Ανδρέας Παπανδρέου προς Γιώργο: «Εσύ μόνο ΠΑΣΟΚ δεν είσαι»

Ανδρέας Παπανδρέου προς Γιώργο: 

«Εσύ μόνο ΠΑΣΟΚ δεν είσαι»

Του

ΓΙΩΡΓΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ

 «Εσύ μόνο ΠΑΣΟΚ δεν είσαι. Είσαι μπάτε, σκύλοι, αλέστε. Κάτι μεταξύ ΚΚΕ εσωτερικού και ιδιωτικού κλαμπ». Αυτό φώναζε στον Γιώργο ο πατέρας του Ανδρέας Παπανδρέου σε μια από τις σκηνές συ­γκρούσεων τους στο Καστρί...

Γεγονός είναι ότι ο Γιώργος ουδέποτε είχε σχέση με τις βασικές αρχές του ΠΑΣΟΚ και του μεγάλου πατέρα του. Κι όταν του δόθηκε η ευκαιρία, προώθησε τη μεταμοντέρ­να, προσωπική του, γιαλαντζί ανανέωση (σήμα, ονομασίες, δομή οργάνων, πολιτικές) και απομά­κρυνε όλους τους στενούς συνεργάτες του πατέρα του και τα περισσότερα υγιή στελέχη του κόμματος. Συγκέντρωσε δίπλα του άκαπνους, ευκαιριακούς «αλεξιπτωτιστές», που αντιμάχονταν ή μισού­σαν καθετί που ανήκει στην παράδοση του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου. Και, ως είθισται, οι περισσότεροι από αυτούς τον πρόδωσαν όταν το καράβι έκανε νερά.

Ο Γιώργος δεν είχε καμία σχέ­ση με τη στόφα, το μυαλό, τις γνώσεις και τις πολιτικές απόψεις του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο υγιής συναγωνισμός, που συχνά υπάρχει στον γιο με τον πατέρα του, είχε μετατραπεί σε ζηλοφθονία. Χαρα­κτηριστική είναι η περίπτωση της Μαρίας Δαμανά­κη, η οποία, ως επικεφαλής του Συνασπισμού το βρώμικο ’89, πρωτοστάτησε για να καταδικαστεί σε φυλάκιση ο Ανδρέας Παπανδρέου. Και ενώ ως υποψήφια δήμαρχος της Αθήναι υπό το ΠΑΣΟΚ καταβαραθρώθηκε, συγκεντρώνοντας μόλις 15%, ευνοήθηκε εξωφρενικά από τον Γιώργο, ο οποίος την τοποθέτησε αρχικά στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας και αργότερα Κοινοτική Επίτροπο. Αναρωτιέται κανείς πόσο φυσιολογικό είναι ένας γιός να ευνοεί σκανδαλωδώς ένα άτομο που έχει επι­διώξει να στείλει τον ίδιο του τον πατέρα στη φυλακή...

Στο ΙΣΤΑΜΕ, το Ινστιτούτο Ανδρέα Πα­πανδρέου, το υποτιθέμενο ιδεολογικό κέντρο του κόμματος, σιτίζονται άτομα που απεχθάνονται τον Ανδρέα Παπανδρέου! Και έχουν αποκλειστεί παντελώς επιστήμονες με ιδεολογική σχέση με το ΠΑΣΟΚ. Το «Ινστιτούτο-τίποτα», που εισπράττει ση­μαντικά κρατικά κονδύλια, όχι μόνο δεν παράγει πολιτική σκέψη σχετιζόμενη με τον χώρο, αλλά α­πουσιάζει από όλες τις συστηματικές επιθέσεις που γίνονται στον Ανδρέα Παπανδρέου. Νεώτεροι ΠΑΣ0Κογενείς επιστήμονες που εντάχθηκαν για μικρό διάστημα στο δυναμικό του αποχώρησαν κακήν κακώς όταν ανακάλυψαν την πικρή πραγ­ματικότητα.

Ο Σαρκοζί και το λαχανί ΠΑΣΟΚ 

Ο Γιώργος, ενώ καπηλεύθηκε ασύστολα την ιστο­ρική παράδοση και το όνομα του πατέρα του, στην πράξη έκανε ακριβώς το αντίθετο. Το κεντρικό σύνθημα-ιδεολόγημα του Ανδρέα: «Η Ελλάδα ανήκει στους 'Έλληνες» πάντοτε του προκαλούσε φρίκη. Η εξωτερική του πολιτική ήταν απολύτων αντίθετη με του πατέρα του. Στο Κυπριακό υποστή­ριξε με πάθος το Σχέδιο Ανάν, απεμπόλησε το ενιαίο αμυντικό δόγμα Αρσένη και ακολούθησε πολιτική εντολοδόχου των δυτικών ορέξεων. Η Ελλάδα πρωτοστάτησε στην ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όταν αυτοί οι «καλοί» γείτονες μας απειλούν στο Αιγαίο και στη Δυτική Θρά­κη. Με το αμερικανόφερτο κουσούρι του για πολυ-πολιτισμικές κοινωνίες, καλοδέχτηκε τη βίαιη ει­σβολή τεράστιων μαζών μουσουλμάνων λαθρο­μεταναστών, που σε λίγα χρόνια θα μας μετατρέ­ψουν σε Βοσνία. Η ελληνική ιστορία και γλώσσα υ­ποτάχθηκαν στους σχεδιασμούς διάλυσης της χώρας από άτομα τύπου Θάλειας Δραγώνα και Ρεπούση. Και, φυσικά, μόνο το λαχανί ΠΑΣΟΚ του Γιώργου θα μπορούσε να περάσει τα φοβερά μέ­τρα του Μνημονίου. Προσηλωμένος στην παγκό­σμια διακυβέρνηση της νέας τάξης, δραπέτευε μο­νίμων από τον μπελά της επίλυσης εσωτερικών προβλημάτων, εγκαταλείπονται τα σε άπειρους και αλαζόνες «κηπουρούς». Αλλά έξω τον πήρανε είδηση. Τη χαριστική βολή στα όνειρα του για διε­θνή καριέρα την έδωσε ο Σαρκοζί, που τον περιέ­λουσε με τα γνωστά «γαλλικά» επίθετα. 

Ο αντιδημοκρατικός νεοπαπανδρεϊσμός 

Ο Ανδρέας Παπανδρέου, αν και έδινε ορισμένες φορές την εικόνα πατερναλιστή ηγέτη, στην πραγ­ματικότητα ήταν βαθύτατα δημοκρατικός. Είχε πυγμή, αλλά άκουγε τις απόψεις συνεργατών του και απλών ανθρώπων. Ο κομματικός μηχανισμός ήταν ένας ζωντανός οργανισμός βάσης, που συμμετείχε ενεργά στην πολιτική ζωή. ΓΓ αυτό, άλλω­στε, και οι πολιτικοί εχθροί του ΠΑΣΟΚ λιθοβολού­σαν τους λεγόμενους «πρασινοφρουρούς». Οι ο­ποίοι, με τα όποια μειονεκτήματα αλλά και τα πλε­ονεκτήματα που εμπεριέχουν αυτές οι θεσμικού τύπου συλλογικές δράσει, δεν υπάρχουν πια. Αντικαταστάθηκαν από μια γιγαντιαία αυλή κολά­κων και «κηπουρών» που περιέβαλλε το ακραία προσωποκεντρικό, αυταρχικό σύστημα του νεοπαπανδρεϊσμού. Ενός μεταμοντέρνου, αναποτελε­σματικού και αντιδημοκρατικού μορφώματος, που το κύριο έργο των μελών του ήταν η προσκόλληση κοντύτερα στον ηγεμόνα, κάνοντας ρεβεράντζες τις ελάχιστες φορές που μπορούσαν να τον συνα­ντήσουν στιγμιαία, όταν επισκεπτόταν την Ελλάδα. Όμως, αυτός ο τέως «πρωθυπουργός εξωτερι­κού», με τα προβλήματα προσωπικής ανασφάλειας αλλά και το φυσικό ταλέντο πολιτικής επιβίωσης, διαχειρίστηκε την αυλή, την κυβέρνηση, τη διακυβέρνηση της χώρας αφ' υψηλού. Ήθελε να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο, αλλά άφη­νε το σκάφος ακυβέρνητο. Σιγά μην έσκαγε. Την ώρα που η χώρα καιγόταν, αυτός μεταμοντερνιζόταν. Και, όπως θα έλεγε κι ο Καβάφης, δεν άκουγε «τη μυστική βουή των πλησιαζόντων γεγονότων». Γι αυτό και σήμερα η δημοφιλία του βρίσκεται πε­ρίπου στο 3%. Δηλαδή, χαμηλότερη και από του φίλου μου του Ανέστη Ταδετόπουλου.

από το "Παρόν"

1.1.2012