Το λευκό αναζήτησα ως την ύστατη έκσταση του μαύρου

Το μοναδικό λευκό στη ζωή μας, η ανθισμένη μυγδαλιά…

 

 

Η ανθισμένη μυγδαλιά, είναι εκείνο που δειλά δειλά ενσκήπτει κάθε μέρα αυτή την περίοδο στην ελληνική φύση, στ’ αδούλωτα ελληνικά χώματα στις πλαγιές και στους κάμπους της ελληνικής επαρχίας. Τι κι αν όλα, μα όλα, έχουν γίνει κατάμαυρα γύρω μας, μέσα στο αδυσώπητο καθημερινό χτύπημα του ελληνικού λαού, τη λεηλασία και την ανείπωτη νέα κατοχή και τραγωδία που βιώνει η χώρα; Η μακραίωνη ιστορία αυτής της ευλογημένης γης της Μεσογείου, αυτού του μικρού πέτρινου ακρωτηρίου στη Βαλκανική, έχει ζήσει πολλές εναλλαγές από το λευκό στο μαύρο και τ’ ανάπλιν. Η πορεία της χώρας μας και του ελληνικού έθνους στο χρόνο, είναι μια ατέρμονη εναλλαγή από το σκότος στο φως, από τη χαρά στη λύπη. Μοίρα μας, μοίρα του λαού μας, είναι να βιώνουμε την αέναη χαρμολύπη. 

 

«Το λευκό αναζήτησα ως την ύστατη έκσταση του μαύρου» καθώς λέει και ο Ελύτης. Αυτό το λευκό της μυγδαλιάς, που ζωγράφισε στον υπέροχο πίνακά του ο Βαν Γκογκ, αυτό  που δωρίζει απλόχερα η ελληνική φύση αυτές τις μέρες, στην καρδιά του χειμώνα, έχει το δικό της συμβολισμό και διαλαλεί τη δικιά της φανερή υπόσχεση για την αναπόφευκτη Άνοιξη και την αναμφίβολη Ανάσταση, καθώς επαναλαμβάνει κι ο ποιητής:

 

Λίγο ακόμα θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν' ανθίζουν

Λίγο ακόμα θα ιδούμε τα μάρμαρα να λάμπουν, 

να λάμπουν στον ήλιο τη θάλασσα να κυματίζει

Λίγο ακόμα, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα

 

 

© MERABELLO LIBRO D’ ORO