Μού έφθασε σήμερα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο το παρακάτω μήνυμα που αναφέρεται στην ανάγκη ύπαρξης λαϊκής αντίστασης για να επανέλθει η ισονομία και πραγματική δημοκρατία για όλους τους Έλληνες και νομίζω ότι αξίζει να το διαβάσετε:
ΕΘΝΙΚΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ
Ελλάδα, σημαίνει δικαιοσύνη για όλους.
Η χρησιμοποίηση του εθνικού αισθήματος από το πολιτικό σύστημα για να καλύψει την απόγνωση από την κρίση, και να συσπειρώσει τον λαό, αποκρύπτει μια βαθύτερη αλήθεια: Την ανάγκη να απευθυνθεί στην κοινωνία. Σε αυτή την απόπειρα, το λαϊκό κίνημα αντίστασης έχει πολλαπλή απάντηση: Πρώτον, να αναλάβει αυτό την πρωτοβουλία και να αποκαλύψει το ήδη εκτελούμενο σχέδιο, αποδυναμώνοντας το. Το δεύτερο είναι να αντλήσει το ίδιο από την εθνική μας κληρονομιά, χωρίς να πέσει στις παγίδες του σωβινισμού και της ξενοφοβίας.
Για την επίτευξη αυτών των δυο στόχων από το απελευθερωτικό κίνημα, πιστεύω χρειάζεται πολύπλευρη προσέγγιση των κοινωνικών συνθηκών και έτσι φιλοδοξεί να συνεχίσει απλά, από επιπλέον οπτικές, αυτή η σύντομη ανάλυση.
Χωρίς κοινωνία, δεν μπορεί να υπάρξει διάλογος ούτε συνειδητοποίηση, άρα ούτε πλήρης εθνική συνείδηση. Δεν είναι τυχαίο ότι η υποδούλωση ενός πολιτισμού, συνεπάγεται σχεδόν πάντα την καταστροφή της ταυτότητάς του, μέσα από την αποσάρθρωση των δομών του. Αντίθετα, σχεδόν πάντα η εθνική συνειδητοποίηση, συνδέεται με το κίνημα για την απελευθέρωση.
Στην Ελλάδα, η υιοθέτηση ενός ξενόφερτου προτύπου national ταυτότητας, ενώ ήδη υπήρχαν οι σχέσεις που συμπληρώνουν το παζλ μιας διακριτής εθνικής ταυτότητας, ενός διακριτού λαϊκού πολιτισμού και άρα μιας διακριτής λαϊκής κοινωνίας, της ελληνικής, έβλαψε την ελληνική εθνική αυτοσυνειδησία. Ο λαϊκός πολιτισμός κατέληξε συχνά φολκόρ, η λαϊκή παράδοση –η οποία διατήρησε ένα τεράστιο όγκο της αληθινής αρχαίας κληρονομιάς με τη μορφή ηθών και εθίμων- παραμερίστηκε και το εθνικό αίσθημα έγινε πολιτικό ζητούμενο και όχι απλό, καθημερινό βίωμα του λαού.
Φυσικά, αυτή η διαδικασία δεν έγινε χωρίς την αντίσταση της λαϊκής κοινωνίας: Η επανάσταση του 1843, η ανάγκη για Σύνταγμα και η ανάγκη για την παρουσία του λαού σε ολόκληρη την ιστορική διαδρομή του ελληνικού κράτους, είναι η έναρξη αυτής της διαπάλης. Σε πολιτικό επίπεδο το 1843, στο Κιλελέρ, το 1909, στις εργατικές διεκδικήσεις, η Εθνική Αντίσταση, τα –εναλλακτικά για την εποχή τους- κινήματα ενάντια στο μετεμφυλιακό κράτος, όλα απέκτησαν στοιχεία του λαϊκού πολιτισμού και αυτό όχι εκ των άνω.
Το ίδιο συνέβη σε πολιτιστικό επίπεδο: Ο λαϊκός πολιτισμός δεν εξαφανίστηκε και η νοοτροπία του λαού δεν άλλαξε. Όλες οι μεγάλες αλλαγές στην πολιτική και κοινωνική μας ζωή, άντλησαν από αληθινό λαϊκό αίσθημα, άσχετα από το αν αυτό διοχετεύτηκε ορθά. Ακόμα και η αναζήτηση της ελληνικότητας από διάφορες ομάδες της ελληνικής καλλιτεχνικής δημιουργίας, δείχνει αυτή τη σύγκρουση: Δεν αναζητάς κάτι που δεν σου λείπει και που ταυτόχρονα δεν σου είναι αναγκαίο. Αυτή η αναγκαιότητα, γεννήθηκε από τον «αόρατο «, αλλά πανταχού παρόντα, λαϊκό πολιτισμό και τρόπο, ο οποίος διαμορφώνει την καθημερινότητά μας ακόμα και όταν επίσημα « δεν υπάρχει» ή είναι φολκόρ.
Επιστρέφοντας στην ελληνική πραγματικότητα, το εθνικό ζήτημα θα χρησιμοποιηθεί σήμερα από την εξουσία για να αποσπαστεί η προσοχή του λαού, με τελικό στόχο το ψευδοδίπολο: Πατρίδα ή Κοινωνία; Οι υπερασπιστές των κοινωνικών δικαίων, θα στοχοποιηθούν ως εθνικά απερίσκεπτοι, ως εχθροί της ασφάλειας και ως υπερβολικοί, Αντίθετα, διάφοροι ληστές μπορεί εμφανισθούν για να «βοηθήσουν» το λαό ή, ακόμα πιο πιθανά, διάφοροι άκαπνοι «νέοι επιχειρηματίες» θα έρθουν για να σώσουν όσους θα έχουν λιώσει τα παππούτσια τους στις πορείες και που θα γνωρίζουν έμπρακτα τα προβλήματα του πληθυσμού.
Στο προβλήμα αυτό, υπάρχει απάντηση: Χωρίς δικαιοσύνη, δεν υπάρχει Ελλάδα. Χωρίς προγράμματα για τη μητρότητα, δεν υπάρχει εθνικό μέλλον. Χωρίς εθνικό πλούτο, δεν υπάρχει ελληνική νεολαία. Χωρίς τα χρήματα των ληστών, θα μείνουν μόνο ψίχουλα για τους Έλληνες. Και χωρίς ψωμί, δεν υπάρχει ελευθερία. Σε αυτό το πλαίσιο, μιλώντας για δικαιοσύνη, δεν μπορεί να χωρέσει ούτε η ξενοφοβία ούτε η κινδυνολογία.
Ήρθε η στιγμή, με απλά λόγια, το Λαϊκό Κίνημα να καταστήσει απερίφραστη την ανάγκη να ζήσει η ελεύθερη κοινωνία για να υπάρξει η ελεύθερη πατρίδα. Το δίλημμα είναι απόλυτα πραγματικό: Ή υπήκοοι των τραπεζών ή πολίτες της Ελλάδας. Σε αυτό το δίλημμα, το καθεστώς δεν έχει απάντηση: Θα αναγκαστεί να δικαιολογήσει τις τράπεζες ή να λεονταρίσει τηλεοπτικά.
Εκεί, είναι η στιγμή των συνθημάτων του λαϊκού κινήματος, ιδίως στην ύπαιθρο: Δεν μπορεί να μιλάει για Ελλάδα αυτός που ξηλώνει τα σχολεία, δεν μπορεί να μιλάει για κοινωνία αυτός που ξηλώνει τα νοσοκομεία και δεν μπορεί να μιλάει για πατρίδα αυτός που επιτρέπει να υπάρχει ένα τρις σε γκρίζες εταιρείες.
Το ελληνικό κίνημα αντίστασης, έχει στα χέρια του ξανά, αξόδευτη, την αστέρευτη πηγή μιας νέας ελληνικότητας και την ατέλειωτη ανάγκη τεράστιων μαζών για μια δίκαιη κοινωνία. Εάν θέλει να μιλήσει στην ψυχή των ανθρώπων, αυτά τα δυο στοιχεία συνδυασμένα είναι ένας ακαταμάχητος λόγος. Ο αγώνας για την απελευθέρωση πρέπει να γίνει εξίσου εθνικός όσο και κοινωνικός. Ελλάδα, σημαίνει δικαιοσύνη για όλους.
Πηγή:
(Αρθρο που μου έφθασεμε ηλεκτρονικό μήνυμα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου