Ευρωζώνη και ευρω: Το σχέδιο που οδηγεί τη χώρα στο γκρεμό
Τι πρέπει να κάνουν πολίτες και πολιτικές δυνάμεις και τι δεν κάνουν
Είναι σχεδόν ακατανόητο γιατί οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις της χώρας επιμένουν στο σχέδιο παραμονής στο ευρώ και την Ευρωζώνη με κάθε θυσία. Όταν μάλιστα όλα δείχνουν ότι η μικρή χώρα μας δεν θα καταφέρει (και μεγάλη να ήταν πάλι δεν θα τα κατάφερνε) να κουβαλήσει το θηριώδες χρέος που επισωρεύουν οι συνεχείς δανεισμοί, αλλά ούτε και να επιζήσει με μισθούς και αμοιβές τριτοκοσμικής χώρας που οδηγούν στην πείνα, την ανεργία, την ύφεση και τη δυστυχία.
Είναι εντυπωσιακό ότι καμιά πολιτική δύναμη (απ’ όσες τουλάχιστον κυβερνούν) δεν έχει το θάρρος να πει την απλή αυτή αλήθεια και να προτείνει άλλη οδό απ’ αυτήν της στέρησης χωρίς προοπτική που ακολουθούμε ήδη εδώ και δύο χρόνια. Τόσο πολύ φοβούνται όλοι να αρθρώσουν την αλήθεια και να αποδεχθούν την πραγματικότητα; Να αποδεχθούν δηλαδή ότι έτσι κι αλλιώς ούτε το 2001 χωρούσαμε στο ευρώ ούτε (πολύ περισσότερο τώρα) χωράμε, όπως άλλωστε συμβαίνει και με άλλες χώρες. Έχει άραγε τόσο πολύ προχωρήσει η εξάρτηση της χώρας μας από άλλες χώρες, έχει τόσο πολύ υποθηκευτεί η ανεξαρτησία της και το μέλλον μας;
Ως ένα ενιαίο πακέτο κινούνται οι κυβερνητικές δυνάμεις της Ελλάδας προς μία και μόνη κατεύθυνση, δεχόμενες μάλιστα συνεχείς ύβρεις, μειώσεις και ταπεινώσεις από τους εκπροσώπους των διευθυντηρίων που κυβερνούν/διοικούν τη γηραιά ήπειρο. Δεν μπορεί, για να τις δέχονται όλοι αυτές τις ταπεινώσεις, από κάπου τους κρατούν, κάτι φοβούνται. Τι όμως; Δεν εξηγείται αλλιώς, μια και στις ελεύθερες κοινωνίες, στις δημοκρατίες (ούτε καν στις δικτατορίες) δεν υπάρχουν μονόδρομοι και αδιέξοδα. Παντού και πάντα υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις – εδώ τίποτα. Όποιος τολμήσει να αρθρώσει λύση πέραν της Ευρώπης έτσι όπως αυτή υπάρχει, λύση πέραν της Ευρωζώνης, απομονώνεται και καταδικάζεται ως οπαδός του παρελθόντος και εχθρός της προόδου.
Άραγε είναι πρόοδος το βούλιαγμα της χώρας σε συνθήκες ανατολικής Ευρώπης λίγο μετά το τέλος του υπαρκτού σοσιαλισμού; Είναι πρόοδος η άνοδος της ανεργίας στο 20-25%, η ραγδαία πτώση της αγοραστικής δύναμης, το κλείσιμο καταστημάτων, ο πλανώμενος φόβος των ανθρώπων; Αν αυτά χρειάζεται η νέα εποχή, η δημοκρατία των αγορών, τότε αυτά βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με τις ανάγκες και τις αξίες των ανθρώπων. Και αυτομάτως τοποθετούνται εχθρικά απέναντί τους. Αυτό καταφέρνουν οι κατά τόπους κυβερνήσεις ευρωπαϊκών χωρών που επιλέγουν μυστηριωδώς (;) τις ίδιες λύσεις, τα ίδια μέτρα σε βάρος των λαών τους «για να μειώσουν το έλλειμμα και να αντιμετωπίσουν το χρέος», από την Ιρλανδία στην Πορτογαλία και από την Ελλάδα στην Ουγγαρία. Καταφέρνουν να προκαλέσουν το μίσος των ανθρώπων που τους κλέβουν την αγοραστική δύναμη και να ταυτίσουν τα σύγχρονα «οικονομικά αιτήματα» με κατάρες. Έχει και τα καλά της αυτή η τακτική, αφού κάνει εξ ορισμού εχθρούς του λαού όλες τις ακραίες καπιταλιστικές λογικές και πρακτικές!
Πώς είναι δυνατόν να υπερηφανεύεται ο τέως πρωθυπουργός Γ.Α. Παπανδρέου για τα τεράστια δάνεια-«βοήθειες» που κατάφερε να πάρει η Ελλάδα και να κομπάζει ότι «ποτέ άλλοτε χώρα δεν πήρε τέτοια ποσά»; Η ταπεινή ερώτηση που μπορεί κανείς να κάνει στον πλήρως αποτυχημένο ΓΑΠ είναι: «Μάλιστα, αλλά πώς θα τα ξεπληρώσουμε;». Κι αν έχει κέφι για κουβέντα να προσθέσει την απειρία: «Μήπως μπορείτε να μας πείτε πόσα απ’ αυτά τα ποσά είναι “για μισθούς και συντάξεις”, όπως συνηθίζετε να λέτε για να δικαιολογήσετε τον υπερδανεισμό, και πόσα για αποπληρωμή παλαιότερων και νέων δανείων, πόσα είναι για τοκοχρεολύσια;». Κανείς όμως δεν το ρωτάει, κανείς απ’ όσους θα ακουγόταν αποτελεσματικά ο λόγος τους, κι έτσι η απορία μένει στα στόματα και στα μυαλά των ανθρώπων χωρίς απάντηση. Αλήθεια, ποιος και πώς θα αποπληρώσει 400-500, 600 δισ. ευρώ (ποιος ξέρει πόσα χρωστάμε με την άθλια πολιτική των συνεχών δανεισμών) και ποια κυβέρνηση είναι σε θέση και δικαιούται να δεσμεύσει τις ζωές των παιδιών και των εγγονών μας, τις ζωές της χώρας για τα επόμενα εκατό χρόνια; Προφανώς καμία, και όποια αποπειράται να το κάνει έχει έτοιμο τον τάφο της στην Ιστορία και εξασφαλισμένα τα άσχημα γράμματα και λόγια στα βιβλία που ήδη γράφονται. Μήπως πρέπει να σταματήσουμε τον εφιάλτη όσο ακόμα εξελίσσεται, όσο ακόμα νομίζουμε ότι ονειρευόμαστε;
Είναι εντυπωσιακό ότι καμιά πολιτική δύναμη (απ’ όσες τουλάχιστον κυβερνούν) δεν έχει το θάρρος να πει την απλή αυτή αλήθεια και να προτείνει άλλη οδό απ’ αυτήν της στέρησης χωρίς προοπτική που ακολουθούμε ήδη εδώ και δύο χρόνια. Τόσο πολύ φοβούνται όλοι να αρθρώσουν την αλήθεια και να αποδεχθούν την πραγματικότητα; Να αποδεχθούν δηλαδή ότι έτσι κι αλλιώς ούτε το 2001 χωρούσαμε στο ευρώ ούτε (πολύ περισσότερο τώρα) χωράμε, όπως άλλωστε συμβαίνει και με άλλες χώρες. Έχει άραγε τόσο πολύ προχωρήσει η εξάρτηση της χώρας μας από άλλες χώρες, έχει τόσο πολύ υποθηκευτεί η ανεξαρτησία της και το μέλλον μας;
Ως ένα ενιαίο πακέτο κινούνται οι κυβερνητικές δυνάμεις της Ελλάδας προς μία και μόνη κατεύθυνση, δεχόμενες μάλιστα συνεχείς ύβρεις, μειώσεις και ταπεινώσεις από τους εκπροσώπους των διευθυντηρίων που κυβερνούν/διοικούν τη γηραιά ήπειρο. Δεν μπορεί, για να τις δέχονται όλοι αυτές τις ταπεινώσεις, από κάπου τους κρατούν, κάτι φοβούνται. Τι όμως; Δεν εξηγείται αλλιώς, μια και στις ελεύθερες κοινωνίες, στις δημοκρατίες (ούτε καν στις δικτατορίες) δεν υπάρχουν μονόδρομοι και αδιέξοδα. Παντού και πάντα υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις – εδώ τίποτα. Όποιος τολμήσει να αρθρώσει λύση πέραν της Ευρώπης έτσι όπως αυτή υπάρχει, λύση πέραν της Ευρωζώνης, απομονώνεται και καταδικάζεται ως οπαδός του παρελθόντος και εχθρός της προόδου.
Άραγε είναι πρόοδος το βούλιαγμα της χώρας σε συνθήκες ανατολικής Ευρώπης λίγο μετά το τέλος του υπαρκτού σοσιαλισμού; Είναι πρόοδος η άνοδος της ανεργίας στο 20-25%, η ραγδαία πτώση της αγοραστικής δύναμης, το κλείσιμο καταστημάτων, ο πλανώμενος φόβος των ανθρώπων; Αν αυτά χρειάζεται η νέα εποχή, η δημοκρατία των αγορών, τότε αυτά βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με τις ανάγκες και τις αξίες των ανθρώπων. Και αυτομάτως τοποθετούνται εχθρικά απέναντί τους. Αυτό καταφέρνουν οι κατά τόπους κυβερνήσεις ευρωπαϊκών χωρών που επιλέγουν μυστηριωδώς (;) τις ίδιες λύσεις, τα ίδια μέτρα σε βάρος των λαών τους «για να μειώσουν το έλλειμμα και να αντιμετωπίσουν το χρέος», από την Ιρλανδία στην Πορτογαλία και από την Ελλάδα στην Ουγγαρία. Καταφέρνουν να προκαλέσουν το μίσος των ανθρώπων που τους κλέβουν την αγοραστική δύναμη και να ταυτίσουν τα σύγχρονα «οικονομικά αιτήματα» με κατάρες. Έχει και τα καλά της αυτή η τακτική, αφού κάνει εξ ορισμού εχθρούς του λαού όλες τις ακραίες καπιταλιστικές λογικές και πρακτικές!
Πώς είναι δυνατόν να υπερηφανεύεται ο τέως πρωθυπουργός Γ.Α. Παπανδρέου για τα τεράστια δάνεια-«βοήθειες» που κατάφερε να πάρει η Ελλάδα και να κομπάζει ότι «ποτέ άλλοτε χώρα δεν πήρε τέτοια ποσά»; Η ταπεινή ερώτηση που μπορεί κανείς να κάνει στον πλήρως αποτυχημένο ΓΑΠ είναι: «Μάλιστα, αλλά πώς θα τα ξεπληρώσουμε;». Κι αν έχει κέφι για κουβέντα να προσθέσει την απειρία: «Μήπως μπορείτε να μας πείτε πόσα απ’ αυτά τα ποσά είναι “για μισθούς και συντάξεις”, όπως συνηθίζετε να λέτε για να δικαιολογήσετε τον υπερδανεισμό, και πόσα για αποπληρωμή παλαιότερων και νέων δανείων, πόσα είναι για τοκοχρεολύσια;». Κανείς όμως δεν το ρωτάει, κανείς απ’ όσους θα ακουγόταν αποτελεσματικά ο λόγος τους, κι έτσι η απορία μένει στα στόματα και στα μυαλά των ανθρώπων χωρίς απάντηση. Αλήθεια, ποιος και πώς θα αποπληρώσει 400-500, 600 δισ. ευρώ (ποιος ξέρει πόσα χρωστάμε με την άθλια πολιτική των συνεχών δανεισμών) και ποια κυβέρνηση είναι σε θέση και δικαιούται να δεσμεύσει τις ζωές των παιδιών και των εγγονών μας, τις ζωές της χώρας για τα επόμενα εκατό χρόνια; Προφανώς καμία, και όποια αποπειράται να το κάνει έχει έτοιμο τον τάφο της στην Ιστορία και εξασφαλισμένα τα άσχημα γράμματα και λόγια στα βιβλία που ήδη γράφονται. Μήπως πρέπει να σταματήσουμε τον εφιάλτη όσο ακόμα εξελίσσεται, όσο ακόμα νομίζουμε ότι ονειρευόμαστε;
http://www.paron.gr/v3/new.php?id=72177&colid=29&dt=2011-11-27%200:0:0
ΤΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ Ο Γ.Α.Π
ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΕΚΑΝΕ
Ποια ήταν η αυτονόητη υποχρέωση της κυβέρνησης μπροστά στην κατάσταση που παρέλαβε; Να παρουσιάσει αμέσως ένα μελετημένο σχέδιο για την ανάπτυξη, καθώς και ένα αποτελεσματικό νομοσχέδιο για τη μεγάλη πληγή, τη φοροδιαφυγή.
Ηταν ο μοναδικός τρόπος να ισορροπήσει τις απώλειες της οικονομίας από την ύφεση και να σταθεί η χώρα στα πόδια της, έστω με αυστηρή λιτότητα και θυσίες. Ομως η κυβέρνηση δεν είχε τίποτε έτοιμο. Τίποτε απολύτως. Ούτε τα στοιχειώδη για αυτούς τους δύο κρίσιμους τομείς. Και το απόλυτο μηδέν συνεχίστηκε επί δύο χρόνια!
Αντί για σοβαρό σχέδιο ανάπτυξης είχαμε φλυαρίες και φληναφήματα. Αντί για στιβαρό νομοσχέδιο κατά της φοροδιαφυγής, είχαμε φωτοβολίδες. Δύο χρόνια νεκρά... Πάμε πίσω. Λένε τώρα ότι με την 6η δόση σώθηκε η χώρα από τη χρεωκοπία κ.τ.λ. Τι όμως αλήθεια κάνουν; Δέχθηκε αδιαμαρτύρητα τους τραχείς και εξοντωτικούς όρους της : Βαριά δημοσιονομικά μέτρα που πολύ φοβάμαι ότι θα μας οδηγήσουν κάποια στιγμή κατ' ευθείαν στον γκρεμό. Θα μπορούσε η κυβέρνηση να κάνει κάτι άλλο καθώς είμαστε μια μικρή χώρα υπό πίεσιν; Εδώ, θα μας βοηθήσει ένας σύμβουλος του... κ. Παπανδρέου, ο Τζέφρι Σακς: «Η Ελλάδα πρέπει να πει Οχι. Ως εδώ και μη παρέκει. Αν μας πιέσετε περισσότερο, θα οδηγηθούμε σε χρεωκοπία και αυτό δεν θα ωφελήσει κανέναν».
Μιλάει για το σήμερα ο κ. Σακς, αλλά ο πυρήνας όσων λέει ίσχυε -πολλώ μάλλον- και για το παρελθόν: Αν η Ελλάδα αξιοποιούσε τότε το χαρτί της χρεωκοπίας, οι επιπτώσεις για την Ενωση θα ήταν τρομακτικές. Και σήμερα θα είναι, αλλά ειδικά τότε -με τις γερμανογαλλικές τράπεζες φορτωμένες ελληνικά ομόλογα- θα ήταν σκέτη καταστροφή για ολόκληρη την Ευρωζώνη... Καμία Μέρκελ δεν θα μπορούσε να διακινδυνεύσει τέτοια οδυνηρή (και) για τη χώρα της εξέλιξη. Επομένως, το χαρτί της χρεωκοπίας θα μας έσωζε από την χρεωκοπία! Και με πολύ καλύτερους όρους δανεισμού θα μπορούσαμε να ορθοποδήσουμε... Τώρα είναι αργά για οτιδήποτε: η κυβέρνηση αυτοσχεδιάζει, οι πάτρωνες απαιτούν και επιμένουν στο παράλογο (Μνημόνιο-ύφεση). Ο φαύλος κύκλος οδηγεί στον βυθό...
(Απόσπασματα από άρθρο της "Ελευθεροτυπίας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου