Πολιτικά παιχνίδια και ηθική εξαθλίωση

ΟΙ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ ΔΕΝ ΜΟΥΤΖΩΝΑΝ ΤΟΝ ΘΕΣΜΟ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ

ΑΛΛΑ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΑΝΙΚΑΝΩΝ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΤΗΝ ΧΩΡΑ

ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

Η ηθική κρίση μαστίζει τη χώρα, κατά τη γνώμη μου, όσο ποτέ στην ιστορία της. Το φαινόμενο ακουμπάει, για λόγους που έχω εξηγήσει, και μεγάλο τμήμα -όχι, όμως, όλο- των ΜΜΕ, τους δημοσίους υπαλλήλους, τους εργατοπατέρες, τους δικαστές. Ο κύριος ένοχος, όμως, είναι ο πολιτικός κόσμος της μεταπολιτεύσεως. Εν όψει των ανωτέρω, εκφράζω ανεπιφύλακτα τη γενική καθημερινώς αυξανόμενη δυσαρέσκεια με τις πολιτικές αυτής της διχασμένης κυβερνήσεως. Γιατί, όμως, μια τέτοια αυστηρή καταδίκη; Ιδού τρεις γενικοί λόγοι.

Γελοιοποίηση στο εξωτερικό

Η κυβέρνηση, και μάλιστα ο ίδιος ο πρωθυπουργός, κατ' επανάληψη αναφέρθηκε στις ελληνικές συνήθειες και στην αναποτελεσματικότητα των ελληνικών υπηρεσιών (π.χ. της Στατιστικής και Φορολογικής Υπηρεσίας). Στην αρχή οι ξένοι τον πίστευαν, ιδίως γιατί δεν ήταν δύσκολο να αμφισβητήσει κανείς την αναποτελεσματικότητα και αναβλητικότητα της δεύτερης -κυρίως- κυβέρνησης Καραμανλή. Τον τελευταίο χρόνο, όμως, η εικόνα της πατρίδας μας στο εξωτερικό έχει μεταβληθεί σε τραγική και ένας λόγος που έχουμε κατέβει παρακάτω στην εκτίμηση των ξένων είναι γιατί πια δεν μας πιστεύουν σε ό,τι υποσχόμεθα.

Η εσωτερική απογοήτευση

Μικροί και μεσαίοι αγωνιούν να τα βγάλουν πέρα οικονομικά. Κάποτε όλοι αυτοί πίστευαν στη κυβερνητική "πιπίλα" ότι "διεφαίνετο φως στο τέλος της σήραγγας". Τώρα όλοι γνωρίζουν ότι η κυβέρνηση ψεύδεται ή αδυνατεί να βρει λύσεις. Μετά την ανακοίνωση ότι το χρέος μεγαλώνει, το ΑΕΠ μειώνεται, νέα μέτρα ίσως θα πρέπει να ανακοινωθούν σύντομα, είναι αμφίβολο αν θα μπούμε στις αγορές το 2012, δεν μπορούμε πλέον να μιλάμε για σήραγγες!

Η εικόνα που μας ταιριάζει είναι ένας μόλις διαφαινόμενος ηλεκτρικός διακόπτης στον τοίχο ενός μισοφωτισμένου δωματίου. Οσο κατευθυνόμεθα προς τον διακόπτη για να ανάψομε το φως, τόσο ο διακόπτης απομακρύνεται... μόνος του.

Σε αυτήν την εικόνα οικονομικής δυσπραγίας πρέπει να προσθέσομε και τη γενικευμένη εντύπωση οικονομικής ατασθαλίας. Την πεποίθηση ότι μερικοί "τρώνε", ενώ άλλοι πεινούν. Και, όμως, το κράτος γενικά, η Βουλή ειδικότερα, δεν τιμωρεί αλλά καλύπτει. Και, όμως, στην υποπτευόμενη απάτη πρέπει προσθέσομε υποκρισία.

Μια και υπάρχουν και αμαρτωλοί (ή και αμαρτωλές) που στη σταδιοδρομία τους προσωποποίησαν το κομματικό και πελατειακό σύστημα όσο λίγοι και, όμως, τώρα μας λένε "άλλαξα και γι' αυτό σου ξαναζητώ την ψήφο σου". Αυτοί είναι οι ίδιοι που ζητούν κυβέρνηση συνεργασίας, ώστε να τρυπώσουν κάπου και οι ίδιοι για να επιβιώσουν πολιτικά, αφού φοβούνται εκλογές και αισθάνονται τη λαϊκή αντιπάθεια που στρέφεται προσωπικά εναντίον τους.

Οι προπηλακισμοί που γίνονται όλο και περισσότερο συχνά δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, πράγματα ούτε ελληνικά, ούτε σύμφωνα με το δημοκρατικό αίσθημα. Είναι, όμως, αντιδράσεις που κάποιος πρέπει τουλάχιστον να προσπαθήσει να τις καταλάβει και όχι απλώς, χωρίς σκέψη, να τις επιρρίψει στον κ. Τσίπρα. Γιατί, στην ουσία, είναι σύμπτωμα βαθιάς απελπισίας, γιατί αυτή η κυβέρνηση -και η προηγούμενη βεβαίως - στέρησε σε πολλούς όχι μόνο τα προς το ζην, όχι μόνο την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, αλλά και το αναφαίρετο δώρο να τρέφει κανείς όνειρα για το μέλλον. Γιατί τον άνθρωπο, που του αποστερείς το δικαίωμα να ονειρεύεται, ουσιαστικά τον σκοτώνεις.

Για μένα μόνον έτσι εξηγείται το άνευ προηγουμένου στα ελληνικά χρονικά φαινόμενο δεκάδες χιλιάδες μη πολιτικοποιημένοι πολίτες να στέκονται στην Πλατεία Συντάγματος και να μουντζώνουν το... Κοινοβούλιο! Ο Ελληνας μπορεί στα τελευταία δύο, πέντε, δέκα χρόνια να άκουσε απύθμενες ανοησίες, αλλά τα λογικά του δεν τα έχασε ακόμη. Ξέρει ακόμη να ξεχωρίζει τους απατεώνες και δεν μένει πια παρά να βρεθεί ο τρόπος να τους τιμωρήσει.

Αλλά δεν είναι μόνο οι μικροί και οι συνταξιούχοι που αισθάνονται εγκαταλελειμμένοι. Ακόμη και οι μικρο-αστοί αλλά και οι μεγαλο-αστοί, εκ φύσεως νωθροί όσον αφορά πολιτικές διαμαρτυρίες ή και οπορτουνιστές, όταν έρχεται η ώρα της ψήφου αρχίζουν να δυσανασχετούν και να το μισοδείχνουν. Γιατί αρχίζουν και αυτοί να βλέπουν την ανεργία να ανεβαίνει και να πλήττει τον ιδιωτικό τομέα και, όμως, παρακολουθούν τους πολιτικούς της κυβερνήσεως -αλλά ίσως και άλλων κομμάτων- να σαστίζουν μπροστά στην ιδέα να απολυθεί έστω ένας υπεράριθμος υπάλληλος του ευρύτερου δημόσιου τομέα.

Ασυνέπεια, ψέμα, προπαγάνδα, φτώχεια, αυξανόμενες διαφορές πλούτου, καμία προσπάθεια να προσελκυστούν οι πλούσιοι με φορολογικά κίνητρα, αλλά -και κυρίως- με την καθιέρωση ενός σταθερού φορολογικού καθεστώτος, αντί με κενά λόγια - "φέρτε πίσω τα λεφτά σας". Μα, πουθενά δεν μπορούν οι κυβερνώντες να βρουν αν όχι τη λύση, τουλάχιστο τον κοινό νου σε ό,τι λένε;

Η πολιτική ως επικοινωνιακή τέχνη

Τι άδικος που γίνομαι με την τελευταία φράση μου! Βεβαίως η κυβέρνηση έχει βρει μια λύση, μια σούπερ λύση που ευχαριστεί τον κόσμο. Η λύση είναι εύκολη, είναι τόσο προφανής που κανείς προηγουμένως δεν την είχε σκεφτεί.

Κάθε έναν-δύο μήνες, η κυβέρνηση "σώζει το κόσμο", "σώζει την Ελλάδα", "ξαναδίδει ανάσα" -η φράση της μόδας- στον καταπιεσμένο πολίτη, που πρώτα τον τρελαίνει με καταθλιπτικά νέα, βάζει όλους τους "σοφούς" της να του πούνε ότι νέα μέτρα πρέπει να ληφθούν, επιτίθεται στον αρχηγό της αντιπολιτεύσεως, γιατί δεν συναινεί με την επέκταση αποτυχημένων μέτρων, και μετά... σώζει τον απέλπιδα λαό. Ω! Τι αγαλλίαση να έχεις την τύχη να σε κυβερνά ένα κόμμα με το μοναδικό ταλέντο να σε σώζει ξανά και ξανά! Ετσι, μόνο κατά το τελευταίο διάστημα, η κυβέρνηση μας έσωσε τον Μάρτιο, τον Ιούλιο και τώρα πάμε θριαμβευτικά και για τον Σεπτέμβριο!

Κάποτε ήλπιζα σε μια ομαλή μεταλλαγή του πολιτικού συστήματος εκ των ένδον, αλλά και προέβλεπα ότι αν αυτή δεν έλθει -και μάλιστα γρήγορα- η λύση θα έλθει από το πεζοδρόμιο. Γνώμη δεν άλλαξα, απλώς προσθέτω μια λέξη: "βίαιο" πεζοδρόμιο, που οι αστοί του Κολωνακίου τρέμουν, αλλά άθελά τους επιταχύνουν με την ανεκτικότητα που έδειξαν τα τελευταία δύο χρόνια προς αυτήν την κυβέρνηση, που σιγά σιγά αρχίζει να τους ακουμπάει άσχημα. Γιατί;

Γιατί ήταν κακός ο Καραμανλής; Μα αυτοί τον ψήφισαν το 2004 και μετά τον ξαναψήφισαν το 2007 -όχι εγώ- με το ώριμο (!) επιχείρημα, που βρίσκει τις ρίζες του στο όνομα του θείου/Προέδρου της Δημοκρατίας, όπως περίπου οι ίδιοι ψήφισαν τον ακόμη πλέον αποτυχημένο διάδοχο, ίσως γιατί αυτός δεν ήταν απλώς ανιψιός, αλλά γιος και εγγονός πρωθυπουργού. Αλλά αν στη Φυσική οι νόμοι αυτής της επιστήμης απαιτούν το μήλο να πέσει κάτω από τη μηλιά, στην πολιτική κάτι τέτοιο δεν ισχύει...

Το μάθημα λοιπόν, αν θέλομε να το μάθομε, είναι αλλαγή, ριζική αλλαγή, γρήγορα αλλαγή σε όλο το πολιτικό φάσμα. Τέλος στις εκλογές τέκνων και ανιψιών πρώην πρωθυπουργών. Τέλος στη δουλική υπακοή στους ξένους, για τους οποίους οι δικαστικές μας υπηρεσίες τώρα μας αποκαλύπτουν πως παρακολουθούσαν παράνομα τις τηλεφωνικές επικοινωνίες του πρώην (δεξιού) πρωθυπουργού. Στροφή, αντιθέτως, προς την αξιοκρατία, τον επιτυχημένο νέο επαγγελματία ή επιχειρηματία. Χειρότερος ο "νέος", από τους αποτυχημένους "γέρους" ή υιούς "πρώην", δύσκολα μπορεί να γίνει!

Και πού βρίσκομε την ελπίδα;

Πρώτα απ' όλα πιστεύω ότι η χώρα μας έχει πολλούς νέους και νέες και μάλιστα επιτυχημένους. Αναφέρομαι εδώ κυρίως στον επιχειρηματικό κόσμο, που είναι ένα από τα πιο "έξυπνα" στοιχεία της κοινωνίας και σε καλύτερη θέση από κάθε άλλον να βοηθήσει σε αυτού του είδους την οικονομική κρίση που αντιμετωπίζομε.

Δώστε, λοιπόν, σ' αυτούς (α) αμέσως οικονομικά κίνητρα, (β) συνδυάστε τα με τις περιοχές της χώρας που χρειάζονται ανάπτυξη ή πολιτική ενίσχυση (όπως η Θράκη) ή τους τομείς της οικονομίας που ασφαλώς έχουν μέλλον - τουρισμό, εφοπλισμό, εκμετάλλευση του ορυκτού μας πλούτου, (γ) δώστε τους σταθερό φορολογικό καθεστώς, (δ) πατάξτε άγρια (και διά παντός μέσου) τη γραφειοκρατία που εμποδίζει επενδύσεις και τότε θα δείτε πόσο γρήγορα "φέρνουν πίσω τα λεφτά των" και επενδύουν στη χώρα μας.

Δεύτερον, και επιπλέον, ας προσελκύσομε μερικούς από αυτούς στην πολιτική, έστω και πρόσκαιρα, για να χρησιμοποιήσομε τις οργανωτικές των ιδιότητες και φαντασία των και τις γνώσεις των, για το καλό του συνόλου, χωρίς ταξικές ή άλλες προκαταλήψεις του είδους: "Μα αν χρησιμοποιήσεις τέτοιους ανθρώπους", θα υπάρξουν μερικοί που θα μου πουν "θα φάνε ακόμη περισσότερο". Η απάντησή μου σε τέτοιες "κομπλεξικές" αντιρρήσεις είναι απλή: "Η χώρα έχει ανάγκη απ' όλα τα ικανά, τίμια και εργατικά παιδιά της, αλλά κυρίως χρειάζεται νέους ανθρώπους με φαντασία και σχέδιο".

Είναι ουτοπίες αυτές οι σκέψεις;

Οχι, Οχι, Οχι. Αλλά και αν είναι, ας δοκιμάσομε και μια φορά κάτι καινούργιο, παρά να συνεχίζουμε να παίζουμε με τις ξαναζεσταμένες ιδέες, που μας προσφέρουν οι περισσότεροι -όχι όλοι- οι ξαναζεσταμένοι πολιτικοί που ανήκουν στον κόσμο του χθες. Γιατί όσο ο Δράκουλας μπορεί ποτέ να μεταβληθεί σε αιμοδότη, άλλο τόσο αυτοί -ανεξαρτήτως κομμάτων- που μας έφεραν στα σημερινά χάλια μπορούν να μεταμορφωθούν σε σωτήρες μας. Εξαφανίσατέ τους, λοιπόν, πολιτικά, είτε αναγκάζοντάς τους να μην πολιτευθούν, είτε μαυρίζοντάς τους ανελέητα!

• Το άρθρο του κ. Β. Μαρκεζίνη αποτελεί μέρος της συνολικής προσέγγισης που διατυπώνει για τις τρέχουσες εξελίξεις σε συνέντευξή του στο περιοδικό "Αντίβαρο".

*Ο σερ Βασίλειος Μαρκεζίνης είναι νομικός σύμβουλος της βασίλισσας της Αγγλίας και μέλος σε επτά Ακαδημίες του εξωτερικού.

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22767&subid=2&pubid=63371184