Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012

ΒΙΚΤΩΡ ΟΥΓΚΩ : Ποιος φταίει; (A qui la faute ?)






Διαβάστε το παρακάτω ποίημα του Βίκτορ Ουγκώ,  μέχρι τον τελευταίο στίχο:

–    Έκαψες μόλις τη βιβλιοθήκη;

–     Ναι. Της έβαλα μπουρλότο.

–     Μα είναι έγκλημα πρωτοφανές!
       Έγκλημα κατά του ίδιου σου του εαυτού,άθλιε!
    Σκότωσες την ηλιαχτίδα της ψυχής σου!
    Έσβησες τον πυρσό που σου έδειχνε το δρόμο!
    Αυτό που σαν τρελός και λυσσασμένος τόλμησες να κάψεις,
    Είναι περιουσία, θησαυρός, προίκα, κληρονομιά σου
    Τα βιβλία, εχθροί του άρχοντα, είναι το πλεονέκτημά σου
    Τα βιβλία που πάντα πήραν το μέρος σου και σε υπεράσπισαν.
    Η βιβλιοθήκη είναι μια εκδήλωση πίστης
    Των γενεών που μέσα από το σκοτάδι
    Μαρτυρούν πως το ξημέρωμα δεν θ’ αργήσει.
    Αν είναι δυνατόν! Μέσα στης αλήθειας το αξιοσέβαστο απόθεμα,
    Στ’ αριστουργήματα που βρίθουν από κεραυνούς και καθαρότητα,
    Σ’ αυτό το αιώνιο αρχείο που διαφυλάττει το χρόνο,
    Στις περασμένες εποχές, στους αρχαίους, στην ιστορία
    Στο παρελθόν που συλλαβίζει το μέλλον,
    Σ’ αυτό που άρχισε κάποτε για να μην τελειώσει ποτέ,
    Μέσα στους ποιητές! Αν είναι δυνατόν, μέσα σ’ αυτή την άβυσσο των γραφών
    Σ’ αυτή τη θεία συλλογή από φοβερά έργα του Αισχύλου,
    του Ομήρου, του Ιώβ που όρθιοι ατενίζουν τον ορίζοντα,
    Στα έργα του Μολιέρου, του Βολταίρου και του Καντ, μέσα στη λογική,
    Πετάς,άθλιε, έναν αναμμένο δαυλό!
    Όλο το ανθρώπινο πνεύμα το κάνεις καπνό!
    Λησμόνησες λοιπόν τον ελευθερωτή σου,
    Το βιβλίο; Που στέκεται πάνω στο βάθρο,
    Που λάμπει, που φεγγοβολά και φωτίζει
    Για να καταστρέψει
το ικρίωμα, τον πόλεμο, την πείνα,
    Φωνάζει, ποτέ πια σκλάβοι, ποτέ πια δουλοπάροικοι.
    Άνοιξε ένα βιβλίο. Τον Πλάτωνα, τον Μίλτωνα, τον Μπεκαριά*.
    Διάβασε τους προφήτες, τον Δάντη, τον Σαίξπηρ, τον Κορνέιγ
    Για να νοιώσεις μέσα σου να ξυπνά η δυνατή τους ψυχή,
    Να θαμπωθείς και να νοιώσεις όμοιος μ’ όλους αυτούς,
    Να γίνεις διαβάζοντας σοβαρός, σκεπτικός και πράος,
    Να νοιώσεις στο πνεύμα σου τους μεγάλους αυτούς ανθρώπους να μεγαλώνουν,
    Να σε διδάξουν, όπως η αυγή φωτίζει το μοναστήρι
    Και καθώς η καρδιά σου θα βυθίζεται όλο και πιο μπροστά
    Η ζεστή τους ακτίνα θα σε ηρεμεί και θα σου δίνει ζωή,
    Η ψυχή σου θα είναι έτοιμη να τους απαντήσει
    Θα καταλάβεις την αγαθότητα, την καλοσύνη, θα νοιώσεις να λιώνουν
    Σαν το χιόνι στην φωτιά, ο εγωισμός, η οργή,
    Το κακό, οι προκαταλήψεις, οι βασιλιάδες, οι αυτοκράτορες!
    Γιατί πρώτα αποκτά ο άνθρωπος σοφία.
    Και μετά ελευθερία. Κι όλο αυτό το φως,
    Είναι δικό σου, γι’ αυτό κατάλαβε πως από μόνος σου το σβήνεις!
    Αυτά που ονειρεύεσαι θα τα βρεις στα βιβλία.
    Τα βιβλία που μπαίνοντας στη σκέψη σου λύνουν
    Τα δεσμά που κρατούν το λάθος με την αλήθεια ανακατωμένα,
    Γιατί κάθε συνείδηση είναι κι ένας γόρδιος δεσμός.
    Είναι ο φύλακας, ο οδηγός, ο φύλακάς σου.
    Θεραπεύει το μίσος σου, αφαιρεί την τρέλα σου.
    Να τι χάνεις, δυστυχώς με το λάθος σου!
    Το βιβλίο είναι ο δικός σου πλούτος! Είναι η γνώση,
    Το δίκιο, η αλήθεια, η αρετή, το καθήκον,
    Η πρόοδος, η λογική που διαλύει τα παραμιλητά.
    Κι εσύ όλα αυτά τα καταστρέφεις!

– Δεν ξέρω να διαβάζω.

Ποίημα του Βίκτορα Ουγκώ, που γράφτηκε μετά την πυρπόληση της βιβλιοθήκης του Κεραμικού κατά τη διάρκεια της εξέγερσης της Κομούνας του Παρισιού, το 1871. Τίτλος πρωτοτύπου «A qui la faute ?» (Ποιος φταίει;).

* Μπεκαρία (Cesare Beccaria): Ιταλός νομικός, φιλόσοφος και πολιτικός από τους πρώτους που καταδίκασαν τα βασανιστήρια και την ποινή του θανάτου, θεμελιωτής του κλάδου της εγκληματολογίας.

Πηγή: Διαδίκτυο

A qui la faute ?

Tu viens d'incendier la Bibliothèque ?

- Oui.
J'ai mis le feu là.

- Mais c'est un crime inouï !
Crime commis par toi contre toi-même, infâme !
Mais tu viens de tuer le rayon de ton âme !
C'est ton propre flambeau que tu viens de souffler !
Ce que ta rage impie et folle ose brûler,
C'est ton bien, ton trésor, ta dot, ton héritage
Le livre, hostile au maître, est à ton avantage.
Le livre a toujours pris fait et cause pour toi.
Une bibliothèque est un acte de foi
Des générations ténébreuses encore
Qui rendent dans la nuit témoignage à l'aurore.
Quoi! dans ce vénérable amas des vérités,
Dans ces chefs-d'oeuvre pleins de foudre et de clartés,
Dans ce tombeau des temps devenu répertoire,
Dans les siècles, dans l'homme antique, dans l'histoire,
Dans le passé, leçon qu'épelle l'avenir,
Dans ce qui commença pour ne jamais finir,
Dans les poètes! quoi, dans ce gouffre des bibles,
Dans le divin monceau des Eschyles terribles,
Des Homères, des jobs, debout sur l'horizon,
Dans Molière, Voltaire et Kant, dans la raison,
Tu jettes, misérable, une torche enflammée !
De tout l'esprit humain tu fais de la fumée !
As-tu donc oublié que ton libérateur,
C'est le livre ? Le livre est là sur la hauteur;
Il luit; parce qu'il brille et qu'il les illumine,
Il détruit l'échafaud, la guerre, la famine
Il parle, plus d'esclave et plus de paria.
Ouvre un livre. Platon, Milton, Beccaria.
Lis ces prophètes, Dante, ou Shakespeare, ou Corneille
L'âme immense qu'ils ont en eux, en toi s'éveille ;
Ébloui, tu te sens le même homme qu'eux tous ;
Tu deviens en lisant grave, pensif et doux ;
Tu sens dans ton esprit tous ces grands hommes croître,
Ils t'enseignent ainsi que l'aube éclaire un cloître
À mesure qu'il plonge en ton coeur plus avant,
Leur chaud rayon t'apaise et te fait plus vivant ;
Ton âme interrogée est prête à leur répondre ;
Tu te reconnais bon, puis meilleur; tu sens fondre,
Comme la neige au feu, ton orgueil, tes fureurs,
Le mal, les préjugés, les rois, les empereurs !
Car la science en l'homme arrive la première.
Puis vient la liberté. Toute cette lumière,
C'est à toi comprends donc, et c'est toi qui l'éteins !
Les buts rêvés par toi sont par le livre atteints.
Le livre en ta pensée entre, il défait en elle
Les liens que l'erreur à la vérité mêle,
Car toute conscience est un noeud gordien.
Il est ton médecin, ton guide, ton gardien.
Ta haine, il la guérit ; ta démence, il te l'ôte.
Voilà ce que tu perds, hélas, et par ta faute !
Le livre est ta richesse à toi ! c'est le savoir,
Le droit, la vérité, la vertu, le devoir,
Le progrès, la raison dissipant tout délire.
Et tu détruis cela, toi !

- Je ne sais pas lire.

http://poesie.webnet.fr/lesgrandsclassiques/poemes/victor_hugo/a_qui_la_faute.html 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου