Η μεγάλη προσφορά του ΣΥΡΙΖΑ

Η μεγάλη προσφορά του ΣΥΡΙΖΑ

του Γιάννη Τριάντη

Η σπίθα της 6ης Μαΐου άναψε στην Ευρώπη φωτιά, την οποία συνδαύλισε η εκλογή Ολάντ. Όσο κι αν δυσφορούν οι Γερμανοί, η ευρωπαϊκή ακινησία αποτελεί παρελθόν. Στην κρίσιμη αυτή διελκυστίνδα –απειλές και φοβέρες, από τη μια, για έξοδο της Ελλάδος από το ευρώ, δυνατό μήνυμα για δραστικές αλλαγές από την άλλη– πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξε η πολιτική διαχείριση της ψήφου από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ανεδείχθη πρωταγωνιστής. Και θα παραμείνει, συγκεντρώνοντας πάνω του βέλη και λοιδορίες, συκοφαντίες και υπονομευτικές επιθέσεις.

Προβάλλει προφανές ότι οι εκλογές της 17ης Ιουνίου θα διεξαχθούν με φόντο το κατασκευασμένο δίλημμα «ευρώ ή δραχμή». Στόχος, να πληγεί ο ΣΥΡΙΖΑ και να αναχαιτιστεί η αντιμνημονιακή δυναμική της 6ης Μαΐου. Το εκβιαστικό δίλημμα είναι πλήρως συμβατό με τη λογική της Γερμανίας αλλά και με τις επιδιώξεις –εκλογικές και άλλες– του ελληνικού καθεστωτικού τόξου, και κυρίως της ΝΔ. Θυμηθείτε το: μέχρι τις εκλογές θα οργιάσει η εξοντωτική προπαγάνδα, με σημείο αναφοράς το εν λόγω δίλημμα. Πρόκειται για τη μοναδική σανίδα σωτηρίας του ημέτερου καθεστωτισμού αλλά και των ευρωπαίων ζηλωτών του καταστροφικού μονόδρομου. Τρίζουν τα θεμέλια της λογικής και της συνταγής τους...

Οι Γερμανοί και ολόκληρο το καθεστωτικό σινάφι γνωρίζουν καλά ότι το ελληνικό αγκάθι μπορεί να δημιουργήσει ανίατο έλκος στο ευρωπαϊκό σώμα. Το αγκάθι παραπέμπει στο ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδος από την Ευρωζώνη, καθώς πανθομολογείται ότι εκείνος ο δηλητηριώδης νεολογισμός, το Grexit (Greece και exit, έξοδος), μπορεί να δημιουργήσει ένα καταστροφικό ντόμινο στην Ευρώπη και να την παρασύρει στην κατάρρευση. Συμπέρασμα: όσο εντείνεται η ανησυχία τους από τη σοβαρή πιθανότητα ολοκληρωτικής καταστροφής της Ευρωζώνης τόσο θα εντείνονται οι εκ μέρους τους πιέσεις και οι εκβιασμοί, προκειμένου να αφαιρεθεί το αγκάθι. Δηλαδή, η αντιμνημονιακή δυναμική που άρχισε από την ελληνική ετυμηγορία  απειλεί να καταστεί πανευρωπαϊκή.

Ας κάνουμε μια μικρή αναδρομή. Είναι η πρώτη φορά που γίνεται λόγος για αποπομπή της χώρας μας από την Ευρωζώνη; Πότε ξεκίνησε αυτό το γαϊτανάκι και ποιος ήταν εξαρχής ο στόχος του; Υπήρχε τότε στον ορίζοντα ο ΣΥΡΙΖΑ και οι δήθεν προθέσεις του για επιστροφή στη δραχμή; Όχι βέβαια. Κάθε φορά που οι θανατηφόρες επιλογές τους έπρεπε να «περάσουν» (Μνημόνιο πρώτο, Μεσοπρόθεσμο, νέα μέτρα, Μνημόνιο δεύτερο κ.λπ.), οι επικυρίαρχοι, σε αγαστή συνεργασία με τους ημέτερους πρόθυμους, άρχιζαν τον κινδυνολογικό χορό της επιστροφής στη δραχμή. Τότε δεν υπήρχε κανένας Τσίπρας στο προσκήνιο και ουδείς επέσειε δραχμοδίαιτους κινδύνους που να εκπορεύονται από τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Το μόνο που είχε κατασκηνώσει απειλητικά στον ουρανό της Ελλάδος ήταν το φρικώδες Μνημόνιο και οι άμεσες, καταλυτικές συνέπειές του. Επομένως, αν κάτι δημιουργούσε συνθήκες κατάλληλες για ενδεχόμενο εξοστρακισμό της Ελλάδος από τη ζώνη του ευρώ, δεν ήταν παρά η εγκληματική και αδιέξοδη πολιτική του Μνημονίου. Η ολέθρια συνταγή, που οδηγούσε τη χώρα στον αφανισμό.

Να το ξαναπούμε: αυτό που απειλεί ευθέως την Ευρωζώνη –και όχι μόνο την Ελλάδα και την παραμονή της σε αυτήν– ήταν και είναι η κεντρική γερμανογαλλική επιλογή για την τιμωρητικού χαρακτήρα εξοντωτική λιτότητα. Σαφής επ' αυτού ο νομπελίστας Πολ Κρούγκμαν. Υπενθύμισε ότι η Γερμανία είναι μέρος του προβλήματος και όχι η λύση του. Και κατά τούτο –έγραψε προχθές στους «Νιου Γιορκ Τάιμς»– είναι ανήθικη η συμπεριφορά της απέναντι στις χειμαζόμενες χώρες της Ευρωζώνης. Στο ίδιο πλαίσιο, ο νέος πρωθυπουργός της Γαλλίας, ο Ζαν Μαρκ Ερό, τίναξε στον αέρα τις συκοφαντίες για δήθεν ευθύνες της Ελλάδος σχετικά με την υλοποίηση του προγράμματος που σχεδιάστηκε από τους Γερμανογάλλους και επιβλήθηκε τιμωρητικά. Επί δύο χρόνια κακομεταχειριστήκαμε την Ελλάδα, δήλωσε ευθέως ο Ερό, υπενθυμίζοντας με τον τρόπο του το προφανές και αδιαμφισβήτητο: το πρόβλημα είναι η εξοντωτική συνταγή του Μνημονίου. Και πρέπει ν' αλλάξει, το συντομότερο δυνατό...

Ιδού, λοιπόν, η μεγάλη προσφορά του ΣΥΡΙΖΑ: πήρε στα χέρια του τη σαφή ετυμηγορία της 6ης Μαΐου –μια πυρακτωμένη μπάλα, δηλαδή– και την πέταξε στην αυλή της Ευρώπης. Στο πρόσωπο του Τσίπρα εκπροσωπήθηκαν όλοι εκείνοι που τιμώρησαν τον δικομματισμό και αντιστάθηκαν στο Μνημόνιο, ανεξάρτητα από το αν ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ ή οποιονδήποτε άλλον αντιμνημονιακό σχηματισμό. Και τούτο διότι ο Τσίπρας διαχειρίστηκε ευφυώς και αποτελεσματικά –καλύτερα από κάθε άλλον– τα τιμαλφή της κάλπης... Το πώς θα διαχειριστεί προσεχώς τη λαϊκή επένδυση στον ίδιο και στον χώρο του είναι σοβαρό ζήτημα, που θα το βρει μπροστά του. Έχει στο καράβι του ένα ενθουσιώδες τσούρμο που δεν ξέρει από φουρτούνες. Η διακυβέρνηση (έστω: η άσκηση πειστικής και δημιουργικής αντιπολίτευσης) δεν είναι παίξε-γέλασε ούτε χορογραφία φαντασιακών λύσεων. Απαιτεί γνώση και σεβασμό της πραγματικότητας, αλλά προπάντων σκληρή δουλειά και συγκροτημένο Σχέδιο εφ' όλης της ύλης. Δυστυχώς, αυτά λείπουν (και) από τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι γενικές αρχές και κάποιες σωστές επισημάνσεις δεν συνιστούν Σχέδιο. Ιδιαίτερα όταν δεν λείπουν από τον συγκεκριμένο χώρο οι ιδεοληπτικές εμμονές ορισμένων και οι καφενειακού επιπέδου «οραματικές» προσεγγίσεις. 

Το είδαμε καθαρά αυτές τις ημέρες: παρά την προσεγμένη αλφάβητο του Τσίπρα και ενίων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργείται καθημερινά η εντύπωση ενός χώρου που δεν έχει μια πυξίδα. Το ετερόκλητον προδίδει τις αντιφάσεις του και υπονομεύει –όχι καθοριστικά μέχρι στιγμής– την οριστική διαμόρφωση πλήρους, συντεταγμένης και καθαρής πολιτικής πρότασης. Αν δεν τα καταφέρει ο Τσίπρας να πετύχει στοιχειώδη ομογενοποίηση απόψεων, θα κινδυνεύσει άμεσα ο ΣΥΡΙΖΑ να παρασυρθεί από σφοδρούς ανέμους και να καταστεί εύκολη λεία για εκείνους που καιροφυλακτούν να τον κατασπαράξουν. Και δεν είναι λίγοι...