Κομοτηνή, μέσα Απριλίου 1997. Ντυμένος στο χακί στα 27 μου (ελέω σπουδών και διδακτορικού) ήμουν ένας Στρης(ΥΠ) σε Επιλαρχία Υποστήριξης. Το πρωί γραφιάς διοικητηρίου - "ξέρω κουμπιούτερ" - το βράδυ σκοπός/περιπολάρχης. Έξι μέσα, μία έξω (δεν έχουμε κόσμο, κατά τον επιλοχία)! Δίπλα στους Μαυροσκούφηδες. Στο κάτω κρεβάτι κοιμάται ένα παιδάκι 19χρονών που ίσα-ίσα ξέρει να γράφει το όνομά του. Αχ, εποχές...
Πρωί πρωί, γύρω στις έξι και, άνοιγα το γραφείο του Διοικητή (μετά από το τρίωρο περίπολο 3 με 6 πρωινή). Κουρασμένος, τόσο περπάτημα ανάμεσα σε ΡΕΟ και Στάγιερ, νυσταγμένος, με τη γενική απορία "ποιος είμαι; πού πάω; τί κάνω εδώ;". Τα ξέρετε αυτά όσοι πήγατε Στρατό, φαντάζομαι.
- "Δενδρής, στο Διοικητήριο της Ταξιαρχίας", ήταν το πρώτο πράγμα που είπε ο Ανθυπασπιστής μπαίνοντας μέσα.
"Τι να θέλουν, εμένα ειδικά;" Παρουσιάστηκα στον Ίλαρχο Υπηρεσίας. Σφαίρα.
- "Δενδρής; Η Μονάδα σου η '...' θα στείλει Άγημα για την Έπαρση Σημαίας στην κεντρική πλατεία το πρωί της Κυριακής, τίθεσαι επικεφαλής του. Να είναι όλα τζετ, Στρατιώτη. Να τα φουλάρια της Ταξιαρχίας, να η λίστα με τους υπόλοιπους, έφυγες".
Έτσι απλά.
Προετοιμασία. Εγώ και καμιά ντουζίνα άλλοι. Εικοσάρηδες κυρίως, είμαι γέροντας ανάμεσά τους. Πρόβα βήμα πάνω-κάτω, στον ελάχιστο χρόνο που είχα μετά το γραφείο, καθημερινά μέχρι την Κυριακή. Και... "τί είναι αυτά", "πάμε για καφέ καψιμί ρε φίλε", σχόλια επί σχολίων, βήμα χάλια, ρεμπέτ ασκέρ; Μπουλούκι; Παιδική χαρά; Ό,τι πείτε, λίγο θά'ναι. "Καταστροφή", σκεφτόμουν.
Έφτασε Κυριακή. Και κοίτα να δεις... Ντυμένοι με την καλή παραλλαγή, φουλάρια στη θέση τους, ξυρισμένοι, μαζευτήκαμε δέκα λεπτά πριν την ώρα μας. Όλοι. Ο οδηγός του ΡΕΟ μας φόρτωσε και σε δεκαπέντε λεπτά είμαστε στη θέση μας στην αρχή της κεντρικής οδού της πόλης. Σκοτάδι. Κι εμείς έτοιμοι. Είμαι επικεφαλής, οι άλλοι εφ'ενός ζυγού. Είμαστε ακίνητοι. Αμίλητοι. Αγάλματα. Απίστευτο; Έφτασε η στρατιωτική μπάντα. Ξεκινήσαμε με τον ρυθμό της. Κατεβαίναμε, διπλή σειρά, προς το Ηρώον. Περήφανοι. Συγχρονισμένοι. Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο βήμα. "Ένα στ'αριστερό", όλοι μαζί "χραπ" στην άσφαλτο. Γίνεται το άρβυλο να ηχεί πιο πολύ από το τύμπανο της μπάντας; Γίνεται, σας το λέω. Φτάσαμε στο Ηρώο. Ο ήλιος ξεμύτιζε σιγά-σιγά. Γλυκοχάραζε.
- "Άγημα, προσ'χή! Ημι-ανάς! Προσ'χή. Παραπόδα, αρμ! Επ'ώμου, αρμ!".
Ούτε τάγμα επιδείξεων. Απόλυτος συγχρονισμός. Δεν το πίστευα. Δύο αξιωματικοί στέκονται δίπλα στον ιστό, ξεδιπλώνουν τη Γαλανόλευκη. Την αγκιστρώνουν.
- "Έπαρσις Σημαίας", ο επικεφαλής Ίλαρχος.
- "Άγημα, εμπρός της Σημαίας, παρουσιάστε - άρμ!". Μία κίνηση, G3 μπροστά, "χραπ" - χέρια στους γεμιστήρες. Ένας άνθρωπος, όλοι μας.
Εθνικός Υμνος, κι η Γαλανόλευκη άρχισε να ανεβαίνει. Γλυκό φως, φως Ελληνικό Την περίλουζε καθώς σκαρφάλωνε τον ιστό. Αύρα απαλή, πρωινή, τη φιλούσε καθώς ξεδιπλωνόταν και ανέμιζε. Εμείς ακίνητοι. Αγάλματα. Αγάλματα; Κλαίνε τα αγάλματα; Δακρύζουν; Ναι, σας λέω. Όλα τους. Ασχέτως ηλικίας.
Υ.Γ. Πέρασα πολλές στιγμές έντονες στον Στρατό. Δε θα ξεχάσω τις 31 Δεκεμβρίου 1996, που ως "ψάρι" έκανα την πρώτη μου σκοπιά στη Μονάδα, Πρωτοχρονιά, στην αλλαγή του χρόνου, ούτε τον Δόκιμο που με είδε κομμάτια και μου έκανε συντροφιά γιατί "σκεφτόμουν την ξανθιά". Τον Λοχία της βραδυνής εφόδου που μου έμαθε ζεϊμπέκικο, τη 'Ρόζα' από ραδιοφωνάκι, στην κάτω δεξιά σκοπιά έξω από τα Πομάκικα (τότε είχε βγει ο δίσκος του αείμνηστου πια Μητροπάνου). Τα σκηνάκια στα Ελληνοβουλγαρικά. Το σκάκι με τον οδηγό του Διοικητή. Και τόσα άλλα. Μα θαρρώ, η στιγμή αυτή με συγκλόνισε πιο πολύ απ'όλες. Αχ Ελλάδα! Και στους απανταχού Έλληνες, λέω: Ψυχανεμιστείτε. Πιστέψτε. Νιώστε. Δώστε. Κι απαιτείστε.
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.anagnwstes&id=14504
Πρωί πρωί, γύρω στις έξι και, άνοιγα το γραφείο του Διοικητή (μετά από το τρίωρο περίπολο 3 με 6 πρωινή). Κουρασμένος, τόσο περπάτημα ανάμεσα σε ΡΕΟ και Στάγιερ, νυσταγμένος, με τη γενική απορία "ποιος είμαι; πού πάω; τί κάνω εδώ;". Τα ξέρετε αυτά όσοι πήγατε Στρατό, φαντάζομαι.
- "Δενδρής, στο Διοικητήριο της Ταξιαρχίας", ήταν το πρώτο πράγμα που είπε ο Ανθυπασπιστής μπαίνοντας μέσα.
"Τι να θέλουν, εμένα ειδικά;" Παρουσιάστηκα στον Ίλαρχο Υπηρεσίας. Σφαίρα.
- "Δενδρής; Η Μονάδα σου η '...' θα στείλει Άγημα για την Έπαρση Σημαίας στην κεντρική πλατεία το πρωί της Κυριακής, τίθεσαι επικεφαλής του. Να είναι όλα τζετ, Στρατιώτη. Να τα φουλάρια της Ταξιαρχίας, να η λίστα με τους υπόλοιπους, έφυγες".
Έτσι απλά.
Προετοιμασία. Εγώ και καμιά ντουζίνα άλλοι. Εικοσάρηδες κυρίως, είμαι γέροντας ανάμεσά τους. Πρόβα βήμα πάνω-κάτω, στον ελάχιστο χρόνο που είχα μετά το γραφείο, καθημερινά μέχρι την Κυριακή. Και... "τί είναι αυτά", "πάμε για καφέ καψιμί ρε φίλε", σχόλια επί σχολίων, βήμα χάλια, ρεμπέτ ασκέρ; Μπουλούκι; Παιδική χαρά; Ό,τι πείτε, λίγο θά'ναι. "Καταστροφή", σκεφτόμουν.
Έφτασε Κυριακή. Και κοίτα να δεις... Ντυμένοι με την καλή παραλλαγή, φουλάρια στη θέση τους, ξυρισμένοι, μαζευτήκαμε δέκα λεπτά πριν την ώρα μας. Όλοι. Ο οδηγός του ΡΕΟ μας φόρτωσε και σε δεκαπέντε λεπτά είμαστε στη θέση μας στην αρχή της κεντρικής οδού της πόλης. Σκοτάδι. Κι εμείς έτοιμοι. Είμαι επικεφαλής, οι άλλοι εφ'ενός ζυγού. Είμαστε ακίνητοι. Αμίλητοι. Αγάλματα. Απίστευτο; Έφτασε η στρατιωτική μπάντα. Ξεκινήσαμε με τον ρυθμό της. Κατεβαίναμε, διπλή σειρά, προς το Ηρώον. Περήφανοι. Συγχρονισμένοι. Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο βήμα. "Ένα στ'αριστερό", όλοι μαζί "χραπ" στην άσφαλτο. Γίνεται το άρβυλο να ηχεί πιο πολύ από το τύμπανο της μπάντας; Γίνεται, σας το λέω. Φτάσαμε στο Ηρώο. Ο ήλιος ξεμύτιζε σιγά-σιγά. Γλυκοχάραζε.
- "Άγημα, προσ'χή! Ημι-ανάς! Προσ'χή. Παραπόδα, αρμ! Επ'ώμου, αρμ!".
Ούτε τάγμα επιδείξεων. Απόλυτος συγχρονισμός. Δεν το πίστευα. Δύο αξιωματικοί στέκονται δίπλα στον ιστό, ξεδιπλώνουν τη Γαλανόλευκη. Την αγκιστρώνουν.
- "Έπαρσις Σημαίας", ο επικεφαλής Ίλαρχος.
- "Άγημα, εμπρός της Σημαίας, παρουσιάστε - άρμ!". Μία κίνηση, G3 μπροστά, "χραπ" - χέρια στους γεμιστήρες. Ένας άνθρωπος, όλοι μας.
Εθνικός Υμνος, κι η Γαλανόλευκη άρχισε να ανεβαίνει. Γλυκό φως, φως Ελληνικό Την περίλουζε καθώς σκαρφάλωνε τον ιστό. Αύρα απαλή, πρωινή, τη φιλούσε καθώς ξεδιπλωνόταν και ανέμιζε. Εμείς ακίνητοι. Αγάλματα. Αγάλματα; Κλαίνε τα αγάλματα; Δακρύζουν; Ναι, σας λέω. Όλα τους. Ασχέτως ηλικίας.
Υ.Γ. Πέρασα πολλές στιγμές έντονες στον Στρατό. Δε θα ξεχάσω τις 31 Δεκεμβρίου 1996, που ως "ψάρι" έκανα την πρώτη μου σκοπιά στη Μονάδα, Πρωτοχρονιά, στην αλλαγή του χρόνου, ούτε τον Δόκιμο που με είδε κομμάτια και μου έκανε συντροφιά γιατί "σκεφτόμουν την ξανθιά". Τον Λοχία της βραδυνής εφόδου που μου έμαθε ζεϊμπέκικο, τη 'Ρόζα' από ραδιοφωνάκι, στην κάτω δεξιά σκοπιά έξω από τα Πομάκικα (τότε είχε βγει ο δίσκος του αείμνηστου πια Μητροπάνου). Τα σκηνάκια στα Ελληνοβουλγαρικά. Το σκάκι με τον οδηγό του Διοικητή. Και τόσα άλλα. Μα θαρρώ, η στιγμή αυτή με συγκλόνισε πιο πολύ απ'όλες. Αχ Ελλάδα! Και στους απανταχού Έλληνες, λέω: Ψυχανεμιστείτε. Πιστέψτε. Νιώστε. Δώστε. Κι απαιτείστε.
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.anagnwstes&id=14504
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου