Άναψαν για ακόμη μία φορά τα αίματα στο ευρωκοινοβούλιο με αφορμή μία συζήτηση για την Ελλάδα με ευρωβουλευτές να ζητούν μέτρα και άλλους να έχουν πλέον συνειδητοποιήσει ότι ο ελληνικός λαός, αλλά και η οικονομία δεν αντέχουν άλλη λιτότητα.
Δικαιοσύνη για τον Ελληνικό Λαό
ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ
Η σημερινή κυβέρνηση και τα κόμματα που τη στηρίζουν όχι μόνο θεώρησαν σωστό να υποβάλουν τον ελληνικό λαό σε μια πρωτοφανή για τα δεδομένα δυτικής Δημοκρατίας υποβάθμιση του βιοτικού του επιπέδου, με άμεσες, δραματικές επιπτώσεις στην υγεία του, στην αξιοπρέπεια του, στην ασφάλεια του, στην ψυχική του κατάσταση και στην εθνική κυριαρχία του, αλλά αποδέχτηκαν να κατοχυρώσουν συνταγματικά την προτεραιότητα εξόφλησης των δανειστών έναντι της κάλυψης των αναγκών του πληθυσμού! Τους «διέφυγε», προφανώς, ότι το Σύνταγμα είναι για να προστατεύει το πολίτευμα και τους πολίτες, όχι τους δανειστές.
Οι βλάβες που υφίστανται οι Έλληνες από την πολιτική του Μνημονίου ισοδυναμούν με συνέπειες βαριάς πολεμικής ήττας, όπως, εξάλλου, και οι όροι που επιβάλλονται στη χώρα και αποδέχονται οι κυβερνήσεις των δυόμισι τελευταίων ετών.
Αν η Ελλάδα δέχτηκε πολεμική επίθεση, έστω όχι με τα συνήθη στρατιωτικά μέσα, τότε θα πρέπει να ερευνηθεί πώς η χώρα ενεπλάκη σε αυτή, με ποιο τρόπο επιτέλεσαν το καθήκον τους αυτοί που ανέλαβαν την άμυνα της, πώς διαπραγματεύτηκαν -και στην αρχική φάση και στη συνέχεια-, αν υπήρξαν συμφέροντα, σκοπιμότητες ή λανθασμένες εκτιμήσεις και επιλογές που διευκόλυναν την παράδοση της χώρας στους δανειστές της και του πληθυσμού της στην έσχατη εξαθλίωση.
Δεν μπορεί μια δικτατορία του 30 (Ιωάννη Μεταξά)* να αρθρώνει επιτυχώς λόγο έναντι των δανειστών και μια Δημοκρατία του 21 ου αιώνα να παραδίδει βορά τους πολίτες της σε αυτούς. Διότι τότε κάτι κάνουμε πολύ μα πάρα πολύ στραβά.
Η Ελλάδα, για να πορευτεί εν ειρήνη, όταν -πρώτα ο Θεός- ξεμπλέξει από αυτή την περιπέτεια και επιδιώξει την ανοικοδόμηση της και την ανάκτηση της ανεξαρτησίας της, πρέπει πρώτα να αποδώσει Δικαιοσύνη. Να βρεθούν και να αποδοθούν ευθύνες, αν υπάρχουν. Είναι αδύνατον να μείνει ατιμώρητο ένα τέτοιο έγκλημα κατά της ελληνικής κοινωνίας. Ούτε τα υποσιτισμένα παιδιά που λιποθυμούν στα σχολεία ούτε οι άστεγες οικογένειες ούτε όσοι αυτοκτόνησαν από την οικονομική ανέχεια ούτε οι άνεργοι ούτε όσοι ψάχνουν φαγητό στα σκουπίδια ούτε όσοι μεταναστεύουν ούτε οι ωμές παρεμβάσεις των ξένων στη λειτουργία της Δημοκρατίας μας μας επιτρέπουν να συνεχίσουμε σαν να μην συνέβη τίποτα. Συνέβησαν πολλά και πολύ άσχημα. Και πρέπει να βρούμε το «γιατί» και το «πώς». Όπως είχε πει και ο Ευριπίδης, ειρήνη ει δυνατόν, αλλά Δικαιοσύνη με κάθε τρόπο.
Οι βλάβες που υφίστανται οι Έλληνες από την πολιτική του Μνημονίου ισοδυναμούν με συνέπειες βαριάς πολεμικής ήττας, όπως, εξάλλου, και οι όροι που επιβάλλονται στη χώρα και αποδέχονται οι κυβερνήσεις των δυόμισι τελευταίων ετών.
Αν η Ελλάδα δέχτηκε πολεμική επίθεση, έστω όχι με τα συνήθη στρατιωτικά μέσα, τότε θα πρέπει να ερευνηθεί πώς η χώρα ενεπλάκη σε αυτή, με ποιο τρόπο επιτέλεσαν το καθήκον τους αυτοί που ανέλαβαν την άμυνα της, πώς διαπραγματεύτηκαν -και στην αρχική φάση και στη συνέχεια-, αν υπήρξαν συμφέροντα, σκοπιμότητες ή λανθασμένες εκτιμήσεις και επιλογές που διευκόλυναν την παράδοση της χώρας στους δανειστές της και του πληθυσμού της στην έσχατη εξαθλίωση.
Δεν μπορεί μια δικτατορία του 30 (Ιωάννη Μεταξά)* να αρθρώνει επιτυχώς λόγο έναντι των δανειστών και μια Δημοκρατία του 21 ου αιώνα να παραδίδει βορά τους πολίτες της σε αυτούς. Διότι τότε κάτι κάνουμε πολύ μα πάρα πολύ στραβά.
Η Ελλάδα, για να πορευτεί εν ειρήνη, όταν -πρώτα ο Θεός- ξεμπλέξει από αυτή την περιπέτεια και επιδιώξει την ανοικοδόμηση της και την ανάκτηση της ανεξαρτησίας της, πρέπει πρώτα να αποδώσει Δικαιοσύνη. Να βρεθούν και να αποδοθούν ευθύνες, αν υπάρχουν. Είναι αδύνατον να μείνει ατιμώρητο ένα τέτοιο έγκλημα κατά της ελληνικής κοινωνίας. Ούτε τα υποσιτισμένα παιδιά που λιποθυμούν στα σχολεία ούτε οι άστεγες οικογένειες ούτε όσοι αυτοκτόνησαν από την οικονομική ανέχεια ούτε οι άνεργοι ούτε όσοι ψάχνουν φαγητό στα σκουπίδια ούτε όσοι μεταναστεύουν ούτε οι ωμές παρεμβάσεις των ξένων στη λειτουργία της Δημοκρατίας μας μας επιτρέπουν να συνεχίσουμε σαν να μην συνέβη τίποτα. Συνέβησαν πολλά και πολύ άσχημα. Και πρέπει να βρούμε το «γιατί» και το «πώς». Όπως είχε πει και ο Ευριπίδης, ειρήνη ει δυνατόν, αλλά Δικαιοσύνη με κάθε τρόπο.
Από το άρθρο «Δικαιοσύνη οπωσδήποτε»
Περιοδικό «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» τ.124
* Η Κυβέρνηση του Ιωάννη Μεταξά είχε προβάλλει μεταξύ άλλων την ακόλουθη θέση προκειμένου να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του Ελληνικού Λαού.
«Η κυβέρνηση της Ελλάδος ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του ελληνικού λαού και για τη διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας, δεν θα μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή. Όποια κυβέρνηση κι αν ήταν στη θέση της θα έκανε το ίδιο.
Ενίοτε μπορεί να υπάρξει μια έκτακτη κατάσταση, η οποία κάνει αδύνατο για τις κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και προς το λαό τους. Οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν και τις δυο υποχρεώσεις ταυτόχρονα. Είναι αδύνατον να πληρώσει μια κυβέρνηση το χρέος και την ίδια στιγμή να παρασχεθεί στο λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στα δύο. Και, φυσικά, το καθήκον του κράτους να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημοσίων υπηρεσιών υπερτερεί έναντι της πληρωμής των χρεών της. Από κανένα κράτος δεν απαιτείται να εκπληρώσει, μερικά ή ολικά, τις χρηματικές του υποχρεώσεις αν αυτό θέτει σε κίνδυνο τη λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών του κι έχει σαν αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση της διοίκησης της χώρας. Στην περίπτωση που η αποπληρωμή των χρεών θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ζωή και τη διοίκηση, η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να μειώσει ή και να διακόψει την εξυπηρέτηση του χρέους».
Ενίοτε μπορεί να υπάρξει μια έκτακτη κατάσταση, η οποία κάνει αδύνατο για τις κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και προς το λαό τους. Οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν και τις δυο υποχρεώσεις ταυτόχρονα. Είναι αδύνατον να πληρώσει μια κυβέρνηση το χρέος και την ίδια στιγμή να παρασχεθεί στο λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στα δύο. Και, φυσικά, το καθήκον του κράτους να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημοσίων υπηρεσιών υπερτερεί έναντι της πληρωμής των χρεών της. Από κανένα κράτος δεν απαιτείται να εκπληρώσει, μερικά ή ολικά, τις χρηματικές του υποχρεώσεις αν αυτό θέτει σε κίνδυνο τη λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών του κι έχει σαν αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση της διοίκησης της χώρας. Στην περίπτωση που η αποπληρωμή των χρεών θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ζωή και τη διοίκηση, η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να μειώσει ή και να διακόψει την εξυπηρέτηση του χρέους».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου