Αριστερά και εξουσία
Ενώ στο ΠαΣοΚ από… κεκτημένη ταχύτητα ξεχάστηκαν να τσακώνονται για το ποιος θα προεδρεύει ενός κόμματος που τα ποσοστά του έχουν πέσει περίπου στα επίπεδα της εποχής της ίδρυσής του και εξακολουθούν να μικραίνουν, στην Αριστερά θα έπρεπε να ανοίγουν… σαμπάνιες – ή, έστω, για λόγους ιδεολογίας, ρετσίνα ή κόκκινο ξηρό, ανάλογα με το κόμμα: τα συνολικά ποσοστά τους φαίνεται να αγγίζουν ή και να ξεπερνούν το 40%, για πρώτη φορά στην ελληνική κοινοβουλευτική ιστορία. Τι μπορεί να σημαίνει όμως αυτή η άνοδος, αν τελικά αποτυπωθεί και στις κάλπες;
Πολλά και διάφορα. Πάνω απ’ όλα όμως, σημαίνει ότι ο ατλαντικός και ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της Ελλάδας κινδυνεύουν να τεθούν, τελικά, μέσα από την αβάσταχτη οικονομική πίεση, υπό πραγματική, ενεργή και συνολική αμφισβήτηση - όχι σαν εκείνη του Ανδρέα Παπανδρέου.
Παρά τις οξύτατες διαφωνίες που υπάρχουν ανάμεσα στις διάφορες εκφράσεις της, ο λόγος της Αριστεράς σήμερα στην Ελλάδα, πλην του κόμματος του κ. Κουβέλη, είναι πλέον πρακτικά λόγος πλήρως αντιδυτικός και όχι απλώς αντιμνημονιακός. Και από αυτόν τον πολιτικό λόγο η Αριστερά ούτε θα θέλει ούτε θα μπορεί να κάνει πίσω όταν φτάσει η στιγμή.
«Η στιγμή» δεν σημαίνει αναγκαστικά την άνοδό της στην εξουσία. Σημαίνει πρώτα απ’ όλα την τεράστια πολιτική ισχύ που θα της προσδώσει ένα τέτοιο αθροιστικό ποσοστό και θα την καταστήσει πρακτικά αξιωματική αντιπολίτευση, αν όχι, υπό ορισμένες συνθήκες, ενδεχομένως και κυβέρνηση, με τη συνεργασία ενός κομματιού από ότι θα έχει απομείνει από το ΠαΣοΚ.
Σε κάθε περίπτωση, είτε ως ισχυρότατη αξιωματική αντιπολίτευση είτε ως κυβερνητικός εταίρος, η Αριστερά πολύ σύντομα θα αποτελεί καταλυτικό παράγοντα των εξελίξεων στη χώρα, με την ευγενική χορηγία της… Τρόικας…
Κι όποιος πιστεύει ότι όλα αυτά δεν θα τα επιτρέψουν οι πράγματι πολύ βαθιές υφιστάμενες εσωτερικές της αντιθέσεις ή ότι θα εξακολουθήσει να έχει το ρόλο του χώρου διαμαρτυρίας, απλώς σκέπτεται με τους όρους του χθες, δεν βλέπει καθαρά τις νέες δυναμικές, πλανάται και αγνοεί την ακαταμάχητη αλήθεια του ρητού «η ισχύς εν τη ενώσει» που θα βαρύνει αποφασιστικά στις εξελίξεις.
Η Τρόικα έρχεται και πάλι στην Αθήνα με διαθέσεις πιο αγριεμένες από ποτέ. Καλό θα ήταν να τα σκεφτεί όλα αυτά και να κοιτάξει να βάλει λίγο νερό στο κρασί της. Προφανώς, αυτή την ώρα, με την αλαζονική ισχύ της, δεν αντιλαμβάνεται το γιατί. Όταν όμως έρθει η ώρα να το αντιληφθεί, θα είναι απλώς αργά. Και ίσως όχι μόνον για την Ελλάδα: πολλά πράγματα μπορεί να φουντώσουν εδώ που θα θέσουν σε μεγάλη διακινδύνευση το συνολικό οικοδόμημα… Γιατί όλα αυτά τα εξωφρενικά, θανατηφόρα για την κοινωνία που επιβάλλονται, καθιστούν πλέον σταδιακά, κα πιθανότατα δικαίως, την Αριστερά το τελευταίο ανάχωμα για πολλούς πολίτες που δύσκολα, υπό άλλες συνθήκες, θα σκέπτονταν να πυκνώσουν τις τάξεις της. Κι αυτό σε πολλές χώρες.
Στη μεσοπολεμικού τύπου βουλή που θα προκύψει από τις επόμενες εκλογές και κάτω από την ασφυκτική πίεση που ασκείται στη χώρα, οι εξελίξεις είναι πιθανό να «καταπιούν» σειρά κυβερνήσεων. Σε όλο αυτό το χάος που έρχεται, η Αριστερά δεν θα παραμείνει άλλο θεατής. Το ζήτημα όμως, είναι η Ελλάδα να παραμείνει στη Δύση – κάτι που υπό τέτοιες συνθήκες δεν θα είναι καθόλου δεδομένο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου