Γιατί κατεβαίνω στο Σύνταγμα.

 

Η απάντησή μου στον Ουίνστον Τσώρτσιλ , 

ή αλλιώς , γιατί κατεβαίνω στο Σύνταγμα.

"The best argument against democracy is a five-minute conversation with the average voter." - Winston Churchill

Αγαπητέ κύριε Τσώρτσιλ ,

Είμαι μια κάτοικος της Ελλάδας, ξέρετε, εκείνου του μικρού κρατιδίου που καταλάβατε το '44 ως σύμμαχοί μας . Όχι όχι, μην παρεξηγείστε , σας διαβεβαιώ ότι έως και σήμερα , η επίσημη ιστορία μας, όπως και όλοι οι Έλληνες ιστορικοί , έχουν την ευγένεια να μην αναφέρονται σε αυτή την περίοδο ως «βρεταννική κατοχή», αλλά ως «απελευθέρωση από την γερμανική κατοχή» , οπότε κανείς δεν σας έχει παρεξηγημένο στην συλλογική ιστορική συνείδησή μας :) Λαμβάνω το θάρρος να διαταράξω την μακαριότητά σας , διότι ήθελα να συζητήσουμε αυτό που είπατε παραπάνω, πως «το καλύτερο αντεπιχείρημα στην δημοκρατία, είναι ένας πεντάλεπτος διάλογος με τον μέσο ψηφοφόρο».

Τις τελευταίες μέρες στο δρόμο , στο περίπτερο, στο μετρό, οπουδήποτε, πιάνω κουβέντα σε πηγαδάκια με συμπολίτες μου, αγνώστους μέχρι εκείνη την στιγμή , προερχόμενους από από κάθε ιδεολογική και κοινωνική βαθμίδα - και με έχει ενθουσιάσει το γεγονός , ότι όλος αυτός ο άλλοτε βιαστικός και απρόσιτος κόσμος, μπαίνει στην διαδικασία να ανταλλάξει όμορφα και πολιτισμένα απόψεις, συχνά αντίθετες ,άλλοτε ενδιαφέρουσες και άλλοτε παιδιάστικες - είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πως ο κάθε ένας τους εξατομικευμένα μπαίνει πλέον αυθόρμητα στην διαδικασία να μιλήσει , να συμμετέχει, να εκφραστεί και κυρίως ν' ακούσει. Έξαφνα, βλέπω όλη αυτή την σπασμωδική, αδιάφορη και παρωπιδική συμπεριφορά που χαρακτήριζε την ελληνική κοινωνία έως χθες να καταρρέει και το γεγονός αυτό γεννά μέσα μου μια βαθιά αισιοδοξία ότι ίσως το πνεύμα των καιρών να έχει πλέον αλλάξει, να ωριμάζουμε. 

Σας βλέπω ότι μειδιάτε , όμως δώστε μου παρακαλώ λίγη ακόμη προσοχή . Προχθές, περπατώντας στην Πειραιώς, είχε συγκέντρωση το ΚΚΕ ( μην μορφάζετε παρακαλώ , ίσως να έχετε πληροφορηθεί ότι το ΚΚΕ είναι νόμιμο και ότι ο ψυχρός πόλεμος τελείωσε εδώ και είκοσι και πλέον χρόνια ) . Με πλησίασε λοιπόν ένας νεαρός για να ενισχύσω το κόμμα, μιας και δεν είχα πάνω μου δεκάρα τσακιστή αστειεύτηκα και τον ρώτησα αν μπορεί το κόμμα να με ενισχύσει . Πιάσαμε την κουβέντα, μαζευτήκαν και 3-4 σύντροφοί του, άρχισε μια ωραία ανταλλαγή απόψεων και πάνω στον ενθουσιασμό των νιάτων τους μου είπαν κάτι που υπό άλλες συνθήκες είμαι σίγουρη ότι θα χτυπούσατε συναγερμό στην RAF και στο βρεταννικό ναυτικό : 

-"Θα πάρουμε τα όπλα" είπαν.

-Ποιά όπλα , τους λέω, πάτε καλά; Θέλετε νέο αιματοκύλισμα; Και με τι σκοπο; 

-Για να αναλάβουν την εξουσία οι εργάτες! 

- Οι εργάτες; Επιστήμονες χρειαζόμαστε στην εξουσία, επιστήμονες που να ξέρουν τι τους γίνεται, όχι βλαχάρες όπως έχουμε σήμερα, λαοπλάνους και επαγγελματίες ψεύτες! Πότε ρε παιδιά πήρε την εξουσία στα χέρια του ο εργάτης; Έχετε έστω και ένα ιστορικό παράδειγμα που να συνέβη ποτέ κάτι τέτοιο; Πάντα η "επανάσταση" ξεκινούσε στο όνομα του εργάτη και κατέληγε σε ένα ολοκληρωτικό σύστημα, που διακυβερνάτο από μια κομματική ελιτ, η οποία κατέλυε κάθε ελευθερία, ακόμη και αυτήν την ελάχιστη ελευθερία που έχουμε σήμερα να συγκεντρωνόμαστε και να μουτζώνουμε την βουλή, να ανταλλάσουμε ελεύθερα τις ιδέες μας , να γράφουμε ελεύθερα κλπ κλπ. Και ακόμη και αν υποθέσουμε ότι τελικώς καταφέρνατε κάτι τέτοιο, με τι γνώσεις, θα μπορούσε ο εργάτης να κυβερνήσει; Έξυναν τα κεφάλια τους, κοιτούσαν τα παπούτσια τους... 

Τους λέω : Παιδιά, αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα δημοκρατικότερο πολίτευμα, αντιπροσωπευτικό μεν, αλλά με περισσότερη συμμετοχή από την βάση, με δημοψηφίσματα , ούτως ώστε η ευθύνη να διαμοιράζεται σε όλην την κοινωνία, είτε να επιπλεύσουμε όλοι μαζί , είτε να βουλιάξουμε παρέα. Φτάνουν οι κάθε λογής "σωτήρες", φτάνουν οι κομματικές γραμμές, ο εργάτης, ο αγρότης, ο επιστήμονας, ο τεχνοκράτης, όλοι πρέπει να έχουν το μερίδιο εξουσίας και ευθύνης που τους αναλογεί... Μόνο έτσι θα μάθει επιτέλους και ο τελευταίος κάτοικος αυτής της χώρας, να είναι καλός και ενεργός πολίτης και όχι πελάτης.

Και σε όσους διαφωνούν με αυτήν την σκέψη , όπως και εσείς αγαπητέ κύριε Ουίνστον, σας ρωτώ, είχαν καλύτερη παιδεία από την σημερινή οι αρχαίοι Αθηναίοι; Μήπως είχαν οι Γάλλοι επαναστάτες; Η μήπως είναι το «άριο» DNA των σημερινών Ελβετών , που τους εξοπλίζει με τόσην πολιτική ωριμότητα και ευθύνη ώστε τουλάχιστον μια φορά το μήνα να ψηφίζουν σχεδόν για τα πάντα, ακόμη και για το από που θέλουν να περάσει ένας δρόμος; Οι πολίτες όλων των παραπάνω κοινωνιών ανέπτυξαν την προσωπική και κοινωνική τους συνείδηση ΜΕΣΑ στο πολιτικό τους σύστημα , όχι έξω από αυτό και η υψηλή τους παιδεία, προέκυψε ως αναγκαιότητα του πολιτικού τους συστήματος। Το αντιστρόφως ανάλογο συμβαίνει εδώ στο Ελλαδιστάν, έχουμε χαμηλής στάθμης παιδεία, ακριβώς επειδή το πολιτικό σύστημα επιβάλλει να είναι τέτοια και όποιος περιμένει να αναβαθμιστεί πρώτα η παιδεία, ώστε να αλλάξουν τα κακώς κείμενα της πολιτείας μας, τότε φέξτε μου και γλίστρησα..

Ξέρω , ξέρω , είστε ακόμη δύσπιστος κύριε Τσώρτσιλ αισθάνομαι το ειρωνικό σας χαμόγελο να διαπερνά και να ανατριχιάζει την ραχοκοκκαλιά μου, αλλά μιας και εκεί που είστε , σίγουρα δεν θα έχετε και πολλά να σας απασχολούν , ακολουθήστε για λίγο ακόμη τον συλλογισμό μου: 
 
Η παιδεία έρχεται μαζί με την ανάθεση της ευθύνης.Ουδείς δίδαξε τους κατοίκους αυτού του τόπου να είναι πολίτες και όχι πελάτες και πρόβατα. Η μοιρολατρία, η συσπείρωση πίσω από έναν ηγέτη- σωτήρα και ο άναρθρος πολιτικός λόγος σε κάθε βαθμίδα της κοινωνίας μας, ο οποίος πρακτικά είναι εντελώς ανώδυνος για όποιον τον εκφέρει ( διότι όταν είσαι έξω από το σύστημα , μπορείς να παραλογίζεσαι όσο θες και να άγεσαι και να φέρεσαι χωρίς να βιώνεις καμία άμεση και ουσιαστική επίπτωση από τις πράξεις σου μιας και κανείς δεν δίνει δεκάρα γι' αυτές), είναι επακόλουθα του πολιτικού μας συστήματος και της παιδείας που αυτό προωθεί. 

Το πολιτικό σύστημα δημιουργεί ή καταστρέφει την παιδεία και τις συνειδήσεις, όχι το αντίθετο, διότι τα τελευταία , είναι παράγωγα του εκάστοτε πολιτεύματος και το αντικατοπτρίζουν. Εάν δεν αλλάξεις το πολιτικό σύστημα, δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξεις την παιδεία του. Εξ' ού και το πρόβλημα παιδείας που υπάρχει στην χώρα. Εφόσον η υποχρεωτική εκπαίδευση χρησιμοποιείται ως ένα προπαρασκευαστικό στάδιο για τις ανώτερες και ανώτατες σχολές , αντί οι στόχοι της να είναι να γεννά συνειδητοποιημένους, ενημερωμένους και ενεργούς νέους πολίτες, με ανεπτυγμένη κριτική σκέψη, βασικές γνώσεις και πολλά ερεθίσματα ώστε να αξιοποιήσουν κάποια εξ' αυτών ως ενήλικες, τι περιμένεις;

Εάν όμως γίνεις μέρος του συστήματος, ενός συλλογικού συστήματος, οφείλεις λόγω αναγκαιότητας να αλλάξεις, η ψυχολογία σου θα αλλάξει, γιατί θα πρέπει να αναλάβεις ευθύνες, θα πρέπει να ξεστραβωθείς και να μάθεις 10 πράγματα παραπάνω και για να τα μάθεις θα πρέπει να διεκδικήσεις την αλλαγή των δομών και κυρίως των στόχων της παιδείας σου. Εκεί πιστεύω ότι ακόμη και οι πιο αμόρφωτοι , παράλογοι και ακραίοι πολίτες , μπορούν να μας εκπλήξουν , ίσως όλοι αυτοί που κραυγάζουν σήμερα ενθεν κακείθεν , να υποχρεωθούν πλέον να στύψουν λίγο παραπάνω το ακατοίκητό τους γιατί θα ξέρουν ότι όποια απόφαση θα πάρουν δια της ψήφου τους, θα έχει άμεσες συνέπειες τόσο στους ίδιους όσο και στην κοινωνία. 

 

Πιστεύετε κύριε Τσώρτσιλ ότι όσοι ανέλαβαν το υπουργείο παιδείας από την μεταπολίτευση και μετά ( ναι, είχαμε και τέτοια!) ήταν όντως τόσο ανίκανοι και αδαείς, ώστε να διαιωνίζουν τα προβλήματά της; Όχι! Απλώς , για να συντηρηθεί το υπάρχον πολιτικό-πελατειακό σύστημα , χρειαζόμασταν να έχουμε αυτήν ακριβώς την παιδεία που έχουμε σήμερα, πελάτες αντί για συνειδητοποιημένους πολίτες, που πουλούσαν την ψήφο τους σε όποιον τους έδινε λίγα παραπάνω ψιχουλάκια από αυτά που έπεφταν από το τραπέζι, πάνω στο οποίο εκτυλισσόταν το μεγάλο φαγοπότι του 1,1 τρις ευρώ που μπήκε στα ταμεία μας από την ημέρα που η μικρή βαλκανική μας χώρα έγινε μέλος της ΕΕ.

Είναι προφανές ότι οι νομίμως εκλεγμένοι αντιπρόσωποι του λαού, από την μεταπολίτευση και μετά απέτυχαν στο να δημιουργήσουν ένα κράτος ισονομίας , δικαίου, προνοίας, απέτυχαν να επενδύσουν στην παιδεία, στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας , απέτυχαν σε όλα, εκτός από το να γεμίζουν τις τσέπες ιδίων και ημετέρων. Φταίνε οι πολίτες για την φθίνουσα δημοσιονομική πορεία της χώρας από την μεταπολίτευση και μετά; Μα ασφαλώς και φταίνε! Αναγνώρισέ τους όμως τούτο , ότι δεν διδαχθήκαν ποτέ να λειτουργούν με γνώμονα το κοινό συμφέρον και όχι αριβιστικά , ότι δεν έμαθαν πότε τις καταστροφικές συνέπειες στο να κλέβουν την σειρά του μπροστινού τους, να «βολεύονται στον στρατό», να «νομιμοποιούν» το αυθαίρετο, να «χώνονται» από το παράθυρο σε μια δημοσιοϋπαλληλική θέση άνευ ουσιαστικού αντικειμένου, να μην κόβουν αποδείξεις, να, να... Ποιός δίδαξε τους κατοίκους αυτού του τόπου να ζουν στην πραγματικότητα και όχι με την ψευδαίσθηση, πως όταν πάρει φωτιά το σπίτι του διπλανού τους, το δικό τους θα γλυτώσει, αρκεί να έχουν τον σωστό μπάρμπα για να λαδώσουν; Πως θα διδάξεις υπευθυνότητα, αλληλεγγύη και κοινωνική συνοχή σε έναν λαό όταν τον κρατάς μονίμως έξω από τις ευθύνες και λαμβάνεις αποφάσεις ερήμην του; 

 

Χρειαζόμαστε ένα σύστημα που να ενισχύει την κοινωνική συλλογικότητα και ευθύνη προστατεύοντας μας εξίσου από τον λαϊκισμό, αλλά και από τον σφετερισμό των προνομίων από την εκάστοτε ελίτ. Είναι προφανές ότι το πολίτευμά μας δεν λειτουργεί ομαλά, η βασιλεία δοκιμάστηκε, η χούντα, η ολιγαρχία και η σημερινή φαυλοκρατία με την μορφή της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας επίσης, όλα δοκιμαστήκαν και απέτυχαν. Γιατί να μην δώσουμε μια ευκαιρία σε μια δημοκρατικότερη μορφή πολιτεύματος, που στην νεότερη Ελλάδα δεν δοκιμάστηκε ποτέ; Γιατί να μην δώσουμε επιτέλους μια ευκαιρία σε μια αμεσότερη και συμμετοχικότερη Δημοκρατία; 

 

Δεν ευαγγελίζομαι την κατάργηση των εκλεγμένων αντιπροσώπων, μιλάω, φωνάζω για μια συνταγματική αναθεώρηση που θα εντάξει τα δημοψηφίσματα στην καθημερινότητά μας, έναν εκδημοκρατισμό του πολιτεύματός μας, ώστε οι μεν (λαός) να ελέγχουν τους δε (αντιπρόσωποι) και τούμπαλιν। Επίσης, εξυπακούεται πως δεν είναι δυνατόν ορισμένες λειτουργίες του κράτους να αποφασίζονται πλειοψηφικά, όπως λ।χ τα ανθρώπινα δικαιώματα। Δεν είναι δυνατόν δηλαδή να επαναδιαπραγματευτεί η θανατική ποινή, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι η πλειονότητα των συμπολιτών μας είναι νοσταλγός της, το ίδιο ισχύει για την αναγραφή του θρησκεύματος σε δημόσια έγγραφα, τους γάμους των ομοφυλοφίλων κ।ο.κ.

Αυτός είναι και ο λόγος που κατεβαίνω στο σύνταγμα με τους αγανακτισμένους, προφανώς δεν έχω τίποτα κοινό με τον διπλανό μου που βρίσκεται εκεί, ούτε με τον παπά που ηγείται όλου του λαϊκισμού , ούτε με τον ακροδεξιό που οραματίζεται να αναλάβει ο στρατός, ούτε με τον ακροαριστερό που λέει να καταργήσουμε τα σύνορα γιατί είμαστε όλοι "αδέλφια". Κατεβαίνω γιατί δεν θα μπορούσα να πω όχι και να παραμείνω αμέτοχη στο διάχυτο αίτημα για εκδημοκρατισμό του πολιτεύματος και για κοινωνική δικαιοσύνη. Ας διεκδικήσουμε μια ισότιμη και ισόνομη θέση για όλους μέσα στο σύστημα, ένα σύστημα συλλογικό και όχι για τους λίγους, μόνο μέσα από την συλλογική ευθύνη μπορούμε να έχουμε ένα μέλλον . Εαν πάλι και τούτο το σύστημα αποτύχει και βουλιάξουμε , τουλάχιστον δεν θα έχουμε αποδιοπομπαίους τράγους για να φορτώνουμε τις ευθύνες της αποτυχίας μας και να παραμένουμε μονίμως άμοιροι, ανεύθυνοι, και ανώριμοι πολιτικά και ηθικά, θα είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι , είτε στην σωτηρία είτε στην καταστροφή .

Και επειδή στον κύριο Τσώρτσιλ , δεν έχει μείνει εδώ και δεκαετίες ούτε βλέφαρο για να κουνήσει στα όσα του είπα, άσε που θα ήθελε ένα τρομακτικό update για να καταλάβει και να παρακολουθήσει τις εξελίξεις, θα συνεχίσω την συζήτηση παρέα με εσένα :

Κουράστηκα συμπολίτη μου να λαμβάνονται αποφάσεις για την τύχη μου, ερήμην μου, από τυχάρπαστους λαοπλάνους,εμπόρους του μέλλοντός μου, κουράστηκα! Θέλω αυτοσεβασμό, θέλω ισονομία και ισοπολιτεία, θέλω πραγματική δημοκρατία,θέλω δικαιοσύνη, θέλω μερίδιο της ευθύνης! Έλα να πάρουμε τις αποφάσεις μαζί ως πολίτες και εγώ και εσύ και ο άλλος, να ανταλλάξουμε απόψεις , να διαφωνήσουμε σε χίλια, να συμφωνήσουμε σε τρία, αλλά σε αυτά τα τρία που θα συμφωνήσουμε με γνώμονα την κοινή λογική και το κοινό συμφέρον, να φροντίσουμε ώστε να εφαρμοστούν και να λειτουργήσουν... Θες; 

Αν λοιπόν θες , άνοιξε ομάδες συζήτησης, εδώ και στον δρόμο, κατέβα στο Σύνταγμα και μίλα στις συνελεύσεις, θέσε προτάσεις , μάζεψε υπογραφές, στείλτες στον πρόεδρο της δημοκρατίας μας , βγες έξω και κάνε κάτι! Σνομπάρεις γιατί ο λόγος των αγανακτισμένων είναι ουτοπικός, αντιφατικός , ετερόκλητος και παιδιάστικος; Μα από κάπου έστω και μέσα από μια νηπιακή άρθρωση πρέπει να ξεκινήσει ο πολιτικός λόγος , ώστε κάποτε να ωριμάσει! Εσύ που -νομίζεις- ότι τα ξέρεις και τα σκέπτεσαι καλύτερα από εκείνους, γιατί δεν βγαίνεις έξω να τους μιλήσεις , ε;

Πηγή:

http://epicureasgarden.blogspot.com/#!/2011/06/blog-post.html