Θέλουν να αλλάξουν την ψήφο των πολιτών

Απεγνωσμένη προσπάθεια του συστήματος να κρατήσει στην κυβέρνηση Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ

 

Θέλουν να αλλάξουν την ψήφο των πολιτών

Λένε και εκτιμούν αρκετοί ότι το πνεύμα τιμωρίας των δύο μεγάλων κομμάτων, και κυρίως του ΠΑΣΟΚ, επικράτησε και εκτονώθηκε με την ψήφο της 6ης Μαΐου.

Έτσι, τώρα το τιμωρημένο για την άθλια, υπόδουλη και απάνθρωπη πολιτική του ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται να πέσει άλλο - αντίθετα, θα ανέβει σε πιο αξιοπρεπή ποσοστά (από το 13% στο 15% δηλαδή). Το ίδιο, κι ακόμα καλύτερα, για τη Νέα Δημοκρατία, που κι αυτή τιμωρήθηκε σκληρά για τη μνημονιακή στροφή της και τη στήριξη της τραπεζικής κυβέρνησης Παπαδήμου, αλλά τώρα θα την ανεβάσουν οι πολίτες από το 19% που πήρε στο 30%, π.χ., για να κυβερνήσει μαζί με το απαξιωμένο ΠΑΣΟΚ κι όποιον άλλον προστεθεί ως άλλοθι και υποπόδιο υπό το επιχείρημα της... επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου. Άλλωστε, λένε οι ίδιοι που προβάλλουν και στηρίζουν αυτό το σενάριο, η ΝΔ δεν κυβέρνησε, μια μικροσυμμετοχή είχε και μια ασυνέπεια όταν από αντιμνημονιακή έγινε φιλομνημονιακή. Αλλά έχει μετανιώσει φρικτά γι' αυτό, και μάλιστα αυτή είναι (από τα αστικά/κυβερνητικά κόμματα) που σήκωσε τη σημαία της επαναδιαπραγμάτευσης. Έτσι, σύμφωνα με αυτήν τη λογική, επειδή διακυβεύεται η συμμετοχή της χώρας μας στο ευρώ αλλά και την Ενωμένη Ευρώπη (άλλη απάτη αυτό το επιχείρημα!), οι σώφρονες πολίτες, οι νοικοκυραίοι που είπε ο κ. Σαμαράς, θα δώσουν την πρώτη θέση στη ΝΔ κι όχι στο συνονθύλευμα του ΣΥΡΙΖΑ που φτιάχνει νέα σοβιέτ. Καλή ιδέα. Αλλά πάσχει σε τρία βασικά σημεία:

1. Οι πολίτες που ψηφίζουν δεν είχαν χόμπι την εκδικητικότητα που ικανοποιήθηκε με την τιμωρία ΠΑΣΟΚ και ΝΔ στις 6 Μαΐου. Ψήφισαν έτσι (32% και στους δυο μαζί) επειδή τους θεωρούν υπεύθυνους για την απώλεια των εισοδημάτων τους, των εργασιών τους, της καθημερινής τους ισορροπίας. Για την υποθήκευση της ζωής τους, και κυρίως της ζωής των παιδιών τους. Αυτά δεν εντάσσονται σε... εφάπαξ τιμωρία.

2. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ο άλλος πόλος που διεκδικεί τη διακυβέρνηση της χώρας, δεν βαρύνεται (ακόμα) με τίποτα. Δεν εξαπάτησε κανέναν, δεν έγδυσε τους ανθρώπους από μισθούς και οικονομίες. Δεν παραχώρησε με τις υπογραφές του εθνική κυριαρχία. Άρα είναι πολύ πιθανό να προσελκύσει κόσμο που δεν θα συμφωνεί πολιτικά μαζί του, αλλά θα του αναγνωρίζει το τεκμήριο της πολιτικής εντιμότητας. Κάτι που δεν θα βρει στη Νέα Δημοκρατία.

3. Η επιστροφή της Ντόρας Μπακογιάννη στη ΝΔ είναι περισσότερο αποτρεπτικός και λιγότερο προτρεπτικός παράγων για να (ξανα)επιλέξει κάποιος αυτό το κόμμα. Η κυρία Μπακογιάννη είναι κήρυκας του σκληρού νεοφιλελευθερισμού και ιέραξ των μνημονιακών λογικών. Τόσο που κάνει τον έντιμο αλλά ωμό Στέφανο Μάνο να φαντάζει προστάτης των εργασιακών δικαιωμάτων. Όσο κι αν λειτουργεί η λογική της μηχανιστικής ενότητας («μη μας πάρουν την εξουσία οι αριστεροί»), δύσκολα θα περπατήσει αφενός η συνύπαρξη Σαμαρά-Ντόρας, που δεν μπορεί ούτε καν να μυρίσει ο ένας τον άλλον, και αφετέρου η ιδιότυπη συγχώνευση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ εις σάρκαν μία προκειμένου να... σώσουν τη χώρα. Την οποία κατέστρεψαν.

Αυτά είναι τα τρία σημεία που θα έχουν κυρίαρχο ρόλο στην αναμέτρηση της 17ης Ιουνίου. Δεν το καταλαβαίνουν τα δύο μεγάλα κόμματα, αλλά έφτασαν τον κόσμο στα όριά του, εκεί που είναι έτοιμος για οτιδήποτε. Όταν δεν μπορείς να ζήσεις με όσα βγάζεις (αν έχεις δουλειά), δεν δέχεσαι και δεν μπορείς να μπεις στη λογική των θυσιών για την παραμονή στο ευρώ: Κι άλλων θυσιών; Μήπως δεν είναι σωστή αυτή πολιτική; Μήπως υπάρχει κι άλλη λύση; Αυτά τα εύλογα ερωτήματα ζητούν απάντηση, και την απάντηση δεν μπορεί να τη δώσει αυτός που μας έφτασε εδώ. Αυτός (ΠΑΣΟΚ) και η πολιτική του, όπως και οι συνεργάτες του (ΝΔ-ΛΑΟΣ) καταδικάστηκαν στις 6 Μαΐου και δεν άλλαξαν πολλά πράγματα από τότε ώστε να αθωωθούν σήμερα και να επιστρέψουν περίπου δικαιωμένοι για να (ξανα)κυβερνήσουν τη χώρα. Όσο για τους περίφημους «νοικοκυραίους», τους είχε επικαλεστεί και ο τότε πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης, όταν το 1992 ήθελε να διαλύσει τον δημόσιο χαρακτήρα των αστικών συγκοινωνιών και να δωρίσει τα λεωφορεία στους εργαζόμενους (ή σε όσους εργαζόμενους συμφωνούσαν με τη διάλυση), στους «νοικοκυραίους». Η επίκληση των πιο συντηρητικών συναισθημάτων και φόβων των ανθρώπων δεν βοηθάει πάντα. Άλλωστε, ο κ. Σαμαράς ανέτρεψε τον κ. Μητσοτάκη, στερώντας τα λεωφορεία από τους «νοικοκυραίους». Ίσως μάλιστα είναι πολλοί από τους αναφερόμενους ως «νοικοκυραίους» που έφυγαν από το πάγιο σε όλες τις εκλογές 75-80% των δύο μεγάλων κομμάτων και το πήγαν στο 32%... 

Ο ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ

http://www.paron.gr/v3/new.php?id=77131&colid=29&dt=2012-06-03