Φάρος του ελληνισμού

ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ | ΟΜΟΓΕΝΕΙΑ

Φάρος του ελληνισμού

Ο πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας της πόλης, Γιάννης Σιόκας, επισημαίνει τις μεγάλες προοπτικές της μετεπαναστατικής Αιγύπτου και ξεδιπλώνει άγνωστες πτυχές, ανησυχίες και ελπίδες για τη νέα εποχή, που έχει ήδη ξεκινήσει στη χώρα.

H Αλεξάνδρεια, πόλη - ορόσημο, παραμένει ακόμη ένας τόπος με έντονες ελληνικές μνήμες. Ο επισκέπτης συναντά διάσπαρτα ελληνικά ονόματα όπου κι αν βρεθεί στο ιστορικό κέντρο. Ελάχιστες μόλις μαρτυρίες -σπαράγματα του ελληνισμού που έδρασε εδώ για περισσότερα από εκατόν πενήντα χρόνια. Βρεθήκαμε στα γραφεία της Ελληνικής Κοινότητας, ένα οικοδομικό τετράγωνο που απαρτίζεται από εξαιρετικής αρχιτεκτονικής κτίρια, ένα εκ των οποίων έχει παραχωρηθεί στο Ελληνικό Δημόσιο για να στεγάσει το προξενείο.

Ο Γιάννης Σιόκας, Πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξάνδρειας, είναι ένας νέος επιχειρηματίας ο οποίος κρατά την ιστορική αυτή θέση από την οποία έχουν περάσει μορφές όπως ο Τοσίτσας, ο Μπενάκης, ο Αβέρωφ. Η προτομή, άλλωστε, του Μιχαήλ Τοσίτσα, είναι εκείνη που δεσπόζει στην είσοδο του κτιρίου. Ο Τοσίτσας ήταν άλλωστε ο πρώτος πρόεδρός της κατά την επίσημη ίδρυσή της το 1843.

Αιγυπτιώτης τρίτης γενιάς ο ίδιος, είναι υπερήφανος που η οικογένειά του -ξεκινώντας από τον παππού του, που έφθασε στην Αίγυπτο αρχές του 20ου αιώνα να βρει την τύχη του και ρίζωσε- εξακολουθεί να ζει και να δραστηριοποιείται εκεί. Εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος πώς και έμειναν μετά τις μεγάλες εθνικοποιήσεις του Νάσερ. Μας εξηγεί: «Εκείνοι που ζημιώθηκαν περισσότερο ήταν οι ιδιοκτήτες μεγάλων επιχειρήσεων, δηλαδή οι εύπορες οικογένειες. Ο πατέρας μου σκέφτηκε ότι δεν είχε τίποτα να χάσει κι αποφάσισε ότι ήταν καλύτερα να μείνει εδώ, που ήξερε τον τόπο, παρά να βρεθεί στην ξενιτιά. Βέβαια, κάποτε αριθμούσαμε 150.000 Ελληνες, ενώ σήμερα έχουμε μείνει λιγότεροι από 1.000. Ωστόσο, ποτέ δεν νιώσαμε ξένοι σε αυτήν τη χώρα. Μέχρι και σήμερα το να είσαι Ελληνας, ειδικά εδώ στην Αλεξάνδρεια, είναι λέξη κλειδί».

Ενδιαφέρον για τη μητρόπολη

Οντως, το να είσαι Αλεξανδρινός είναι ταυτόσημο με τη δημιουργικότητα και την καλλιέργεια. Δεν ευεργέτησαν μόνο την Αίγυπτο, αλλά και την Ελλάδα, αλλά οι περισσότεροι δεν επέστρεψαν ποτέ. Ο ίδιος τονίζει: «Πολλοί κάνουν τριάντα, σαράντα χρόνια να έρθουν κι έρχονται να δουν την Αλεξάνδρεια που άφησαν και απογοητεύονται. Δεν παύει, όμως, να είναι ο τόπος τους. Δέχομαι καθημερινά τηλεφωνήματα από Αιγυπτιώτες, τρίτης ηλικίας, που ρωτούν αν θα μπορούσαν να ζήσουν εδώ με μια σύνταξη 500 - 600 ευρώ. Αυτούς τους ενθαρρύνουμε. Εξακολουθούν να λειτουργούν εννέα κοινοτικές εκκλησίες, υπάρχει γηροκομείο και κτίζουμε ένα ακόμη, έχουμε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, συσσίτιο για τους άπορους Ελληνες και μη. Αλλά θα μας ενδιέφερε πολύ και η νέα γενιά».

Πράγματι, αυτό είναι το ζητούμενο. «Ως κοινότητα, μας ενδιαφέρει να δημιουργηθούν οι συνθήκες ώστε να αναζωπυρωθεί ο ελληνισμός. Υπάρχουν αυτήν τη στιγμή στην Αίγυπτο 123 ελληνικές επιχειρήσεις και επενδύσεις σε πολλούς τομείς όπως πετρέλαια, ναυτιλιακά, εμπόριο, τουρισμός. Αν, λοιπόν, προκηρύξουν νέες θέσεις εργασίας, θα υπάρξει αμέσως μια νέα ροή Ελλήνων προς τα εδώ. Αμέσως θα ενισχυθεί η παροικία με μια νέα δυναμική και δεδομένης της κρίσης, πολλοί θα ενδιαφερθούν. Ως κοινότητα, θα τους καθοδηγήσουμε σε ό,τι χρειαστούν. Κάτι άλλο που σκεφτόμαστε είναι να ιδρύσουμε ένα ορφανοτροφείο. Να αναλάβουμε είκοσι παιδιά από την Ελλάδα για τα οποία θα καλύψουμε πλήρως τις σπουδές και τη διαμονή τους. Αυτό θα δώσει ζωή στην παροικία εκ νέου».

Βέβαια, όλες αυτές οι σκέψεις γίνονται σε μια χώρα με πολιτική αστάθεια -εδώ και έναν χρόνο μετά την περσινή επανάσταση. Δεν υπάρχει ο κίνδυνος θεοκρατικού καθεστώτος; «Δεν το πιστεύω. Το ότι το κόμμα των Αδελφών Μουσουλμάνων θα ενισχυόταν είναι κάτι που το περιμέναμε. Είναι οργανωμένο πολλά χρόνια, ενώ τα υπόλοιπα κόμματα είναι μόλις μερικών μηνών. Αλλά τα οικονομικά περιθώρια είναι πάρα πολύ μεγάλα. Οι ρυθμοί ανάπτυξης είναι εκπληκτικοί. Η Αίγυπτος έχει πόρους. Είναι η έκτη μεγαλύτερη χώρα παραγωγής φυσικού αερίου, η τέταρτη σε ορυκτά χρυσού, ενώ έχει πετρέλαιο, τη διώρυγα του Σουέζ, καλλιέργειες, τουρισμό. Ολα αυτά προϋποθέτουν καλή εξέλιξη στον χρόνο».

Εδώ, κάποτε αναπτύχθηκε και ένα σημαντικό μέρος της ελληνικής τέχνης και το παράρτημα του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού εργάζεται για τη διατήρηση της ελληνικής γλώσσας και παράδοσης, «ναι, γίνεται μια σημαντική προσπάθεια, με τον αξιοσημείωτο ζήλο του διευθυντή του Ιδρύματος, κ. Μαραγκούλη, για τη διάδοση της ελληνικής κουλτούρας. Μας ενδιαφέρει να μεταλαμπαδεύσουμε όσα κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας, αλλά αυτό που με απασχολεί ιδιαίτερα είναι το πώς θα μπορέσουμε να διατηρήσουμε την ελληνικότητα των σχολείων μας, διότι η αλήθεια είναι ότι κινδυνεύουν να αφελληνιστούν. Υπάρχει κίνδυνος να γίνουν δίγλωσσα και ως εκ τούτου να πάψουν να είναι αμιγώς ελληνικά. Στο σχολείο μας φοιτούν περί τα 110 παιδιά σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Τα δύο τελευταία χρόνια παρατηρείται επιστροφή Αιγυπτίων μεταναστών από την Ελλάδα κι έτσι δεχόμαστε τα παιδιά τους, καθώς όλα πήγαιναν σε ελληνικό σχολείο».

Χρήστος Παρίδης
xristpa@yahoo.com

ΦΩTOΓΡAΦIΕΣ: Μανώλης Μαραγκούλης

http://www.ethnos.gr/entheta.asp?catid=23310&subid=2&pubid=63620943