοποιεί και να συσπειρώνει αλλά .. μέχρις εκεί. Θα κάνουμε γιορτές και πανηγύρια αλλά… μέχρι εκεί. Θα κάνουμε (μακάβριες) αποκαταστάσεις αλλά… μέχρι εκεί. Θα κάνουμε εράνους και θα πουλάμε την εφημερίδα αλλά… μέχρις εκεί. Δεν υπάρχει παραπέρα, όσο και να το ψάξετε. Και αν το ψάξετε αυτόματα μεταλλάσεστε σε προβοκάτορες, ρεφορμιστές, σεχταριστές, αναρχικούς, ξεβράσματα του πελώριου ποταμιού της εργατιάς, συμβιβασμένοι μικροαστοί και τόσα άλλα. Και προσέξτε καλά διότι εδώ έρχεται και η απλοϊκή αλλά κομματικά δομημένη λογική που λέει ότι «νομιμοποιούμαι» να σε εξοντώσω!!
Η συστημική αριστερά έκανε ένα βήμα μπροστά όταν «αναγκάστηκε» να μπει στο τεράστιο πλήθος που διαδήλωνε αυτές τις δύο ημέρες. Και είχε και πολύ κόσμο. Αυτό, όμως, που την ενόχλησε δεν ήταν η παρουσία του κόσμου που δεν πλαισίωνε τα μπλοκς της. Ήταν ο τρόμος της μπροστά στη διπλάσια παρουσία των αυτόνομων, πρωτοβάθμιων σωματείων, των αυτόνομων και αδέσμευτων επιτροπων, συνδικάτων, κινημάτων, συλλόγων , αντιπροσωπειών και τόσων άλλων ανθρώπων που δεν κατέβηκαν με κομματικές σημαίες και περιφραγμένα ανθρωπο-μπλοκ αλλά συνειδητά και μαζικά εκεί που πίστευαν ότι ανήκουν. Και εδώ, έρχονται τα πολλά βήματα πίσω. Δεν θα επαναλάβω όλα όσα γράφτηκαν σ’ αυτό εδώ το μπλογκ – που εκτιμώ ιδιαίτερα επειδή δεν χρησιμοποιεί το σύστημα των τυφλών και των κωφών για να επικοινωνησει μαζί μας– άλλωστε, εμένα προσωπικά δεν με παραξένεψε τίποτε. Ήταν κάτι που το περίμενα όταν είδα, την προηγούμενη, τους «δύστυχους» συντρόφους να φυλάνε τα ΜΑΤ και τη Βουλή, κουβαλώντας καδρόνια για να ανοιξουν κεφάλια και όχι για ναπεριφρουρήσουν την πορεία τους (αλήθεια πως θα μπορούσαμε να βρούμε και εμείς τέτοια, μήπως χρειαστούν….) με ένα θολό και δυστυχισμένο βλέμμα, ξεροσταλιάζοντας ώρες κάτω από τον ήλιο, εκπληρώνοντας χρέη εντολοδόχου κάποιας αξιοθρήνητης εξουσίας.
Η συστημική αριστερά, για να επικεντρωθούμε σε πιο σοβαρά πράγματα, δεν μπορεί και ούτε ποτέ θα μπορέσει να γίνει επαναστατική. Επειδή τότε ακριβώς θα πρέπει να αυτοαναιρεθεί με την ίδια της την εξαφάνιση (τάδε εφη Μαρξ και Εγκελς, στη διαλεκτική της φύσης και της ιστορίας). Η συστημική αριστερά (αν μπορεί να αποκληθεί αριστερά) βίωσε και γαλουχήθηκε μέσα στο πνεύμα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού (;) για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, που απλά σημαίνει :παίρνω την εξουσία και προχωρώ στη δικτατορία του προλεταριάτου που την παραλλάσσω σε δικτατορία του κόμματος και τελειώνω μια και έξω με την ιστορία.Η συστημική αριστερά θέλει την εξουσία για την εξουσία, είναι ανίκανη να δει το μεγάλο διαφωτιστικό μήνυμα του μαρξισμού που καταλήγει στην απελευθέρωση ολόκληρης της ανθρωπότητας [με την πλήρη κατάργηση των τάξεων]. Γι αυτό τον λόγο, τα πρώτα χρόνια των δύο διεθνών ενώσεων των εργατών, ο Μαρξ θεώρησε φύσει και θέσει συμμάχους τους αναρχικούς. Ο στόχος, το (αριστοτελικό, θα μπορούσαμενα πούμε) «τέλος» ήταν η πλήρης αν-αρχική κοινωνία. Η εργατική τάξη είναι απλώςτ ο «μέσο» για την κατάληξη σ’ αυτήν την απίστευτη ουτοπία. Ακόμη και αυτή θα πρέπει νομοτελειακά να εξαφανιστεί εφόσον θα εξαφανιστούν οι τάξεις!
Και εδώ έρχεται το θεωρητικό μπλακάουτ. Τι ήταν, τι έγινε και τι θα γίνει η εργατική τάξη μέσα στη λυσσασμένη αλματώδη καπιταλιστική ανάπτυξη; Ο ίδιος ο Μαρξ (στο Μανιφέστο) θεωρεί τον καπιταλισμό ως την πιο επαναστατική δύναμη που παρουσιάστηκε ποτέ στον κόσμο: ανατρέπει θρόνους, θρησκείες, πολιτεύματα, νοοτροπίες, σχέσεις που ποτέ κανένας δενμπορούσε να διανοηθεί ότι θα γκρεμιζόντουσαν! Μέσα στην ιστορική διαλεκτική κάτι εμφανίζεται για να εξαφανιστεί. Αυτό είναι νομοτέλεια. Το παραμένον μπορεί να επιτείνει την επιβίωσή του αλλά θα μολύνει τρομακτικά με τη σαπίλα του όλο το σύμπαν (μέχρι να εξαφανιστεί). Αυτό βέβαια ισχύει σήμερα για τον καπιταλισμό. Όμως, εδώ, ως συνήγορος του διαβόλου, θα ήθελα να θέσω μερικά ερωτήματα στους φίλους της συστημικής αριστεράς:
- Για ποια εργατική τάξη μιλάμε στην εποχή μας; Η εργατική τάξη των ανεπτυγμένων χωρών που καρπούται την υπεραξία των δισεκατομμυρίων εξαθλιωμένων που δουλεύουν σε συνθήκες δουλείας σε όλο τον κόσμο θα μπορούσε ποτέ να είναι επαναστατική; Η εργατική τάξη δεν υπόκειται στις ιστορικές νομοτέλειες της μαρξιστικής διαλεκτικής;
- Μπορεί ένα κομμουνιστικό κόμμα (στη σύγχρονη εποχή) να επαγγέλεται την πρωτοπορεία μιας εκπληκτικά συρρικνωνόμενης εργατικήςτάξης (στην Ελλάδα οι αριθμοί λένε για 15% περίπου με 75% στις υπηρεσίες και10% περίπου αγροτιά) και ιδιαίτερα την επαναστατική δικτατορία αυτής της τάξης;
- Μήπως πρέπει να ξαναεξετάσουμε ποιο είναι σήμερατο επαναστατικό υποκείμενο στις ανεπτυγμένες χώρες; Είναι άραγε τυχαίο ότι όπου γκρεμίστηκαν εκλογικά τα κομμουνιστικά κόμματα ανθεί ξανά ο νεοφασισμός και ο εθνικισμός (τι έγιναν οι σύντροφοι, σύντροφοι; Βαρέθηκαν την επαναστατική πρωτοπορεία του «ενός και μοναδικού»;);
- Αγαπητοί σύντροφοι, μήπως πρέπει να ξανακοιτάξουμε το θέμα των λοιμοκτονούντων στις υπανάπτυκτες χώρες, όπου εκτός απ’ τις επιδημίες σαρώνει και το ισλάμ;
- Μήπως θα έπρεπε να ξαναασχοληθούμε με τον αναρχισμό, όχι σαν μέθοδο αλλά σαν τελικό στόχο και σαν πρότυπο συμπεριφοράς και αλληλεγγύης (δεν μιλώ βέβαια για κάποιους που – πράγματι – μπορεί να είναι προβοκάτορες ή εγκάθετοι); Αγαπητοί συναγωνιστές το μοναδικό κόμμα-σωτήρας δεν είχε ποτέ προβοκάτορες, δεν έδρασαν ποτέ στις τάξεις του άνθρωποι της ασφάλειας; Μήπως ξεχάσατε την περίοδο Μανιαδάκη όταν, ουσιαστικά, υπήρχαν δύο Κ.Ε, δύο εφημερίδες, με λίγα λόγια δύο κόμματα (ένα της ασφάλειας και ένα διαλυμένο)!!
- Μήπως, επιτέλους, θα έπρεπε να ασχοληθείτε σοβαρά με τη μελέτη «ολης» της επαναστατικής θεωρίας και να βγαλετε κάποια συμπεράσματα;
Αν δεν μπορέσετε να ξεπεράσετε το παρωχημένο, θα αποτελέσετε ανασταλτικό παράγοντα στην εξέλιξη της ιστορίας και η ιστορία θα σας πετάξει στα αζήτητα, θα εξακολουθήσετε να αποτελείτε την εγελιανή «δυστυχή συνείδηση» που γνωρίζει το αναπόφευκτο (δηλαδή το ξεπέρασμά της) αλλά δεν είναι ικανή να συνθέσει το καινούργιο. Μέχρι τότε θα σας φταίνε οι αναρχικοί, οι αριστεριστές, οι ρεφορμιστές, οι εξωκοινοβουλευτικοί και ..όλοι οι άλλοι. Μην ξεχνάτε, όμως, ότι υπάρχει και μια μικρή υποψία: Αυτοί Να Αποτελέσουν τη Νέα Σύνθεση και τότε…αναγκαστικά, θα πρέπει να συγκρουστείτε μαζί τους για να υπερασπιστείτε αυτό που ήδη έχει σαπίσει, που ήδη βρωμάει!!
Πηγή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου