Η εσωτερίκευση της ήττας

Παρακάτω παραθέτουμε ένα σημαντικό άρθρο του κ. Ν.Γ. Ξυδάκη που δημοσιεύθηκε την περασμένη Κυριακή στην εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" και που κατά την άποψή μας παρουσιάζει με ρεαλιστικό τρόπο την σημερινή κατάσταση που βιώνει η χώρα μας. 

Θάθελα όμως και εγώ να ενώσω την φωνή μου με αυτή του κ. Ξυδάκη σε ένα καίριο σημείο, στην τεράστια ευθύνη που φέρει ο τέως πρωθυπουργός στην διαμόρφωση διεθνώς ενος απαξιωτικού κλίματος εις βάρος της χώρας μας και στην προσπάθεια αυτού και των στελεχών της κυβέρνησής του στην δημιουργία ενός  κλίματος συνολικής συνυπευθυνότητας λαού και κυβερνώντων ("μαζί τα φάγαμε") για την κατάντια της χώρας μας. Δυστυχώς το τελευταίο αναμασάται από πρόθυμους "δημοσιογράφους" και φίλια μέσα μαζικής "ενημέρωσης" σε μια προσπάθεια να περάσουν αμάσητα τα μέτρα που επιβάλλουν οι κεφαλαιούχοι δυνάστες μας του εξωτερικού με την βοήθεια των τροϊκανών , του ΔΝΤ και των εγχώριων Κουϊσλιγκ.

Βεβαίως είναι αλήθεια πως υπάρχει διαφθορά στη χώρα μας, πως δίνονται φακελάκια, πως γίνονται λαδώματα. Η δουλειά του πρωθυπουργού της χώρας όμως, του ανθρώπου που σφόδρα επιθύμησε να την κυβερνήσει, είναι να διορθώσει τα κακώς κείμενα. Οχι να τα καταγγείλει σαν εκπρόσωπος μιας μη-κυβερνητικής οργάνωσης. Με τις δηλώσεις του ο τ.πρωθυπουργός έκανε και κανει κάτι πολύ χειρότερο από το να διαβάλλει συλληβδην όλους τους Ελληνες, δεδομένου ότι το κάνει υπό τον θεσμικό ρόλο του.  Καθιστά έτσι την διαφθορά -στα μάτια των έξω- ως ενδημικό ελληνικό γνώρισμα, θέσφατο, ανθρωπογεωγραφική νόρμα, βαλκανικη κατάρα που δεν ξεριζώνεται με τίποτα και γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, δεν άξιζει και να προσπαθήσουμε.

Δύο χρόνια μετά, η κυβέρνηση Παπανδρέου, αφήνει τη χώρα σε μια οικονομική κατάσταση πολύ χειρότερη απ' ότι την παρέλαβε. Οι λόγοι που αυτό συνέβη είναι πολλοί (αν και όχι πολύ περίπλοκοι). Για το ότι την αφήνει όμως στιγματισμένη ως το μαύρο πρόβατο της ΕΕ, με τη διεθνή της αξιοπιστία στο ναδίρ και το εσωτερικό φρόνημα σε ιστορικά χαμηλά δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Και η εμμονή σε αυτήν την πρακτική (που συνεχίζεται από πρωην και νυν υπουργους του) δεν συνιστά μωρία, παρά δόλο.Και ο ΛΑΟΣ πιστεύουμε ότι αυτό το τελευταίο ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΞΕΧΑΣΕΙ όταν έλθει η στιγμή να μιλήσει..

Η εσωτερίκευση της ήττας     Του Νικου Γ. Ξυδακη Είδα βλέμματα σκοτεινιασμένα και πρόσωπα κατηφή, δεν αναγνώριζα τους συγγενείς και φίλους, που τους ξανάβλεπα από το καλοκαίρι. Στην παλιά γειτονιά μου, τα μαγαζιά κλειστά, τα καφενεία βουβά. Τρόμαξα. Και ντρεπόμουνα να πω ότι δεν αντιμετωπίζω προβλήματα, ότι η δουλειά μου πάει καλά… Αυτή την Ελλάδα είδε ο Ελληνας από τις ΗΠΑ τον Δεκέμβριο του 2011. Παρόμοιες εντυπώσεις αποκομίζουν όσοι Ελληνες έρχονται απ’ έξω και βλέπουν την κατάσταση από απόσταση, σαν παρατηρητές. Βλέπουν αυτό που δεν μπορούμε πια να δούμε εμείς, επειδή το νιώθουμε, επειδή το πράττουμε· επειδή δεν μπορούμε να δούμε τους εαυτούς μας. Οι απ’ έξω μεταφέρουν επίσης την πικρή αίσθηση ψυχρότητας, δυσπιστίας, κάποτε οίκτου, από την επαφή με αλλοεθνείς, κυρίως Ευρωπαίους. Ο Ελληνας αντιμετωπίζεται σαν φτωχός συγγενής που ζητάει δανεικά, μίζερος, οκνηρός, ανεπρόκοπος, πονηρός, ίσως και άτυχος, μα σε κάθε περίπτωση ηττημένος. Απέναντι σε αυτό το νέο στερεότυπο ήττας και αποτυχίας, ο Ελληνας τι έχει να αντιπαραθέσει; Τη λαμπρή Ιστορία, την κουλτούρα, την παράδοση. Δεν πιάνει. Τη διεθνή συγκυρία κρίσης και χρέους, τη συστημική ασθένεια της Ευρωζώνης και της Ε.Ε. Ούτε αυτό πιάνει. Η στερεοτυπική προπαγάνδα σε λιγότερο από δύο χρόνια κατέφαγε το συμβολικό κεφάλαιο της Ελλάδας, όσο είχε συγκροτηθεί τις τελευταίες δεκαετίες της δημοκρατικής και ευρωπαϊκής πορείας, με δυο-τρεις μιντιακές επιτυχίες του αφρού μάλιστα, το 2004. Το χειρότερο όμως είναι ότι τη συκοφάντηση και την απαξίωσή μας, αφενός, την προκάλεσαν Ελληνες, με πρώτον τον τέως πρωθυπουργό Γ. Α. Παπανδρέου: στις απαρχές της κρίσης, διέσυρε τον ίδιο του τον λαό που τον εξέλεξε, περιγράφοντάς τον συγκαταβατικά ως διεφθαρμένο, ενώπιον των κατάπληκτων ξένων ηγετών. Προσπαθούσε να αποσείσει από πάνω του την ιστορική ευθύνη για ό,τι φούσκωνε σαν κύμα; Αισθανόταν περισσότερο μέλος της διεθνούς ηγετικής ελίτ, παρά μέλος του «καθυστερημένου» ελληνικού λαού; Ηταν ασυγχώρητα αφελής; Ηταν ανίκανος να σταθεί και να φερθεί σαν ηγέτης-πατέρας; Πολλές ερμηνείες μπορούν να δοθούν, το γεγονός όμως παραμένει ένα: η συμπεριφορά του τέως πρωθυπουργού έπληξε ανεπανόρθωτα τη χώρα σε μια κρίσιμη στιγμή. Στο μέτρο μάλιστα που αυτή η αυτοσυκοφάντηση χρησιμοποιήθηκε εν συνεχεία από τους Ευρωπαίους συνομιλητές του Γ. Παπανδρέου κατά κόρον, για να μετατραπεί σταδιακά η Ελλάδα σε μαύρο πρόβατο της Ευρώπης, μπορούμε να μιλάμε πλέον για εκ μέρους του προδοσία της λαϊκής εντολής και της εθνικής αξιοπρέπειας. Η κρίση αποκαλύπτει ανθρώπους και ιδεολογίες. Δεν ήταν μόνο ο Γ. Παπανδρέου που έξω ντρεπόταν για τους συμπατριώτες του και τους λοιδορούσε. Κι άλλοι υπουργοί της μοιραίας κυβέρνησής του, μερικοί εκ των οποίων παραμένουν, είχαν παρόμοια συμπεριφορά: στους έξω έκλειναν το μάτι ότι συμφωνούν για το χάλι της χώρας, αλλά πώς να πείσουν τους ιθαγενείς; Ακολούθως στους ιθαγενείς είτε έκαναν κήρυγμα υπέρ αναγκαστικής προσαρμογής στις απαιτήσεις των έξω, είτε δεν έλεγαν τίποτε για να μην έχουν πολιτικό κόστος. Αλλοτε πάλι διάφορα αιματηρά πλην αδικαιολόγητα μέτρα φορτώνονταν στην τρόικα, ενώ η έμπνευση και εφαρμογή ήταν εγχώριας προέλευσης: αφού το απαιτεί ο ξένος, τι να κάνουμε, να ρισκάρουμε τη δόση για τις συντάξεις; Σταθερό μοτίβο σε αυτή τη διαδικασία ηθικής ερείπωσης της χώρας ήταν και είναι η πλήρης αποφυγή της ευθύνης, η παραμονή στην εξουσία με κάθε τρόπο, ακόμη κι αν έχει κατεδαφιστεί το κράτος, και τέλος η πνευματική και ψυχική υποτέλεια της κυβερνώσας ελίτ, στο όριο της εθελοδουλίας. Δεύτερη, και σημαντικότερη ίσως, συνέπεια από τη διαδικασία ηθικής απαξίωσης και κατασπατάλησης του συμβολικού κεφαλαίου, είναι η εσωτερίκευση της ενοχής. Ο ελληνικός λαός, σε κατάσταση διαρκούς σοκ, βομβαρδισμένος από συνεχείς περικοπές εισοδήματος, φόρους, περιστολή των κοινωνικών υποδομών, βομβαρδισμένος και επικοινωνιακά, έφτασε να πιστέψει όλα όσα του προσήπταν, αδιακρίτως. Και τα ενδόβαλε. Και τα ενσωμάτωσε ως δική του αμαρτία και ως δική του παρεκκλίνουσα συμπεριφορά, ως κυτταρική ανωμαλία, ως εθνικό ιδεότυπο. Ειδικώς για τη διαφθορά και τη χλιδάτη διαβίωση υπεράνω των δυνάμεών του, ο ελληνικός λαός άκουσε, και εν πολλοίς αποδέχθηκε παρότι επίσης εξοργίστηκε, την παγκάλειο απόφανση «μαζί τα φάγαμε». Μια καθολική εξήγηση για μια σειρά μερικών γεγονότων - άρα μια ισοπεδωτική εξήγηση. Τούτη η απόφανση ήταν ο κορυφαίος χειρισμός για διάχυση της ευθύνης σε όλο το κοινωνικό σώμα, έτσι ώστε διασπειρόμενη να αραιώσει, να διαλυθεί και να σφραγίσει όλους με τη συλλογική ενοχή. Ολοι ένοχοι, κανείς ένοχος. Σπατάληση συμβολικού κεφαλαίου, αυτοσυκοφάντηση από στόματα ηγετών, διάχυση ευθυνών, συλλογική ενοχή, υποτέλεια, διγλωσσία, εσωτερίκευση της ενοχής από την κοινωνία. Κάπως έτσι φτάσαμε στη σημερινή ηθική ερείπωση και την εθνική κατάθλιψη. Και αντί να κοιτάμε πώς θα διορθώσουμε τα πολλά και δομικά σφάλματα, πώς θα μετασχηματίσουμε την πολιτική σκηνή με δημιουργική καταστροφή, πώς θα ανατάξουμε την οικονομία και τη χώρα, σπαταλιόμαστε σε μια άγονη καζουιστική, κατηγορώντας εαυτούς και αλλήλους· βιώνουμε μια καμπή σαν τελειωτική ήττα.
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_2_11/12/2011_1297064