Έξω από το χορό πολλά τραγούδια λέγονται. Μέσα στο χορό, ακόμα περισσότερα.
Η χώρα βρίσκεται σε καθολική παρακμή. Αφού αμφισβητούνται λοιπόν οι θεσμοί και τα πρόσωπα ο καθένας χωριστά και για διαφορετικούς λόγους, οι μάσκες αναγκαστικά, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, όσο και αν πάρει, θα πέσουν. Μέσα από μια ανεξήγητη αλλά ακατανίκητη δύναμη, οποιοσδήποτε πολιτικός που δεν είχε στην πραγματικότητα ποτέ το κατάλληλο πολιτικό υπόβαθρο, το ήθος και το ψυχικό σθένος, μπορεί να γίνει έτσι αβίαστα θυσία στο βωμό της ίδιας του της ματαιοδοξίας.
Το ποτάμι της ιστορίας δεν γυρίζει πίσω και όλα καταγράφονται. Δηλώσεις, βλέμματα, εντάσεις, υπονοούμενα, φιλοδοξίες. Ακόμα και πρόσωπα που έχουν απομακρυνθεί κακήν κακώς με πολλές και βαριές κατηγορίες εις βάρος τους, ανά πάσα στιγμή μπορεί να νεκραναστηθούν και να υπάρξει ως δια μαγείας ένα μεγάλο ποσοστό του λαού που θα τα ψηφίσει ξεχνώντας τα πάντα.
Τα λάθη στη χώρα μας δεν είναι ποτέ του αποστολέα, παρά μόνο του παραλήπτη. Τα λάθη είναι του Κράτους που τα παραλαμβάνει. Το Κράτος φταίει, αλλά το κράτος όταν δεν αντιστοιχεί σε συγκεκριμένα ονόματα από τα οποία υποτίθεται ότι απαρτίζεται, δεν υφίσταται καν. Τι είναι το Κράτος; Ο Πρωθυπουργός; Ποιός απ' όλους; Οι βουλευτές; Ποιάς περιόδου; Πριν παραγραφούν τα αδικήματα ή μετά; Ο φοροφυγάς; Ο γείτονας που δεν ανακυκλώνει; Ποιοί και πόσοι αποτελούν στην πράξη αυτό το φάντασμα που λέγεται Κράτος και βολεύει όλους να το ονοματίζουν ανύπαρκτο;
Η επιτυχία έχει πάντα ονοματεπώνυμο, η αποτυχία συνήθως μέσω της επινόησης διπλωματικού επεισοδίου, πασάρεται.
Η πολυφωνία είναι βασικό στοιχείο του δημοκρατικού μας πολιτεύματος αλλά είτε μετατρέπεται σε κάτι ακόμα χειρότερο από βαβέλ, όσο οι καταστάσεις βρίσκονται σε εξέλιξη, είτε σε ένα νοητό πέπλο μυστήριας αποσιώπησης όταν η επικαιρότητα προσπερνά τη μικρορουτίνα της πολιτικής ζωής. Μετά από καιρό φυσικά, ξεπερνιούνται τα ταμπού και συζητιούνται με άνεση σκάνδαλα, οικονομικά και μη, που τόσο έχουν ταλαιπωρήσει χιλιάδες ανθρώπους σαν να μην συνέβησαν σ’ αυτόν τον τόπο αλλά κάπου αλλού, μακριά. Λες και δεν ήταν οι ίδιοι άνθρωποι ήταν κάποιοι άλλοι. Και στην επόμενη κρίση ξαναρχίζουν τα ίδια επικοινωνιακά τρικ, οι ίδιες ατάκες, πως η κρίση είναι ηθική, να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας, να επαναπροσδιορίσουμε το σύμπαν, να αγοράσουμε ένα οικόπεδο στο φεγγάρι, να κλωνοποιήσουμε τους εαυτούς μας, να γίνουμε κάποιοι άλλοι.
Η χώρα βρίσκεται σε καθολική παρακμή. Αφού αμφισβητούνται λοιπόν οι θεσμοί και τα πρόσωπα ο καθένας χωριστά και για διαφορετικούς λόγους, οι μάσκες αναγκαστικά, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, όσο και αν πάρει, θα πέσουν. Μέσα από μια ανεξήγητη αλλά ακατανίκητη δύναμη, οποιοσδήποτε πολιτικός που δεν είχε στην πραγματικότητα ποτέ το κατάλληλο πολιτικό υπόβαθρο, το ήθος και το ψυχικό σθένος, μπορεί να γίνει έτσι αβίαστα θυσία στο βωμό της ίδιας του της ματαιοδοξίας.
Το ποτάμι της ιστορίας δεν γυρίζει πίσω και όλα καταγράφονται. Δηλώσεις, βλέμματα, εντάσεις, υπονοούμενα, φιλοδοξίες. Ακόμα και πρόσωπα που έχουν απομακρυνθεί κακήν κακώς με πολλές και βαριές κατηγορίες εις βάρος τους, ανά πάσα στιγμή μπορεί να νεκραναστηθούν και να υπάρξει ως δια μαγείας ένα μεγάλο ποσοστό του λαού που θα τα ψηφίσει ξεχνώντας τα πάντα.
Τα λάθη στη χώρα μας δεν είναι ποτέ του αποστολέα, παρά μόνο του παραλήπτη. Τα λάθη είναι του Κράτους που τα παραλαμβάνει. Το Κράτος φταίει, αλλά το κράτος όταν δεν αντιστοιχεί σε συγκεκριμένα ονόματα από τα οποία υποτίθεται ότι απαρτίζεται, δεν υφίσταται καν. Τι είναι το Κράτος; Ο Πρωθυπουργός; Ποιός απ' όλους; Οι βουλευτές; Ποιάς περιόδου; Πριν παραγραφούν τα αδικήματα ή μετά; Ο φοροφυγάς; Ο γείτονας που δεν ανακυκλώνει; Ποιοί και πόσοι αποτελούν στην πράξη αυτό το φάντασμα που λέγεται Κράτος και βολεύει όλους να το ονοματίζουν ανύπαρκτο;
Η επιτυχία έχει πάντα ονοματεπώνυμο, η αποτυχία συνήθως μέσω της επινόησης διπλωματικού επεισοδίου, πασάρεται.
Η πολυφωνία είναι βασικό στοιχείο του δημοκρατικού μας πολιτεύματος αλλά είτε μετατρέπεται σε κάτι ακόμα χειρότερο από βαβέλ, όσο οι καταστάσεις βρίσκονται σε εξέλιξη, είτε σε ένα νοητό πέπλο μυστήριας αποσιώπησης όταν η επικαιρότητα προσπερνά τη μικρορουτίνα της πολιτικής ζωής. Μετά από καιρό φυσικά, ξεπερνιούνται τα ταμπού και συζητιούνται με άνεση σκάνδαλα, οικονομικά και μη, που τόσο έχουν ταλαιπωρήσει χιλιάδες ανθρώπους σαν να μην συνέβησαν σ’ αυτόν τον τόπο αλλά κάπου αλλού, μακριά. Λες και δεν ήταν οι ίδιοι άνθρωποι ήταν κάποιοι άλλοι. Και στην επόμενη κρίση ξαναρχίζουν τα ίδια επικοινωνιακά τρικ, οι ίδιες ατάκες, πως η κρίση είναι ηθική, να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας, να επαναπροσδιορίσουμε το σύμπαν, να αγοράσουμε ένα οικόπεδο στο φεγγάρι, να κλωνοποιήσουμε τους εαυτούς μας, να γίνουμε κάποιοι άλλοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου