Για να μην ξεχνιόμαστε
«Ο πόλεμος διαφέρει τελείως από τη διπλωματία ή την πολιτική, γιατί πρέπει να διεξαχθεί από άνδρες που οι αξίες τους και οι ικανότητές τους δεν είναι αυτές που πρέπει να έχει ο πολιτικός ή ο διπλωμάτης. Είναι ικανότητες ενός διαφορετικού κόσμου, ενός πολύ παλιού κόσμου ο οποίος υπάρχει παράλληλα με τον υπόλοιπο κόσμο» (John Keegan, A History of Warfare, 1993).
«No ships, no flags, no troops». Ήταν η τραγική κατάληξη τραγικών χειρισμών μιας τραγικής κυβέρνησης, ενός τραγικού πρωθυπουργού, του «ευχαριστώ την κυβέρνηση των ΗΠΑ», στην κρίση των Ιμίων. Τότε που στην κορύφωσή της, τη νύχτα της 30ης προς 31η Ιανουαρίου του 1996, τον μεν ΥΠΕΞ τον έψαχναν σε κάποιο τηλεοπτικό στούντιο, ο δε (νέος τότε) πρωθυπουργός έκανε έκτακτο ΚΥΣΕΑ όχι στο Πεντάγωνο (όπως θα ήταν φυσικό) αλλά… στο γραφείο του στη Βουλή (!) έχοντας αφήσει όλη τη νύχτα απέξω τον αρχηγό της ΕΥΠ Λ. Βασιλικόπουλο, ενώ κατά τα χαράματα έψεγε τον Α/ΓΕΕΘΑ Λυμπέρη, ότι έχει… υπερβολικές ευαισθησίες, επειδή αντιδρούσε στο κατέβασμα της ελληνικής σημαίας απ' τη Μεγάλη Ίμια, ενώ ο ΥΠΕΞ έλεγε «να πούμε ότι την πήρε ο αέρας τη σημαία»! Μια γκρίζα νύχτα της ελληνικής Ιστορίας, που οδήγησε σε γκρίζες ζώνες. Να μη λησμονούμε, ούτε τα τρία παλικάρια που χάθηκαν γι' αυτή ακριβώς τη σημαία, έτσι;
από "ΤΟ ΠΑΡΟΝ"
Ημέρα μνήμης… ΙΜΙΑ
Με την ευκαιρία της επετείου της κρίσης των Ιμίων και του θανάτου των τριών στελεχών του ΠΝ, δημοσιεύω ένα κείμενο που έλαβα από τον αγαπητό συνάδελφο Στράτο Ουζούνογλου. (Ι. Παρίσης) Αφιερωμένο εξαιρετικά στη μνήμη των μελών του πληρώματος του ελικοπτέρου του Πολεμικού μας Ναυτικού (Υποπλοίαρχοι Χριστόδουλος Καραθανάσης και Παναγιώτης Βλαχάκος και Αρχικελευστής Έκτορας Γιαλοψός), που χάθηκαν εκείνη τη νύκτα κατά την εκτέλεση του καθήκοντος, και στα χιλιάδες Ελληνόπουλα που, ενώ ήταν έτοιμα στις επάλξεις για την ύψιστη θυσία, έμειναν με το ερώτημα: «Γιατί κάναμε έτσι πίσω; Πολεμήσαμε και νικηθήκαμε;».Η χειμωνιάτικη νύχτα της 30 προς 31 Ιαν 1996 ήταν διαβολεμένη… Το κρύο ήταν τσουχτερό και ο δυνατός βοριάς μαστίγωνε με το ψιλόβροχο τους «τυχερούς» που έβρισκε στο δρόμο του. Και ήταν πολλοί…Η Μονάδα, όπως και όλες οι άλλες Μονάδες του ακριτικού μας νησιού, από νωρίς το απόγευμα ήταν σε ετοιμότητα για άμεση εκκένωση του Στρατοπέδου και επάνδρωση του τομέα ευθύνης της. Κοντά στα μεσάνυχτα η διαταγή που ήλθε με κωδικοποιημένο σήμα ήταν λιτή και κοφτή σαν τα αστροπελέκια που έφερνε μαζί της η καταιγίδα:«Η Μονάδα να έχει ετοιμότητα με το πρώτο φώς για Άμυνα επί της τοποθεσίας της βάσει σχεδίων.».Ο Διοικητής διάβαζε σιωπηλός το σήμα, ενώ οι Αξιωματικοί του περίμεναν με κομμένη την ανάσα. Μία βαθειά αναπνοή και μία αποφασιστική φράση: Ήρθε η ώρα. Φύγαμε !».Δεν χρειαζόταν τίποτε άλλο… Το προσωπικό της Μονάδας, καλά εκπαιδευμένο και προετοιμασμένο για την ώρα αυτή, ξεχύθηκε από το Στρατόπεδο προς τις ακτές για να καταλάβει τις θέσεις μάχης και να προετοιμαστεί για να εκτελέσει την αποστολή του. Και ο τελευταίος στρατιώτης ήξερε καλά τι έπρεπε να κάνει. Πίσω έμεινε μόνο ο Υποδιοικητής της Μονάδας με 2-3 στρατιώτες, για την κατάταξη των ντόπιων εφέδρων, που ήδη είχαν αρχίσει να έρχονται, έτοιμοι για όλαΉξεραν όλοι καλά ότι η νύχτα θα ήταν μακριά, επειδή σε λίγες ώρες θα έπρεπε να κάνουν όσα προβλεπόταν από τα επιχειρησιακά σχέδια να γίνουν σε 3-4 μέρες. Και ο παλιόκαιρος δεν βοηθούσε καθόλου.Η προσπάθεια ήταν τιτάνια από όλους. Όλοι είχαν πάρει προσωπικά την υπόθεση Ο χρόνος σμικρύνθηκε σε απίστευτο βαθμό και τα πάντα υλοποιούνταν με μία ομαδική εργασία πρωτόγνωρης αποτελεσματικότητας. Οι άσχημες καιρικές συνθήκες δεν είχαν καμία σημασία.Και ο Διοικητής; Ένοιωθε πως είχε έλθει και η δική του ώρα. Και ο Σταθμός Διοικήσεως της Μονάδας δεν τον χωρούσε… Έπρεπε να βρεθεί μπροστά στην ακτή, κοντά στους άντρες του. Άφησε στο πόδι του τον Λοχαγό του Λόχου Διοικήσεως, πήρε μαζί του ένα αυτόματο (έτσι να βρίσκεται, γιατί ένα πιστόλι τι να σου κάνει), ανέβηκε στο τζιπ και έφυγε…Ξεκινώντας, ούτε που φανταζόταν το μεγαλείο που θα συναντούσε στο δρόμο του και πόσο αυτό το μεγαλείο θα τον σημάδευε για την υπόλοιπη ζωή του !!!Η αρχή είχε ήδη γίνει, όταν φεύγοντας από το Στρατόπεδο για τον Σταθμό Διοικήσεως διασταυρώθηκε με μερικούς χωριανούς εφέδρους που πήγαιναν βιαστικοί να καταταγούν. Τον χαιρέτησαν με αστεία λέγοντας «εδώ είμαστε κι εμείς».Πιο κάτω ήταν οι αποθήκες πυρομαχικών, που έπρεπε να εκκενωθούν και τα πυρομαχικά να προωθηθούν ταχύτατα στις θέσεις μάχης. Ήταν η πρώτη προτεραιότητα και η μεγάλη ανησυχία του Διοικητή.Και τι βλέπει μόλις φθάνει εκεί !!! Οι δύο αποθηκάριοι, γυμνοί από τη μέση και πάνω και καταϊδρωμένοι μέσα στον διαβολόκαιρο, να φορτώνουν πυρομαχικά με μία απίστευτη και πεισματώδη ταχύτητα, βοηθούμενοι όχι μόνο από τον οδηγό και τον συνοδηγό του συγκεκριμένου οχήματος, αλλά και των άλλων οχημάτων που κατέφθαναν διαδοχικά για φόρτωση. Μόνοι τους, χωρίς επίβλεψη Αξιωματικού. Δεν χρειαζόταν άλλωστε. Ο Λοχίας αποθηκάριος ήταν υπεραρκετός και έδινε το παράδειγμα. Και τα οχήματα έφευγαν φορτωμένα με μία απρόσμενη συχνότητα.Ο Διοικητής δεν πρόλαβε καν να μιλήσει !!! Αντί του τυπικού στρατιωτικού χαιρετισμού, που ήξεραν οι στρατιώτες ότι δεν θα τον συγκινούσε, ειδικά κάτω από τις συνθήκες αυτές, συνέχισαν ακάθεκτοι τη φόρτωση και μόνο ο Λοχίας του χαμογέλασε και του είπε : «Μην ανησυχείτε για μας κύριε Διοικητά ! Εμείς είμαστε καλά και όλα θα γίνουν όπως πρέπει και στην ώρα τους. Κοιτάξτε καλύτερα τι γίνονται τα παιδιά μπροστά, μ’ αυτόν τον παλιόκαιρο που μπλέξαμε !!!».Χαμογέλασε ικανοποιημένος (και συγκινημένος) ο Διοικητής και συνέχισε το δρόμο του. Πέρασε από όλες τις θέσεις μάχης και είδε όλους τους Αξιωματικούς και τους στρατιώτες του να παλεύουν με πείσμα μέσα στην καταιγίδα, για να είναι έτοιμοι το ξημέρωμα. Και από παντού έπαιρνε το ίδιο μήνυμα : «Εμείς εδώ είμαστε εντάξει κύριε Διοικητά. Πιο κάτω κοιτάξτε να δείτε τι γίνονται !»Ξημερώνοντας, και πριν επιστρέψει στο Σταθμό Διοικήσεως, πέρασε από το Στρατόπεδο, για να δει την εξέλιξη της επιστράτευσης. Είχε σχεδόν ολοκληρωθεί ! Η προσέλευση των ντόπιων εφέδρων ήταν πολύ παραπάνω από εντυπωσιακή. Πολλοί είχαν φέρει και τα αγροτικά οχήματά τους, μήπως χρειαστούν, όπως του είπαν. Μπήκε στο Γραφείο του, για να επικοινωνήσει με τον Ταξίαρχο Διοικητή του νησιού, αλλά τον πρόλαβε εκείνος. Η διαταγή ήταν σύντομη και σαφής: «Η Μονάδα να επιστρέψει το ταχύτερο δυνατόν στο Στρατόπεδό της».Ο Διοικητής δεν πίστευε στ’ αυτιά του !!! Και άρχισε η επιστροφή… Σκεπτικός και με ανάμεικτα συναισθήματα, κοιτούσε από το Γραφείο του την πύλη του Στρατοπέδου. Και παρατήρησε ότι οι στρατιώτες που γυρνούσαν, αντί να φαίνονται ανακουφισμένοι που η σύγκρουση, για την οποία ετοιμάζονταν τόσο σκληρά, είχε αποφευχθεί, φαίνονταν απογοητευμένοι και πολλοί ήταν και εκνευρισμένοι.Πήγε στην πύλη. Και τότε γύρισε ένας στρατιώτης (ένας «μάγκας» Πειραιώτης, μηχανικός αυτοκινήτων και «παιδί της πιάτσας», από τους παραπτωματίες της Μονάδας), τον κοίταξε κατάματα και τον ρώτησε: «Γιατί, κύριε Διοικητά, γυρίσαμε έτσι πίσω ; Μήπως πολεμήσαμε, νικηθήκαμε και δεν το ξέρουμε;»… Ο Διοικητής έμεινε άναυδος !!!Ήξερε ότι η Μονάδα του ήταν καλά εκπαιδευμένη, ότι το ηθικό των αντρών του ήταν σε πολύ υψηλά επίπεδα και ότι το πνεύμα της Μονάδας του ήταν μοναδικό. Ήταν όλοι μαζί μία φοβερή γροθιά. Ποτέ δεν πίστευε όμως ότι αυτοί οι άντρες θα τον έκαναν να νοιώσει την ανάγκη να απολογηθεί απέναντί τους, γιατί δεν πολέμησαν !!!. Συγκέντρωσε τη Μονάδα του και με δάκρυα στα μάτια τους είπε πόσο μεγάλη ήταν γι’ αυτόν η τιμή να διοικεί τέτοιους άντρες. Και μετά προσπάθησε να τους δώσει να καταλάβουν ότι είναι συντεταγμένο στράτευμα μίας δημοκρατικής χώρας, που υπακούει στα κελεύσματα της εκλεγμένης Κυβέρνησης, και ότι τελικά σημασία είχε η αποφασιστικότητά τους να εκτελέσουν το καθήκον τους.Είναι σίγουρος όμως ότι δεν τους έπεισε. Ήταν φανερό ότι ένα οδυνηρό «Γιατί;» είχε παραμείνει να αιωρείται αμείλικτο. Το ένοιωθε άλλωστε και ο ίδιος !Η νύχτα εκείνη σημάδεψε τον Αξιωματικό αυτό. Η συμπεριφορά των αντρών του και τα συναισθήματα που βγήκαν στην επιφάνεια χαράχθηκαν ανεξίτηλα στη μνήμη και στην ψυχή του. Και χρόνια μετά, απόστρατος πλέον και βλέποντας μέσα από την ωριμότητά του την κατάπτωση των αξιών και τη διάλυση των μηχανισμών της πατρίδας, που έχει προκαλέσει η υστερόβουλη συμπεριφορά των αστράτευτων πολιτικών μας ταγών, συχνά κλονίζεται και σκέπτεται : «Μα καλά, τι ιδέες και ιδανικά και για ποιούς υπηρετούσα μία ζωή;». Και τότε η ανάμνηση εκείνης της νύχτας τον στηρίζει και του δίνει την απάντηση:Εκείνους τους υπέροχους Έλληνες και τις οικογένειές τους υπηρετούσε !!!Τις ιδέες και τα ιδανικά, που τους έσπρωχναν στη συμπεριφορά εκείνης της νύχτας, υπηρετούσε !!! Και που είναι και δικές του ιδέες και ιδανικά. Άλλωστε ήταν ένας απ’ αυτούς !!! Ευστράτιος ΟυζούνογλουΤαξίαρχος ε.α. Ιωάν. Παρίσηςhttp://parisis.wordpress.com/2012/01/29/ημέρα-μνήμης-ιμια/
Η ΣΣΕ αποτελεί σύμβολο!
Δρ. Ιωάννης ΠαρίσηςΥποστράτηγος ε.α., Διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης «Ο πόλεμος διαφέρει τελείως από τη διπλωματία ή την πολιτική, γιατί πρέπει να διεξαχθεί από άνδρες που οι αξίες τους και οι ικανότητές τους δεν είναι αυτές που πρέπει να έχει ο πολιτικός ή ο διπλωμάτης. Είναι ικανότητες ενός διαφορετικού κόσμου, ενός πολύ παλιού κόσμου ο οποίος υπάρχει παράλληλα με τον υπόλοιπο κόσμο» (John Keegan, A History of Warfare, 1993).
Εδώ και περισσότερο από ένα έτος οι Ένοπλες Δυνάμεις και ειδικότερα το Σώμα των Αξιωματικών, γίναμε και πάλι στόχος επιθέσεων από διάφορες κατευθύνσεις. Αυτό βεβαίως δεν είναι κάτι το νέο – το ζούμε εδώ και δεκαετίες. Παρά ταύτα, μέσα στο γενικότερο κλίμα διαφθοράς, ο ελληνικός λαός θεωρεί τις Ένοπλες Δυνάμεις της Πατρίδας ως λάμπουσα εξαίρεση. Τη θέση αυτή δεν μπορεί να την μεταβάλει οποιαδήποτε συμπλεγματική συμπεριφορά ή κατευθυνόμενη πένα.
Είναι γνωστό ότι κατά την τελευταία 30ετία, κάποιοι πολιτικοί χώροι επιζήτησαν την υποβάθμιση του Σώματος των Αξιωματικών, με πρόφαση τον – προφανώς κατασκευασμένο – φόβο ενός πραξικοπήματος και μιας φανταστικής χούντας (!) Στο πλαίσιο αυτό θεωρήθηκε ύποπτη κάθε έκφραση πίστης σε ιδανικά και κάθε πατριωτική συμπεριφορά, με επιδίωξη τον ηθικό ευνουχισμό των Ενόπλων Δυνάμεων. Ο πραγματικός στόχος ήταν να ελέγχονται αποτελεσματικότερα. Επιδιώχθηκε η αφαίρεση κάθε δυνατότητας πρωτοβουλίας, με στόχο να καταστούν άβουλα όργανα ενός μηχανισμού που ελέγχει και παρακολουθεί τα πάντα. Φυσικά δεν είναι αυτός ο ορθός τρόπος για την προάσπιση της δημοκρατίας, δεδομένου ότι ένοπλες δυνάμεις που διαπνέονται από πατριωτικό φρόνημα σε καμία περίπτωση δεν έρχονται σε αντίθεση με τα δημοκρατικά ιδεώδη.
Εδώ και μερικούς μήνες είπαν περίπου στον ελληνικό λαό ότι κινδυνεύει από τα «τάνκς» (βλ
. Μνημόνιο ή τάνκς;- Ιουν 2011), διέδωσαν στους ξένους ότι ετοιμάζεται πραξικόπημα, προσέβαλαν και διέλυσαν την ανωτάτη ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων (βλ.
Μικροί και επικίνδυνοι…- Νοε 2011), και τέλος, σε συνεργασία με δημοσιογραφικά κέντρα, εκμεταλλευόμενοι ένα γεγονός που απεδείχθη ασήμαντο, επιτέθηκαν κατά της Σχολής Ευελπίδων (βλ.
Αξιωματικοί: ο εύκολος στόχος!– Νοε 2011).
Ποια ήταν στην πραγματικότητα η γενεσιουργός αιτία του συμβάντος της 17ης Νοεμβρίου στη ΣΣΕ; Προφανώς ο «εορτασμός» του Πολυτεχνείου. Ένα θέμα που εδώ και χρόνια έχει γίνει αντικείμενο κομματικής εκμετάλλευσης από συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους και εξ αντικειμένου διχάζει τον ελληνικό λαό, εισάγεται και εορτάζεται στις ΕΔ, οι οποίες (όπως όλοι συμφωνούν στα λόγια) πρέπει να τηρούνται μακριά από την πολιτική και τον κομματισμό και από ότι διχάζει τους Έλληνες. Ειδικώς σήμερα, που οι «Ήρωες» έχουν εξαργυρώσει τα γραμμάτια του ηρωισμού τους με υψηλές θέσεις και παχυλούς μισθούς σε Αθήνα και Βρυξέλες, επιμένοντας να… σώσουν τη Χώρα.
Όλα αυτά αποτελούν πρόκληση για την πλειονότητα του ελληνικού λαού. Είναι επόμενο να προκαλούν και να προσβάλουν κάθε στρατιωτικό, όταν του επιβάλλουν να γιορτάσει υποχρεωτικά τον «ηρωισμό» των σημερινών golden boys/girls του πολιτικού συστήματος. Όταν μάλιστα πρόκειται για τους νεαρούς Ευέλπιδες, είναι επόμενο να προκαλούν την περηφάνια τους και τις αξίες που διδάσκονται. Είναι η νεολαία των Ενόπλων Δυνάμεων. Και οι νεολαίες δεν συμβιβάζονται, δεν υποκλίνονται στο κατεστημένο. Αντιδρούν, και αυτό είναι ελπιδοφόρο.
Η ΣΣΕ αποτελεί σύμβολο και τα σύμβολα δημιουργούν περηφάνια και ενισχύουν το φρόνημα. Ήταν λοιπόν επόμενο να αποτελέσει στόχο. Από την πλευρά μας οφείλουμε να προστατεύουμε τη Σχολή μας – όπως και τις άλλες Σχολές των ΕΔ – «σαν τα μάτια μας», με κάθε τρόπο. Σ’ αυτές βρίσκεται ένα από τα καλύτερα κομμάτια της ελληνικής νεολαίας. Η ελληνική κοινωνία τις έχει ανάγκη.
Απευθυνόμενος προς όλους τους συναδέλφους θα ήθελα να πω ότι όλοι μας οφείλουμε να είμαστε κοντά στη Σχολή μας και να δηλώνουμε με κάθε τρόπο την αγάπη μας και την υποστήριξή μας προς τους Ευέλπιδες. Το έχουν ανάγκη, αλλά είναι και υποχρέωση όλων μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου