Να καούν τα πεντοχίλιαρα

Να καούν τα πεντοχίλιαρα

 

 

Ντέπυ Κουρέλλου

Τότε: Το ψωμί έκανε 80 δρχ. (δηλ. 0,23 ευρώ). Μια μπουγάτσα με ή χωρίς τυρί 120 δρχ. (0,35 ευρώ). Με 1.800 δρχ. (δηλ. 5,26 ευρώ) έπινες ουίσκι με κόκα κόλα και άφηνες και 200 δρχ. (δηλ. 0,59 ευρώ) πουρμπουάρ στο σερβιτόρο. Έμπαινες στο τρένο με εισιτήριο 30 δρχ. (0,09 ευρώ), έδινες κι ένα πενηντάρι (0,15 ευρώ) στον άνθρωπο με το βιολί. Έτρωγες ένα σουβλάκι έναντι 250 δρχ. (0,73 ευρώ), παράγγελνες και μια κόκα κόλα με 120 δρχ. (0,35 ευρώ). Στο παιδάκι για τα κάλαντα έδινες 100 δρχ. (0,29 ευρώ) και με τους φίλους μάλωνες ποιος θα πληρώσει τις μπίρες μετά τη δουλειά.

Σήμερα: Για το ψωμί πληρώνεις 0,80 ευρώ (δηλ. 272,60 δρχ.), μπουγάτσα δεν παίρνεις, για να πιεις ένα ποτό δίνεις 8 (2.726 δρχ.) και περιμένεις να απομακρυνθεί η σερβιτόρα για να μην αφήσεις πουρμπουάρ. Στην Ομόνοια φτάνεις με 1,40 ευρώ (477,05 δρχ.) και τον επαίτη δεν τον κοιτάς στα μάτια. Για το σουβλάκι και το αναψυκτικό σου θα χρειαστείς 4 ευρώ (1.364 δρχ.). Στα παιδάκια τα Χριστούγεννα δεν ανοίγεις την πόρτα και μετά το γραφείο σπάνια πλέον πίνεις μπίρες έξω.

Οι αναγωγές θυμίζουν τη δημιουργική λογιστική ενός όχι και τόσο μακρινού μας φίλου. «Ακόμα και με υποτίμηση της δραχμής, δεν θα πληρώναμε σήμερα  delivery 3.420,20 δρχ. για ένα μπέργκερ με πατάτες και ένα αναψυκτικό». Η διαπίστωση μπορεί να σε οδηγήσει στην παραφροσύνη, ειδικά αν σκεφτείς πως ο βασικός μισθός σήμερα είναι το μηνιαίο μεροκάματο ενός Αλβανού τότε, του μόνου λαθρομετανάστη που φιλοξενούσε η χώρα.

Το δίλημμα όμως «ευρώ ή δραχμή» που τώρα έχει πέσει στο τραπέζι μάλλον εκβιαστικά, συρρικνώνοντας τον πολιτικό λόγο σε ένα ερώτημα, δεν μπορεί να αναλυθεί με όρους lifestyle. Η δραχμή του τότε δεν θα είναι η δραχμή που έρχεται (;). Θα είναι η δραχμούλα, ένα νόμισμα που θα ανταλλάσσουμε στη μαύρη αγορά, όπως έκανε η Βουλγαρία τη δεκαετία του ’80 με το δολάριο. Δεν θα φέρει πίσω τα μπουζούκια και τα Armani, τα κλαμπ της παραλιακής και τα διθέσια αυτοκίνητα, τις πιστωτικές κάρτες και τη γενναιοδωρία μιας γενιάς που κερνούσε κι έπινε αβέρτα.

Κάνουμε νομισματικές ισοτιμίες νοσταλγώντας μια εποχή σπατάλης και γαλαντομίας. To 1997 υπάρχει ακόμα μόνο στα Windows της Microsoft, όλα τα άλλα έχουν αλλάξει.

Γι’ αυτό είναι χυδαίο ο πολιτικός λόγος των υποψήφιων κυβερνώντων να περιστρέφεται γύρω από αυτό, είτε ασκώντας τρομοκρατία είτε επιδεικνύοντας αφέλεια. Για να διασφαλίσουμε το ευρώ ή για να επιστρέψουμε όσο γίνεται ομαλότερα στη δραχμή, προηγούνται ένα σωρό διαδικασίες και ενέργειες, οι οποίες εξόφθαλμα απουσιάζουν από τα εν δυνάμει κυβερνητικά προγράμματα. Ακόμα χειρότερα, η τηλεοπτική δημοσιογραφία –που ως επί το πλείστον διαμορφώνει γνώμες– δεν κάνει ενοχλητικές ερωτήσεις, παρά μικροκουτσομπολιό που εξαντλείται στο ποιος θα συνεργαστεί με ποιον. Στο μεταξύ, στις καφενειακές μας συζητήσεις εκφράζουμε στάσεις και ενστάσεις σε πρόσωπα σαν πωρωμένοι φίλαθλοι, μέχρι να πέσει η σιωπή. Η σιωπή που κρύβει απελπισία πως κανένας και τίποτα δεν μπορεί να εγγυηθεί ένα καλύτερο αύριο.

Η δραχμοποίηση της ζωής μας έχει ήδη επέλθει, το μόνο που μένει είναι να δούμε πόσες φορές ακόμα θα υποτιμηθεί.

http://www.citypress.gr/freesunday/index.html?action=article&article=3434